Στα μη επανδρωμένα αεροχήματα συνεχίζει να επενδύει η Τουρκία, προβάλλοντας συνεχώς για προπαγανδιστικούς λόγους το νέο "υπερόπλο" των αιθέρων Akinci, το οποίο λέγεται ότι μπορεί να φέρει τους πανίσχυρούς πυραύλους SOM και να πραγματοποιεί 24ωρες πτήσεις.
Αυτό που δεν προβάλλει όμως η Άγκυρα είναι τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει με την παραγωγή του UAV, καθώς και το νέο δίλημμα που προκύπτει στο θέμα της επιλογής της αμερικανικής ή ρωσικής προέλευσης του πλοηγού.
Η Τουρκία έχει έρθει αντιμέτωπη με πολλές κρίσεις τον τελευταίο χρόνο, με την σοβαρότερη να έρχεται από τις ΗΠΑ για το ζήτημα των ρωσικών οπλικών συστημάτων που προτιμά η Άγκυρα. Οι αντίστοιχες επιλογές που θα κάνει στο ζήτημα της παραγωγής του Akıncı είναι εξαιρετικά κρίσιμες για τις συμμαχίες της.
Τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το νέο τουρκικό UAV μπορεί να είναι σοβαρά και να οδηγήσουν το πρόγραμμα σε αποτυχία, ωστόσο είναι εμφανές ότι η Τουρκία έχει κατανοήσει τη στρατηγική ισχύ που προσφέρουν τα μη επανδρωμένα και επικεντρώνεται στο να επενδύσει στα εν λόγω συστήματα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει την ελληνική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία.
Ο "Επιδρομέας" των αιθέρων
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ολοκληρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο παλιό –πλέον- αεροδρόμιο Ατατούρκ, η μεγάλη έκθεση «Teknofest», μία τεχνολογική φιέστα -όπως δηλώνει και ο τίτλος της-, που οργανώνει τα τελευταία 2 χρόνια ο «μικρότερος» γαμπρός του Ερντογάν, Σελτσούκ Μπαϊρακτάρ, προκειμένου να παρουσιάσει ό,τι νεότερο έχει παράξει και εξελίξει η τουρκική αμυντική –κυρίως- βιομηχανία.
Εκεί παρουσιάστηκε το νέο μη επανδρωμένο μεν, αλλά βαρύτατα οπλισμένο δε αεροσκάφος της Τουρκίας, ο Akıncı, ή άλλως ελληνιστί ο «Επιδρομέας» των αιθέρων.
Παρά την οικονομική κρίση που πλήττει την Τουρκία, η εταιρεία του γαμπρού Μπαϊρακτάρ «Μπαϊκάρ Μακίνα» έλαβε από την κυβέρνηση Ερντογάν αυτό το μήνα ως επιδότηση 120 εκατ. δολάρια, προκειμένου να χτίσει στο προάστιο Εσενγιούρτ της Κωνσταντινούπολης το εργοστάσιο που θα κατασκευάσει το νέο «καμάρι» της πολεμικής αεροπορίας της χώρας.
Τo νέο εργοστάσιο θα κατασκευάσει 46 drones TB2 και 36 drones Akıncı μέσα σε δύο χρόνια (2021). Τα 24 Akıncı θα παραδοθούν στην τουρκική πολεμική αεροπορία και τα υπόλοιπα 12 θα εξαχθούν στην Ουκρανία. Παραγγελίες υπάρχουν και από το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και τη Μαλαισία, αλλά για αργότερα, αναφέρει το "Έθνος".
Ποια είναι όμως η στρατηγική πίσω από τη φιλοδοξία της Άγκυρας να έχει μεγάλου βεληνεκούς και βαριά οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που θα έχουν μάλιστα την ικανότητα ακόμη και για αεροπορικά χτυπήματα ακριβείας; Σε τί είδους επιχειρήσεις σκοπεύει η Άγκυρα να τα χρησιμοποιήσει;
Η Άγκυρα θεωρεί το Akıncı περισσότερο ως ένα μη επανδρωμένο μαχητικό αεροσκάφος, παρά ως ένα απλό drone. Το Akıncı με τους SOM-B2 κρουζ μεγάλου βεληνεκούς πυραύλους που μπορεί να μεταφέρει θα δώσει τη δυνατότητα στην Τουρκία να πραγματοποιεί ακριβή πολεμικά χτυπήματα σε απόσταση 600 χιλιομέτρων. Αυτό σημαίνει ότι το Akıncı μπορεί κάλλιστα να αντικαταστήσει τα F-16 που επιχειρούν στο βόρειο Ιράκ, αργότερα στη βόρεια Συρία κατά του ΡΚΚ, καθώς και σε κάθε μέτωπο όπου «ανοίγει φτερά» η τουρκική πολεμική αεροπορία. Και όταν τα «Ακιντζί» θα αρχίσουν να πετάνε στους αιθέρες σε 2 χρόνια, αυτό σημαίνει επίσης ότι η Τουρκία θα αποκτήσει τη δυνατότητα με μία χαμηλού κόστους τεχνολογία να επιτηρεί 24 ώρες το 24ωρο και τη "Γαλάζια Πατρίδα" της, δηλ. το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.
Η απόφαση της Ουάσιγκτον να επιτρέψει στην Τουρκία να επιτηρεί και… κατασκοπεύει τον εναέριο χώρο της βόρειας Συρίας με drones κι όχι με τουρκικά ελικόπτερα ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση της εναέριας υπεροχής της Άγκυρας απέναντι στους γείτονές της. Αυτός είναι και ο λόγος επομένως που η μη επανδρωμένη αεροπορική τεχνολογία και τα μη επανδρωμένα μαχητικά αποτελούν πλέον την προτεραιότητα της Άγκυρας στο άμεσο μέλλον.
Τα 3 προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία με τον «Επιδρομέα»
Και όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχει πάντα ένα… ΑΛΛΑ, έτσι και η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να λύνει κάποια μεγάλα ζητήματα, αλλά δημιουργεί κάποια άλλα εξίσου τεράστια. Μέχρι να καταφέρει να πετάξει ο «Επιδρομέας» στους τουρκικούς ουρανούς και όχι μόνο, η Τουρκία έχει να λύσει 3 σημαντικά προβλήματα.
1.Προμήθεια μηχανής
Το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η τουρκική αμυντική βιομηχανία στη διαδικασία της κατασκευής όλων των εγχώριων αερο-οχημάτων της είναι η προμήθεια της μηχανής τους.
Επειδή το βασικότερο «εξάρτημα» η Τουρκία δεν μπορεί να το παράξει και εξαρτάται από την αγορά από άλλες χώρες, που δεν είναι και πολύ πρόθυμες να μοιραστούν τις πιο σύγχρονες μηχανές μαζί της (σ.σ. Μ. Βρετανία που αρνείται να προμηθεύσει με Rolls Royce μηχανές την Άγκυρα για το μαχητικό που κατασκευάζει), η εταιρεία του γαμπρού του Ερντογάν «Baykar Makina» υπέγραψε πρόσφατα με την ουκρανική Ukrspecexport μία συμφωνία προμήθειας turbo μηχανών MS-500V-S (με ιπποδύναμη που φτάνει τους 950-1050 bhp) και AI-450C (με ιπποδύναμη που φτάνει τους 450-630 bhp), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στα μη επανδρωμένα Akıncı.
Ωστόσο, ακόμη η ουκρανική μηχανή δοκιμάζεται και δεν είναι βέβαιο πόσο γρήγορη θα είναι η μαζική παραγωγή της, ώστε σε 2 χρόνια να μπορούν να παραδοθούν τα drones στον τουρκικό στρατό.
2.Πυρομαχικά και εξισορρόπηση βαρύτητας
Το δεύτερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Τουρκία είναι να εκμηδενίσει τις πιθανές αποκλίσεις και ζημίες που μπορεί να προκαλέσει στη βαρύτητα του drone το φορτίο των πυρομαχικών εξαιτίας της μάζας του αεροσκάφους αλλά και του εύρους των πτερυγίων του Akıncı.
3. Ο πλοηγός του Akıncı
Σήμερα η μόνη σοβαρή εναλλακτική παγκοσμίως απέναντι στο αμερικανικό GPS αποτελεί ο ρωσικός πλοηγός GLONASS. Άραγε ο πλοηγός του Akıncı θα είναι αμερικανικός ή ρωσικός; Ιδού το νέο δίλημμα για την Άγκυρα.
Βέβαια, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μάλλον προφανής μετά την κρίση με τους S-400 και τα F-35. Όσο η Άγκυρα επιμένει στην ανάπτυξη μη επανδρωμένης τεχνολογίας και αυτόνομων συστημάτων και όσο η Ουάσιγκτον αρνείται να συνδράμει, η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή από το να στραφεί στη Μόσχα. Κι όσο η Άγκυρα στρέφεται στη Ρωσία τόσες περισσότερες κρίσεις θα γεννώνται με τις ΗΠΑ. Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή, που ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ, ούτε ο Ερντογάν φαίνεται να θέλουν να τον σπάσουν. Ίσα ίσα προς το παρόν γυρνούν γύρω από αυτόν. Και φυσικά όσο Τουρκία και Δύση «τρώγονται», το ανατολικό μπλοκ θα τρίβει τα χέρια του.
Όταν η Τουρκία θα είναι σε θέση να λύσει τα 3 ανωτέρω ζητήματα με το λιγότερο δυνατό οικονομικό και πολιτικό –φυσικά- κόστος, τόσο θα είναι σε θέση να υπερηφανεύεται για το νέο «υπερόπλο» της. Προς το παρόν βρίσκεται στη φάση της διαφήμισης.
Η παραγωγή UAV από την Τουρκία
Η γειτονική χώρα άρχισε πρόσφατα την παραγωγή εξοπλισμένων drones που ελέγχονται από άνθρωπο χειριστή και, σύμφωνα με πληροφορίες, τα έχει ήδη χρησιμοποιήσει εκατοντάδες φορές στη βορειοδυτική Συρία.
Τώρα, προχωρά στο επόμενο βήμα, τη χρήση αυτόνομων drones, σύμφωνα με δημοσίευμα του «New Scientist». Η τουρκική αμυντική εταιρεία STM (που ιδρύθηκε το 1991) ανακοίνωσε ότι ο στρατός τής χώρας θα αρχίσει να χρησιμοποιεί τα νέα αυτόνομα drones Kargu στις αρχές του 2020.
Πρόκειται για εναέρια οχήματα βάρους επτά κιλών, με τέσσερις έλικες (quadcopters), που δρουν επίσης ως μέρος ενός ευρύτερου σμήνους, οι μονάδες του οποίου μπορούν να συνεργάζονται.
Τα Kargu διαφημίζονται από τη STM ως χρήσιμα για επιχειρήσεις αντιτρομοκρατικές και ασύμμετρου πολέμου, τόσο εναντίον στατικών όσο και κινούμενων στόχων (ανθρώπων, οχημάτων κ.ά.). Διαθέτουν ενσωματωμένες δυνατότητες επεξεργασίας εικόνων σε πραγματικό χρόνο, καθώς και αλγόριθμους βαθιάς μάθησης.
Μπορούν να λειτουργήσουν τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα, να κάνουν πλήγματα ακριβείας, να χρησιμοποιήσουν διάφορα οπλικά συστήματα και αυτοκαταστρέφονται αν χρειαστεί.
https://www.youtube.com/watch?v=3d28APIfwSI
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=Oqv9yaPLhEk
