Σε άρθρο Ισπανικού ΜΜΕ παρατίθεται έγγραφο που είναι αντίγραφο του πρωτοτύπου που έχει δημοσιευτεί από το Ισπανικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών, αναφορικά με τις πρώτες εντυπώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, του οποίου κυριότερα σημεία είναι τα ακόλουθα:
"Αναμφισβήτητα, είναι πολύ νωρίς για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με την πραγματική αποτελεσματικότητα του ρωσικού στρατού . Ακόμη περισσότερο όταν οι διαθέσιμες πληροφορίες είναι σαφώς προκατειλημμένες, χάρη στην κυριαρχία των Ουκρανών σε αυτόν τον τομέα.
Ωστόσο, ορισμένες από τις πληροφορίες που φτάνουν σε εμάς είναι συνεπείς με όσα γνωρίζαμε προηγουμένως για τον ρωσικό στρατό ή με τις ιστορικές τάσεις και τη στρατιωτική κουλτούρα αυτών των δυνάμεων. Ως εκ τούτου, και με όλες τις πιθανές επιφυλάξεις, είναι εφικτό να επισημανθούν ορισμένα συμπεράσματα, πάντα σε προσωρινή βάση και προειδοποιώντας τον αναγνώστη ότι η ανάλυση αυτή έχει λογικά κενά που πηγάζουν από την έλλειψη αξιόπιστων και ολοκληρωμένων πληροφοριών.
CONTINUE READING
Αποκάλυψη Daily Express: Αυτοί είναι οι πέντε σύμμαχοι που θα βοηθήσουν την Ρωσία να κερδίσει το Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο!
Το Ρωσικό Δόγμα
Όλοι οι στρατοί είναι διαμορφωμένοι γύρω από ένα δόγμα, κατανοητό ως ο σωστός τρόπος (για κάθε στρατό) για τη διεξαγωγή μάχης. Αυτό το δόγμα κωδικοποιείται, καλύτερα ή χειρότερα, σε μια σειρά εγχειριδίων που είναι πολύ συχνά δύσκολο να διαβαστούν και να κατανοηθούν και δεν διανέμονται πάντα ευρέως.
Ωστόσο, οι στρατιώτες που εντάσσονται στις μονάδες σύντομα μαθαίνουν να κάνουν τα πράγματα ως συνήθως, και αυτό όπως πάντα δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή του τρέχοντος δόγματος, σε ένα είδος προφορικής και σχεδόν εθιμικής μετάδοσης.
Το δόγμα καθορίζει την οργάνωση, τον τρόπο ανάπτυξης, τα χαρακτηριστικά των υλικών του, ακόμη και τον αριθμό και τη σύνθεσή του, ρυθμίζοντας ακόμη και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το σοβιετορωσικό δόγμα διατηρεί μια αξιοσημείωτη συνέχεια, όπου το σημερινό ρωσικό δόγμα είναι μια εξέλιξη του σοβιετικού. Έτσι, το σημερινό δόγμα του ρωσικού στρατού συνεχίζει να είναι κληρονόμος της «βαθιάς μάχης» των Tujaschevski, Triandafilov, Svechin, Issersson..., που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1930 και χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος) γεγονός που ισχύει ακόμη και σήμερα.
Στη συνέχεια, οι Σοβιετικοί το ενημέρωναν και το βελτίωναν, χωρίς όμως να αλλάξουν τις θεμελιώδεις ιδέες που το απαρτίζουν.
Στην αρχική της ιδέα, η «βαθιά μάχη» εξηγείται στο εγχειρίδιο PU-36, ένα θεμελιώδες έγγραφο στη σοβιετική-ρωσική δογματική ιστορία. Ολόκληρη η δογματική σύλληψη του PU-36 γεννήθηκε από τη σκέψη ότι οι στρατοί που δημιουργήθηκαν μετά τη βιομηχανική επανάσταση ήταν πολύ μεγάλοι για να καταστραφούν σε μια μόνο αποφασιστική μάχη (ένα σύγχρονο Austerlitz ή Borodino), κατά συνέπεια η καταστροφή του εχθρικού Στρατού μπορούσε να επιτευχθεί, μόνο μέσω μιας σειράς ταυτόχρονων ή διαδοχικών μαχών, κατευθυνόμενες προς έναν μόνο στόχο και, ως εκ τούτου να εκτελεστεί κάτω από μια ενιαία εντολή.
Αυτή είναι η προέλευση της έννοιας της «επιχειρησιακής τέχνης».
Η ανάπτυξη αυτών των τεράστιων στρατών σήμαινε ότι οι δυνάμεις που βρίσκονται στη γραμμή επαφής (το μέτωπο) είναι μόνο η επιφάνεια ενός μεγαλύτερου και πιο περίπλοκου συστήματος, στο οποίο επιπλέον τα ζωτικά στοιχεία πυροβολικό , διοίκηση, σύστημα επιμελητείας κλπ βρίσκονται πολύ μακριά από τη γραμμή επαφής.
Ωστόσο, για να επιτευχθεί η κατάρρευση του εχθρού, η καταστροφή αυτών των ζωτικών στοιχείων είναι επιβεβλημένη αν ενεργηθούν μόνο από τις δυνάμεις που βρίσκονται σε επαφή με τον εχθρό,όπου το αποτέλεσμα θα είναι ένας «πόλεμος φθοράς», πολύ μακρύς και αναποφάσιστος, όπως συνέβη στο Δυτικό Μέτωπο του Παγκοσμίου Πολέμου
Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο να καταστραφούν εκείνα τα στοιχεία που βρίσκονται στο βάθος της εχθρικής ανάπτυξης, την ίδια στιγμή που ακυρώνεται η επιθετική δράση των στοιχείων που έρχονται σε επαφή.
Εάν το εχθρικό πλευρό στηρίζεται στην ακτή, είναι επίσης δυνατή η χρήση ναυτικών μέσων για δράση στο βάθος της ανάπτυξης με πυρά αποβατικές και αεροκίνητες ενέργειες.
CONTINUE READING
Εντολή εκκένωσης! Ίσα που προλαβαίνουν σε Ντόνιετσκ-Λουγκάνσκ- Μπερδεμένα στην Μαριούπολη- Στα άδυτα του Azovstal (Βίντεο)
Για να εκτελεστεί αυτό το δόγμα, απαιτούνται μια σειρά επιχειρήσεων με πυρά μεγάλης εμβέλειας από πυροβολικό και αεροπορία και αερομεταφερόμενες δυνάμεις για εξουδετέρωση/καταστροφή κρίσιμων στοιχείων που βρίσκονται σε βάθος, ενώ πεζικό και πυροβολικό χρησικοποιούνται για να διατηρηθεί σταθερή η πρώτη γραμμή, περισσότερο πυροβολικό για να σπάσει ο εχθρός της πρώτης γραμμής και το ιππικό/τεθωρακισμένα να διεισδύσουν βαθιά στην ανάπτυξη του εχθρού και να καταστρέψουν αυτά τα κρίσιμα στοιχεία ή να καταλάβουν βασικά σημεία στο έδαφος.
Η ανάγκη χρήσης εναέριων μέσων (για αναγνώριση, εκτέλεση πυρών σε βάθος και χρήση αερομεταφερόμενων δυνάμεις ) κατέστησε απαραίτητο να υπάρχει στις επιχειρήσεις εννιαία Διοίκηση επί των χερσαίων και αεροπορικών δυνάμεων και κατά περίπτωση των ναυτικών δυνάμεων, γεγονός που καθιστά το επιχειρησιακό επίπεδο αναγκαστικά κοινό.
Το τρέχον σοβιετικό δόγμα έχει συνέχειες και ρήξεις σε σχέση με αυτό που εξετάζεται στο PU-36.
Η κύρια διαδορά τώρα είναι το γεγονός ότι οι σύγχρονοι στρατοί είναι τόσο μικρότεροι που δεν μπορεί να αποκλειστεί μια αποφασιστική μάχη.
Η κύρια συνέχεια είναι η αντίληψη του εχθρού ως ένα σύνθετο σύστημα που αποτελείται από πολλά περισσότερα τμήματα από τις ένοπλες δυνάμεις που υπάρχουν και όπως τότε, εξαρτάται από μια σειρά κρίσιμων συστημάτων που βρίσκονται φυσικά μακριά από τις αναπτυσσόμενες δυνάμεις ,όπως σήμερα περίπτωση δορυφόρων ή διαδικτυακών επικοινωνιών, αλλά και μιας κοινής γνώμης που είναι πολύ ευάλωτη στη χειραγώγηση πληροφοριών.
Κατά συνέπεια, το τρέχον ρωσικό δόγμα παραμένει καθολικό και επιδιώκει να επιτεθεί στον εχθρό «σε όλο το βάθος της ανάπτυξής του», είτε αυτό το βάθος είναι φυσικό είτε συνδέεται με άλλους τομείς, όπως οι πληροφορίες.
Αυτό το δόγμα, εντυπωσιακά παρόμοιο με το γερμανικό blitzkrieg, έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα για τους Ρώσους
Απαιτεί από τους ηγέτες όλων των επιπέδων να ασκούν μεγάλη πρωτοβουλία, για την οποία χρειάζονται υψηλή προετοιμασία και την απαραίτητη εξουσία για να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται. το πεδίο της μάχης.
Η κουλτούρα του Ρωσικού Στρατού παραμένει σοβιετική , όπου η πρωτοβουλία και η απομάκρυνση από την αυστηρή συμμόρφωση με τις εντολές είναι ένας δρόμος που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στη Σιβηρία.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το σοβιετικό σύστημα βασίστηκε σε συγκεντρωτικά σχέδια που σχεδιάστηκαν στο υψηλότερο επίπεδο και εκτελούνταν χωρίς αμφιβολία από υφισταμένους σε όλα τα επίπεδα. Οποιαδήποτε αλλαγή στην εκτέλεση του σχεδίου θα μπορούσε να εκληφθεί ως κριτική ή έλλειψη εμπιστοσύνης στην ιεραρχία που είχε σχεδιάσει το σχέδιο, κάτι θανατηφόρο επικίνδυνο.
Η σοβιετική λύση για την εκτέλεση του δόγματος της « μάχης σε βάθος » με έναν απόλυτα συγκεντρωτικό Στρατό και χωρίς πρωτοβουλία ήταν η αφθονία των μέσων
Οι Σοβιετικοί το δημιούργησαν, μέσω του πυροβολικού μάχης, ο Στάλιν είχε ήδη πει ότι το πυροβολικό ήταν ο θεός του πολέμου, εκμεταλλευόμενοι τη ρήξη που προκαλούσαν στην εχθρική άμυνα, με μαζικές ομάδες αρμάτων μάχης και πεζικό σε οχήματα, ακολουθώντας ένα άκαμπτο σχέδιο, αλλά με επαρκή μέσα για να υπερνικήσει κάθε αντίσταση..
Η σοβιετική αεροπορία ενήργησε με παρόμοιο τρόπο με τη Luftwaffe, καθώς ήταν ένα είδος «ιπτάμενου πυροβολικού», αφιερωμένου αποκλειστικά στην υποστήριξη των χερσαίων δυνάμεων. Ωστόσο, όπως και οι επίγειες δυνάμεις, τηρεί αυστηρά το εγκεκριμένο σχέδιο.
Κατά συνέπεια, πολλές από τις αποστολές που πραγματοποιήθηκαν από τη Luftwaffe ήταν πέρα από τις δυνατότητες της κόκκινης αεροπορίας: δεδομένου ότι ο χρόνος και ο τόπος πιθανών αντεπιθέσεων του εχθρού ήταν δύσκολο να προβλεφθεί, η κόκκινη αεροπορία σπάνια ήταν σε θέση να επέμβει απέναντί τους, επειδή αυτό δράση συνεπαγόταν τροποποίηση του σχεδίου.
Για τους ίδιους λόγους, δεν μπόρεσε επίσης να αντιδράσει γρήγορα σε περίπτωση απρόβλεπτων καταστάσεων μεγαλύτερη από την αναμενόμενη αντίσταση ή εμφάνιση δυνάμεων που δεν προβλεπόταν στο αρχικό σχέδιο
Η δημοσίευση PU-36 υπογράμμισε την ανάγκη να αποτραπεί ο εχθρός από την αναδιοργάνωση και τη δημιουργία ενός νέου αμυντικού μετώπου μετά το ξέσπασμα του μετώπου. Για το λόγο αυτό, ο κόκκινος στρατός δεν σταματά ποτέ την προέλασή του, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο.
Αυτό σημαίνει ότι, γενικά, οι μονάδες του Κόκκινου Στρατού δεν ανακουφίζουν τις δυνάμεις τους στην επίθεση, όπου οι μονάδες πρώτης γραμμής επιτίθενται μέχρι να καταστραφούν, οπότε οι μονάδες δεύτερης γραμμής τις «τρέχουν» και συνεχίζουν την επίθεση.
Για το λόγο αυτό, τα logistics είναι σχετικά φτωχά και δεν υπάρχουν σχέδια για ανεφοδιασμό δυνάμεων που θεωρούνται κατεστραμμένες μετά την πρώτη επίθεση.
Η παλιά αντίληψη του ΝΑΤΟ για επίθεση με επακόλουθες δυνάμεις (FOFA) γεννιέται από αυτό το χαρακτηριστικό
Εάν οι μονάδες δεύτερης γραμμής καταστράφηκαν, η σοβιετική προέλαση θα ήταν πολύ σύντομη, λόγω της φθοράς των μονάδων πρώτης γραμμής και της περιορισμένης υλικοτεχνικής εμβέλειας.
Αυτή η σοβιετική νοοτροπία υποδηλώνει επίσης ότι οι μονάδες θεωρούνται αναλώσιμες, εξ ου και η σοβιετική προθυμία να υποστούν πολύ πιο σοβαρές απώλειες από ότι έχουμε συνηθίσει στη Δύση.
Κατά τη γνώμη μου, στην Ουκρανία, οι Ρώσοι είχαν ξεκινήσει ένα σχέδιο σύμφωνο με το δόγμα της «μάχης σε βάθος», μια ταυτόχρονη επίθεση σε ολόκληρο τον εχθρικό μηχανισμό, γεωγραφικά και λειτουργικά, προσπαθώντας να περικυκλώσουν τον ουκρανικό στρατό στα ανατολικά με "λαβίδα" που η μια της άκρη προερχόταν από τα βόρεια από το Χάρκοβο-Πολτάβα και η άλλη από την Κριμαία και παράλληλα να ρίξουν την πολιτική ηγεσία καταλαμβάνοντας το Κίεβο
Ομοίως, δεν περίμεναν να επιτύχουν αεροπορική υπεροχή για να επιτεθούν , αφού το δόγμα απαιτεί «ταυτόχρονη επίθεση» και ο ίδιος ο Tukhachevsky θα είχε εγκρίνει το σχέδιο.
CONTINUE READING
"Ποταμός" ο Αμερικανός ειδικός Μ.Ρούμπιν για το τουρκικό λόμπι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ
Η εκτέλεση του σχεδίου
Τι πήγε στραβά λοιπόν;
Πέρα από την απροσδόκητη ουκρανική αντίσταση, η εκτέλεση της «βαθιάς μάχης» χωρίς πρωτοβουλία στα κατώτερα κλιμάκια απαιτεί από τον Κόκκινο Στρατό μια τεράστια μάζα δυνάμεων.
Ωστόσο φαίνεται ότι στην Ουκρανία , οι Ρώσοι δημιούργησαν ένα σχέδιο σε σοβιετική κλίμακα το οποίο έχουν μελετήσει απέξω στις ακαδημίες τους , έχοντας ξεχάσει ότι έχουν πλέον ένα ρωσικό στρατό μικρό σε όγκο και φτωχό.
Πράγματι, ο ρωσικός στρατός δεν είναι ο κόκκινος στρατός.
Η σοβιετική επιτυχία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου, μετά την καταστροφή του 1941, εφάρμοσαν επιτυχώς τις ιδέες που ενσωματώθηκαν στο PU-36, βασίστηκε στο τεράστιο μέγεθος των δυνάμεων.
Με την ειρήνη του Ψυχρού Πολέμου, το σοβιετικό σύστημα εδραιωνόταν όλο και περισσότερο,όπου ο Κόκκινος Στρατός λειτουργούσε με όλο και πιο άκαμπτες διαδικασίες, με απόλυτα συγκεντρωτικό έλεγχο και χωρίς περιθώρια πρωτοβουλίας
Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης επιδείνωσε αυτήν την κρίση, η οποία είναι δύσκολο να αντιστραφεί, μετά από πενήντα χρόνια δημιουργίας μιας κουλτούρας τυφλής υπακοής στο σχέδιο και αποφυγής ανάληψης πρωτοβουλίας, η αλλαγή της οποίας είναι σχεδόν αδύνατη σε λίγα χρόνια.
Ο πόλεμος της Τσετσενίας έδειξε σύντομα τις σοβαρές ελλείψεις του ρωσικού στρατού.
Στην πραγματικότητα, ο ρωσικός στρατός δεν έχει αντιμετωπίσει έναν εχθρό αρκετά μεγάλο για να αναλύσει τις πραγματικές στρατιωτικές του ικανότητες σε μια σύγκρουση υψηλής έντασης, αφού η Γεωργία ήταν κάτι περισσότερο από μια αψιμαχία, εναντίον ενός πολύ αδύναμου εχθρού.
Ο ρωσικός στρατός έχει άλλους περιορισμούς , όπου αναμιγνύει επαγγελματικά στρατεύματα με στρατεύματα αντικατάστασης ,με ένα έτος στρατιωτικής θητείας, αλλά το κάνει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Το πρώτο τάγμα ελιγμών κάθε ταξιαρχίας/συντάγματος είναι επαγγελματικά στρατεύματα, όπως και η πρώτη μοίρα των ομάδων πυροβολικού κάθε ταξιαρχίας (αντιαεροπορικά, πεδίου ή αντιαρματικά) και ο πρώτος λόχος των μονάδων υποστήριξης.
Οι υπόλοιποι αποτελούνται από στρατεύματα αντικατάστασης, με ορισμένες κρίσιμες θέσεις (σκοπευτές αρμάτων μάχης, δείκτες πυροβολικού...) που καταλαμβάνονται από επαγγελματίες.
Οι περιορισμοί του προϋπολογισμού σημαίνουν ότι η εκπαίδευση επικεντρώνεται σε επαγγελματικές μονάδες και πολύ λιγότερο σε μονάδες αντικατάστασης.
Έτσι, κάθε ταξιαρχία είναι, στην πραγματικότητα, μια τακτική ομάδα που βασίζεται σε ένα τάγμα πεζικού/τεθωρακισμένων, μια μοίρα πυροβολικού μάχης, μια αντιαεροπορική συστοιχία, μια Μονάδα αντιαρματικων , μια Μονάδα διαβιβάσεων
Δηλαδή, μια Ομάδα Εργασίας Τάγματος ( BTG), που είναι αυτό που χρησιμοποιούν στην Ουκρανία.
Ωστόσο, αυτή η οργάνωση υπονοεί ότι οι Διοικήσεις Ταξιαρχίας ή πυροβολικού εφοδιάζονται επίσης με στρατεύματα αντικατάστασης, πράγμα που σημαίνει ότι, εάν αποφασιστεί να μην χρησιμοποιηθούν στρατεύματα αντικατάστασης στην επιχείρηση, δεν υπάρχει επίπεδο ταξιαρχίας και, κατά συνέπεια, ότι οι BTG στερούνται βασικών στοιχείων του .
Με τον ίδιο τρόπο, οι μονάδες επιμελητείας δέχονται ουσιαστικά στρατεύματα αντικατάστασης.
Έτσι, οι θέσεις διοίκησης των μεγάλων μονάδων του ρωσικού στρατού (αυτοί οι στρατοί θα ήταν στην πραγματικότητα σχεδόν ισοδύναμοι με τις μεραρχίες μας ή ένα μικρό σώμα στρατού, καθώς αποτελούνται, στις περισσότερες περιπτώσεις, από δύο μικρές μεραρχίες των περίπου 10.000 στρατιωτών, συν ορισμένες υποστηρίξεις ) καταλήγουν να ελέγχουν απευθείας έναν μεταβλητό αριθμό BTG
Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί σημαίνουν ότι, εκτός από την ετήσια άσκηση Zapad, ο ρωσικός στρατός σπάνια εκτελεί ασκήσεις μεγαλύτερες από το BTG, επομένως η χρήση υποστήριξης ταξιαρχίας και μεραρχιών σπάνια εφαρμόζεται. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τον συντονισμό αέρος-εδάφους, ο οποίος πραγματοποιείται συνήθως σε επίπεδο Στρατιάς
Τα ρωσικά τάγματα διαθέτουν μόνο τμήμα υλικοτεχνικής υποστήριξης, με πολύ περιορισμένες δυνατότητες σε συντήρηση και ανεφοδιασμό. Το πρώτο αντάξιο του ονόματος υλικοτεχνικό βήμα εμφανίζεται σε επίπεδο ταξιαρχίας, η οποία διαθέτει ένα τάγμα συντήρησης και ένα τάγμα ανεφοδιασμού. Αυτό σημαίνει ότι οι BTG, εάν δεν ενισχυθούν από την ταξιαρχία τους, έχουν πολύ μικρή ικανότητα να ανακτήσουν τα κατεστραμμένα οχήματα ή να ανεφοδιάσουν
Οι ρωσικές ταξιαρχίες έχουν, θεωρητικά, μια Μονάδα UAV, με τρεις ομάδες των τριών συσκευών, γενικά Orlan-10. Αυτά τα UAV λειτουργούν σε ομάδες των δύο ή τριών, με ένα από αυτά να πετά σε υψόμετρο 1.000 ή 1.500 m, σε αποστολή ISTAR (Intelligence, Surveillance, Target Acquisition and Surveillance), ενώ ένα άλλο ενεργεί ως ηλεκτρονική συνοδός που μεταφέρει εξοπλισμό ηλεκτρονικού πολέμου και αν χρειαστεί, άλλος πετά πίσω και σε μεγαλύτερο υψόμετρο, λειτουργώντας ως ρελέ για να επεκτείνει την εμβέλεια της ομάδας.
Θεωρητικά, τα UAV θα πρέπει να προηγούνται της προέλασης των μονάδων ταξιαρχίας τους, παρέχοντας πληροφορίες
Ο ρωσικός στρατός δεν έχει υπαξιωματικούς με τη δυτική έννοια του όρου
Γενικά, οι υπαξιωματικοί είναι επιλεγμένοι επαγγελματικοί στρατιώτες, που ακολουθούν μια σύντομη πορεία για να γίνουν λοχίας. Η προετοιμασία του είναι πολύ περιορισμένη. Οι μονάδες που βασίζονται σε στρατεύματα αντικατάστασης δεν έχουν υπαξιωματικούς στη διοίκηση, αλλά επαγγελματίες υπαξιωματικοί καταλαμβάνουν εκείνες τις θέσεις που απαιτούν ορισμένες τεχνικές γνώσεις, κάτι που δεν σημαίνει ότι καταλαμβάνουν θέσεις διοίκησης.
Κατά συνέπεια, τα καθήκοντα που επιτελούν οι υπαξιωματικοί στον Στρατό μας εκτελούνται στον Ρωσικό Στρατό από Ανθυπολοχαγούς . Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να αφιερώσουν πολύ λίγο χρόνο στις οδηγίες της μονάδας τους. Κατά συνέπεια, η συνοχή των μικρών μονάδων των στρατευμάτων αντικατάστασης είναι πολύ χαμηλή και η εκπαίδευσή τους πολύ χαμηλού επιπέδου.
Από την πλευρά της, η ρωσική αεροπορία έχει πραγματική εμπειρία μάχης, που αποκτήθηκε στη Συρία.
Ωστόσο, σε αυτό το θέατρο δεν υπάρχουν πραγματικές απειλές για τα ρωσικά αεροσκάφη από εχθρικά αεροσκάφη και αντιαεροπορικά).
Από την άλλη πλευρά, στη Συρία οι Ρώσοι έχουν χρησιμοποιήσει κυρίως μη κατευθυνόμενα όπλα (μόνο το 5% των επιθέσεων έχουν χρησιμοποιήσει κατευθυνόμενα όπλα). Αυτή η ελάχιστη χρήση έξυπνων όπλων (λιγότερη από αυτή που χρησιμοποίησε ο Συνασπισμός κατά του Σαντάμ Χουσεΐν το 1991, μια σύγκρουση στην οποία οι σύμμαχοι χρησιμοποίησαν το 10% των κατευθυνόμενων όπλων) συνεπάγεται περιορισμένη εμπειρία στη χρήση τους, αλλά μπορεί επίσης να είναι σύμπτωμα περιορισμένης διαθεσιμότητας αυτού του τύπου όπλων, τα οποία από την άλλη είναι πανάκριβα.
Πολλές από τις δυσκολίες που συναντούν τα ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία πηγάζουν άμεσα από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του ρωσικού στρατού.
Ο Πρόεδρος Πούτιν προφανώς υπέθεσε ότι δεν θα υπήρχε πραγματική αντίθεση στη ρωσική προέλαση, επομένως οι αρχικές φάσεις της εκστρατείας είχαν στόχο την καταστροφή της ουκρανικής αεροπορίας, ενώ τα χερσαία στρατεύματα θα έκαναν μια γρήγορη προέλαση για να καταλάβουν το Κίεβο και να περικυκλώσουν τις δυνάμεις του ουκρανικού στρατού στα ανατολικά της χώρας.
Ωστόσο, η ουκρανική αεροπορία ,πιθανότατα με πληροφορίες που προέρχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, απέφυγε την ολοκληρωτική καταστροφή της.
Από την άλλη πλευρά, οι ρωσικές επιθέσεις κατευθύνθηκαν εναντίον χώρων στάθμευσης αεροσκαφών και εναντίον ορισμένων βασικών εγκαταστάσεων, όπως αποθήκες καυσίμων, αλλά γλίτωσαν υποδομές που καθυστερούσαν να ανοικοδομηθούν, όπως οι διάδρομοι προσγείωσης.
Αυτό φαίνεται να δείχνει μια ορισμένη επιθυμία να διατηρηθούν οι ουκρανικές βάσεις σε μια κατάσταση όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ρωσικά αεροπλάνα μετά την κατοχή τους. Τα προληπτικά μέτρα των Ουκρανών μείωσαν την αποτελεσματικότητα των ρωσικών επιθέσεων, οι οποίες από την άλλη δεν επανέλαβαν τις επιθέσεις τους, ίσως επειδή το αρχικό σχέδιο δεν προέβλεπε αυτή την επανάληψη. Έτσι, η ουκρανική αεροπορία συνεχίζει να πετάει, αν και πολύ περιορισμένη από την υπεροχή του ρωσικού αέρα.
Τα βίντεο που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο -με όλες τις επιφυλάξεις που συνεπάγεται ο «πληροφοριακός πόλεμος» που υπάρχει γύρω από αυτή τη σύγκρουση- δείχνουν συχνά αεροσκάφη υψηλής τεχνολογίας (Su-30 ή Su-34) να ρίχνουν βόμβες βαρύτητας, αναγκάζοντάς τα να έρθουν στο εμβέλεια της ουκρανικής αντιαεροπορικής άμυνας.
Συγκριτικά, στις 78 ημέρες του βομβαρδισμού του Κοσσυφοπεδίου (38.000 αεροπορικές εξόδους), δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι αεροσκάφη του ΝΑΤΟ εισήλθαν στην εμβέλεια του σερβικού αντιαεροπορικού πυροβολικού (ίσως το έκαναν κατ' εξαίρεση).
Όμως, η ρίψη βομβών βαρύτητας περιλαμβάνει πτήση πολύ χαμηλά, για να έχουμε μια ελάχιστη ακρίβεια. Επιπλέον, αυτές οι εικόνες δείχνουν ρωσικά αεροπλάνα που δεν εκτοξεύουν φωτοβολίδες, μια κανονική διαδικασία όταν, για κάποιο λόγο, πρέπει να εισέλθουν στην εμβέλεια των υπέρυθρων κατευθυνόμενων αντιαεροπορικών πυραύλων, όπως το Stinger ή το Igla.
Και οι δύο περιστάσεις θα μπορούσαν να υποδεικνύουν μια πολύ πρώιμη έλλειψη κατευθυνόμενων όπλων και βασικών αντικειμένων όπως φωτοβολίδες.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η προέλαση εδάφους αποκάλυψε τους περιορισμούς της οργάνωσης στο BTG.
Η υποστήριξη της ταξιαρχίας δεν χρησιμοποιήθηκε σχεδόν καθόλου, έτσι ώστε τα ρωσικά τάγματα είχαν σοβαρά προβλήματα επιμελητείας (τόσο προμήθεια όσο και συντήρηση και ανάκτηση οχημάτων). Τα UAV Orlan-10 έχουν προφανώς χρησιμοποιηθεί ελάχιστα, επομένως οι Ρώσοι έχουν προχωρήσει χωρίς μέσα εναέριας αναγνώρισης.
Πριν από τις εικόνες των ρωσικών αρμάτων μάχης που καταστράφηκαν από τα ελαφρά αντιαρματικά όπλα του ουκρανικού πεζικού, υπάρχουν ήδη κάποιες φωνές που διακηρύσσουν ότι «το τανκ είναι νεκρό»
Στην πραγματικότητα, τα ρωσικά άρματα μάχης δεν είναι σήμερα πιο ευάλωτα στους αντιαρματικούς πυραύλους από ό,τι ήταν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αντιμετώπισαν αντιαρματικά φράγματα της Βέρμαχτ.
Αυτό που λείπει από τον ρωσικό στρατό είναι ακριβώς η συνεργασία μεταξύ των όπλων, όπως και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η σωστή αναγνώριση των εχθρικών απειλών στην πρώτη γραμμή κατά των θωρακισμένων φαλαγγών (πιο ευκολότερη σήμερα χάρη στα UAV) και η χρήση πυροβολικού πεδίου όταν υπάρχουν εχθρικά αντιαρματικά όπλα,σήμερα όπως και τότε, παρουσιάζουν πρόβλημα.
Από την άλλη, το ισχυρό ρωσικό αντιαεροπορικό πυροβολικό έχει χρησιμοποιηθεί σε μεμονωμένες συστοιχίες, χωρίς μέσα συντονισμού και ενσωμάτωσης στο σύστημα αεράμυνας. Οι ρωσικές αντιαεροπορικές μπαταρίες δεν έχουν σχεδιαστεί ή εκπαιδευτεί για να δρουν μεμονωμένα, αλλά πάντα ενσωματωμένες και υπό τις εντολές του Η/Υ του Ομίλου τους.
Εάν αυτοί οι υπολογιστές δεν έχουν ενεργοποιηθεί, οι αντιαεροπορικές μπαταρίες απλώς δεν έχουν αναπτυχθεί (κανείς δεν τους έχει διατάξει πώς και πού να το κάνουν), κάτι που θα εξηγούσε τις εικόνες φαλαγγών ρωσικών οχημάτων που κινούνται κατά μήκος δρόμων χωρίς αντιαεροπορική προστασία.
Το περιορισμένο μέγεθος της διαθέσιμης δύναμης σημαίνει επίσης ότι η δεύτερη γραμμή μονάδων, κρίσιμης σημασίας για τη διατήρηση της αρχικής ορμής, απλώς δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, μόλις εξαντληθούν οι αρχικοί υλικοτεχνικοί πόροι, δεν υπάρχει μονάδα στο πίσω μέρος που να επιτρέπει τη συνέχιση των λειτουργιών. Ο ρωσικός στρατός δεν διαθέτει τα μέσα για να διατηρήσει τον σταθερό ρυθμό των επιχειρήσεων που ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του.
Η σύνθεση του Ρωσικού BTG και ο διαθέσιμος αριθμός τους τα καθιστά απλά να μην μπορούν να πάρουν μια πόλη μιας συγκεκριμένης πόλης . Για παράδειγμα, στη δεύτερη μάχη της Φαλούτζα (Ιράκ), οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν περίπου 18.000 στρατιώτες για να καταλάβουν μια πόλη 321.000 κατοίκων, την οποία υπερασπίστηκαν περίπου 5.000 πολιτοφύλακες, χρησιμοποιώντας ενάμιση μήνα. Το Κίεβο έχει 3.000.000 κατοίκους και η φρουρά του είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή της Φαλούτζα. Το Χάρκοβο έχει ενάμιση εκατομμύριο. Είναι εύκολο να συναχθεί το συμπέρασμα ότι οι ρωσικές δυνάμεις ,το σύνολο των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία φαίνεται να είναι περίπου 180.000 άνδρες, είναι ανεπαρκείς για να καταλάβει οποιαδήποτε πόλη συγκεκριμένου μεγέθους.
Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ότι ο ρωσικός στρατός απέτυχε;
Στην πραγματικότητα, όχι, αν και είναι αλήθεια ότι είναι πολύ δύσκολο για αυτόν να κερδίσει.
Αλλά έτσι ήταν από την αρχή, αφού ο ρωσικός στρατός είναι απλώς πολύ μικρός για να εισβάλει στην Ουκρανία.
Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι «μικροί στρατοί σημαίνουν μικρές επιχειρήσεις». Ωστόσο, όπως έλεγε ο παλιός μας φίλος Clausewitz, η νίκη επιτυγχάνεται όταν ο εχθρός υποθέσει ότι έχει νικηθεί.
Με άλλα λόγια, η νίκη των Ρώσων θα μπορούσε να έρθει εάν οι Ουκρανοί αποφασίσουν να παραδοθούν. Σήμερα, αυτό δεν φαίνεται πιθανό, αν και δεν αποκλείεται η κατάρρευση του ουκρανικού στρατού ή η στρατιωτική πίεση να οδηγήσει σε μια ειρηνευτική συμφωνία ευνοϊκή για τους Ρώσους.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολύ λίγες πληροφορίες για τις ουκρανικές απώλειες, αλλά πρέπει να είναι σημαντικές.
Σε κάθε περίπτωση, αν η Ουκρανία αντισταθεί, ο ρωσικός στρατός θα πρέπει να αλλάξει τα σχέδιά του.
Σε αυτή την περίπτωση, πιθανότατα, οι Ρώσοι θα εφαρμόσουν τα μέτρα που χρησιμοποιούν συνήθως οι στρατοί όταν τους λείπουν στρατεύματα, υποστήριξη πυρός.
Έτσι, είναι προβλέψιμο ότι το άφθονο ρωσικό πυροβολικό θα αρχίσει να είναι πολύ πιο παρόν από ότι μέχρι τώρα στο πεδίο της μάχης. Από την άλλη πλευρά, η αποδεδειγμένη έλλειψη κατευθυνόμενων όπλων συνεπάγεται την ανάγκη για μεγάλη ποσότητα συμβατικών πυρομαχικών και επίσης πολύ υψηλό βαθμό «παράπλευρης ζημιάς».
Πολύ άσχημα νέα για τον ουκρανικό πληθυσμό.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα των μέχρι τώρα ενεργειών ήταν η αυτοσυγκράτηση με την οποία οι Ρώσοι στρατιώτες αντιμετώπισαν τον ουκρανικό άμαχο πληθυσμό, τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες της επίθεσης.
Η μαζική χρήση πυροβολικού εναντίον πόλεων σημαίνει ότι τα δεινά του άμαχου πληθυσμού θα είναι μεγαλύτερη.
Επιπλέον, η συμπεριφορά των ρωσικών στρατευμάτων σε σχέση με τον άμαχο πληθυσμό θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά καθώς αυξάνεται η απογοήτευση του Πούτιν και, μαζί με αυτήν, η πίεση στα στρατεύματά του. Αυτή η πίεση θα προσθέσει στη φυσική διάβρωση του ηθικού καθώς αυξάνονται οι απώλειες.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πολλοί μικρού μεγέθους στρατοί στο παρελθόν έχουν στραφεί σε έναν άλλο πολλαπλασιαστή δύναμης, τον τρόμο.
Ας ελπίσουμε ότι η συνειδητοποίηση ότι τα ρωσικά στρατεύματα βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση από την παγκόσμια κοινή γνώμη θα τους εμποδίσει να καταφύγουν σε αυτή τη διαδικασία.
Τέλος, το μεγαλύτερο από τα άγνωστα παραμένει η χρήση πυρηνικών όπλων.
Το σοβιετικό πυρηνικό δόγμα περιλαμβάνει την προσφυγή στην εκτόξευση ενός τακτικού πυρηνικού όπλου (περιορισμένης ισχύος, παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούνται στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι) εναντίον ενός δευτερεύοντος στόχου, ως «τελευταία προειδοποίηση» πριν προχωρήσουμε σε ευρεία χρήση πυρηνικών όπλων.
Είναι αυτό που οι Ρώσοι αποκαλούν «κλιμάκωση σε αποκλιμάκωση» (και είναι το τελικό στάδιο των ετήσιων ασκήσεων Zapad). Αν συμβεί αυτό, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, θα βρεθούμε σε έναν νέο κόσμο, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
Συμπεράσματα
Ο ρωσικός στρατός είναι θύμα των δικών του δογματικών και οργανωτικών περιορισμών.
Η προσπάθεια εφαρμογής ενός δόγματος για τον πόλεμο κινήσεων που απαιτεί καλά προετοιμασμένο προσωπικό με μεγάλη πρωτοβουλία ή μάζα στρατευμάτων πολύ υψηλότερη από ότι είναι διαθέσιμο, κατέληξε σε αποτυχία
Ελλείψει και των δύο χαρακτηριστικών, η «βαθιά μάχη» είναι ανεφάρμοστη.
Από την άλλη πλευρά, οι οργανωτικές αποφάσεις που προέρχονται από την έλλειψη προϋπολογισμού έχουν αποδειχθεί πολύ επιζήμιες.
Η ρωσική ταξιαρχία είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα, σχεδιασμένο να λειτουργεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, κωδικοποιημένο στο δόγμα της.
Δεδομένων των περιορισμών του προϋπολογισμού, αντί να εκπαιδεύουν ολόκληρες ταξιαρχίες, οι Ρώσοι διοικητές αποφάσισαν να δώσουν προτεραιότητα σε ορισμένα στοιχεία του συστήματός τους , όπως τις μονάδες ελιγμού και μια μεταξύ των Μονάδων υποστηρίξεως.
Η αναβολή των συστημάτων διοίκησης και ελέγχου και της επιμελητείας οδήγησε στην αναποτελεσματικότητα των αναπτυσσόμενων δυνάμεων.
Πράγματι, η εμμονή με την ανάπτυξη όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων εις βάρος της «ουράς διοικητικής μέριμνας» ή άλλων βασικών στοιχείων (όπως υπολογιστές πυροβολικού ή UAV) έχει καταστρέψει τον συστημικό χαρακτήρα της ταξιαρχίας -και της BTG-, η οποία, στο τέλος, καταλήγει να είναι κάτι περισσότερο από ένα άθροισμα ασυντόνιστων μέσων και με πολύ μικρή αυτονομία.
Πράγματι, οι μεγάλες μονάδες είναι πολύπλοκα συστήματα, η λειτουργία των οποίων απαιτεί τη συντονισμένη δράση των συστατικών τους στοιχείων. Εάν χάσετε κάποιο από αυτά τα στοιχεία ή οποιονδήποτε από τους συνδέσμους που επιτρέπουν την ενσωμάτωσή τους, το αποτέλεσμα είναι ένα πλήθος μέσων χωρίς δυνατότητα αρμονικής λειτουργίας.
Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι Ρώσοι Στρατηγοί έχουν σχεδιάσει μια σοβιετική επιχείρηση με ρωσικά μέσα.
Σε όλους τους σύγχρονους στρατούς υπάρχει η τάση να σχεδιάζουμε όπως μας έχουν διδαχθεί (με δόγμα που προέρχεται από αυτό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με στρατούς εκατομμυρίων ανδρών), αλλά με πολύ λιγότερα στρατεύματα.
Και πολλές φορές αυταπατούμαστε πιστεύοντας ότι αυτό που πριν από σαράντα χρόνια χρειαζόταν μια μεραρχία, σήμερα ένα τάγμα μπορεί να το κάνει... Αλλά, στην πραγματικότητα, τα μέσα μιας μεραρχίας πριν από σαράντα χρόνια δεν είναι τόσο διαφορετικά από αυτά που έχουμε σήμερα: Η πρώτη έκδοση του άρματος Leopard 2 είναι της δεκαετίας του 1970, το M-109 είναι του 1963… Κατά συνέπεια, είναι παραπλανητικό να υποθέσουμε ότι με μια μονάδα είκοσι φορές μικρότερη μπορούμε να κάνουμε το ίδιο.
Νομίζω ότι η φαινομενική αποτυχία της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απόδειξη αυτού.
Ας δούμε αν μαθαίνουμε στη Δύση και κάνουμε μάθημα στα κεφάλια των άλλων.
Όμως, αν και ο ρωσικός στρατός είναι πολύ μεγαλύτερος και ισχυρότερος από τον ουκρανικό, οι δυνατότητές του παραμένουν αντικειμενικά ανεπαρκείς για να καταλάβει την Ουκρανία ,ακόμα και να πάρει τις μεγάλες πόλεις.
Αντιμέτωπος με την πολιτική απαξίωση που θα συνεπαγόταν μια ήττα, είναι προβλέψιμο ότι ο Πούτιν θα προσπαθήσει να διατηρήσει τη στρατιωτική πίεση με μια πολύ πιο παραδοσιακή επιχείρηση, με πεζικό και πυροβολικό, χωρίς κατευθυνόμενα όπλα και με λίγη αεροπορική υποστήριξη, με στρατεύματα αντικατάστασης, προσπαθώντας να καταλάβει μια μεγάλη Ουκρανική πόλη σαν διαπραγματευτικό χαρτί.
Εάν η Ουκρανία δεν καταρρεύσει, αυτό θα συνεπαγόταν έναν μακρύ πόλεμο, ο οποίος θα αυξήσει την πίεση στην πληγείσα ρωσική οικονομία και μεγάλο αριθμό θυμάτων (ρωσικά και ουκρανικά), κάτι που θα έχει σημαντική επίδραση στην κοινή γνώμη και στις δύο χώρες.
