Πριν λίγες ώρες η εφημερίδα της Ινδίας, Hindustan Times, μετέδωσε την απόφαση του αμερικανικού αεροδιαστημικού κολοσσού Lockheed Martin να παράγει πλέον κατ’ αποκλειστικότητα τις πτέρυγες του πασίγνωστου μαχητικού F-16 στη χώρα…
Η απόφαση της εταιρίας ανακοινώθηκε χθες και εντάσσεται στο πλαίσιο της πολιτικής της ινδικής κυβέρνησης «φτιάξε στην Ινδία» (Make in India). Η πρώτη σκέψη που γίνεται είναι προφανώς ότι πρόκειται για «προσφορά» στο πλαίσιο της προσπάθειας απόσπασης του κολοσσιαίου συμβολαίου για μονοκινητήρια μαχητικά. Ένα τέτοιο συμβόλαιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε παραγωγή ακόμα και 200 μαχητικών του τύπου για την κάλυψη των αναγκών της ινδικής Αεροπορίας.
Πρόκειται για το με διαφορά μπεστ-σέλερ μαχητικό στον κόσμο, καθώς έχουν κατασκευαστεί 4.604 για 28 πελάτες ανά την υφήλιο, ενώ περίπου 25 αεροπορικές δυνάμεις στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της αμερικανικής Αεροπορίας (USAF), επιχειρούν σήμερα περί τα 3.000 μαχητικά του τύπου.
Ωστόσο, όπως διευκρινίζεται, η απόφαση δεν τελεί υπό την προϋπόθεση της υπογραφής συμβολαίου για F-16 από τους Ινδούς, αλλά είναι ανεξάρτητη. Προφανώς η εταιρία ενισχύει θεαματικά τη θέση της στην ινδική αγορά, καθώς κατέληξε σε συμφωνία με την ινδική Tata Advanced Systems Limited (TASL), όμως τα οφέλη είναι περισσότερα…
Παρότι η απόφαση εμφανίζεται να μην «ευθυγραμμίζεται» με την πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ για την επιστροφή της παραγωγικής δραστηριότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ινδία είναι ένας προνομιακός στρατηγικός εταίρος για τους Αμερικανούς, στο πλαίσιο της προσπάθειας οικοδόμησης μιας συμμαχίας που θα έχει την ισχύ να ανασχέσει τον κινεζικό ηγεμονισμό στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Επίσης, εάν υποτεθεί ότι η «πόρτα» για προώθηση του μαχητικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς F-35 Lightning II κλείνει, εξαιτίας της επιμονής των Ινδών να προμηθευθούν το σύστημα αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας S-400 Triumf των Ρώσων (παρόμοια αν και όχι ανάλογη περίπτωση με αυτή της Τουρκίας), η Lockheed Martin που είναι κατασκευάστρια και των δυο μαχητικών, διατηρεί με τον τρόπο αυτό ισχυρή παρουσία στην ινδική αγορά και πιθανότητα απόσπασης χρυσφόρου συμβολαίου.
Επιπρόσθετα, προσφέρει και ένα εξαιρετικά προηγμένο – πλέον – αεροσκάφος το οποίο με βάση τα υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα που μπορεί να φέρει σε συνδυασμό με το ραντάρ ηλεκτρονικής σάρωσης (AESA: Active Electronically Scanned Array), τοποθετείται κάπου μεταξύ τέταρτης και πέμπτης γενιάς.
Αυτό το δεδομένο, σε συνδυασμό με την ισχυρή βιομηχανική εμπλοκή των Ινδών στο πρόγραμμα, κάτι το οποίο θα αποφέρει πολλαπλασιαστικά οφέλη εάν αποφασιστεί η προμήθειά του, τα οποία θα αποτελέσουν απόσβεση της σημαντικής επένδυσης που θα χρειαζόταν, ενισχύει το κίνητρο των Ινδών να αποφασίσουν να το εντάξουν μαζικά στον αεροπορικό τους στόλο.
Παράλληλα, η κατασκευάστρια εταιρία θα μπορεί να παραλαμβάνει σε ανταγωνιστικές τιμές τις πτέρυγες για τους άλλους διεθνείς πελάτες της (το μαχητικό δείχνει να διάγει πλέον «δεύτερο βίο» καθώς πολλοί το επιλέγουν και σήμερα ως οικονομικά και επιχειρησιακά βέλτιστη λύση), ενώ η ινδική Αεροπορία θα μπορεί να αναθέσει με ασφάλεια και σημαντικές εξοικονομήσεις, την «καθημερινότητα» της δουλειάς της σε ένα οικονομικότερο συγκριτικά με τον ανταγωνισμό μαχητικό.
Βιομηχανικά, η κίνηση της Lockheed Martin μόνο εμπεριέχουσα ρίσκο δεν μπορεί να θεωρηθεί, αφού η συνεργασία με την Tata απλώς επεκτείνεται, αφού έχει προηγηθεί αυτή για τα μεταγωγικά C-130J (Super Hercules) και τα ελικόπτερα Sikorsky S-92 (η εταιρία έχει εξαγοραστεί από την LM).
Ωστόσο, οι Αμερικανοί της LM δεν έχουν καταθέσει τα όπλα και έχουν αποστείλει στην ινδική Αεροπορία μια έκθεση 600 και πλέον σελίδων (!) ως απάντηση του αιτήματος αποστολής πληροφοριών (Request for Information – RFI) για την υποψηφιότητα του μαχητικού, το οποίο θα ενσωματώνει ό,τι καλύτερο τεχνολογικά μπορεί να προσφερθεί, ενώ δομικά η ανθεκτικότητα θα ανέρχεται σε 12.000 ώρες επιχειρησιακής αξιοποίησης!
defence-point.gr
