Τα ιστορικά γεγονότα
1) Η Πορτοκαλί Επανάσταση (ουκρανικά: Помаранчева революція) ήταν μια σειρά διαμαρτυριών και πολιτικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Ουκρανία από τα τέλη Νοεμβρίου 2004 ως τον Ιανουάριο του 2005, ως άμεσο επακόλουθο του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών της Ουκρανίας του 2004. Οι διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν από οπαδούς της πλευράς του Βίκτορ Γιούσενκο, οι οποίοι υποστήριζαν πως οι εκλογές αμαυρώθηκαν από εκτεταμένη διαφθορά, εκφοβισμό ψηφοφόρων και άμεση εκλογική νοθεία. Ο χαρακτηρισμός «Πορτοκαλί» οφείλεται στο χρώμα το οποίο υιοθέτησε το πολιτικό στρατόπεδο του Γιούστσενκο, κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας.
2) Το Euromaidan (ουκρανικά: Євромайдан) ήταν ένα κύμα διαδηλώσεων και λαϊκών κινητοποιήσεων στην Ουκρανία, το οποίο ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της νύχτας της 21 Νοεμβρίου 2013 με ευρείας έκτασης λαϊκές κινητοποιήσεις, με κύριο αίτημα την έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση . Στη συνέχεια η στάση των διαδηλωτών άλλαξε, με μεγάλο αριθμό από αυτούς να καλούν σε παραίτηση τον Πρόεδρο Γιανουκόβιτς και την κυβέρνησή του. Διαδηλωτές ανέφεραν, επίσης, ότι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις λόγω της βίαιης επίθεσης που δέχτηκαν στις 30 Νοεμβρίου από την Αστυνομία και εξαιτίας "μιας επιθυμίας για αλλαγή στην πολιτική ζωή της Ουκρανίας". Στις 25 Ιανουαρίου 2014, οι αντιδράσεις αυτές είχαν ενισχυθεί από κατηγορίες περί κυβερνητικής διαφθοράς, κατάχρηση εξουσίας, καθώς και την πρωτοφανή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία. Ωστόσο, η ουκρανική εθνική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την ηγεσία του συμβουλίου και θεωρεί την πρωτοβουλία ως αντισυνταγματική.
3) Επακολούθησε η Κρίση στην Κριμαία το 2014 κατά την οποία, το ρωσικό Κοινοβούλιο παραχώρησε στον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν την εξουσία να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους καταδίκασαν τη ρωσική εισβολή στην Κριμαία και ζήτησαν από τη Μόσχα να αποσύρει τις δυνάμεις της. Στις 6 Μαρτίου 2014 το Ανώτατο Συμβούλιο της Κριμαίας αποφάσισε να ζητήσει από τη Ρωσία την επανένωση, κάτι που παραχωρήθηκε από τη Ρωσία από το δημοψήφισμα στις 16 Μαρτίου 2014, το οποίο έγινε με αποτέλεσμα 96 τις εκατό υπέρ της επανένωσης με την Ρωσία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σε “αγώνα δρόμου” το ΝΑΤΟ! “Ξεμένει” από πολεμικά αποθέματα- Απαιτείται γρήγορη αναπλήρωση όπλων & πυρομαχικών της Συμμαχίας
Οι Πρωταγωνιστές
1) Ο Βίκτορ Φέντοροβιτς Γιανουκόβιτς είναι πολιτικός, που διετέλεσε Πρόεδρος της Ουκρανικής Δημοκρατίας από τον Φεβρουάριο του 2010 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014, ύστερα από την αποπομπή που επέλεξε το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας. Ο ίδιος θεωρεί ότι ακόμα κατέχει το αξίωμα του Προέδρου της Ουκρανίας, καθώς δεν πραγματοποιήθηκε αντικατάστασή του όπως προβλεπόταν από το σύνταγμα της χώρας. Στο παρελθόν είχε υπηρετήσει και ως Πρωθυπουργός της Ουκρανίας από το Νοέμβριο του 2002 έως τον Ιανουάριο του 2005, καθώς και από τον Αύγουστο του 2006 εώς και τον Δεκέμβριο του 2007.
2) Ο Βίκτορ Αντρίγιοβιτς Γιούστσενκο (Віктор Андрійович Ющенко, 23 Φεβρουαρίου 1954) είναι Ουκρανός πολιτικός και ο 3ος πρόεδρος της Ουκρανίας (από το 2005 ως το 2010). Ήταν ο κύριος υποψήφιος της αντιπολίτευσης ως αρχηγός του Κόμματος "Η δική μας Ουκρανία" (Наша Україна - Νασα Ουκραγίνα) στις εκλογές του 2004. Ανακηρύχθηκε νικητής των επαναληπτικών εκλογών του Δεκεμβρίου 2004, με 52% έναντι 44% για το Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ήταν Πρωθυπουργός της Ουκρανίας την περίοδο 1999-2001.
Οι υποστηρικτές του φορούν πορτοκαλί κορδέλες. Ήρθε στην επιφάνεια σκάνδαλο απόπειρας δηλητηρίασής του με διοξίνες. Ορκίστηκε Πρόεδρος της Ουκρανίας στις 23 Ιανουαρίου του 2005.
3) Η Γιούλια Βολοντίμιριβνα Τιμοσένκο (Ю́лія Володи́мирівна Тимоше́нко, 27 Νοεμβρίου 1960) είναι Ουκρανή πολιτικός και πρωθυπουργός της Ουκρανίας από τις 24 Ιανουαρίου ως τις 8 Σεπτεμβρίου του 2005 και ξανά από τις 18 Δεκεμβρίου 2007 ως τις 4 Μαρτίου 2010.
( Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ (15 Ιανουαρίου 1918 - 28 Σεπτεμβρίου 1970) ήταν ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου, υπηρετώντας από το 1956 μέχρι το θάνατό του. Ο Νάσερ ηγήθηκε της ανατροπής της μοναρχίας το 1952 και εισήγαγε εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις το επόμενο έτος. Μετά από μία απόπειρα κατά της ζωής του το 1954 από μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, διέλυσε την οργάνωση, έθεσε τον πρόεδρο Μουχάμαντ Ναγκίμπ σε κατ' οίκον περιορισμό και ανέλαβε την εξουσία, γινόμενος επίσημα πρόεδρος τον Ιούνιο του 1956.)
