Η Ιστορία διδάσκει αλλά και επαναλαμβάνεται.
Στη Μ. Ανατολή, στη σύγχρονη ιστορία, έχουν εμφανιστεί ηγέτες αραβικών κρατών που επιδίωξαν την πρωτοκαθεδρία σε ένα συνασπισμό κρατών, ενάντια στο Ισραήλ και τη Δύση γενικότερα, από το 1948 και μετά.
Οι αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι του 1967 και του 1973 κατέληξαν με νίκη του Ισραήλ και εδραίωση της κυριαρχίας του, με αποτέλεσμα σταδιακά να γίνει αποδεκτή η ύπαρξη του από το μεγάλο μέρος των αραβικών κρατών.
Οι ηγέτες Αιγύπτου, Ιορδανίας συμβιβάστηκαν με την ύπαρξη του Ισραήλ, ενώ η Συρία η οποία δεν το αποδέχθηκε περνάει τη σκληρή δοκιμασία του εμφύλιου πολέμου και της καταστροφής.
Το 1990-1991 και το 2003, είχαμε τους πολέμους των ΗΠΑ και των συμμάχων, κατά του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, ο οποίος προσπάθησε ανεπιτυχώς να συνενώσει τους άραβες κατά των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα την απώλεια της εξουσίας, της ζωής του, ενώ η χώρα του καταλήφθηκε.
Ο Ισλαμιστής Ερντογάν διαποτισμένος από την ανάγκη για υστεροφημία μεγαλύτερης από εκείνης του Κεμάλ, φιλοδοξεί να κάνει κάτι ανάλογο με τους άραβες ηγέτες, χρησιμοποιώντας τον " Οργανισμό Ισλαμικών κρατών", για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Σε αυτό το πλαίσιο κινείται, δημιουργώντας πρώτα την μισθοφορική εταιρεία SADAT, προκειμένου να στρατολογεί ισλαμιστές μισθοφόρους από όλες τις μουσουλμανικές χώρες και δημιουργώντας σταδιακά έναν ισλαμικό στρατό με επικεφαλής χώρα την Τουρκία και ηγέτη τον εαυτό του.
Αζερμπαϊτζάν, Πακιστάν και Κατάρ είναι τρείς χώρες που έχουν προσδεθεί στο άρμα του Ερντογάν για τον παραπάνω σκοπό, μαζί με τα κατεχόμενα εδάφη στην Κύπρο
Το Β. Ιράκ, η Συρία και η Λιβύη, αποτελούν τρείς ανάλογους στόχους για τον ίδιο, με τους δύο τελευταίους να φέρνουν σε οριακά συγκρουσιακή ανεκτικότητα Τουρκία και Ρωσία, η οποία εύκολα μπορεί να θραυστεί.
Η Ουκρανία και το Ιράν αποτελούν τον δούρειο ίππο της Τουρκίας για επαναφορά της Τουρκίας στις αγκάλες της Δύσης για διαφορετικούς λόγους.
Η μεν Ουκρανία λόγω Ρωσίας, το δε Ιράν λόγω Ισραήλ.
Στέκομαι ειδικά στο Ιράν, το οποίο μπορεί να αποτελέσει σε περίπτωση στρατιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος του, να δημιουργήσει το υπόβαθρο σύγκλισης και επαναπροσέγγισης της Τουρκίας με το Ισραήλ.
Παλαιστίνη, Λίβανος και Σομαλία είναι τρείς χώρες που η Τουρκία προσπαθεί να δορυφοριοποιήσει.
Τατζικιστάν, Τουρμενιστάν, Κιργιστάν, Τσετσενία αποτελούν χώρες προσκείμενες προς την Τουρκία, που μπορεί να λειτουργήσουν ως δεξαμενές μισθοφόρων.
ΝΑ Μεσόγειος-Ελλάδα-Κύπρος-Γαλλία-ΗΑΕ αποτελούν για την Τουρκία και τον Ερντογάν αγκάθια που του δημιουργούν συνεχώς προβλήματα με ΕΕ και ΗΠΑ.
Κίνα και Ρωσία φαντάζουν ως διέξοδο για τον Ερντογάν, οι οποίες όμως μπορεί να του δημιουργήσουν στην παρούσα φάση πολύ μεγάλα προβλήματα, ειδικότερα μετά την εκλογή Μπάϊντεν στις ΗΠΑ και τον κατονομασία τους ως εχθρούς της Δύσης από την έκθεση του ΝΑΤΟ με την επωνυμία" ΝΑΤΟ 2030"
Τα εσωτερικά προβλήματα του Ερντογάν είναι τεράστια, με κυριότερα αυτά της κακής οικονομίας της χώρας, της φτώχειας του λαού, του covid-19, του πληθωρισμού, της ανεργίας, της φίμωσης των ΜΜΕ, της οικογενειοκρατίας και του συνεχούς σφυροκοπήματος από την αντιπολίτευση.
Συνεπώς ο Ερντογάν ή αλλάζει τακτική και επιστρέφει στη Δύση πράγμα δύσκολο , αλλά όχι ακατόρθωτο, ή προχωράει στο δρόμο που ο ίδιος χάραξε μέχρι τώρα, με κατάληξη οδυνηρή για τον ίδιο και τη χώρα του, στα πρότυπα του Σαντάμ Χουσείν και του Ιράκ.
