Η Τουρκία αντιτίθεται στην διαδικασία των συνομιλιών ειρήνευσης για τη Λιβύη, αφού τυχόν ευόδωσή τους θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της επιρροής της στη χώρα και το πιθανότερο κατάργηση στην πράξη του περίφημου τουρκολιβυκού συμφώνου για την χάραξη της ΑΟΖ.
Αποτελεί αλήθεια ότι η Ιστορία διδάσκει αλλά και επαναλαμβάνεται.
Ιστορικά η Ελλάδα νίκησε την Τουρκία, όταν είχε συμμάχους και οι σύμμαχοί της είχαν να κερδίσουν από την τουρκική ήττα.
Αυτό έγινε τόσο στην Επανάσταση του 1821 όσο και στον Α Βαλκανικό πόλεμο.
Έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία εδραίωσαν την Επανάσταση του 1821 με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και τη συντριβή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ, αφού επιθυμούσαν να δημιουργηθεί ένα ελληνικό κράτος ελεγχόμενο από αυτές .
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τουρκία-Κατάρ-Πακιστάν "υψώνουν" την ισλαμική ημισέληνο ενάντια στις χώρες της Μεσογείου
Με αυτό τον τρόπο θα συρρίκνωναν την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Βαλκανική, ενώ θα είχαν ένα χρήσιμο σύμμαχο, την Ελλάδα, να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
Αναφορικά δε με τον Α Βαλκανικό πόλεμο Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία συμμάχησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με όρο, όποιος από τους ανωτέρω συμμάχους καταλάμβανε έδαφος από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό αυτεπάγγελτα του ανήκε.
Αποτέλεσμα ήταν οι Τούρκοι να διασπείρουν τις δυνάμεις τους και να αδυνατούν να ενισχύσουν με εφεδρικές δυνάμεις ένα μέτωπο, μεταγγίζοντας δυνάμεις από ένα άλλο.
Ουσιαστικά επαληθεύτηκε η ρήση, όταν ως αμυνόμενος προσπαθείς να φυλάξεις όλα τα εδάφη σου στο τέλος καταλήγεις να μην φυλάς σωστά κανένα, αφού θα είσαι αναγκασμένος να διασπείρεις τις δυνάμεις σου και δεν θα τηρείς αξιόλογες εφεδρείες.
Ανάλογα ξεκίνησε και η Μικρασιατική εκστρατεία, με τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής να επιθυμούν μία πιό αδύναμη Τουρκία.
Όταν όμως η μικρή Ελλάδα προχώρησε πέρα από την ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης και κατάφερε να φτάσει έξω από την Άγκυρα, οι Μεγάλες Δυνάμεις την εγκατέλειψαν και βοήθησαν τον Κεμάλ, αφού δεν επιθυμούσαν η Ελλάδα να καταλύσει το τουρκικό κράτος.
Αν αυτό συνέβαινε τότε αντί μιάς μικρής Ελλάδας και μιάς ασθενούς Τουρκίας, οι Μεγάλες Δυνάμεις θα είχαν απέναντί τους μία νέα περιφερειακή δύναμη την Μεγάλη Ελλάδα, η οποία θα κατείχε μία εξαιρετικά στρατηγική θέση στη νότια Βαλκανική και στη Μικρά Ασία και αυτό δεν το ήθελαν.
Η Ιστορία άλλωστε έχει αποδείξει ότι όποιος κατάφερε να επικρατήσει και στις δύο ακτές του Αιγαίου, δημιούργησε Αυτοκρατορία.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κυριάρχησε αρχικά σε Ελλάδα και Μικρά Ασία και δημιούργησε την τεράστια Ελληνική Αυτοκρατορία του.
Στη συνέχεια οι Ρωμαίοι, το Βυζάντιο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δημιουργήθηκαν αφού κατάφεραν να εξουσιάσουν τον τωρινό Ελλαδικό χώρο και την Μ. Ασία.
Καταλήγω λέγοντας ότι τις εκάστοτε Μεγάλες Δυνάμεις τις συμφέρει στις δύο ακτές του Αιγαίου να μην κυριαρχήσει ποτέ είτε η Τουρκία, είτε η Ελλάδα.
Θέλουν να υπάρχουν δύο χώρες, αντίπαλοι προκειμένου να τις εξουσιάζουν κατά την πάγια προσφιλή τακτική του «διαίρει και βασίλευε».
Από αυτό προσπαθεί να αυτονομηθεί η Τουρκία σήμερα, προσπαθώντας να γίνει περιφερειακή δύναμη, ποντάροντας στην αντιπαλότητα ΗΠΑ και Ρωσίας και ακροβατώντας ανάμεσά τους, στο μεγάλο πληθυσμό, έκταση και γεωγραφική της θέση, στην ραγδαία ανάπτυξη της πολεμικής της βιομηχανίας, στους χρηματοδότες της με πρώτο και καλύτερο το Κατάρ, αλλά και σε συμμαχίες της, κυρίως με το πυρηνικό Πακιστάν και το Αζερμπαιτζάν.
Αναφορικά με τη δημιουργία συμμαχιών η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει συμμαχίες στη Β. Αφρική (Αλγερία, Τυνησία πρωτίστως), στην Ανατολική Αφρική (Σομαλία όπου έχει στρατιωτική βάση και εκπαιδεύει τον Σομαλικό στρατό) και στα Βαλκάνια (Αλβανία πρωτίστως και τουλάχιστον εξασφαλίζοντας ευμενή ουδετερότητα Σκοπίων, Σόφιας), ενώ έχει αναλάβει την «προστασία» των Παλαιστινίων.
Τέλος την Τουρκία στηρίζουν η Μ. Βρετανία η οποία να μην ξεχνάμε έχει τις βάσεις της στην Κύπρο και η οποία είχε άκρως φιλοτουρκική στάση σε ΑΤΤΙΛΑ 1 και 2 στην Κυπριακή τραγωδία του 1974 και η Γερμανία η οποία πουλάει αφειδώς οπλικά συστήματα στην Τουρκία.
Ο τουρκικός σχεδιασμός της «Γαλάζιας πατρίδας» υπερβαίνει κατά πολύ τις τουρκικές επιδιώξεις στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο και φθάνει μέχρι τη δημιουργία μιάς τουρκικής συμμαχίας κρατών η οποία θα επεκτείνετε από την Τουρκία-Παλαιστινιακό κράτος-Λιβύη-Τυνησία-Αλγερία, αποκόπτοντας την ΕΕ από την Αφρική και δημιουργώντας και διαχειριζόμενη κατά το συμφέρον της πολλά προβλήματα, όπως μεταναστευτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά στη Μεσόγειο, αντιδιαστελλόμενη τα αντίστοιχα της ΕΕ.
Στην επίτευξη των ανωτέρω, συντελεί κυρίως η αμερικανική εξωτερική πολιτική του Τραμπ, η θητεία του οποίου όμως έληξε και ο οποίος επιθυμεί οι ΗΠΑ να αποσυρθούν από περιφερειακά μέτωπα και συρράξεις που κοστίζουν αίμα και χρήμα.
Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία αποτελούν ζωντανά παραδείγματα της αμερικανικής απόσυρσης.
Έτσι οι ΗΠΑ φαίνεται να είχαν εξουσιοδοτήσει τον φιλόδοξο Ερντογάν με - αλήθεια είναι- διευρυμένη ελευθερία κινήσεων, να κάνει τη βρώμικη δουλειά.
Όμως ο πάντα ανατολίτης Τούρκος, είναι άπληστος και για αυτό όπως είπαμε ακροβατεί μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ.
Η ανακάμπτουσα Ρωσία του Πούτιν επιθυμεί τη διάλυση του ΝΑΤΟ στη νοτιανατολική του πτέρυγα για εξυπηρέτηση των συμφερόντων του σε Μ. Ανατολή, Βαλκανική, Β.Αφρική.
Έτσι η Ρωσία εξοπλίζει με τους S-400 και «συνεννοείται» με την Τουρκία, δημιουργώντας μια «λυκοφιλία» με την Άγκυρα.
Το θανάσιμο στρατιωτικό λάθος της Τουρκίας
Η Τουρκία έχει ανοιχτεί μέχρι στιγμής σε τρία εξωτερικά μέτωπα, της Συρίας και της Λιβύης και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, με το δεύτερο, εκείνο της Λιβύης, να μην έχει κλείσει, αφού οι συζητήσεις ειρήνευσης με την αιγίδα του ΟΗΕ βρίσκονται σε εξέλιξη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών.
Η Τουρκία αντιτίθεται στην όλη διαδικασία, αφού τυχόν ευόδωση των συνομιλιών ειρήνευσης για τη Λιβύη, θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της επιρροής της στη χώρα και το πιθανότερο κατάργηση στην πράξη του περίφημου τουρκολιβυκού συμφώνου για την χάραξη της ΑΟΖ.
Η Τουρκία επί του παρόντος τηρεί στάση αναμονής σε στρατιωτικό επίπεδο αναφορικά με τη Λιβύη, αφού στις ΗΠΑ έχασε τις εκλογές ο Τράμπ και συνεπώς ο Μπάϊντεν αναμένεται μαζί με την ΕΕ να "κόψουν τα φτερά" του Ερντογάν αναφορικά με τα σχέδια του στη Μεσόγειο.
Άλλωστε, Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Γαλλία-ΗΑΕ στις 11 Μαίου υιοθέτησαν κοινή διακήρυξη με την οποία καταδικάζουν την τουρκική προκλητικότητα στην ανατολική Μεσόγειο και την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, ενώ καλούσαν την Τουρκία να σεβαστεί τα θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών στην περιοχή.
Αλλά και το Ισραήλ έχει πάρει θέση κατά της Τουρκίας αναφορικά με τα επεκτατικά επιθετικά της σχέδια στη Μεσόγειο.
Ο Ερντογάν βρίσκεται σε δεινή θέση αναφορικά με τη στάση που θα ακολουθήσει στη Λιβύη και εξηγώ.
Η λογική που υπαγορεύεται από τα παραπάνω επιτάσσει την ουσιαστική απόσυρση των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Λιβύη.
Και αν ακόμη κάποιες από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις παραμείνουν στη χώρα με κάποιο «πρόσχημα», η τουρκική επιρροή θα είναι περιορισμένη και το όραμα του παράνομου τουρκολιβυκού συμφώνου για την ΑΟΖ θα παραμείνει απραγματοποίητο.
Στην περίπτωση εκείνη, που ο υπερφίαλος Ερντογάν πέραν πάσης λογικής, θελήσει να επιβάλει τετελεσμένα στη Λιβύη, τότε οι Τούρκοι θα βρεθούν αναγκασμένοι να διεξάγουν επιχειρήσεις εκεί, γεγονός που σημαίνει ότι θα «σπάσουν» το στόλο τους στα 2.
Ένα μέρος του θα είναι στις Λυβικές ακτές, μακριά από τα τουρκικά αεροδρόμια και λιμάνια και ένα άλλο στην Τουρκία.
Ελλάδα, Αίγυπτος και Γαλλλία μπορούν να αποκλείσουν και να αποκόψουν τον τουρκικό στόλο που βρίσκεται στη Λιβύη, απλά «γεμίζοντας» με τα πλοία τους την περιοχή Κρήτης-Αιγύπτου και επιβάλλοντας αρχικά ναυτικό αποκλεισμό της Λιβύης, απαιτώντας την υπογραφή Συμφωνίας με την Τουρκία σύμφωνα με το πνεύμα της κοινής τους διακήρυξης της 11 Μαίου 2020.
Οι ΗΠΑ εκτιμώ ότι θα παρέμβουν ζητώντας αυτοσυγκράτηση, αποκλιμάκωση και επίτευξη συμφωνίας στη Λιβύη.
