Όπως αναφέρουμε στην ιστοσελίδα μας εδώ και πολλά χρόνια, ο “λύκος” ( Τουρκία) και αν εγέρασε,...δεν άλλαξε ούτε σπιθαμή... από τις επιθετικές επιδιώξεις του, ειδικά κατά της ελληνικής επικράτειας.
Το χθεσινό γεύμα του Έλληνα πρωθυπουργού Κ.Μητσοτάκη με τον ασθμαίνοντα και εμφανώς καταβεβλημένο Ερντογάν, το μόνο που προσέφερε τελικά ήταν μερικά μονόπλευρα ευχολόγια από ελληνικής πλευράς, ενώ οι Τούρκοι μίλησαν για συνολική ατζέντα με την Ελλάδα, την οποία δεν αλλάζουν με τίποτα αφού έχουν σοβαρούς λόγους .
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Ερντογάν «γλεντάει» την Ελλάδα! Τουρκική άσκηση λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Ρόδο ενώ υποσχέθηκαν ηρεμία...
Ποιοι είναι αυτοί;
Σήμερα ο ειδικός με το όνομα Ηρακλής Μήλας, μας έδωσε ξανά το στίγμα των προκλητικών επιδιώξεων της Άγκυρας με το πιο ξεκάθαρα τρόπο, για να ακούσει ολόκληρος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος.
Ο ίδιος, ανέφερε ότι τα τουρκικά επιχειρήματα που ομοιάζουν με αυτά της Ρωσίας στην Ουκρανία πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή για το Αιγαίο και τα Βαλκάνια:
1. Η Τουρκία παρουσιάζεται ως κληρονόμος μιας αυτοκρατορίας και το αυτοκρατορικό παρελθόν της παρέχει το δικαίωμα, και την «υποχρέωση» να έχει μια ουδέτερη ζώνη γύρω της, μια «ενδοχώρα» έναν « ζωτικό χώρο», όπως την αποκαλεί το βιβλίο (hayat sahası, hayat alanı στα τούρκικα).
Αυτό εξηγήθηκε με αναφορές στο γερμανικό «Lebensraum» δηλαδή τον ζωτικό χώρο που είχε αναφέρει ο Αδόλφος πριν πολλά χρόνια.
2. Η Τουρκία πρέπει να κάνει χρήση των νομικών ευκαιριών και των τουρκικών μειονοτήτων στις γειτονικές χώρες για να αποκτήσει κέρδη όπως έκανε με την Κύπρο.
Η ιδέα εκφράστηκε ως εξής: «Μια χώρα που αγνοεί την Κύπρο δεν μπορεί να έχει καθοριστικό λόγο στην παγκόσμια και περιφερειακή πολιτική».
«Η Τουρκία πρέπει να διατηρήσει τον έλεγχο στην Κύπρο ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος στο νησί».
3. «Η Τουρκία θα πρέπει επίσης να προσπαθήσει να λάβει διεθνείς νομικές εγγυήσεις, που θα της επιτρέψουν να παρεμβαίνει ( όποτε αυτή κρίνει) σε υποθέσεις μουσουλμανικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια.
“Η στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο… κατέστη δυνατή λόγω αυτού του είδους νομικού καθεστώτος».
4. «Λόγω των νέων συνθηκών στην περιοχή, η άμυνα [της Τουρκίας] δεν εξαρτάται από τις χερσαίες δυνάμεις που σταθμεύουν στην Ανατολική Θράκη, αλλά από τη δυναμική επιρροή στη διπλωματική και στρατιωτική σφαίρα που θα επιτευχθεί πέρα από τα σύνορα».
5. «Τα νησιά του Αιγαίου περιορίζουν τον τουρκικό απαραίτητο ζωτικό χώρο, και αυτό οφείλεται σε λάθη του παρελθόντος που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν. Η κρίση των Ιμίων είναι το τίμημα των συσσωρευμένων λαθών».
6. Αψιμαχίες για τα νησιά του Αιγαίου μετά τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας.
Φαίνεται ότι η διαμάχη για τα «νησιά» του Αιγαίου, είναι βασικά ένα θέμα που σχετίζεται με την κυριαρχία αλλά αντιμετωπίζεται σαν να είναι ζήτημα ασφάλειας.
Για την τουρκική πλευρά, είναι μια «απώλεια που αυτή τη στιγμή προκαλεί απειλές», και για την Ελλάδα αποτελεί «απειλή στα δικαιώματα κυριαρχίας της επί των νησιών».
Αυτή είναι μια τυπική κρίση εμπιστοσύνης. Το πρόβλημα δύσκολα μπορεί να λυθεί με επιχειρήματα διεθνούς δικαίου και παραπομπές στα άρθρα των προηγούμενων συμφωνιών.
Γράφω αυτό το άρθρο στις αρχές Μαρτίου 2022, ενώ ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας συνεχίζεται ενεργά. Η «Δύση» αντέδρασε στην επέμβαση/εισβολή στη Ρωσία και απέρριψε το επιχείρημα της «εθνικής ασφάλειας» που πρόβαλε η Ρωσία.
Οι μοναδικές ιστορικές εξηγήσεις για το τι είναι η Ουκρανία και για το τι συνέβη στο παρελθόν θεωρούνται άσχετες για πολλούς.
Προβλέπω ότι η Τουρκία, για λίγο τουλάχιστον, δεν θα χρησιμοποιήσει το επιχείρημα της «εθνικής ασφάλειας» ( στο Αιγαίο) και ιδιαίτερα τον πιθανό αμφισβητούμενο λόγο «κυριαρχίας», αφού αυτά τα επιχειρήματα θα φέρουν στο νου τις δικαιολογίες του Πούτιν.
Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας είπε επανειλημμένα ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να στρατιωτικοποιήσει τα νησιά για λόγους ασφαλείας, καθώς η Τουρκία έχει έναν μεγάλο αποβατικό στόλο απέναντι από τα νησιά, (4η Στρατιά στη Δυτική Τουρκία), που απειλεί μόνο την Ελλάδα, ενώ έχουμε και το casus belli, από την τουρκική βουλή από το 1995.
Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες νησιών που αμφισβητούνται: στο Βόρειο Αιγαίο (Λήμνος, Σαμοθράκη κ.λπ.), στο «μέσον» (Λέσβος, Χίος κ.λπ.) και στα νότια ( τα Δωδεκάνησα).
Σύμφωνα με την Ελλάδα, η συνθήκη για την αποστρατικοποίηση στα «Βόρεια» νησιά, ακυρώθηκε με τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936, και η συνθήκη αυτή αναγνωρίστηκε με δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων.
Ο ελληνικός ισχυρισμός για τα νησιά στο μέσον του Αιγαίου είναι ότι η Συνθήκη της Λωζάννης (άρθρο 13) δεν αναφέρει κανένα συγκεκριμένο είδος στρατιωτικών εγκαταστάσεων (σταθμούς ραντάρ, κ.λπ.) που πρέπει να απαγορευθούν, ούτε περιορίζει τον αριθμό των στρατιωτών.
(Η τουρκική πλευρά αξιολογεί την «αποστρατιωτικοποίηση» ότι καλύπτει κάθε είδους στρατιωτική χρήση).
Ως προς τον Νότο (Δωδεκάνησα), η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι η Τουρκία δεν είναι μέρος της Συνθήκης του 1947, και επομένως δεν έχει δικαίωμα να την επικαλεστεί.
Οι απόψεις του τουρκικού και του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών δίνουν μια αρκετά καλή ιδέα για τις διαφορετικές προσεγγίσεις σε αυτή τη σύγκρουση.
Οι αναλύσεις εμπειρογνωμόνων της όλης κατάστασης όσον αφορά το διεθνές δίκαιο δείχνουν ότι τα επιχειρήματα Ελλάδος-Τουρκίας επιδέχονται “ποικίλες ερμηνείες”.
Το αδιέξοδο στις σχέσεις Αθήνας και Άγκυρας, δεν οφείλεται στις αντικρουόμενες αναγνώσεις των συμφωνιών.
Αυτή η “σύγκρουση” για τα νησιά του Αιγαίου πηγάζει από παλαιές ανησυχίες, φοβίες και φιλοδοξίες των δύο πλευρών.
Η διαμάχη δεν εμφανίστηκε ως νομική διαφωνία για το στρατιωτικοποιημένο καθεστώς των ελληνικών νησιών λόγω συμπτωματικών διαφορετικών αναγνώσεων ορισμένων συνθηκών, αλλά ως σχεδόν ιστορικά ζητήματα κυριαρχίας.
Σε ένα τουρκικό βιβλίο για τα νησιά του Αιγαίου του 1955, παρουσιάζεται ως «η πρώτη μελέτη για τα δικαιώματα των Τούρκων στο Αιγαίο» (σελ. 14), γράφει ότι, «Ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία μπορεί να εξασφαλιστεί με την επιστροφή των Δωδεκανήσων στην Τουρκία, αφού η Ρόδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ισχυρή στρατιωτική βάση κατά της Ανατολίας, όπως εξηγούν πολλοί ξένοι νομικοί και πολιτικοί» (σελ. 65), γράφει η θλίψη και οι τύψεις της «απώλειας των νησιών» είναι ένας λόγος που συναντάται συχνά σε διαφορετικούς τομείς”, αναφέρει ο ίδιος μεταξύ άλλων.
Το αφήγημα υπάρχει για τους Τούρκους, όπως υπήρχε και για τους Ρώσους πριν την εισβολή στην Ουκρανία.
Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε ανησυχία σε κανέναν, αλλά ο Ερντογάν με ανεπίσημο πληθωρισμό 70%, ποσοστό 35% στις δημοσκοπήσεις, και με τις προεδρικές εκλογές να διεξάγονται σε λίγους μήνες, δεν θα πάει σε αυτές με αυτό τον τέμπο.
Πιθανότατα θα επιχειρήσει κάτι ίσως πιο σοβαρό, για να "πείσει" τους Τούρκους πολίτες, ότι “αυτός” μπορεί να σώσει την χώρα, τόσο από την οικονομική καταστροφή, όσο και από την “επιθετική” Ελλάδα, όπως αναφέρουν οι μαριονέτες του καθεστώτος στην Άγκυρα, ειδικά τώρα που “η μπίλια κινείται ανεξέλεγκτα λόγω Ουκρανίας”.
