Συνεχίζεται το ''θρίλερ'' στο θέμα των εξοπλισμών. Έντονες παρασκηνιακές διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο και στο επιχειρηματικό πεδίο, με αντικείμενο την κατανομή της μεγάλης πίτας του νέου εξοπλιστικού προγράμματος.
Με προαποφασισμένη την αγορά των γαλλικών αεροσκαφών Rafale, επόμενο – και ίσως μεγαλύτερο - κομμάτι της πίτας είναι οι προμήθειες νέων φρεγατών και ο εκσυγχρονισμός αυτών που διαθέτει το Πολεμικό Ναυτικό.
Η Αθήνα πλέον κοιτάει προς ΗΠΑ για τις νέες φρεγάτες, αφήνοντας πίσω τους Γάλλους. Πρόκειται για ένα στρατηγικό λάθος όπως έχει γράψει πολλάκις το Πενταπόσταγμα.
Το Πολεμικό Ναυτικό, πρέπει να «ζυγίσει» όλες τις επιλογές, καθώς ακόμα υπάρχουν στο «τραπέζι» και άλλες προτάσεις όπως οι Γαλλικές Belh@rra. Μαζί με τις φρεγάτες Βelharra, η Γαλλία φαίνεται πως θα στηρίξει τη χώρα μας και με μία αμυντική συμφωνία με πολλαπλά οφέλη.
Από τις ΗΠΑ δεν περιμένουμε κάτι αντίστοιχο προφανώς. Το Πολεμικό Ναυτικό, θα μπορούσε να επιδιώξει μια νέα γαλλική προσφορά για τέσσερα πλοία ελληνικής και γαλλικής διαμόρφωσης, καθώς η διαπραγμάτευση μίας τέτοιας αγοράς πολύ πιθανό να «έριχνε» αρκετά και το κόστος.
Είναι πολύ σημαντικό η ελληνική πλευρά, να λάβει μία απόφαση που θα καλύπτει ουσιαστικά τις επιχειρησιακές ανάγκες της χώρα, ιδιαίτερα με την Τουρκία να προκαλεί συνεχώς την εθνική μας κυριαρχία, αλλά θα έχει σκεφτεί καλά και τα οφέλη από την εμπλοκή της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, καθώς και τα στρατηγικά-πολιτικά πλεονεκτήματα που φέρνει η κάθε συμφωνία.
Τι αναφέρει άρθρο της ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ''
''Για το πρόγραμμα των φρεγατών, η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε μια λύση-πακέτο μέσω διακρατικής συμφωνίας, υπό το πλαίσιο ενός άτυπου διαγωνισμού προτάσεων, για την ταχύτερη εκτέλεση του έργου. Αυτή προϋποθέτει την ικανοποίηση τεσσάρων βασικών κριτηρίων: το χρηματοδοτικό πλαίσιο, τον εκσυγχρονισμό αριθμού φρεγατών, την εγχώρια ναυπήγηση και την ενδιάμεση λύση.
Το χρηματοδοτικό πλαίσιο θα πρέπει να είναι ευέλικτο με μεγάλο χρόνο αποπληρωμής, ενώ ο ανάδοχος του προγράμματος να εγγυηθεί τη ναυπήγηση αριθμού προς απόκτηση φρεγατών σε ελληνικό έδαφος, να αναλάβει τον εκσυγχρονισμό μέσης ζωής των τεσσάρων φρεγατών κλάσης «Υδρα» (MEKO-200HN) εκτιμώμενης αξίας 450 εκατ. ευρώ και τέλος, που ενδεχομένως να αποσυνδεθεί από το πρόγραμμα, να προσφέρει μικρό αριθμό σύγχρονων μεταχειρισμένων πολεμικών που θα μπουν σε υπηρεσία στον στόλο το συντομότερο για κάλυψη επειγουσών αναγκών.
Επιθυμία της ηγεσίας του Π.Ν. είναι οι «Υδρα», οι νεότερες (22-28 ετών) και ικανότερες φρεγάτες στον στόλο σήμερα, να αποκτήσουν σύγχρονα και κοινά συστήματα όπου αυτό είναι δυνατό με τα νέα πλοία, για να υπηρετήσουν άλλες δύο δεκαετίες.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διακινούνται, προκρίνεται η συμφωνία με τις ΗΠΑ ως στρατηγική κυβερνητική επιλογή, ενώ κάποιοι δεν διστάζουν να πουν ότι η συμφωνία έχει κλείσει. Να σημειωθεί εδώ ότι επί σειράν ετών «κλείναμε» συμφωνίες με τη Γαλλία για φρεγάτες τύπου Belharra της Naval Group, μια έκδοση της γαλλικής FDI, χωρίς βέβαια να καταλήξουμε πουθενά.
Οι γαλλικές παρουσιάζονται ως οι φρεγάτες που θα δώσουν το τεχνολογικό προβάδισμα στην Ελλάδα έναντι της Τουρκίας έχοντας ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει στον ναυτικό αγώνα όπως εξαιρετικά προηγμένη σχεδίαση, ραντάρ σταθερής διάταξης, αντιαεροπορικούς πυραύλους ASTER 30 ενεργής καθοδήγησης μεγάλης εμβέλειας, ύψους εμπλοκής και υψηλών κινηματικών επιδόσεων.
Τέτοιου είδους πύραυλοι αποτελούν τον διακαή πόθο του Π.Ν. για παροχή προστασίας στον υπόλοιπο στόλο και στην ελληνική επικράτεια. Η ιδέα όμως αυτή φαίνεται να εγκαταλείπεται για τις νέες φρεγάτες. Η απόφαση αυτή επίσης θα καταδείξει κάτι που είναι ήδη γνωστό: η απόκτηση πλοίων με δυνατότητα αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής είναι μια δυνατότητα λίγων μεγάλων ναυτικών των οποίων οι χώρες διαθέτουν τις αντίστοιχες οικονομικές δυνατότητες.'', αναφέρει το άρθρο.
Προφανώς, η Ουάσιγκτον, πρώτον, δεν θέλει να χάσει τίποτε απ’ όσα είναι διατεθειμένη να δώσει η Αθήνα από τον πενιχρό κορβανά της για εξοπλισμούς, και προωθεί τα δικά της προϊόντα «εξοντώνοντας» τους ανταγωνιστές της, και, δεύτερον, θέλει τον απόλυτο, στα όρια της ασφυξίας έλεγχο των ελληνικών κινήσεων στο στρατιωτικό και στον διπλωματικό τομέα.
