Αποτελεί συνήθειο πλέον να διαβάζουμε φρικιαστικές ιστορίες παιδικής κακοποίησης σε ιδρύματα που υποτίθεται δημιουργήθηκαν για να φροντίζουν τους ευάλωτους. Τα ορφανοτροφεία, τα οικοτροφεία, οι θρησκευτικές έχουν τη θλιβερή τάση να επανδρώνονται από αναρίθμητους σαδιστές και παιδεραστές. Αλλά τον Δεκέμβριο, ένα άλλο ίδρυμα προκάλεσε κυματισμούς για τον φερόμενο ρόλο του στην κακοποίηση παιδιών.
Μια σειρά ντοκιμαντέρ του Δανικού Ραδιοφώνου, The Search for Myself, εξαπέλυσε σοβαρότατες κατηγορίες - μετά από σχετική έρευνα - κατά της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) των ΗΠΑ, ότι είχε υποστηρίξει οικονομικά πειράματα σε 311 παιδιά από τη Δανία στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά ήταν ορφανά ή υιοθετημένα.
Ένα από τα θύματα ήταν ο ντοκιμαντερίστας, δημιουργός του The Search for Myself, Per Wennick, ο οποίος ισχυρίζεται ότι υποβλήθηκε σε εξετάσεις χωρίς να γνωρίζει το λόγο, στο υπόγειο του Δημοτικού Νοσοκομείου στην Κοπεγχάγη. Τα πειράματα αυτά υποτίθεται ότι σχεδιάστηκαν για να διερευνήσουν τις σχέσεις μεταξύ κληρονομικότητας και περιβαλλοντικών παραγόντων που προκαλούν σχιζοφρένεια, ένα πρότζεκτ εμπνευσμένο από τον ψυχολόγο Sarnoff A. Mednick.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο εν λόγω πείραμα δόθηκε στα παιδιά σχιζοφρενών μητέρων. Από τα εν λόγω 311 παιδιά, τα 207 είχαν τέτοιες μητέρες, ενώ τα υπόλοιπα, που αποτελούσαν την ομάδα ελέγχου, δεν είχαν. Ο Wennick ήταν από την τελευταία ομάδα.
Όπως και με προηγούμενα παρόμοια πειράματα, ο Wennick έλαβε ρηχά δελεάσματα χωρίς πληροφορίες. Δεν ήταν δύσκολο: ήταν 11 ετών, έχοντας μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο Godthåb, θύμα χλευασμού, θρησκευτικού φανατισμού και του μαστίγιου, που αποτελούσε το... μέσο διαπαιδαγώγησης εκείνων των δεκαετιών. Του υποσχέθηκαν κάτι συναρπαστικό στο Δημοτικό Νοσοκομείο και τον πλήρωσαν 16 κορώνες. Κάθισε σε μια καρέκλα, του είχαν τοποθετήσει ακουστικά με φωνές, κραυγές και θορύβους που είχαν σκοπό να τον τρομάξουν. Τοποθετήθηκαν ηλεκτρόδια στο σώμα του, μετρήθηκαν οι καρδιακοί παλμοί, η θερμοκρασία του σώματος και το επίπεδο εφίδρωσης.
Το ενδιαφέρον των αμερικανικών αρχών προέκυψε λόγω της ελκυστικότητας του κεντρικού πληθυσμού της Δανίας, κάτι που λείπει στις ΗΠΑ. Το μητρώο επέτρεψε την παρακολούθηση των ατόμων κατά τη διάρκεια της ζωής τους και οδήγησε σε μια μακρά συνεργασία μεταξύ του Mednick και του Δανό καθηγητή που εδρεύει στο Δημοτικό Νοσοκομείο, Fini Schulsinger.
Ο τελευταίος θα χρησιμοποιούσε το έργο στη διδακτορική του διατριβή το 1977. Παραδόξως, η διατριβή του Schulsinger δεν υπόκειται στη συνήθη δημόσια υπεράσπιση, με το Υπουργείο Δικαιοσύνης να επιτρέπει τη διεξαγωγή της κεκλεισμένων των θυρών. Οι λόγοι ήταν τόσο ανειλικρινείς όσο και ανέντιμοι: διατήρηση της ανωνυμίας των παιδιών που χρησιμοποιούνται και διασφάλιση της άγνοιάς τους ως προς το γιατί χρησιμοποιούνται ως συμμετέχοντες.
Μέχρι τώρα, οι συνεισφορές του Schulsinger ως ιδρυτή και διευθυντή του Psykologisk Institut σε αυτό το νοσοκομείο έχουν αναγνωριστεί με κάποιο θαυμασμό, με έναν συγγραφέα να ισχυρίζεται ότι «συνέβαλε σημαντικά στην κατανόηση των προβλημάτων στην ψυχιατρική». Αυτό σαφώς δεν περιλάμβανε το πεδίο της ιατρικής δεοντολογίας.
Το πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχε ο Wennick ήταν σχεδόν βέβαιο ότι παραβίαζε τον Κώδικα της Νυρεμβέργης του 1947, ο οποίος ορίζει ότι, «Η εθελοντική συναίνεση του ανθρώπινου υποκειμένου είναι απολύτως απαραίτητη». Η συναίνεση μπορεί να ληφθεί ηθικά μόνο όταν το άτομο έχει νομική ικανότητα να το πράξει, ασκεί ελεύθερη εξουσία επιλογής και έχει «επαρκή γνώση και κατανόηση των στοιχείων του σχετικού αντικειμένου ώστε να μπορεί να λάβει μια κατανοητή και διαφωτισμένη απόφαση».
Ανησυχητικά για τον Wennick, παρέμεινε αντικείμενο ενδιαφέροντος για δεκαετίες. Το 1974, συμμετείχε σε αυτό που νόμιζε ότι ήταν η τελευταία δοκιμή, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση σχετικά με το είδος της έρευνας που διεξαγόταν. Μια δεκαετία αργότερα, αναζητώντας θεραπεία για μια δερματική πάθηση στο νοσοκομείο, ανακάλυψε ότι ήταν το αντικείμενο του ενδιαφέροντος των ψυχολόγων κάθε φορά που χρησιμοποιούσε το σύστημα υγείας. «Νομίζω», συλλογίστηκε, «ότι αυτό αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου ως πολίτη αυτής της κοινωνίας».
Μια σημαντική πηγή χρηματοδότησης για το έργο του Δημοτικού Νοσοκομείου, που παρέχεται υπό την αιγίδα της υγειονομικής περίθαλψης των ΗΠΑ, ήταν το Human Ecology Fund, μία από τις εταιρείες της CIA που επιβλέπεται από τον νευρολόγο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Cornell, Χάρολντ Γουλφ. Το Ταμείο, το οποίο προμήθευσε το πρόγραμμα της Δανίας περίπου 21.000 δολάρια, αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας πηγή για την ανάληψη ερευνητικών έργων για την καλύτερη ενημέρωση του οργανισμού σχετικά με τη χρήση τεχνικών βασανιστηρίων και ανάκρισης.
Το γεγονός αυτό αποτελεί μια καυστική αποκάλυψη στους πολέμους προπαγάνδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα που τροφοδοτεί η κυβέρνηση Μπάιντεν στις μάχες της ενάντια στους αυταρχικούς δαίμονες και τους κακοποιητικούς μπαμπούλες. Το κινεζικό Υπουργείο Εξωτερικών ήταν ενθουσιασμένο που ανέτρεψε τις κατηγορίες των ΗΠΑ βασιζόμενο στο σχέδιο CIA-Δανίας. Τον Ιανουάριο, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Ζάο Λιτζιάν παρατήρησε εύστοχα ότι οι ΗΠΑ ζητούν συγγνώμη και προσφέρουν αποζημίωση στα θύματα τέτοιων «μυστικών πειραμάτων».
Μια τέτοια αποζημίωση θα οδηγούσε σε ένα βαρύ λογαριασμό για το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών. Για δεκαετίες, ανήθικα και παράνομα πειράματα διεξάγονται από τις αρχές των ΗΠΑ σε ανυποψίαστους πολίτες. Το 1932, το Ινστιτούτο Tuskegee, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας των Η.Π.Α., ξεκίνησε εργασίες για τη φυσική ιστορία της σύφιλης που θα ενίσχυε την αιώνια καχυποψία για τις αρχές δημόσιας υγείας και τις άδοξες προθέσεις τους. Η μελέτη Tuskegee για τη σύφιλη χωρίς θεραπεία ξεκίνησε με 600 μαύρους άνδρες, 399 με σύφιλη, 201 χωρίς. Δεν ζητήθηκε ενημερωμένη συναίνεση, οι άνδρες ενημερώθηκαν ότι έλαβαν θεραπεία για «κακό αίμα». Δόθηκαν κίνητρα στους συμμετέχοντες: δωρεάν σίτιση, ασφάλιση ταφής, δωρεάν ιατρικές εξετάσεις.
Χρειάστηκαν τέσσερις δεκαετίες προτού μια συμβουλευτική επιτροπή που συστάθηκε από τον Βοηθό Γραμματέα Υγείας και Επιστημονικών Υποθέσεων να διαπιστώσει, με λίγα ίχνη αγανάκτησης, ότι η μελέτη ήταν «δεοντολογικά αδικαιολόγητη», δίνοντας αποτελέσματα «δυσανάλογα πενιχρά σε σύγκριση με τους γνωστούς κινδύνους για τα ανθρώπινα υποκείμενα».
Επιθυμώντας να είναι πραγματικός διεθνής πολίτης σε τέτοια θέματα, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προχώρησε σε επέκταση τέτοιων πειραμάτων πέρα από τις ακτές του. Το 1946, η κυβέρνηση των ΗΠΑ συμμετείχε σε ιατρικές δοκιμές που αφορούσαν τουλάχιστον 5.128 μη συναινούντες και ανενημέρωτους πολίτες της Γουατεμάλα, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, ορφανών, ανήλικων και ενηλίκων ιερόδουλων, ασθενών με λέπρα, κρατουμένων, στρατιωτών, ψυχιατρικών ασθενών και ιθαγενών της Γουατεμάλα.
Από αυτούς, περίπου 1.308 είχαν μολυνθεί από σύφιλη, γονόρροια και καρκοειδή. Άλλοι τους έκαναν ορολογικές εξετάσεις. «Οι ερευνητές», γράφουν οι Μάικλ Α. Ροντρίγκεζ και Ρόμπερτ Γκαρθία, «παραβίασαν συστηματικά και επανειλημμένα βαθιά ευάλωτα άτομα, μερικά στην πιο θλιβερή και απελπισμένη κατάσταση, και επιδείνωσαν φρικτά τα βάσανά τους».
Μια μεταγενέστερη έκθεση σχετικά με τα πειράματα της κυβέρνησης της Γουατεμάλα, Consentir el Daño: Experimentos Médicos de Estados Unidos en Guatemala διαπίστωσε ότι τέτοιες πράξεις συνιστούσαν «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Η Προεδρική Επιτροπή των ΗΠΑ για τη Μελέτη των Βιοηθικών Θεμάτων απέφυγε μια τέτοια γλώσσα στις δύο εκθέσεις της, αλλά παραδέχθηκε ότι τα πειράματα θα ήταν «αδύνατο» να διεξαχθούν υπό τα τρέχοντα ηθικά πλαίσια.
Η απάντηση από την Ουάσιγκτον στους επιζώντες του προγράμματος που χρηματοδοτείται από τη CIA στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης είναι απίθανο να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια προφορική συγγνώμη. Ο Wennick και οι ομοίως κακοποιημένοι συμπατριώτες του είναι πιθανώς καλύτερο να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους πιο κοντά στην πατρίδα τους, στοχεύοντας στην ενοχή και τη συνενοχή εκείνων των Δανών αξιωματούχων που επέτρεψαν σε αυτήν την άθλια επιχείρηση να αναπτυχθεί.
