Το σουηδικό εγχείρημα ξεκίνησε ως μία λύση στα θέματα εθνικής ασφάλειας που αντιμετώπιζε η σκανδιναβική χώρα κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Σουηδία επέλεξε να υιοθετήσει ένα άρμα μάχης που θα ταίριαζε κατάλληλα στα περιβάλλοντα που θα επιχειρούσε. Έτσι παρήγαγε μία καθόλου συμβατική λύση: ένα αυτοκινούμενο όπλο, το οποίο χρησιμοποιούνταν ως ένα κύριο άρμα μάχης.
Το Stridsvagn 103 θεωρούνταν ένα κανονικό τανκ, παρά την έλλειψη πυργίσκου του. Βέβαια αποτέλεσε ένα πετυχημένο εγχείρημα στην κατηγορία του, καταφέρνοντας να συνδυάσει πολλές επαναστατικές τεχνολογίες, οι οποίες έκαναν αυτήν την παράδοξη προσπάθεια πραγματικότητα.
Ενδιαφέρουσα Ιστορία
Στα μέσα της δεκαετίας του '50, το βασικό κύριο άρμα μάχης των Σουηδών ήταν το βρετανικό Centurion, το οποίο πιστεύεται πως είναι και το πιο πετυχημένο τανκ του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά πολλοί υποστήριζαν την άποψη πως η χώρα χρειαζόταν έναν αντικαταστάτη εγχώριας ανάπτυξης και παραγωγής.
Η κοινοπραξία που αποτελούνταν από τις εταιρείες Landsverk, Volvo και Bofors πρότεινε ένας σχεδιασμό με ονομασία KRC, ο οποίος διέθετε λειόκαννο όπλο 155 χιλιοστών σε έναν ταλαντευόμενο πυργίσκο (oscillating). Βέβαια, ο σχεδιασμός αυτός απορρίφθηκε λόγω υψηλού κόστους.
Οι Σουηδοί έπειτα στράφηκαν σε ξένους σχεδιαστές, αλλά εν τέλει τους κέρδισε η ιδέα του μηχανικού Σβεν Μπεργκ, ο οποίος εργαζόταν στην Διοίκηση Όπλων της χώρας. Ο Μπεργκ λοιπόν πρότεινε έναν εναλλακτικό σχεδιασμό του KRC, ο οποίος έρχονταν χωρίς πυργίσκο. Έγιναν και άλλες αλλαγές που έλυσαν όποια θέματα είχε το προηγούμενο τανκ, μειώνοντας παράλληλα την τιμή του.
Το νέο άρμα, με ονομασία Stridsvagn 103 παραδίδονταν στον σουηδικό στρατό μεταξύ του 1967 και του 1971. Συνολικά παραδόθηκαν 290 μονάδες. Το τανκ υπηρέτησε μέχρι και το 1997, όποτε αποσύρθηκε οριστικά.
Επαναστατικός Σχεδιασμός
Ο σχεδιασμός του Stridsvagn 103 ήταν προφανώς επαναστατικός. Αντί να εγκατασταθεί στο τανκ μία τυπική ανάρτηση και ένα συμβατικό σύστημα μετάδοσης, οι Σουηδοί σχεδίασαν το άρμα με υδροπνευματική ανάρτηση και ένα πλήρως αυτόματο σύστημα μετάδοσης ταχυτήτων.
Το όπλο ήταν εξ ολοκλήρου τοποθετημένο μέσα στον πυργίσκο, κάτι που ουσιαστικά επέτρεπε στον οδηγό να είναι παράλληλα και ο πυροβολητής (αφού στόχευε το όπλο). Το σταθερό όπλο σήμαινε επίσης πως οι σχεδιαστές μπορούσαν να κάνουν το άρμα όσο χαμηλότερο γίνονταν. Βέβαια, ένα μειονέκτημα ήταν πως το όχημα δεν μπορούσε να εκτοξεύσει πυρά εν κινήσει. Ωστόσο αυτό δεν θεωρήθηκε ιδιαίτερα σημαντικό, αφού οι Σουηδοί είχαν καταλάβει από τα Centurion τους πως η μεγαλύτερη ακρίβεια πετυχαίνεται όταν τα τανκ είναι σταθερά.
Για πρακτικούς λόγους, ως βασικό όπλο επιλέχθηκε το Bofors L/62 105 χιλιοστών. Υπήρχε και αυτόματο σύστημα ανεφοδιασμού, το οποίο επέτρεπε ταχυβολία 15 βλημάτων ανά λεπτό. Με το σύστημα αυτό το πλήρωμα του οχήματος μειώθηκε στα δύο άτομα. Τόσο ο διοικητής, όσο και ο οδηγός/πυροβολητής, είχαν πλήρη έλεγχο στο όχημα και στο όπλο.
Ο δευτερεύων οπλισμός αποτελούνταν από δύο σταθερά πολυβόλα KSP 57 7,62 χιλιοστών, τα οποία βρίσκονταν στον θόλο του διοικητή. Τέλος, το Stridsvagn 103 ήταν και πλήρως αμφίβιο!
