Η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το όνειρο κάθε αθλητή. Στους 32ους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους Αγώνες της Covid 19, αυτό το όνειρο, μέσα από τους περιορισμούς, μοιάζει με εφιάλτη. Η περιβόητη «φούσκα» έχει μετατραπεί σε… φυλακή. Μάλιστα, στην περίπτωση των ιστιοπλοϊκών μας ομάδων που είναι στην Ενοσίμα, αυτή η φυλακή δεν διαθέτει ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωση ενός αθλητή.
Το νησάκι Ενοσίμα αποτέλεσε τη βάση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 ενώ στα νερά του θα διεξαχθεί και η φετινή ιστιοπλοϊκή διοργάνωση. Είναι αφιερωμένο στη θεά της μουσικής και της ψυχαγωγίας Μπενζαϊτέν, η οποία, σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, παρακάλεσε να ανεβεί ένα νησί από τον βυθό της θάλασσας προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως κατοικία της. Ο μύθος περιλαμβάνει δράκους με πέντε κεφάλια, έρωτες κλπ. Φυσικά, στο τέλος το καλό νίκησε το κακό και το νησί αποτέλεσε κατοικία για τη θεά της μουσική και της ψυχαγωγίας.
Στην ολυμπιακή… πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε μουσική ούτε ψυχαγωγία παρά μόνο αντίξοες συνθήκες για τους αθλητής. Στην Ενοσίμα βρίσκονται οι ελληνικές ομάδες των 470 Τάκης Μάντης – Παύλος Καγιαλής και Αριάδνη Σπανάκη – Αιμιλία Τσουλφά με τους προπονητές τους προκειμένου να κάνουν τις τελευταίες προετοιμασίες πριν από τους Αγώνες. Προσωρινός αρχηγός της αποστολής είναι ο Μιχάλης Μηλαίος, προπονητής των Μάντη – Καγιαλή. Ο έμπειρος προπονητής περιγράφει τις συνθήκες στις οποίες οι ομάδες μας προσπαθούν να επιβιώσουν και να προπονηθούν. Πρόκειται για συνθήκες αντίξοες για δύο ομάδες που έχουν ταξιδέψει στην Ιαπωνία με στόχο τη διάκριση.
«Δεν είμαστε σε καλές συνθήκες για αθλητές. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και προσπαθούν να μας βοηθήσουν. Όμως το περιβάλλον – φούσκα, όπως το έχουν διαμορφώσει οι διοργανωτές, είναι τόσο υπερβολικό που φτάνει σε βαθμό προσβολής για τον αθλητή ο οποίος έχει έρθει αυτή τη στιγμή στη χώρα. Είσαι υποχρεωμένος να φας ότι σου δίνουν. Απαγορεύεται να βγεις έξω και να εμπλουτίσεις τη διατροφή σου, ανάλογα με τις ανάγκες σου. Για πρωινό τρώμε λουκάνικα και τηγανητά. Μας απαγορεύεται να μπαίνουμε στα δωμάτια μας από την είσοδο του ξενοδοχείου. Ανεβαίνουμε στα δωμάτια από την εξωτερική σκάλα, τη σκάλα κινδύνου. Αυτό συμβαίνει επειδή το ξενοδοχείο έχει και άλλους ενοικιαστές και εμείς δεν πρέπει να έρθουμε σε επαφή μαζί τους», μας λέει ο προπονητής.
Ένας αθλητής δεν μπορεί να βγει από το περιβάλλον – φούσκα ούτε για να ψωνίσει ένα είδος βασικής ανάγκης. «Αν, π.χ., σου τελειώσει το αποσμητικό δεν σε αφήνουν να πας στο μαγαζί που είναι ακριβώς απέναντι για να πάρεις καινούριο. Δε σε αφήνουν να πας ούτε με δική τους συνοδεία. Εάν τους πεις να τους δώσεις την κάρτα της τράπεζας για να σου το αγοράσουν αυτοί, σου απαντάνε ότι αυτό δεν είναι εφικτό και σου προτείνουν να σου αγοράσουν ότι θέλεις αλλά με μετρητά. Όμως δεν επιτρέπεται να πας σε μηχάνημα αυτόματης συναλλαγής για να σηκώσεις χρήματα. Στη μαρίνα δεν υπάρχει wifi και δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε έξω για να πάρουμε ιαπωνικό νούμερο ώστε να επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και μεταξύ μας», τονίζει ο Μιχάλης Μηλαίος.
Κι όσο για την προετοιμασία των αθλητών και αυτή ξεκίνησε μετ΄ εμποδίων. «Οι περισσότερες ομάδες και χώρες έχουν στείλει συνεργεία και έχουν ξεφορτώσει τον εξοπλισμό και τα σκάφη των αθλητών όπως και ξυλουργούς για να τους ετοιμάσουν το κοντέινερ προκειμένου να διαθέτουν χώρους εργασίας, αναμονής και γυμναστηρίου. Έχουν κλιματισμό, παράθυρα κλπ. Εμείς πρέπει να τα κάνουμε μόνοι μας, και δεν τολμάμε να πλησιάσουμε το δικό μας κοντέινερ, στο οποίο η θερμοκρασία φτάνει τους 50 βαθμούς από τη ζέστη και τον ήλιο», μας λέει ο προπονητής της κορυφαίας, εν ενεργεία, ελληνικής ιστιοπλοϊκής ομάδας των 470.
