Σε πρόσφατο άρθρο μας σε σχέση με την συνέντευξη του Πούτιν στον Τάκερ Κάρλσον, επισημάναμε ότι ο Ρώσος Πρόεδρος απέκλεισε ήττα της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία στέλονοντας μηνύματα σε ΗΠΑ-ΕΕ-Ουκρανία για την συνέχιση του πολέμου και τους στόχους του, ενώ δεν παρέλειψε να κατηγορήσει ευθέως τις ΗΠΑ ως υπεύθυνες για την δολιοφθορά στο NORD-STREAM .
Οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του Πούτιν θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την Τουρκία
Τώρα με άρθρο του έγκριτο Αμερικανικό ΜΜΕ, έρχεται να δώσει μια νέα διάσταση στην παραπάνω συνέντευξη του Πούτιν, επισημαίνοντας τα ακόλουθα:
"Ακούστε προσεκτικά τον Πούτιν. Οι αυτοκρατορικές του φιλοδοξίες θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την Τουρκία.
Αν και μπορεί να έχει ξεφύγει από τη δημοσιογραφική παρατήρηση, η συμομιλία του Tucker Carlson με τον Ρώσο πρόεδρο και κατηγορούμενο εγκληματία πολέμου Βλαντιμίρ Πούτιν θα πρέπει να παρακολουθείται στενά στην Τουρκία, αφού η συνέντευξη προσφέρει πολύτιμες γνώσεις για το πώς βλέπει η ρωσική ηγεσία τις σχέσεις της με τις γειτονικές χώρες.
Κατά τη διάρκεια περισσότερων από δύο ωρών από αυτό που ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποκάλεσε «παλιά ψέματα, στρεβλώσεις και εχθρότητα προς τη Δύση», ο Πούτιν επέδειξε μια νοσηρή εμμονή στο ρωσικό αυτοκρατορικό μεγαλείο, δικαιολόγησε την εισβολή σε γειτονικά κράτη και έδειξε μηδενικό σεβασμό για το διεθνές δίκαιο και τις ειρηνευτικές συνθήκες.
Ως χώρα που έχει περάσει περισσότερα χρόνια σε πολέμους με τη Ρωσία από ότι με οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο και που έχει ανταγωνιστεί για κυριαρχία στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο Θάλασσα επί αιώνες, η Τουρκία δεν πρέπει να πάρει "στα ελαφριά τη ρωσική απειλή.
Οι Ρωσικοί σχεδιασμοί για την Κωνσταντινούπολη
Τον Φεβρουάριο του 2023, ενώ η Τουρκία εξακολουθούσε να αναρρώνει από έναν καταστροφικό σεισμό, ο βουλευτής της Ρωσικής Κρατικής Δούμας Semyon Bagdasarov απηύθυνε έκκληση για επίθεση στην Τουρκία και προσάρτηση της Κωνσταντινούπολης , λέγοντας:
«Η Τουρκία είναι η ιστορική γη της Ρωσίας. Η Τουρκία βρίσκεται τώρα σε δεινή κατάσταση. Ας το εκμεταλλευτούμε και ας επιστρέψουμε στα εδάφη μας. Ας την αποσπάσουμε από την Κεντρική Ασία, ας υπονομεύσουμε την επιρροή της στην Ουκρανία, ας την διώξουμε από τον Νότιο Καύκασο, ας ξεσηκώσουμε ορισμένες δυνάμεις στην Τουρκία και ας επιστρέψουμε σε αυτό που ιστορικά μας ανήκε, την Κωνσταντινούπολη».
Έφτασε στο σημείο να προτείνει ότι «η κρίση στην Τουρκία πρέπει να καταλήξει στην κατάρρευσή της» και στην επιστροφή της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, λέγοντας:
«Θα στήσουμε έναν σταυρό πάνω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας και θα αποκαλύψουμε τοιχογραφίες που είναι πλέον κρυμμένες από τους ανθρώπους. Και θα βάλουμε για μουσική μια προσευχή στα αραμαϊκά ή ίσως στα ρωσικά».
Οι αναφορές στην «Κωνσταντινούπολη» -ένα όνομα που εμφανίζεται τώρα μόνο στα σχολικά βιβλία ιστορίας στις περισσότερες άλλες χώρες- εξακολουθούν να εμφανίζονται συχνά στη ρωσική σύγχρονη πολιτική ρητορική.
Στην πραγματικότητα, ο Aleksandr Dugin (ο ιδεολόγος, που μερικές φορές αναφέρεται ως ο φιλόσοφος του Πούτιν, πίσω από το υπερεθνικιστικό κίνημα του Ευρασιανισμού στη Ρωσία και ένας από τους πιο ευέλικτους ταραχοποιούς και προπαγανδιστές του ευρασιανισμού παγκοσμίως) διατηρούσε για χρόνια ένα δημοφιλές τηλεοπτικό κανάλι με το όνομα Telekanal Constantinople.
Αργότερα, έγινε εγκέφαλος του ρωσικού ορθόδοξου τηλεοπτικού καναλιού Tsargrad, το οποίο ανήκει στον Ρώσο ολιγάρχη Konstantin Malofeyev (επί του παρόντος στη λίστα κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υποστήριξή του στην εισβολή στην Ουκρανία το 2014).
Το Tsargrad είναι ένα άλλο όνομα που χρησιμοποιείται στη Ρωσία για τη σύγχρονη Κωνσταντινούπολη, που σημαίνει «η πόλη του αυτοκράτορα»—μια άλλη υπενθύμιση της αυτοκρατορικής νοσταλγίας της Ρωσίας για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας.
Ορισμένοι Ρώσοι ηγέτες της κοινής γνώμης δεν έχουν εγκαταλείψει την ιδέα να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Για παράδειγμα, ο Alexey Vladimirovich Oleynikov (καθηγητής σε ρωσικό δημόσιο πανεπιστήμιο) υποστήριξε το 2020 ότι κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, η Ρωσία έχασε δύο ευκαιρίες για να «αποφασίσει την τύχη» των τουρκικών στενών—των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου—και ότι Η Μόσχα δεν πρέπει να χάσει την «τρίτη ευκαιρία» της λέγοντας:
Ρώσος καθηγητής Πανεπιστημίου: «Ιστορικά η Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να ελέγχεται από τη Ρωσία, αλλά να ανήκει στην Ελλάδα»
«Στην παρούσα φάση της ιστορίας η Ρωσία έχει την τρίτη. Είναι προφανές ότι επί του παρόντος η πιο αποδεκτή επιλογή για τη Ρωσία είναι η διεθνοποίηση της Κωνσταντινούπολης και των στενών».
Ο Oleynikov γράφει ότι «η Κωνσταντινούπολη θα μπορούσε κάλλιστα να λάβει το καθεστώς μιας ελεύθερης αυτοδιοικούμενης πόλης. Αυτό θα ήταν φυσικό: Τελικά, η Τουρκία έχει ήδη μια πρωτεύουσα—την Άγκυρα».
Και αργότερα, επεξεργάζεται ότι «ιστορικά, η Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να ελέγχεται από τη Ρωσία, αλλά να ανήκει στην Ελλάδα».
Εάν αυτό δεν συμβεί, ο καθηγητής προτείνει ότι η διεθνοποίηση της Κωνσταντινούπολης και των στενών θα μπορούσε να διατηρηθεί «υπό τον έλεγχο μεγάλων δυνάμεων με ειδικό καθεστώς για τη Ρωσία — μια μεγάλη δύναμη στη Μαύρη Θάλασσα».
Οι ιδέες του αντηχούν με τις εκκλήσεις του Bagdasarov να επωφεληθεί από μια αποδυναμωμένη Τουρκία: «Η ίδια η Τουρκία, διχασμένη από προβλήματα και αντιφάσεις, δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να ελέγξει μόνη της τη μοίρα της στρατηγικής περιοχής της Ευρώπης».
Φυσικά, η Ρωσία είναι πάντα πρόθυμη να προσφέρει βοήθεια.Να είστε προσεκτικοί με τις ιστορικές δικαιολογίες
Κάρς-Αρνταχάν-Ερζερούμ στο στόχαστρο της Ρωσίας
Για παράδειγμα, ένας blogger με σχεδόν 140.000 συνδρομητές στη δημοφιλή ρωσική πλατφόρμα μέσων ενημέρωσης Dzen έγραψε ότι οι Ρώσοι «ξεχνούν γρήγορα» το «πλούσιο αυτοκρατορικό παρελθόν τους, σε σύγκριση με το οποίο τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ φαίνονται ήδη σαν άβολες προσπάθειες αποκατάστασης του status quo. ”
Και συνεχίζει, «σήμερα θα μιλήσουμε μόνο για ένα μέρος του . . . ανατολική Τουρκία, η οποία, μετά το τέλος του Ρωσοτουρκικού πολέμου το 1878, προστέθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, δηλαδή στην περιοχή του Καρς, που βρίσκεται στο σύγχρονο έδαφος τριών τουρκικών περιοχών: Καρς, Αρνταχάν και Ερζερούμ.
Αργότερα, ο μπλόγκερ κατηγορεί τους «μπολσεβίκους του νεαρού σοβιετικού κράτους» ότι «μεταβίβασαν αυτά τα εδάφη στην Τουρκία με αντάλλαγμα τη βοήθεια για την εδραίωση της σοβιετικής εξουσίας στην Υπερκαυκασία» σύμφωνα με τη Συνθήκη της Μόσχας του 1921.
Τα ρωσικά ιστορικά παράπονα έχουν γίνει ιδιαίτερα εμφανή σε περιόδους κρίσης.
Για παράδειγμα, τον Δεκέμβριο του 2015, ένα ρωσικό τακτικό βομβαρδιστικό Sukhoi Su-24 παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο και καταρρίφθηκε από τις τουρκικές αεροπορικές δυνάμεις. Όπως το έθεσε τότε το BBC Russia, το γεγονός «φέρνει στο νου τη μακρά και δραματική ιστορία των στενών της Μαύρης Θάλασσας»—συμπεριλαμβανομένων των προηγούμενων διεκδικήσεων της Ρωσίας στα τουρκικά εδάφη.
Τον Νοέμβριο του 1940, ο τότε πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν φέρεται να είπε στον επικεφαλής της Κομμουνιστικής Διεθνούς ότι η ΕΣΣΔ «θα διώξει τους Τούρκους στην Ασία. Τι είδους Τουρκία είναι αυτή; Υπάρχουν δύο εκατομμύρια Γεωργιανοί, ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι, ένα εκατομμύριο Κούρδοι. Είναι μόνο 6-7 εκατομμύρια Τούρκοι».
Σύμφωνα με τον Ρώσο ιστορικό Alexander Goryanin, ο Στάλιν σχεδίαζε να εισβάλει στην Τουρκία από τον Καύκασο και τη Βουλγαρία στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά αυτό το σχέδιο ξέφυγε με την ένταξη της Άγκυρας στον αντιχιτλερικό συνασπισμό τον Φεβρουάριο του 1945.
Στη Διάσκεψη του Πότσνταμ το 1945, ο Στάλιν εξέφρασε την επιθυμία του να αποκτήσει τις ανατολικές τουρκικές επαρχίες Καρς και Λαζιστάν (στη βορειοανατολική Τουρκία) και μια ναυτική βάση στα Δαρδανέλια. Οι εταίροι στη διάσκεψη απάντησαν ότι η Τουρκία δεν πολέμησε στο πλευρό του Χίτλερ και ότι δεν υπήρχε λόγος για να την τιμωρήσουν.
Μετά το τέλος του πολέμου, ήταν οι σοβιετικές απαιτήσεις για κοινό έλεγχο στα στενά και οι εδαφικές διεκδικήσεις στις ανατολικές περιοχές της Τουρκίας που έγιναν η κινητήρια δύναμη πίσω από την απόφαση της Τουρκίας να επιδιώξει την ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Δεδομένου του ένθερμου πάθους του Πούτιν για την αποκατάσταση της κληρονομιάς του Στάλιν, η Άγκυρα θα πρέπει να λάβει προσεκτικά υπόψη την ιστορία.
RAND: "Αντισταθείτε στις προσπάθειες διχασμού του ΝΑΤΟ"
Η ρωσική απειλή για την Τουρκία μπορεί να φαίνεται υπερβολική, καθώς η χώρα είναι πλέον μέλος του ΝΑΤΟ με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στη Συμμαχία.
Ωστόσο, πριν η Ρωσία επιτεθεί με στρατιές από τανκς, επιτίθεται με στρατιές από μποτ και τρολ.
Στον τρόπο πολέμου της Ρωσίας, ο υβριδικός πόλεμος ξετυλίγεται πρώτα - ανοίγοντας το δρόμο για μια πολεμική προσπάθεια. Και στη μάχη για καρδιές και μυαλά, με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Sputnik, το τηλεοπτικό δίκτυο RT και το Rossotrudnichestvo (πολιτιστικό πρακτορείο υπό το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών) να εξακολουθούν να λειτουργούν στην Τουρκία, η χώρα παραμένει εξαιρετικά ευάλωτη στις ρωσικές διεισδύσεις.
Μια μελέτη RAND σχετικά με τη χρήση από τη Ρωσία των μέσων ενημέρωσης και των επιχειρήσεων πληροφόρησης στην Τουρκία σκιαγράφησε τους στόχους των προσπαθειών των ρωσικών μέσων ενημέρωσης στην Τουρκία ως ακολούθως:
1) Να υπονομεύσει την ενότητα του ΝΑΤΟ και να υποκινήσει την καχυποψία μεταξύ της Τουρκίας και των δυτικών συμμάχων της.
2) Να ζητήσει την υποστήριξη της Τουρκίας και να διαβρώσει την αντίθεσή της Δύσης στη ρωσική δραστηριότητα στην Ευρασία και τη Μέση Ανατολή.
3) Να επηρεάσει την πολιτική της Τουρκίας και να κάνει την Άγκυρα πιο «συμμορφωτικό» εταίρο, τονίζοντας επίσης ότι στην Τουρκία, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονται κυρίως στην τροφοδότηση αντιαμερικανικού λόγου, κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει να ωθήσει την Άγκυρα στην αγκαλιά της Ρωσίας.
Το 2007, ο Ντούγκιν είχε περιγράψει ρητά αυτόν τον στόχο σε ένα βιβλίο που έγραψε (και δημοσίευσε μόνο στα τουρκικά) σχετικά με αυτό που ονόμασε άξονα Μόσχας-Άγκυρας:
«Είναι σημαντικό ο αντιαμερικανισμός να ενώνει τρεις ηθικά διαφορετικές, μερικές φορές ανταγωνιστικές δυνάμεις στην τουρκική κοινωνία: αριστεροί, εθνικιστές και εκπρόσωποι θρησκευτικών κύκλων. Ένα τόσο ευρύ φάσμα δείχνει ότι ο Ευρασιατισμός στην Τουρκία έχει μεγάλες προοπτικές, πολύ πέρα από το επίπεδο οποιασδήποτε μεμονωμένης πολιτικής δύναμης ή κόμματος».
Αυτό το μήνυμα έχει ενισχυθεί από Τούρκους Ευρασιανιστές που έχουν προωθήσει αμείλικτα μια αφήγηση ότι η Άγκυρα πρέπει πάντα να στηρίζει τη Ρωσία, γιατί -όπως είπε ένας Τούρκος υποστηρικτής- «αν πέσει η Ρωσία, η Τουρκία θα είναι η επόμενη που θα διαιρεθεί από το ΝΑΤΟ».
Καθώς ο Πούτιν συνεχίζει τις προσπάθειές του για την αποκατάσταση της ρωσικής αυτοκρατορίας, η Άγκυρα πρέπει να παραμείνει ξεκάθαρη για τις πραγματικές απειλές για την εθνική της ασφάλεια. Δεν υπάρχει κίνδυνος διχασμού από το ΝΑΤΟ, αλλά κίνδυνος ενός διχασμένου ΝΑΤΟ που θα άφηνε την Τουρκία πιο ευάλωτη στον ρωσικό ρεβιζιονισμό στην περιοχή.
