Ένας από τους λόγους της τρέχουσας κρίσης στη Μεσόγειο είναι η επιστροφή της Τουρκίας στις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις της ιστορίας, δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν.
«Παρατηρούμε μια εκδήλωση αναχρονιστικών πρακτικών από περιφερειακές δυνάμεις της Μεσογείου, με το βλέμμα στο παρελθόν, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Μιλάω κυρίως για την Τουρκία», ανέφερε ο Γάλλος Πρόεδρος σε ομιλία του για τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου.
CONTINUE READING
Ιδού γιατί ο Μακρόν κήρυξε «πόλεμο» στον Ερντογάν
Παράλληλα, τόνισε την ανάγκη για την ύπαρξη μιας ενιαίας πολιτικής από τις χώρες της Μεσογείου στα ζητήματα μετανάστευσης, άμυνας και περιβάλλοντος, ζητώντας περισσότερη συνεργασία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των νότιων γειτόνων της στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Η γαλλική ισχύς
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι για τη Γαλλία η προσπάθεια της Τουρκίας να αναβαθμιστεί σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη αποτελεί άμεση και έμμεση αμφισβήτηση συσχετισμών και ισορροπιών όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στην Αφρική συμπεριλαμβανομένου σημαντικού μέρους της Françafrique, δηλαδή των χωρών που με τις οποίες η Γαλλία θεωρεί ότι διατηρεί ειδική σχέση.
Την ίδια στιγμή, η Γαλλία διεκδικεί κάθε δυνατή αφορμή για να θυμίσει ότι αποτελεί όντως μια μεγάλη δύναμη και κυρίως τη μόνη χώρα της ΕΕ που όντως έχει ακόμη αυτό το προφίλ. Άλλωστε, αποτελεί και μια πλευρά του ανταγωνισμού με τη Γερμανία το γεγονός ότι η Γερμανία διεκδικεί ηγετικό ρόλο στην ΕΕ, ή τον πρώτο λόγο σε κρίσιμες διαπραγματεύσεις, όπως αυτές για μια πολιτική λύση στη Λιβύη, χωρίς να έχει κρίσιμα γνωρίσματα «μεγάλης δύναμης». Αντίθετα, η Γαλλία πάντα υπενθυμίζει ότι είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχει αποτρεπτική πυρηνική δύναμη, αεροπλανοφόρο και διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις εκτός συνόρων.
Η αντιπαράθεση με την Τουρκία για μια σειρά από ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι ένας τρόπος ώστε η Γαλλία να υπογραμμίσει αυτό το ρόλο και κάνει σαφές ότι δεν βλέπει με καλό μάτι την άνοδο περιφερειακών δυνάμεων που δεν δίνουν εγγυήσεις ότι θα τηρήσουν προηγούμενες ισορροπίες.
