Από τη Λιβύη έως την Αρμενία, και από τη Μεσόγειο έως τον Εύξεινο Πόντο, ο Τούρκος ηγέτης συνεχίζει να προσπαθεί να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, με την υποστήριξη των φίλων του στη Ντόχα αλλά και των Πακιστανών.
Οι «φίλοι αυτοί» γίνονται όμως όλο και πιο επιθετικοί, αλλά ταυτόχρονα μάλλον και πιο αδύναμοι.
"Η Τουρκία έχει βαθιές σχέσεις φιλίας και αδελφότητας με το Κατάρ και το Πακιστάν, ενώ οι σχέσεις μεταξύ των χωρών αυτών βελτιώθηκαν ταχύτατα σε όλους τους τομείς... και τώρα συνεργάζονται ενεργά για την επίλυση περιφερειακών προβλημάτων".
Με αυτά τα λόγια, ο επίσημος ιστότοπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών περιγράφει σύμφωνα με ανακοινώσεις του εν συντομία την κατάσταση των σχέσεων μεταξύ Κατάρ-Τουρκίας-Πακιστάν.
Αυτές οι σχέσεις έχουν επηρεάσει και θα συνεχίσουν να επηρεάζουν βαθιά την εξέλιξη (ή την εμπλοκή) των διεθνών σχέσεων σε μια ευρεία περιοχή που ξεπερνά τα κλασικά σύνορα της Μέσης Ανατολής, επεκτείνοντας την δράση τους από τη Λιβύη έως τον Καύκασο, και από την Κύπρο έως την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.
Ειδικά η στενή συμμαχία μεταξύ Τουρκίας και Κατάρ, έχει δύο πολύ ακριβείς ημερομηνίες, τον Δεκέμβριο του 2010 και τον Ιούνιο του 2017.
Μετά τις αναταραχές που ξέσπασαν στην Τυνησία με κύμα διαμαρτυριών ενάντια στο αυξανόμενο κόστος ζωής και τα αιτήματα για δημοκρατία, επίσης χάρη στην εξελιγμένη και αδιάκοπη στρατηγική ενημέρωσης (και παραπληροφόρησης) του τηλεοπτικού σταθμού Al Jazeera, που ανήκει στο Εμίρη του Κατάρ, οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν γρήγορα στη Λιβύη, την Αίγυπτο και τη Συρία προκαλώντας αναταραχές και διαταραχές που εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι σήμερα.
"Ο μύθος των «Αραβικών Πηγών» ξεκίνησε χάρη στο Al Jazeera, και στην πολιτική κοντόφθαλμη πολιτική του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ, με επικεφαλής την εποχή εκείνη την Χίλαρι Κλίντον, αναφέρει το israeldefense.
Το Al Jazeera ήταν που έβαλε “φωτιές” στις πλατείες, τους δρόμους και στα μυαλά ολόκληρου του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου, ζητώντας εξέγερση ενάντια στους «δεσπότες», εξαπολύοντας ταυτόχρονα κατηγορίες κατά της Δύσης και των ευρωαμερικανικών ΜΜΕ.
Συνειδητοποιήσαμε (με δυσκολία) ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα ανέφερε ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός του Κατάρ, μετά από μια δεκαετία αιματηρών συγκρούσεων, εμφύλιων πολέμων και αυταρχικών πραξικοπημάτων.
Όλα τα γεγονότα έδειξαν ότι οι «Αραβικές Πηγές» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια απόπειρα του οπισθοδρομικού μέρους του Ισλάμ, το οποίο συγκεντρώθηκε γύρω από τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα», να πάρει τελικά την εξουσία ανατρέποντας λίγο πολύ αυταρχικά κοσμικά καθεστώτα, τα οποία τα αντικατέστησε με κυβερνήσεις που βασίζονται αποκλειστικά στη Σαρία, τον ισλαμικό νόμο που απαιτεί την αυστηρότερη συμμόρφωση με τις αρχές του Κορανίου”, αναφέρει Ισραηλινός ειδικός.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αντιδράσεις για το "πικνικ" Ερντογάν στα Βαρώσια - ΗΠΑ & Ρωσία εξοργισμένες με το σόου στα κατεχόμενα
Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε και ενισχύθηκε ο ειδικός σύνδεσμος μεταξύ του Ερντογάν και του Καταριανού Σείχη Αλ Θάνι. Και οι δύο ηγέτες συνειδητοποίησαν ότι εάν κατάφερναν να αναλάβουν την πολιτική ηγεσία της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», (κάτι που δεν άρεσε στις μετριοπαθείς αραβικές κυβερνήσεις στον Περσικό Κόλπο), θα μπορούσαν να γίνουν οι νέοι βασικοί παράγοντες της γεωπολιτικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή.
Αυτή η προοπτική οδήγησε την Τουρκία και το Κατάρ να υποστηρίξουν τη βραχύβια άνοδο του «Μουσουλμάνου Αδελφού», Mohammed al-Morsi, στην Προεδρία της Αιγύπτου το 2012 και να επέμβουν σε μεγάλο βαθμό στη συριακή κρίση, με οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, καθώς και την υποστήριξη προπαγάνδας (πάντα με τον Al Jazeera) εναντίον των ανταρτικών δυνάμεων που αντιτίθενται στο καθεστώς του Άσαντ, τα οποία κυριάρχησαν με τις οργανώσεις της Jabat Al Nusra και με την βοήθεια του "Χαλίφη" Al Baghdadi.
“Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως ήθελαν οι δύο «φίλοι των δύσκολων καιρών». Στην Αίγυπτο, τα όνειρα του Μόρσι και της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» γκρεμίστηκαν το 2013, από τον Αλ-Σίσι, ενώ στη Συρία, ο Άσαντ εξακολουθεί να "βασιλεύει" ακόμη παρά τα ερείπια και την φυγή άνω του ενός εκατομμυρίου προσφύγων.
Ο αδίστακτος ακτιβισμός του Τούρκου ηγέτη, οι άσκοπες δαπάνες για την υποστήριξη του Κατάρ και η στρατιωτική δέσμευση στη Συρία έθεσαν την οικονομία της Άγκυρας σε κρίση πολύ πριν γίνει αισθητός ο οικονομικός αντίκτυπος της πανδημίας Covid-19 στην Τουρκία, με καταστροφικές συνέπειες για τον λαό της και το βιοτικό του επίπεδο.
Ωστόσο, το πρόσφατο μποϊκοτάζ από τις χώρες του Κόλπου, οι απειλές κυρώσεων από την Ευρώπη και η ουσιαστική διεθνής απομόνωση δεν έχουν περιορίσει ακόμη τον περιπετειώδη χαρακτήρα του Τούρκου Προέδρου, ο οποίος, όπως ένας άπληστος τζογαδόρος, αυξάνει τα στοιχήματα σε πολλά τραπέζια με την ελπίδα να αντισταθμίσει τις απώλειες.
Από τη Λιβύη έως την Αρμενία, και από τη Μεσόγειο έως τη Μαύρη Θάλασσα, ο Τούρκος ηγέτης συνεχίζει να προσπαθεί να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, με την υποστήριξη των φίλων του”, συνεχίζει ο ίδιος.
Η κρίση στη Μεσόγειο είναι ανοιχτή και απέχει πολύ από την εξεύρεση λύσης
Τα σχέδια της Τουρκίας για επέκταση των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των Κατεχομένων στην Κύπρο και οι προκλήσεις στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση του αερίου αμφισβητούνται με σθεναρό τρόπο από την Ελλάδα και τη Γαλλία, ενώ η Αίγυπτος του Αλ Σίσι συνεργάζεται ακόμη και με το Ισραήλ σε ερευνητικά σχέδια στην περιοχή.
Στη συζήτηση σχετικά με τα σύνορα των περιοχών εξερεύνησης και εξόρυξης φυσικού αερίου στη λεκάνη της Νότιας και Ανατολικής Μεσογείου, δεν υπάρχει σαφής θέση και δέσμευση μόνο από την Ιταλία, η οποία παρά την παρουσία της ΕΝΙ στην περιοχή, δεν στηρίζει την δύσκολη κατάσταση της Μεσογείου.
Την ίδια στιγμή ενώ η υπόθεση για την ανεξαρτησία των Κούρδων της Συρίας, στην οποία αντιτίθεται έντονα η Τουρκία είναι ακόμα ανοιχτή, η μόνη μερική στρατηγική επιτυχία που επιτεύχθηκε από τον στρατιωτικό ακτιβισμό του Προέδρου Ερντογάν πέτυχε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όπου με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη, το Αζερμπαϊτζάν νίκησε τους Αρμένιους, αναγκάζοντάς τους να παραδώσουν τμήματα εδάφους που κατοικούνται από Χριστιανούς.
Ωστόσο, η τουρκο-Αζέρικη επιτυχία δεν ήταν πλήρης, καθώς στρατεύματα από την Ρωσία έχουν αναπτυχθεί στο έδαφος, για να εγγυηθούν την εκεχειρία.
Το Ισραήλ στο παρασκήνιο, είναι πολιτικά ενισχυμένο με το άνοιγμα των διπλωματικών σχέσεων με το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Σαουδικής Αραβίας, καθώς η κατάσταση από τη Μαύρη Θάλασσα έως την Λιβύη διαμορφώνεται διαφορετικά καθημερινώς, πιέζοντας όλο και πολύ τον άξονα Τουρκίας-Πακιστάν-Κατάρ, ο οποίος γίνεται όλο και πιο επιθετικός, και ταυτόχρονα μάλλον πιο αδύναμος.
Η Τουρκία εισάγει το 60% του φυσικού αερίου από τη Ρωσία μέσω του Αζερμπαϊτζάν και, έως ότου μπορέσει να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα στις τουρκικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας, δεν θα είναι σε θέση να πιέσει πολύ σκληρά την Ρωσία, η οποία μέχρι στιγμής δεν ανταποκρίνεται στις τουρκικές προκλήσεις, αφού ο υπουργός εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, κλείνει τα μάτια του ή υποκύπτει μπροστά στην νέα ισλαμιστική ημισέληνο του Ερντογάν.
Με την Αμερική να έχει τα δικά της θέματα από το παράδοξο αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών και την Ευρώπη να “γονατίζει” από την πανδημία του Covid-19, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι διεθνείς πολιτικοί τυχοδιώκτες όπως Ερντογάν, Αλ-Θάνι και Ι. Χαν δεν διστάζουν να υποστηρίξουν τους χειρότερους εκπροσώπους του ισλαμικού εξτρεμισμού στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τον Καύκασο, ακόμη και στην Ευρώπη.
Ο άξονας αυτός έχει μέχρι στιγμής ουσιαστικά επιβιώσει παρά τα πολλά πλήγματα.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η Γαλλία, η Αίγυπτος, η Ελλάδα, η Κύπρος, και το Ισραήλ, έμειναν οι μόνες χώρες για να αντιμετωπίσουν έναν ισλαμικό άξονα που αναμένεται να συνεχίσει να προκαλεί στα νότια σύνορα της Ευρώπης και της Ιταλίας ακόμα πιο πολύ το επόμενο διάστημα.
