«Σήμερα, η Τουρκία αναζητά ευκαιρίες να διατηρήσει την περιφερειακή της παρουσία και να διεισδύσει σε άλλες γεωγραφικές περιοχές», γράφει ο Δρ. Tarik Fehmi στην Al Ain.
Μπορούμε να δούμε αυτήν την πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία εδώ και χρόνια, πριν και μετά την παρέμβασή της σε περιοχές σε αραβικά εδάφη, όπως στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη. Επειδή η Τουρκία, αρνείται να ζήσει μαζί τους ως γειτονική χώρα, συνεχίζει να καταλαμβάνει ορισμένα αραβικά εδάφη με το πρόσχημα της «ασφάλειας».
Στην πραγματικότητα, η πολιτική του ΑΚΡ είναι μια πολιτική που βασίζεται στην επιθυμία ύπαρξης και κυριαρχίας σε στρατηγικές περιοχές της Μέσης Ανατολής.
Μπορούμε να κατανοήσουμε αυτήν την πολιτική από τη στάση της στη Συρία και από την προσπάθεια υπονόμευσης της ασφάλειας του Αραβικού Κόλπου και των χωρών της Βόρειας Αφρικής.
Η επεκτατική- επεμβατική πολιτική
Στην πραγματικότητα, εκτός από την προσπάθεια του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να τερματίσει τη σύγκρουση με τους Άραβες, η Τουρκία, με τα πρόσφατα βήματά της, έχει δείξει ότι σκοπεύει να γυρίσει μια νέα σελίδα με τις αραβικές χώρες.
Οι χώρες της Αιγύπτου και του Κόλπου είναι μεταξύ αυτών των χωρών.
Ωστόσο, η προσπάθεια της Τουρκίας για αποφυγή των προβλημάτων και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία βασισμένη στη σταθερότητα και την ειρήνη, μπορούμε να την ορίσουμε ως επεκτατική-επεμβατική πολιτική.
Διότι, αυτή η κίνηση του Προέδρου Ερντογάν, ο οποίος αγωνίζεται με πολιτικές κρίσεις στο εσωτερικό, και όχι βάσει κοινών συμφερόντων με τις χώρες της περιοχής πραγματοποιείται προκειμένου να αποφευχθούν διχασμοί και συγκρούσεις εντός του AKP, να εξαλειφθεί η αυξανόμενη σύγκρουση απόψεων μεταξύ ηγετών του κόμματος και διανοούμενων κόμματος, να περιοριστεί το πεδίο δράσης του Αχμέτ Νταβούτογλου και του Αλί Μπαμπατσάν, καθώς και της κύριας αντιπολίτευσης.
Όλα αυτά ανησυχούσαν τον Πρόεδρο Ερντογάν και τον έβαλαν σε διάφορες επιδιώξεις και ελιγμούς. Ωστόσο, προσπαθεί να κάνει αυτούς τους ελιγμούς χωρίς να κάνει παραχωρήσεις με τα κράτη της περιοχής.
Ως εκ τούτου, παρά τις αντιφάσεις μεταξύ της ρητορικής του και των ενεργειών του, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ελπίζει να διεξαγάγει ολοκληρωμένες διαπραγματεύσεις με τις αραβικές χώρες, ειδικά με την Αίγυπτο και τις χώρες του Κόλπου.
Ωστόσο, αυτή η κατάσταση πρέπει να επανεξεταστεί σοβαρά.
Η αραβική πλευρά –ιδίως η Αίγυπτος και οι χώρες του Κόλπου– βλέπουν τώρα ότι η Τουρκία θα συνεχίσει την πολιτική έντασης, δεν θα υποχωρήσει χωρίς γενικές και σοβαρές πιέσεις και δεν θα συνάψει συμφωνία βασισμένη σε αμοιβαία συμφέροντα.
Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες συγκρούσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η Τουρκία πρέπει να υποχωρήσει και να παραιτηθεί από πολλά πράγματα προκειμένου να αποκαταστήσει τις σχέσεις.
Το διεθνές δίκαιο το απαιτεί επίσης.
Διατηρώντας τη θέση του «μεγάλου αδελφού» στην περιοχή, η Τουρκία σχεδιάζει να αποκτήσει μεγάλα κέρδη από αυτήν τη γεωγραφία, αλλά οι αραβικές χώρες το γνωρίζουν αυτό.
Η αντίδραση της Αιγύπτου
Η Αίγυπτος αντιτίθεται στην παρουσία της Τουρκίας στη Βόρεια Αφρική. Ως εκ τούτου, θα συνεχίσει να πιέζει την Τουρκία στη Λιβύη, να αποτρέψει την επέμβαση της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και να αντιταχθεί στην επιδίωξή της για κυριαρχία στα ύδατα της Κύπρου και της Ελλάδας.
Επιπλέον, δεν θα επιτρέψει στην Τουρκία να πραγματοποιήσει διερευνητικές γεωτρήσεις σε αμφισβητούμενες περιοχές στη Μεσόγειο, ιδιαίτερα σε αυτές που προβλέπονται από με τη συμφωνία οριοθέτησης της θάλασσας που έχει συνάψει με την κυβέρνηση της GNA της Λιβύης.
Ως εκ τούτου, η διαπραγματευτική απαίτηση του τουρκικού καθεστώτος πρέπει να είναι αξιόπιστη, να αλλάξει την πολιτική και στρατηγική της στάση, να καθορίσει ειρηνικές αρχές στις οποίες όλες οι πλευρές, όχι μόνο μία, θα συμφωνήσουν από κοινού βάσει των κοινών ενδιαφερόντων που βασίζονται στη σταθερότητα και την ασφάλεια.
Ακριβώς όπως το Ιράν και το περιφερειακό του έργο αποτελούν απειλή για την αραβική εθνική σταθερότητα και ασφάλεια, η Τουρκία αποτελεί επίσης απειλή για την περιοχή.
Οι αραβικές χώρες πρέπει να λάβουν μια κοινή στάση απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο και να κρατήσουν μια σοβαρή στάση.
Μόνο έτσι μπορεί να αποφευχθεί το σχέδιο που ο Ερντογάν, ο οποίος ακολουθεί μια επεκτατική πολιτική στον αραβικό κόσμο, και μπορεί να γίνει συνειδητό.
Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν δεν φαίνεται να εγκαταλείπει εύκολα αυτό το όνειρο, εκτός εάν τεθεί σε σοβαρή στάση και πίεση.
Δύσκολη η αποκατάσταση με τις αραβικές χώρες
Η απάλειψη των προβλημάτων δεν σημαίνει ότι οι σχέσεις θα ξεκινήσουν αμέσως, είναι επίσης απαραίτητο να επανεξεταστεί η τρέχουσα πολιτική και να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα υπό το φως της νέας κατάστασης.
Δεν νομίζω ότι καμία αραβική χώρα θα ανοίξει μια νέα σελίδα με την Τουρκία χωρίς να αλλάξει την πολιτική της έναντι όλων των αραβικών χωρών και να σχεδιάσει τις σχέσεις της με θετικό τρόπο.
Αυτό που ισχύει για τη Συρία και το Ιράκ ενδέχεται να μην ισχύει για τις προτάσεις για σχέσεις με την Αίγυπτο ή τη Σαουδική Αραβία.
Η Τουρκία το γνωρίζει επίσης αυτό. Λαμβάνοντας υπόψη την παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη, η οποία απειλεί την εθνική ασφάλεια της Αιγύπτου, είναι προφανές ότι μια συμφωνία δεν θα είναι εύκολη.
Η συνεχιζόμενη επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία και η άρνησή της να αποσυρθεί από την επικράτειά της καθιστούν δύσκολη την εκ νέου έναρξη των σχέσεων.
Επομένως, η Τουρκία πρέπει να επανεξετάσει την εξωτερική πολιτική της με πραγματική έννοια και να εγκαταλείψει τη ρητορική των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης που δεν μπορεί να εφαρμόσει.
Οι χώρες της Κεντρικής Αραβίας πρέπει να αναπτύξουν μια κοινή στάση και στυλ και να σχεδιάσουν έναν νέο χάρτη πορείας.
Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο για τις αραβικές χώρες να έχουν περιφερειακή εξουσία και να αναπτύξουν μια κοινή στρατηγική για την έναρξη οποιουδήποτε διαλόγου με την Τουρκία.
Για τη δημιουργία πραγματικών σχέσεων με την Τουρκία · Θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα αμοιβαίο πολιτικό όραμα, η έκταση της αλλαγής στην τουρκική πολιτική να διαβαστεί σωστά, οι πιέσεις που αντιμετωπίζει η Τουρκία δεν πρέπει να αγνοηθούν και οι αραβικές χώρες πρέπει να αναζητήσουν τρόπους για να ευνοήσουν αυτήν την κατάσταση.
