Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, το μερίδιο της Αμερικής στη διεθνή οικονομία έχει σταθεροποιηθεί σε περίπου 25%. Αυτός ο αριθμός παρέμεινε σταθερός ακόμη και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γίνει σταθερός οικονομικός αντίπαλος από εταίρο, και καθώς η Κίνα και η Ρωσία έχουν γκαζώσει για να ανταγωνιστούν με τις ΗΠΑ για διεθνή κυριαρχία. Αυτές οι δυνάμεις φαίνεται ότι θα εξασθενίσουν την επόμενη δεκαετία, αφήνοντας τις ΗΠΑ να συνεχίσουν ως η μοναδική υπερδύναμη του κόσμου.
Πώς θα μοιάζει όμως αυτό το μέλλον; Μια βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη είναι αρκετά απαισιόδοξη και αντανακλά τη θεωρητικοποίηση του ρεαλιστή θεωρητικού των διεθνών σχέσεων Τζακ Λέβι (Jack Levy), ο οποίος στο άρθρο του 1983 Declining Power and the Preventive Motivation for War προσδιόρισε τον προληπτικό πόλεμο ως μια ενέργεια που κάνουν γενικά οι παρακμάζουσες μεγάλες δυνάμεις.
Ο Λέβι χρησιμοποίησε τον Πρώσο διπλωμάτη και επαγγελματία της ρεαλιστικής πολιτικής Ότο φον Μπίσμαρκ (Otto von Bismarck) για να υποστηρίξει την υπόθεσή του. Ο Μπίσμαρκ υποστήριξε κάποτε ότι «καμία κυβέρνηση, αν θεωρεί τον πόλεμο ως αναπόφευκτο, ακόμη κι αν δεν τον θέλει, θα ήταν τόσο ανόητη ώστε να αφήσει στον εχθρό την επιλογή του χρόνου και της ευκαιρίας και να περιμένει τη στιγμή που είναι πιο βολική για τον εχθρό. .»
Ο Λέβι προσπάθησε να εφαρμόσει τις ιδέες του στις ΗΠΑ κατά τη σχετική οικονομική και στρατιωτική παρακμή τους στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αναφέρει το 19fortyfive. Ωστόσο, οι σκέψεις του εξηγούν πιο προφητικά τις ενέργειες της σημερινής Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες με φόβο αρπάζουν ό,τι έδαφος και πόρους μπορούν. Το Πεκίνο και η Μόσχα επιδιώκουν να αυξήσουν το κύρος και τη φυσική τους ασφάλεια και να κατευνάσουν τη ρεβιζιονιστική πείνα τους, προτού χάσουν την υλική δύναμη για να το κάνουν.
Οι απαρχές ενός καταστροφικού πολέμου
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ο τύπος προληπτικού πολέμου που ο Λέβι θεωρεί ότι είναι μια πιθανότητα για μια δύναμη κορύφωσης. Η Ρωσία ανοικοδόμησε γρήγορα την υλική της δύναμη και τη γεωπολιτική της δύναμη μετά την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία. Η Μόσχα τροφοδότησε την άνοδό της σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιώντας τη μόχλευση που κερδίζει μέσω της εξαγωγής υδρογονανθράκων. Ο Πούτιν χρησιμοποίησε αυτό το απροσδόκητο κέρδος για να αναζωογονήσει το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα της Ρωσίας και να εδραιώσει τη δύναμή του στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ρωσίας, χαρίζοντας μεγάλες ποσότητες υδρογονανθράκων σε πρόθυμους πελάτες (δηλαδή ολιγάρχες). Ωστόσο, ο κόσμος απομακρύνεται σιγά σιγά από τους υδρογονάνθρακες. Καθώς η δημογραφική ωρολογιακή βόμβα της Ρωσίας εκρήγνυται, αφήνοντας μια χώρα που χαρακτηρίζεται από χαμηλό ποσοστό γονιμότητας και κακή δημόσια υγεία, ο Πούτιν βρίσκεται σε επισφαλή θέση. Έχει ένα μικρό παράθυρο ευκαιρίας να δώσει στη Ρωσία την ασφάλεια και το κύρος που πιστεύει ότι της απονεμήθηκε το καθεστώς της μεγάλης δύναμης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Ουσιαστικά, ο Πούτιν βλέπει τον εαυτό του στριμωγμένο. Προσπαθεί να ξεφύγει από τα προβλήματα πριν ένα νοκ-άουτ χτύπημα προσγειωθεί στο αδυνατισμένο σώμα της Ρωσίας. Όπως και οι προηγούμενες εισβολές του Πούτιν στη Γεωργία το 2008 και στην Κριμαία το 2014, εμπλέκεται σε έναν υπολογισμένο, αν και εξαιρετικά επικίνδυνο, προληπτικό πόλεμο.
Αυτοί οι τύποι πολέμων δείχνουν την αποφασιστικότητα της Ρωσίας. Έχουν σχεδιαστεί για να αποτρέψουν τα πρώην σοβιετικά κράτη από το να προχωρήσουν προς μια στενότερη ένωση με τη Δύση, αυξάνοντας παράλληλα τον έλεγχο της Μόσχας στις επίπεδες, ανοιχτές πεδιάδες που χρησιμοποίησαν ο Ναπολέων και ο Χίτλερ για να εισβάλουν στη Ρωσία. Ο έλεγχος της Ουκρανίας θα έδινε στη Ρωσία δεσπόζουσα θέση στις διεθνείς αγορές σιταριού και ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο στο ενεργειακό δίκτυο της Ευρασίας. Επιπλέον, οι πρόσφατες εισβολές της Ρωσίας έχουν επίσης σχεδιαστεί για να ενώσουν τους πολίτες της γύρω από το καθεστώς του Πούτιν και να τους αποσπάσουν την προσοχή από την εσωτερική σήψη και τις φυγόκεντρες εθνοτικές δυνάμεις που μαστίζουν ξανά τη Ρωσία.
Δυστυχώς για τον Πούτιν, η εισβολή του στην Ουκρανία είναι πιθανό να είναι τόσο καταστροφική όσο το Περλ Χάρμπορ για την κορυφαία δύναμη της Ιαπωνίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και πάλι, ο Λέβι χρησιμοποιεί τον Μπίσμαρκ για να τονίσει τη λογική πίσω από τους προληπτικούς πολέμους και τη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία υποδηλώνει ότι «ο προληπτικός πόλεμος είναι σαν την αυτοκτονία από τον φόβο του θανάτου», όπως το περιέγραψε ο Λέβι στη σελ. 103. Ο Πούτιν, όπως και ο Γκορμπατσόφ πριν από αυτόν, είχε σίγουρα την ευκαιρία να αποσυρθεί από το ρινγκ προτού νικηθεί. Αλλά η λογική των προληπτικών πολέμων έκανε να φαίνεται στον Πούτιν ότι η επίθεση ήταν καλύτερη επιλογή από τη συνθηκολόγηση – κάτι που πιθανότατα του δίδαξε η καταστροφική και ταχεία παρακμή της Ρωσίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Οι προοπτικές της Κίνας στον Ειρηνικό
Τι μπορεί να μας πει η επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία για την Κίνα; Από πολλές απόψεις, οι δύο χώρες είναι παρόμοιες. Όπως ο Πούτιν, ο ηγέτης της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, έχει χρησιμοποιήσει την οικονομική ευημερία της Κίνας για να εδραιώσει τον έλεγχό του στο έθνος του, δημιουργώντας σχέσεις προστάτη-πελάτη. Έχει επίσης επεκτείνει το εδαφικό προστατευτικό της Κίνας από πιθανούς αντιπάλους, ειδικά μέσω επιθετικών ενεργειών για τη διεκδίκηση και τον έλεγχο εδαφών στη Θάλασσα της Νότιας και Ανατολικής Κίνας. Αυτές οι ενέργειες έχουν καταπραΰνει μια εθνική ψυχή βαθιά πληγωμένη από τον «Αιώνα της Ταπείνωσής» του. Ωστόσο, όπως και η Ρωσία, η ισχύς της Κίνας κορυφώνεται και η πιο επιθετική διεθνής της στάση αντανακλά τις θεωρητικές ενέργειες του Λέβι για μια φθίνουσα δύναμη.
Ενώ η οικονομική δύναμη της Κίνας ανταγωνίζεται τώρα την αμερικανική, έχει οικοδομήσει την ευημερία της στην πλάτη της πολιτικής του ενός παιδιού και της έκδοσης χρέους που κάνει τις μελλοντικές προοπτικές να φαίνονται σχετικά ζοφερές. Ποιος θα πληρώσει για αυτό το χρέος καθώς οι εργαζόμενοι γερνούν και περισσότεροι εργαζόμενοι σε ηλικία καλούνται να φροντίσουν τους γονείς και τους παππούδες τους, αντί να εργάζονται για να προωθήσουν την οικονομία και τον στρατό της Κίνας προς τα εμπρός; Ο Σι πιθανώς νιώθει στριμωγμένος, με τον χρόνο να τελειώνει για τις φιλοδοξίες της Κίνας.
Αυτό το συναίσθημα εκφράζεται μέσω της δράσης, συμπεριλαμβανομένης της «διπλωματίας λύκου-πολεμιστή» της Κίνας, των βίαιων εγχώριων καταστολών στο Χονγκ Κονγκ, του Σιντζιάνγκ και του Θιβέτ και των επιθετικών απειλών προς τους γείτονές της στη Θάλασσα της Νότιας και Ανατολικής Κίνας. Αυτές οι ενέργειες υποστηρίζονται από τη λογική του προληπτικού πολέμου. Συγκεκριμένα προτείνουν ότι η Κίνα θα κάνει κίνηση για να τυλίξει την Ταϊβάν όσο έχει ακόμη την ευκαιρία. Κάτι τέτοιο θα χορτάσει τους Κινέζους εθνικιστές ακόμη και όταν οι οικονομικές τους προοπτικές υποχωρούν. Θα παρείχε επίσης στην Κίνα ένα στρατιωτικό προπύργιο εντός της πρώτης νησιωτικής αλυσίδας του Ειρηνικού και θα έδινε στο Πεκίνο τον έλεγχο των πόρων της περιοχής και των τρισεκατομμυρίων δολαρίων εμπορίου που διέρχονται ετησίως μέσω της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.
Ωστόσο, η κατάληψη της Ταϊβάν δεν είναι πιθανώς πιο ρεαλιστική για την Κίνα από ό,τι η Ουκρανία έχει αποδείξει ότι είναι για τη Ρωσία. Οι εισβολές πάνω από το νερό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν με επιτυχία και η Ταϊβάν είναι πολύ πιο στρατιωτικοποιημένη από ό,τι η Ουκρανία πριν εισβάλει η Ρωσία. Ας ελπίσουμε ότι ο Σι το αντιλαμβάνεται αυτό και εξηγεί ότι οι τακτικές, οι τεχνικές, οι διαδικασίες και το στρατιωτικό υλικό που έχει υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό η Κίνα από τη Ρωσία δεν θα ταιριάζουν με τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ταϊβάν που υποστηρίζονται από τη Δύση. Ωστόσο, ο Λέβι προτείνει επίσης ότι η λογική μπορεί να παραμορφωθεί όταν ένα ισχυρό κράτος βλέπει μια επικείμενη πτώση της υλικής του δύναμης. Οι ενέργειες του κράτους μερικές φορές θα επιταχύνουν βίαια αυτή την παρακμή.
