«Βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ για να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την επικράτειά του»!!! Η περιγραφή ανήκει σε έναν από τους κορυφαίους ιστορικούς του 20ού αιώνα, στον Hans Morgenthau (Χανς Μοργκεντάου).
Ρήση λιτή, πυκνή σε νόημα και στην καρδιά του προβλήματος στις περίπλοκες ελληνοτουρκικές σχέσεις, αναφορικά με την ελληνική διαχρονικά και έως σήμερα ανύπαρκτη στρατηγική βάθους. Το πασίγνωστο πλέον, παράνομο και καταχρηστικό, αλλά με ήδη παραγόμενα αποτελέσματα στο πραγματικό πεδίο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, αγνοώντας επιδεικτικά το άρθρο 121 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS 1982), το οποίο αναγνωρίζει δικαιώματα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας στα νησιά, αγνοώντας την υφαλοκρηπίδα ακόμη και σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Μεσογείου, την Κρήτη, ακόμη χειρότερα δε για την υφαλοκρηπίδα της Καρπάθου, της Κάσου, της Ρόδου και του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου (το οποίο αποκόπτει πλήρως από τη νησιωτική μας συνέχεια), “μοιράζει” την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών της Τουρκίας και της Λιβύης (χωρίς να είναι καν αντικριστά) και αρπάζει από την Ελλάδα μια θαλάσσια περιοχή περίπου 39.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα νότια από την Κρήτη, όπως αναφέρει ο Γιώργος Σαχίνης στο neakriti.gr
Επιπλέον, όμως, η Τουρκία επιχειρεί να καταλάβει και την υφαλοκρηπίδα (εν δυνάμει ΑΟΖ) της Κρήτης, της Καρπάθου, της Κάσου, της Ρόδου και του συμπλέγματος Καστελόριζου, η οποία βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο, κρίσιμος κρίκος στην οριοθέτηση και θαλάσσιο σύνορο με Κύπρο και Αίγυπτο, για την πρόσβαση ζωτικών συμφερόντων της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο χάρτης Μανιάτη και τα παράδοξά του
Με αφορμή όλο αυτό το διττό προκλητικό πλαίσιο, τις τελευταίες ημέρες, ήρθε στην επιφάνεια από ελληνικής πλευράς ξανά κάτι που στις “Αντιθέσεις” της “ΚΡΗΤΗ TV” έχουμε αναλύσει πολλές φορές, ο περίφημος χάρτης Μανιάτη.
Οι αναλυτές, νομικοί και ειδικοί του διεθνούς δικαίου υποστηρίζουν ότι η παρουσία της παραχώρησης από το Ελληνικό Δημόσιο των περιοχών νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης, στις Total, Exxon-Mobil, Elpe (το 2019), για έρευνες υδρογονανθράκων, όπως δημοσιεύτηκε με συντεταγμένες στην Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (13/11/2014), δημιουργεί προηγούμενο υπέρ των θέσεων της Ελλάδας, η οποία οριοθέτησε την περιοχή, ακολουθώντας τις οδηγίες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Είναι όμως έτσι ή μήπως με αυτόν τον τρόπο απλά καθησυχαζόμαστε; Πρώτα-πρώτα, από τη στιγμή που δεν έχουμε οριοθέτηση με τη Λιβύη έστω, η δημοσίευση του χάρτη Μανιάτη στην Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων μπορεί να είναι εσωτερικό δίκαιο, δεν παράγει αποτέλεσμα έναντι τρίτων, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί αν είχε κατατεθεί στον ΟΗΕ, αλλά για κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν οριοθέτηση έστω με μία χώρα στη Μεσόγειο. Αλλά αν είχε έστω και μονομερώς κατατεθεί στον ΟΗΕ, θα μπορούσε να δημιουργεί έστω ένα πιο ισχυρό προηγούμενο. Αυτό δε συνέβη ποτέ.
Αντίθετα, χθες διέρρευσε στην τουρκική φιλοκυβερνητική εφημερίδα, τη “Γενί Σαφάκ”, χάρτης που δείχνει τεμάχια στα οποία σύντομα τα Τουρκικά Πετρέλαια θα ξεκινήσουν έρευνες. Έρευνες και γεωτρήσεις ακριβώς κάτω από την Κρήτη, με βάση, όπως αναφέρει, τη συμφωνία στην οποία κατέληξαν Ερντογάν και Σαράζ, κατά τη συνάντησή τους την περασμένη Πέμπτη.
Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα παραθέτει χάρτη που δείχνει τα δύο τεμάχια, με το όνομα 15 και 20, στα οποία σύντομα - όπως αναφέρεται - τα Τουρκικά Πετρέλαια θα ξεκινήσουν έρευνες και γεωτρήσεις φυσικού αερίου και πετρελαίου, καθώς οι περιοχές αυτές «ανήκουν» - σύμφωνα με την Άγκυρα - στην τουρκική και λιβυκή ΑΟΖ αντίστοιχα.
«Κατά τη διάρκεια της συνάντησης του Τούρκου προέδρου Ερντογάν και του πρωθυπουργού της Λιβύης, Φαγέζ ες Σαράζ, στην Άγκυρα την προηγούμενη Πέμπτη, ελήφθη η απόφαση για την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο, στη βάση του μνημονίου που υπογράφηκε μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας για την οριοθέτηση των ζωνών θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Οι δύο ηγέτες αποφάσισαν να συνεργαστούν στον τομέα της έρευνας και των γεωτρήσεων.
Μετά τη συνάντηση, τα μάτια όλων στράφηκαν στις περιοχές, όπου είχε ήδη καταλάβει η Ελλάδα, εκδίδοντας σχετικές άδειες για έρευνες και γεωτρήσεις, εκμεταλλευόμενη τον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης», υποστηρίζει η “Γενί Σαφάκ”, η οποία συμπληρώνει ότι «η κυβέρνηση της Αθήνας είχε κηρύξει το 2011 το Ιόνιο Πέλαγος και τη θάλασσα νότια της Κρήτης σε περιοχές για έρευνες φυσικού αερίου, ενώ το 2014, όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη και δεν μπορούσε να αντιδράσει με ενστάσεις, ξεκίνησε διεθνή διαγωνισμό για την αδειοδότηση των περιοχών. Η ανακοίνωση σχετικά με τον διαγωνισμό έγινε μόνο σε χώρες της Ε.Ε.».
«Η Ελλάδα, η οποία ήθελε να καταχωρίσει στο όνομά της περιοχές της Λιβύης, δημιουργώντας μια de facto κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, προσπάθησε με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσει παράνομα 39 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα της Λιβύης», ισχυρίζεται η φιλοκυβερνητική εφημερίδα, αποκαλύπτοντας ποιες περιοχές περιλαμβάνει η νέα συμφωνία για έρευνες και γεωτρήσεις μεταξύ του Τούρκου προέδρου και του Λίβυου πρωθυπουργού.
«Η θαλάσσια περιοχή, η οποία συζητήθηκε κατά τη συνάντηση του Σαράζ με τον Ερντογάν, καλύπτει τα τεμάχια 15 και 20 που προσπαθεί να καπηλευτεί η Αθήνα», όπως αναφέρεται στο ίδιο δημοσίευμα.
«Ένα κομμάτι του τεμαχίου 15, που η Ελλάδα προσπαθεί να κλέψει, βρίσκεται εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Τουρκίας (ΑΟΖ), και το τεμάχιο 20 βρίσκεται ολόκληρο εντός της ΑΟΖ πεδίο της Λιβύης», σημειώνει η εφημερίδα.
«Η Εταιρεία Τουρκικών Πετρελαίων αναμένεται να ξεκινήσει πολύ σύντομα τις έρευνες και γεωτρήσεις σε αυτές τις περιοχές», καταλήγει η “Γενί Σαφάκ”.
Έχει ισχύ ο χάρτης Μανιάτη;
Είναι προφανές ότι εδώ η τουρκική προπαγάνδα προσπαθεί να αντιστρέψει πλήρως την πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς την ίδια ώρα η δική μας ολιγωρία περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και δικαιοπολιτικά, δίνοντας τη δυνατότητα στην άλλη πλευρά ακόμη και με ακροβατισμούς στο διεθνές δίκαιο, με επικάλυψη νομιμοφάνειας σε κάποιες κινήσεις της δευτερευούσης σημασίας, να προσποιείται από πάνω και τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου.
Ενώ λοιπόν στην Ελλάδα όλοι μιλάνε για τον χάρτη Μανιάτη και ειδικά για τα Οικόπεδα του 15-20, εμείς ως ισχυρό προηγούμενο και η Τουρκία ως «καταπάτηση της ΑΟΖ» της (ενώ ποτέ δε δέχεται ΑΟΖ παρά μόνο υφαλοκρηπίδα, εδώ μιλάει με όρους ΑΟΖ) στο θαλασσοτεμάχιο 15 και υφαρπαγή του 20 τάχα μου από τη λιβυκή ΑΟΖ, ο χάρτης Μανιάτη νομικά πλέον είναι ανύπαρκτος! Με βάση τη Διεθνή Νομοθεσία, αυτός ο χάρτης αφορούσε σε προκήρυξη διαγωνιστικής διαδικασίας, για κατάρτιση συμβάσεων παραχώρησης για έρευνες και εκμετάλλευση. Σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, η ισχύς του χάρτη Μανιάτη ήταν για μια τριετία νομικά ή μέχρι την επικύρωση των Συμβάσεων Παραχώρησης που νομικά ισχύουν για 43 χρόνια, όπερ και εγένετο στις 27/06/2019 (με ΕΛ.ΠΕ.-Exxon Mobil και Total) από την προηγούμενη κυβέρνηση, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές στις 7 Ιουλίου του 2019.
Τα παράδοξα όμως δε σταματούν εδώ. Στον δημοσιευμένο χάρτη Μανιάτη στην Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις 13/11/2014, όπου και οι συντεταγμένες των θαλασσοτεμαχίων νότια της Κρήτης, υπάρχει και μια υποσημείωση στο τέλος των συντεταγμένων που αναφέρει: «Τα εξωτερικά όρια των περιοχών με αστερίσκο (*) έχουν καθοριστεί σύμφωνα με υπάρχουσες διμερείς συμφωνίες οριοθέτησης και, σε περίπτωση μη ύπαρξης τέτοιας συμφωνίας, καθορίζονται από τη διάμεσο που περιγράφεται στο άρθρο 2 παρ. 1 του Ν. 2289/1995, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 156 παρ. 2 του Ν. 4001/2011...».
Στη λίστα των συντεταγμένων που προηγείται, το θαλασσοτεμάχιο 15 δεν έχει αστερίσκο, για τον απλούστατο λόγο ότι βρίσκεται εντός της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της Κρήτης, που κατά την Τουρκία δεν αμφισβητείται έως τα 6 ναυτικά μίλια, αλλά ένα τμήμα είναι έως τα 12 ν.μ. και τέτοιο εύρος χωρικών υδάτων στην Ελλάδα η Τουρκία όχι μόνο δεν αναγνωρίζει, αλλά το θεωρεί και “αιτία πολέμου”. Σημείο πρώτο λοιπόν, ευθέως με τον χάρτη με τη Λιβύη και τους χάρτες και τις διαρροές, η Τουρκία όχι απλά δε δέχεται την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας για την Κρήτη, αλλά μας λέει ότι, πέραν της κυριαρχίας μας σε χωρικά ύδατα 6 ναυτικών μιλίων και στην Κρήτη, στα 7, 8 έως 12 ναυτικά μίλια, που λέει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, γι’ αυτήν είναι αιτία πολέμου, και περίπου αποκαλύπτει πού θα κινηθεί να αποφασίσει να έρθει για πρόκληση προς την Κρήτη. Φυσικά για την Τουρκία, λόγος για ύπαρξη υφαλοκρηπίδας της Κρήτης δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια.
«Το τεμάχιο 20 νότια της Κρήτης και ακριβώς κάτω από το οικόπεδο 15 είναι εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και εν δυνάμει ΑΟΖ, στην Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων φέρει αστερίσκο (*), άρα υπάγεται στην αναφορά... Τα εξωτερικά όρια των περιοχών με αστερίσκο (*) έχουν καθοριστεί σύμφωνα με υπάρχουσες διμερείς συμφωνίες οριοθέτησης και, σε περίπτωση μη ύπαρξης τέτοιας συμφωνίας, καθορίζονται από την διάμεσο...». Πρόκειται για το θαλασσοτεμάχιο με συνορεύουσα τη Λιβύη, με την οποία οριοθέτηση δεν υπάρχει, αλλά έχουμε τηρήσει τη διάμεσο και είναι πολύ βορειότερα αυτής, μόνο που η Λιβύη, διά Σάρατζ, υποκινούμενου από την Τουρκία, επαναφέρει μια παλιά επιδίωξη της Λιβύης, ο υπολογισμός να γίνεται με κλειστό τον κόλπο της Σύρτης και η μέτρηση της μέσης γραμμής από εκεί και πάνω σε συνδυασμό με τη μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας σε Κρήτη, Γαύδο, Χρυσή, η ΑΟΖ της Λιβύης όχι μόνο να μπαίνει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, αλλά πιο δυτικά, θεωρώντας ότι η Πελοπόννησος ως νησί δεν έχει υφαλοκρηπίδα, να φτάνει την ΑΟΖ της η Λιβύη, παρακινούμενη από την Τουρκία, ακόμη πιο βορειοδυτικά από την Κρήτη. Στόχος εδώ, να “σπάσει” το “πέρασμα-στενό” άρα και ο έλεγχος διέλευσης στη θάλασσα των Κυθήρων, ένα από τα τρία κρίσιμα “περάσματα-στενά” στο Αιγαίο! Ίσως έτσι να εξηγήσετε και μανιώδη λύσσα των δυνάμεων Σάρατζ, που υπάρχουν χάρη στην τουρκική ενίσχυση, να πάρουν, και τελικά το κατάφεραν τα προηγούμενα 24ωρα, τη Σύρτη (εκεί και η γενέτειρα του Καντάφι) από τις δυνάμεις του Χαφτάρ, που, αν επικρατούσε, ελπίζαμε σε μια οριοθέτηση με τη Λιβύη στη βάση της μέσης γραμμής που είχαμε καταθέσει στην Ε.Ε.
Να λοιπόν που, παρά τη φιλολογία πολλών με οικολογικό μανδύα, η σπουδαιότητα του τομέα των ερευνών υδρογονανθράκων σε θέματα άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και κατοχύρωσης της εθνικής κυριαρχίας είναι κομβική και όχι μια απλή διαδικασία, στο όνομα των πολυεθνικών συμφερόντων εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, που ασφαλώς υπάρχει και αυτή.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΕΛΕΙ “ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ” ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - Τι δείχνουν οι αποστάσεις της Κρήτης από τη Λιβύη
Όσο κι αν πληγώνει, για την ώρα, η Τουρκία φαίνεται μέσω Σάρατζ και της στήριξης που αφειδώς του προσφέρει ότι πετυχαίνει την εγκατάσταση μόνιμου προγεφυρώματος στη Λιβύη, σε απόσταση αναπνοής από την Κρήτη, και την “περικύκλωση” της Ελλάδας στους θαλάσσιους χώρους, την ώρα που το υπουργείο Περιβάλλοντος ασχολείται με την “πράσινη ανάπτυξη”.
Για να γίνει αντιληπτό, σας παραθέτω τα εξής:
- Απόσταση Κρήτης-Βεγγάζης: 568 Km
- Απόσταση Κρήτης-Τρίπολις: 1.103 Km
- Απόσταση Κρήτης-Σύρτης: 889 Km
Η (max) ταχύτητα ενός μαχητικού F16: 2.173 Km (=2,05 Mach) - με βάση αυτό οι υπολογισμοί χρόνων (σε λεπτά της ώρας):
- Κρήτη-Βεγγάζη: 15 λεπτά
- Κρήτη-Τρίπολις: 30 λεπτά
- Κρήτη-Σύρτη: 24 λεπτά
Όλα αυτά ο Ερντογάν φαίνεται να τα επιτυγχάνει μέσα σε 10 χρόνια. Έτσι όπως πάμε λοιπόν, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: «Τι θα πετύχει άραγε η Τουρκία στα επόμενα 10 χρόνια;».
Μπορεί λοιπόν να μην αρέσει σε πολλούς, αλλά γεωπολιτικά τι αποδεικνύει η πράξη; Πέρα και πάνω από τις όποιες εύλογες οικολογικές ανησυχίες, οι υδρογονάνθρακες της Μεσογείου θα εξορυχθούν είτε με το καλό σενάριο, είτε με το κακό. Είτε με εμάς, είτε χωρίς εμάς. Επιπλέον, πάνω τους η Τουρκία και άλλοι παίκτες ισχύος επενδύουν και τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις στην περιοχή.
Βέβαια, ο “αταβισμός” χρόνων του ελληνικού πολιτικού συστήματος, έναντι του τουρκικού, οδηγεί αρκετούς στο γνωστό “μασάζ” και δίλημμα: «Πόλεμο θέλετε γι’ αυτά;». Είτε να οδηγηθούμε σε διαπραγματεύσεις λοιπόν εκ προοιμίου ή με μια “ήττα” σε μια αποτροπή που δε θα πιστεύουμε; Μετά να εμφανιστούν από πάνω ως “Κασσάνδρες” λέγοντας: «Να τι πάθαμε. Σας τα λέγαμε. Ας πάμε στις ανεμογεννήτριες και στο ρωσικό φυσικό αέριο», με τους γνωστούς μεταπράτες της εισαγωγής του να θησαυρίζουν, με τον λαό μας να πληρώνει ακριβά στους λογαριασμούς του την πράσινη ανάπτυξη, επιδοτώντας την από το υστέρημά του;
ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΑΝ ΟΙ “ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ” - Ακέφαλη η ΕΔΕΥ εν μέσω γεωπολιτικής καταιγίδας
Σε αυτόν τον καταιγισμό των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Τουρκία, με “πολιορκητικό κριό” (από το 1973) την κρατική της εταιρεία πετρελαίου, αμφισβητεί όχι μόνο κυριαρχικά μας δικαιώματα, αλλά ακόμη και κυριαρχία, η αποκάλυψη την περασμένη Παρασκευή στις “Αντιθέσεις” της “ΚΡΗΤΗ TV”, του Ηλία Κονοφάγου, μέλους της Επιτροπής Ενέργειας της Ακαδημίας Αθηνών, ενός ανθρώπου με 35 χρόνια γνώσης στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα του χώρου της ενέργειας και των υδρογονανθράκων, με εργασίες και στη Λιβύη, σοκάρει, αφού όπως είπε, «από τον Ιανουάριο του 2020, εδώ και 6 μήνες δηλαδή, και ενώ το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο παράγει διαρκώς καταστάσεις, η Ελληνική Εταιρεία Διαχείρισης Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ) παραμένει ακέφαλη, χωρίς Δ.Σ., έχοντας στην ουσία πρώτα “καρατομήσει” έναν κορυφαίο στο είδος του παγκοσμίως από τη θέση του προέδρου, τον Γιάννη Μπασιά.
Η ΕΔΕΥ είναι ακέφαλη από τον Ιανουάριο του 2020, μετά την ουσιαστική αποπομπή του προηγούμενου Δ.Σ. με απόφαση του υπουργού Περιβάλλοντος. Σε μια προκήρυξη- “αστραπή” πλήρωσης των θέσεων του νέου Δ.Σ., διάρκειας λιγότερο ενός μηνός, μέχρι την 31η Ιανουαρίου 2020 (όπου πολλοί και εκλεκτοί δε θα μπορούσαν καν να το αντιληφθούν), εκλήθησαν ενδιαφερόμενοι να υποβάλουν βιογραφικά. Η στελέχωση του νέου Δ.Σ., που όμως σε σώμα ακόμη δεν έχει συνέλθει, έγινε σύμφωνα με πληροφορίες - άλλο παράδοξο αυτό - με υποεργολαβία στη “Stanton Chase”, με απευθείας εντολή από το υπουργείο Περιβάλλοντος. Έκτοτε, επιλογές μελών για το Δ.Σ. έχουν υπάρξει, αλλά αυτό ακόμη σε σώμα δεν υφίσταται, και ουσιαστικά σε μια από τις πλέον κρίσιμες περιόδους είναι ακέφαλη η ΕΔΕΥ!
Οι στοχεύσεις της Τουρκίας - οι επιδιώξεις της γείτονας και ο ρόλος "όχημα" για τη Λιβύη
Το μέτωπο της Τουρκίας αυτή την ώρα ξεδιπλώνεται στρατηγικά σε δύο κατά βάση άξονες με αντίστοιχες θαλάσσιες περιοχές:
1ος ) Νότια της Κρήτης.
2ος ) Ανατολικά της Κρήτης-Καρπάθου-Ρόδου, νότια του συμπλέγματος Καστελόριζου και δυτικά της Κύπρου.
Α. Η περιοχή νότια της Κρήτης:
Όπως εύστοχα έχει αναλύσει ένα κορυφαίο πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΕΔΕΥ Κύπρου, ο κ. Κωνσταντίνος Νικολάου, «επειδή η Τουρκία δεν μπορεί να έχει άμεσα και δικαιολογημένα δικαιώματα στην περιοχή αυτή (δεν έχει απέναντι ακτές με τη Λιβύη κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας), περιμένει από την κυβέρνηση της Τρίπολης της Λιβύης να διαχωρίσει τις περιοχές νότια της Κρήτης σε ερευνητικά τεμάχια, τα οποία θα συμπεριλαμβάνουν και την υποκλεπτόμενη από την Ελλάδα περιοχή των 39.000 τ. χλμ. του χάρτη 1β, χρησιμοποιώντας σαν αφετηρία τις συντεταγμένες του τουρκο-λιβυκού μνημονίου και μετά να τις εκχωρήσει στην τουρκική εταιρεία πετρελαίου (TPAO), σε ανταπόδοση της στρατιωτικής και όχι μόνο βοήθειας στην κυβέρνηση Σάρατζ. Αυτή την “παράνομη νομιμοφάνεια” περιμένει η Τουρκία για να προχωρήσει σε έρευνες νότια από την Κρήτη.
Β. Περιοχή ανατολικά της Κρήτης-Καρπάθου-Ρόδου, νότια του Καστελόριζου και δυτικά της Κύπρου:
Για την περιοχή αυτή, η Τουρκία, με τον χάρτη που εξέδωσε, θεωρεί ότι έχει δικαιώματα ερευνών, τα οποία πηγάζουν από το... δικό της, “αλά καρτ” διεθνές δίκαιο της θάλασσας, το οποίο δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα σε νησιωτικούς χώρους, και το οποίο εδράζεται στη στρατιωτική της ισχύ και τη νεο-οθωμανική λογική της.
Σε μεγάλο μέρος της περιοχής αυτής, η οποία βρίσκεται στην υφαλοκρηπίδα και εν δυνάμει ΑΟΖ του Καστελόριζου, η τουρκική TPAO έχει ήδη κάνει προκαταρκτικές σεισμικές έρευνες με καλά δεδομένα, τις οποίες πρέπει να πυκνώσει και να αναβαθμίσει σε τρισδιάστατες, πριν προχωρήσει σε γεωτρήσεις (χρειάζεται ακόμα χρόνο).
Τις έρευνες αυτές αποκάλυψα με άρθρο μου στην “Καθημερινή” στις 5/8/2019 για τις “Σεισμικές έρευνες και σεισμικό προφίλ της TPAO στην περιοχή νότια του Καστελόριζου”. Στην περιοχή αυτή και στο κομμάτι που βρίσκεται στη δυτική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Κύπρου, η Τουρκία έχει ήδη προχωρήσει σε δισδιάστατες και τρισδιάστατες σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις, χωρίς να υπάρξουν έμπρακτες αντιδράσεις αποτροπής για τις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, πλην φραστικών καταδικών, ψηφισμάτων κ.λπ., τα οποία η Τουρκία αγνοεί επιδεικτικά.
Σε περίπτωση όμως που η Τουρκία παραβιάσει στην πράξη την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας, είναι βέβαιο ότι η αντίδραση δε θα είναι η ίδια με την αντίδραση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία όπως είναι γνωστό δε διαθέτει αεροναυτικές δυνάμεις.
Πριν μερικές μέρες, στην εφημερίδα “Καθημερινή” δημοσιεύτηκε ο νέος χάρτης της Τουρκίας, με τον οποίο η τουρκική κυβέρνηση συμπληρώνει και ολοκληρώνει τον χάρτη του τουρκο-λιβυκού μνημονίου, με τον τεμαχισμό της περιοχής σε ερευνητικά τεμάχια.
Τα ερευνητικά αυτά τεμάχια αιτείται η κρατική εταιρεία πετρελαίου της Τουρκίας TPAO, για παραχώρηση για έρευνες υδρογονανθράκων.
Εκτός του σφετερισμού της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η Τουρκία επιχειρεί να εξαφανίσει οριστικά και το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.
Με την επέκταση των διεκδικήσεών της μέχρι και τα χωρικά ύδατα της Κρήτης-Κάσου-Καρπάθου-Ρόδου, που ως γνωστόν είναι 6 μίλια, η Τουρκία υπενθυμίζει στην Ελλάδα το “Casus Belli” σε περίπτωση απόπειρας της Ελλάδας να ασκήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια.
Με τις κινήσεις αυτές, η Τουρκία δοκιμάζει τις αντοχές της Ελλάδας και προσπαθεί να τη σύρει σε βίαιες διαπραγματεύσεις. Και η Τουρκία απέδειξε με την ιστορική της διαδρομή ότι θα επιμείνει».
Αντί επιλόγου
Ακόμη όμως και στο δικαιοπολιτικό, η Ελλάδα για την ώρα επιλέγει να μη “διαβάζει” σωστά τον αντίπαλο και να μη χρησιμοποιεί ούτε καν τα “αυτογκόλ” του. Προσέξτε πώς ο Θεόδωρος Καρυώτης πριν 3 χρόνια έδωσε ένα ακόμη επιχείρημα στην Ελλάδα και τις κυβερνήσεις της, στο θέμα των οριοθετήσεων, που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν αναδείχτηκε με τον σωστό τρόπο:
«...Ουδέποτε, βέβαια, η Τουρκία πρότεινε στην Ελλάδα και σε άλλα γειτονικά κράτη να κάνουν παρόμοιες οριοθετήσεις στη Μεσόγειο. Έτσι, η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελεί πιο “κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα” από το Αιγαίο Πέλαγος, έχει εντελώς μοιραστεί από τα παράκτια κράτη αυτής της θάλασσας, χρησιμοποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και όχι της υφαλοκρηπίδας με βάση τη μέση γραμμή (1986). Αυτό, κατά την άποψή μου, αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχτηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ.
Τέλος, η Τουρκία έχασε και το επιχείρημα ότι η οριοθέτηση στο Αιγαίο Πέλαγος πρέπει να γίνει βάσει της ευθυδικίας και όχι της μέσης γραμμής, διότι η Μαύρη Θάλασσα είναι περισσότερο ημίκλειστη από το Αιγαίο Πέλαγος. Το λάθος αυτό θα το πληρώσει ακριβά μια μέρα η Τουρκία...».
Για την ώρα όμως και παρά την πρόβλεψη Καρυώτη, η Τουρκία, πάνω στη δική μας ατολμία χάραξης στρατηγικής βάθους, όχι μόνο δεν “πληρώνει”, αλλά από εκεί που “χρωστούσε, μας ζητάει και το βόδι”...
