Η Τουρκία θα πρέπει να αντιμετωπίσει κατηγορίες ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου για συνενοχή σε πράξεις γενοκτονίας κατά του λαού των Γιαζίντι, ενώ η Συρία και το Ιράκ απέτυχαν να αποτρέψουν τις δολοφονίες, είπε μια έρευνα που ενέκρινε η βρετανίδα δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ελένα Κένεντι (Helena Kennedy).
Η έκθεση, που συντάχθηκε από μια ομάδα διακεκριμένων δικηγόρων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιδιώκει να υπογραμμίσει τη δεσμευτική ευθύνη που έχουν τα κράτη να αποτρέψουν τη γενοκτονία στα εδάφη τους, ακόμη και αν διαπράττονται από τρίτο μέρος όπως το Ισλαμικό Κράτος (IS).
Οι δικηγόροι, που συγκεντρώθηκαν υπό τον τίτλο της Επιτροπής Δικαιοσύνης των Γιαζίντι (YJC), δήλωσαν ότι υπάρχει ευθύνη βάσει του διεθνούς δικαίου για τα κράτη να αποτρέψουν το έγκλημα της γενοκτονίας βάσει της Σύμβασης για τη Γενοκτονία.
Ο Σερ Τζόφρεϊ Νις (Sir Geoffrey Nice), πρόεδρος της YJC, είπε πως «οι μηχανισμοί που υπήρχαν θα μπορούσαν να είχαν σώσει τους Γιαζίντι από αυτό που τώρα αποτελεί μέρος του παρελθόντος τους και μέρος της προηγούμενης μερικής καταστροφής τους».
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι επιχειρήθηκε γενοκτονία κατά των Γιαζίντι, μιας θρησκευτικής μειονότητας, στο Ιράκ και τη Συρία το 2013, επισημαίνει ο Guardian. Η έκθεση, η οποία ήταν απόρροια μιας τριετούς έρευνας που διερεύνησε τη συμπεριφορά 13 χωρών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τρεις από αυτές δεν εκπλήρωσαν το καθήκον τους να λάβουν εύλογα μέτρα για την πρόληψη της γενοκτονίας.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, η επιτροπή προχώρησε παραπέρα κατηγορώντας τους ηγέτες της ότι ήταν συνένοχοι στις σφαγές, ισχυριζόμενη ότι απέτυχε να αστυνομεύσει τα σύνορά της για να σταματήσει την ελεύθερη ροή μαχητών του ΙΚ, συμπεριλαμβανομένου ενός σημαντικού αριθμού Τούρκων υπηκόων. Τούρκοι αξιωματούχοι είπαν ότι οι επικρίσεις είναι αβάσιμες.
Η επιτροπή ισχυρίστηκε ότι από τον Απρίλιο του 2014, Τούρκοι αξιωματούχοι έκλεισαν τα μάτια στην πώληση, τη μεταφορά και την υποδούλωση γυναικών και παιδιών Γιαζίντι και βοήθησαν να εκπαιδεύσουν μαχητές που συνδέονται με το ΙΚ για να πολεμήσουν τους Κούρδους εχθρούς τους στη Συρία, ενισχύοντας έτσι τους δράστες της γενοκτονίας.
«Οι Τούρκοι αξιωματούχοι γνώριζαν ή/και εσκεμμένα εθελοτυφλούσαν για να αποδείξουν ότι αυτά τα άτομα θα χρησιμοποιούσαν αυτή την εκπαίδευση για να διαπράξουν απαγορευμένες πράξεις εναντίον των Γιαζίντι», ανέφερε η έκθεση.
Η έκθεση σημείωσε ότι παρόμοιοι ισχυρισμοί έχουν διατυπωθεί εναντίον ορισμένων κρατών του Κόλπου, συμπεριλαμβανομένου του Κατάρ, αλλά δεν προσκομίστηκαν επαρκή στοιχεία.
Η έκθεση 278 σελίδων αναγνώριζε ότι μέχρι τον Ιούνιο του 2014, το Ιράκ είχε καλέσει τον ΟΗΕ να αναγνωρίσει τις φρικαλεότητες που διέπραξε το Ισλαμικό Κράτος, αλλά κατηγόρησε την ιρακινή κυβέρνηση ότι δεν συντονίστηκε με τις κουρδικές αρχές ή δεν έλαβε μέτρα για να εκκενώσει τους Γιαζίντι σε ασφαλές μέρος.
Η κυβέρνηση της Συρίας, σύμφωνα με την έκθεση, απέτυχε να αποτρέψει τη μεταφορά και κράτηση των σκλαβωμένων Γιαζίντι στο έδαφός της.
Ο Τούρκος πρεσβευτής στο Ηνωμένο Βασίλειο, Ουμίτ Γιαλτσίν, είπε ότι οι επικρίσεις ήταν αβάσιμες και άδικες. Είπε ότι η Τουρκία «ξεκινώντας από τα πρώτα χρόνια της σύγκρουσης στη Συρία έπαιξε βασικό ρόλο στην προστασία των Σύριων πολιτών και μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των Γιαζίντι, στην περιοχή από τις επιθέσεις και τις παραβιάσεις τρομοκρατικών ομάδων».
«Η Τουρκία όχι μόνο άνοιξε τις πόρτες της και έγινε ασφαλής παράδεισος για εκατομμύρια Σύριους και Γιαζίντι, αλλά παρείχε προστασία στον λαό της περιοχής μέσω τριών αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων στη Συρία. Σήμερα οι Γιαζίντι ζουν ειρηνικά σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της νόμιμης συριακής αντιπολίτευσης στη βορειοδυτική Συρία».
«Επιπλέον, πέρυσι, πολλές οικογένειες Γιαζίντι που έφυγαν πρόσφυγες στη βορειοδυτική Συρία προσπάθησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους στη βορειοανατολική Συρία, αλλά [εμποδίστηκαν] να το κάνουν από το PKK/YPG [τα αρχικά των κουρδικών ομάδων στην Τουρκία και τη Συρία]».
Η λαίδη Κένεντι, στον κοινό πρόλογό της με τον Λόρδο Άλτον, είπε ότι «υπάρχει ένας ωκεανός ατιμωρησίας σε σχέση με τη γενοκτονία των Γιαζίντι», σημειώνοντας ότι το ΙΚ ως μη κρατικός παράγοντας δεν μπορεί να διωχθεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Εν τω μεταξύ, τα κράτη είχαν «αποτύχει στο καθήκον τους να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους για την πρόληψη της γενοκτονίας για διάφορους απάνθρωπους λόγους». Αν δεν λογοδοτήσουν, έγραψε, «τότε η υπόσχεση του «ποτέ ξανά» είναι κούφια».
