“Αν οι στρατιώτες μου άρχιζαν να σκέφτονται, κανένας απ’ αυτούς δεν θα έμενε στον στρατό”, είχε πει ο Φρειδερίκος Β’ (ο Μέγας), Αυτοκράτωρ της Πρωσίας.
Δύο περιπτώσεις, τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες, με εμπλεκόμενους δύο εκ διαμέτρου αλλιώτικους ηγέτες και τον Στρατό τους, με την καταστολή σε ρόλο πρωταγωνιστικό, δίνουν ένα διαφορετικό τέμπο στην διεθνή επικαιρότητα.
Μέσα σε διάστημα σχεδόν ενός μηνός οι δύο βασικοί αντίπαλοι το τελευταίο διάστημα στην Ανατολική Μεσόγειο, Μακρόν και Ερντογάν, αντιμετώπισαν τους ίδιους μπελάδες προερχόμενους και στις δύο περιπτώσεις από το στράτευμα.
Κι αν στην Τουρκία οι “χακί” παρεμβάσεις δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, στην Γαλλία πάρα τις παρόμοιες περιπτώσεις που το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ανέφερε χθες, οι εκκαθαρίσεις στο γαλλικό στράτευμα δεν είναι σύνηθες φαινόμενο. Στην Γαλλία υπήρχαν τρία πολύ μεγάλα παρόμοια περιστατικά μεταξύ 1940 και 1966. Το πρώτο, ως συνέπεια της ίδρυσης της συνεργατικής κυβέρνησης του Vichy, το δεύτερο, μεταξύ του 1943 και των ημερών μετά την Απελευθέρωση, και το τρίτο, από το τέλος του Αλγερικού πολέμου το 1962 έως την παραμονή της αιματηρής επανάστασης του Μαΐου 1968.
Ο Ναπολέων έλεγε πως ο ιδανικός στρατιώτης δεν είναι τόσο αυτός που μάχεται όσο αυτός που προελαύνει. Μόνο που και οι Τούρκοι ναύαρχοι και οι Γάλλοι στρατηγοί βρήκαν τοίχο!
Οι Τούρκοι ναύαρχοι μπορεί να προεξοφλούν το τέλος του Ερντογάν , αλλά 10 ναύαρχοι βρέθηκαν πίσω από τα σίδερα για το «πραξικόπημα» της ... ανοιχτής επιστολής.
Οι Γάλλοι στρατηγοί, που ζητούσαν μεταξύ άλλων μέτρα κατά του Ισλάμ την ίδια στιγμή που ο Μακρόν λαμβάνει νοmοθετικά μέτρα κατά του Ισλάμ (αξιοπερίεργη συγκυρία θα έλεγε κανείς), θα αντιμετωπιστούν με την ίδια αποφασιστικότητα με τους Τούρκους ναυάρχους, συνοδευόμενη από λίγη γαλλική αβρότητα. Αντί να τους στείλει στην... Βαστίλλη, όπως έκανε ο Ερντογάν στους δικούς του, ο Μακρόν είναι έτοιμος να “πάρει κεφάλια” και το Στρατοδικείο θα έχει πολλή δουλειά.
Βέβαια αν ισχύσει αυτό που έλεγε ο Κλεμανσώ, δηλαδή πως “η στρατιωτική δικαιοσύνη έχει τόση σχέση με το Δίκαιο, όση σχέση έχει η στρατιωτική μουσική με τη μουσική” τότε τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.
Κοινό σημείο και των δύο περιπτώσεων, η διαίρεση του στρατεύματος. Δηλαδή τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Γαλλία, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα, το Στράτευμα παρουσιάζεται άκρως διασπασμένο. Στην Τουρκία οι εκκαθαρίσεις στρατιωτικών από την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 μέχρι σήμερα είναι στην ημερήσια ατζέντα. Στην Γαλλία, όπως γράψαμε και χθες. η τελευταία κίνηση των στρατηγών δεν βρίσκει σύμφωνους πολλούς συναδέλφους τους. Μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες, κάποιοι γνωστοί στρατηγοί, όπως ο ο στρατηγός Bruno Dary, έφτασε πολύ κοντά, αλλά δεν υπέγραψε , ενώ κι άλλοι έκαναν πίσω την τελευταία στιγμή και δεν έβαλαν την υπογραφή τους.
Δεύτερο κοινό σημείο οι κακές σχέσεις και των δύο προέδρων με το Στράτευμα. Για τον Ερντογάν δεν χρειάζεται κανείς να ανατρέξει πολύ μακριά.... Για τον δε Μακρόν όμως αξίζει να υπενθυμίσουμε πως αμα την αναλήψει την ηγεσίας της χώρας, το 2017, ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ κυριολεκτικά του τα είχε βροντήξει ... Συγκεκριμενα τον Ιούλιο του 2017, δυο μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Μακρόν, ο στρατηγός Pierre de Villiers υπέβαλε την παραίτησή του στον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν εκδηλώνοντας έτσι έμπρακτα την διαφωνία του στις περικοπές του προϋπολογισμού Άμυνας και μάλιστα με βαριές εκφράσεις.
Ο Καρλ φον Κλαούζεβιτς έλεγε πως κανένας στρατιωτικός ηγέτης δεν έγινε μεγάλος χωρίς θράσος. Η αλήθεια είναι πως οι Τούρκοι ναύαρχοι στην “δικτατορία” Ερντογάν έδειξαν περισσότερο θράσος, από ό,τι οι “τρικολόρ” ένστολοι στην προοδευτική-ακόμη;-Γαλλία...
Η διαφορά είναι η εξής: Οι Τούρκοι ναύαρχοι ζητούσαν ουσιαστικά από τον “σουλτάνο” να απομακρυνθεί από την ακραία συντηρητική γραμμή στην εξωτερική πολιτική , κάτι που περιελάμβανε και το θέμα της καταγγελίας της Συνθήκης του Μοντρέ. Οι 103 ναύαρχοι ζητούσαν επίσης από την κυβέρνηση Ερντογάν να μην παρεκκλίνει από τις αρχές του Κεμάλ Ατατούρκ. Η συντριπτική πλειονότητα των υπογραφόντων είναι και οι ίδιοι Κεμαλιστές.
Από την άλλη πλευρά οι Γάλλοι στρατηγοί ζητούσαν από τον Μακρόν σχεδόν το αντίθετο: πιο εθνική και πατριωτική γραμμή στο εσωτερικό της χώρας.
Επίσης στην περίπτωση της Τουρκίας υπήρχε αφορμή παρέμβασης, κι αυτή ήταν τα λεγόμενα του “σουλτάνου” για την περιβόητη Συνθήκη, στην Γαλλία τουναντίον δεν υπήρξε αφορμή, αντιθέτως η παρέμβαση ήρθε σε μια περίοδο που “οδεύομεν προς εκλογάς”... Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό...
Αντί άλλου επιλόγου η φράση του Αριστοφάνη: Στρατηγοί πλείονες ή βελτίονες (Στρατηγούς έχουμε πολλούς αλλά όχι καλούς)
