Η Τουρκία έχει αποθρασυνθεί. Και η εξέλιξη αυτή δεν είναι τυχαία. Έχει να κάνει με την αίσθηση ισχύος που όχι ιδιαίτερα άδικα έχει πλέον αποκτήσει και λόγω της συμμαχίας, ας μη γελιόμαστε, με την ομόδοξο Ρωσία του ηγέτη του Ξανθού Γένους Βλαντιμίρ Πούτιν.
Και ο Πούτιν, ο κάθε Πούτιν επί γης, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να συμμαχήσει και με τον διάβολο ακόμα (βλ. Ερντογάν) για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του και πράγματι τα εξυπηρετεί με τον καλύτερο για τη Μόσχα τρόπο.
Η Ρωσία επέτρεψε την τουρκική επιχείρηση στην Συρία κατά των Κούρδων η οποία εξυπηρετεί και το καθεστώς Άσαντ και τους μουλάδες του Ιράν.
Με ένα σμπάρο όλα τα τρυγόνια ικανοποιημένα. Ο δε πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, χωρίς να ρισκάρει ιδιαίτερα, με αιχμή του δόρατος και τροφή για τα κανόνια τους κατσαπλιάδες του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού τα έχει σχεδόν καταφέρει στο Αφρίν με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όχι μόνο πολιτικά-στρατηγικά αλλά και όσον αφορά την αυτοπεποίθησή του.
Η συμμαχία όμως Ρωσίας και Τουρκίας εκφράζεται και σε ένα άλλο μέτωπο, στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεν είναι προς τον συμφέρον της Ρωσίας η ύπαρξη εναλλακτικής, που μπορεί να γίνει και κύρια, πηγής τροφοδοσίας της Ευρώπης με φυσικό αέριο. Η Τουρκία έχει τις παράνομες απαιτήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ και κάθε συμφέρον να σπάσει τον άξονα Αθήνας και Λευκωσίας με Κάιρο και Ιερουσαλήμ. Στο σημείο αυτό τα συμφέροντα Μόσχας και Άγκυρας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό ταυτίζονται.
Η Ρωσία άλλωστε έχει στόχο τον διεμβολισμό του ΝΑΤΟ. Και στην Συρία δεν πήγε για τον Άσαντ αλλά για την Κριμαία. Απλώς λόγω «σοφής» αμερικανικής πολιτικής της δόθηκε πολύς ελεύθερος χώρος στο συριακό γήπεδο τον οποίο και εκμεταλλεύτηκε. Η Ρωσία όμως δεν είναι ισχυρή στην Συρία και οι απειλές έναντι των ΗΠΑ να μην αγγίξουν τον Άσαντ δεν έχουν αντίκρισμα εκεί, αλλά στην Ουκρανία.
Από την άλλη, στην Ελλάδα κυριαρχεί ο ύπνος του (διεθνούς) δικαίου. Επικαλούμενη αλήθεια η ελληνική ηγεσία το διεθνές δίκαιο τι πιστεύει ότι θα καταφέρει; Πιστεύει κανείς εκ των ταγών του έθνους ότι ο Ερντογάν δεν ξέρει ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο; Περίμενε εμάς να του το πούμε; Δεν ήρθε εντός Αθηνών και γράφοντας στα παλιά του παπούτσια το πρωτόκολλο έθεσε ανοικτά θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης;
Πιστεύει κανείς ότι θα συγκινηθεί από δηλώσεις του τύπου «οι διεθνείς συνθήκες δεν αναθεωρούνται». Αλήθεια; Σε ποιόν πλανήτη; Γιατί στη Γη οι διεθνείς συνθήκες αναθεωρούνται από νεότερες συνθήκες που επιβάλει ο νικητής, ιστορικά τεκμηριωμένα. Το πλέον φαιδρό δε είναι να επικαλείται κανείς την απειλή περί ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας λες και η Άγκυρα εκλιπαρεί την ένταξή της στην Ένωση.
Πραγματικά ο Ερντογάν το βράδυ σε κάποιο από τα 1.000+ δωμάτια του ανακτόρου του θα γελά με την καρδιά του ακούγοντας τις «σκληρές» ανακοινώσεις, τα μηνύματα και τις δηλώσεις της Αθήνας. Είναι δε πιθανό να πεθάνει από τα γέλια ακούγοντας τις αναλύσεις που θεωρούν ότι ο Ερντογάν κινείται επιθετικά σε Αιγαίο και Κύπρο διότι έχει προβλήματα στο Αφρίν. Δηλαδή μόλις πέσει το Αφρίν σώθηκε η Ελλάδα και η Κύπρος κύριοι;
Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που διατείνονται πως οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι διαλυμένες, πως μόνο πέντε φρεγάτες μπορούν να πλεύσουν και κάτι παρόμοια. Ευσεβείς πόθοι, ειδικά αν πρόκειται να υπάρξει σύγκρουση με την Ελλάδα.
Οι Τούρκοι ξέρουν τι συμβαίνει απέναντί τους ενώ οι υπεύθυνοι Έλληνες ταγοί κρύβουν πράγματα. Οι δε κραυγές περί ηρωισμού και προγόνων δεν ωφελούν, ειδικά αν ακούγονται από ανεύθυνους-υπεύθυνους που δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το τυφέκιο από την γκλίτσα για μια σειρά από λόγους.
Ο πόλεμος είναι το χειρότερο παιχνίδι λογικής που έχει ανακαλυφθεί. Και ουδέποτε, κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε παρά με την σωστή μίξη τόλμης και λογικής, με την δεύτερη να επικρατεί σχεδόν απολύτως στον τομέα της σχεδίασης και την τόλμη να εκδηλώνεται κυρίως στην εκτέλεση.
1.Θα αφήσουν δηλαδή οι Αμερικάνοι να γίνει πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας; Αυτή είναι η μόνιμη επωδός. Και αν δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει πόλεμος γιατί ξοδεύαμε τόσα σε εξοπλισμούς; Και ακόμα χειρότερα, τι ακριβώς θα προλάβουν να πράξουν οι ΗΠΑ αν η Τουρκία επιτεθεί και σε μερικές ώρες καταλάβει ένα μικρό νησί ή έστω μια βραχονησίδα;
2.Θα της κηρύξουν τον πόλεμο για χάρη της πτωχής πλην τίμιας κόρης Ελλάδος ή θα προσπαθήσουν να συμβιβάσουν τα πράγματα και από τα 100 που ζητά ο Ερντογάν να του δώσουν τα 10 ή έστω το 1 για να μην φέρει τίποτα Ρώσους στο παιχνίδι;
3.Ή μήπως θα κατέβουν τα ευρωπαϊκά φουσάτα να “καθαρίσουν” για την Ελλάδα και την Κύπρο;
Και για να μην τρέφουμε αυταπάτες, η Τουρκία, ως εξορισμού επιτιθέμενη, είναι αυτή που θα επιλέξει τον τόπο και τον χρόνο της όποιας κρίσης. Μήπως αυτό δεν της παρέχει εξ αρχής καταλυτικό πλεονέκτημα, δεδομένου ότι κατέχει και το αντίστοιχο αριθμητικό;
Αλλά εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα…Για αυτό ακριβώς και θα χάσουμε πολλά. Γιατί έχουμε παραχωρήσει και το στρατηγικό πλεονέκτημα στην άλλη πλευρά. Της επιτρέπουμε να διεκδικεί τον ουρανό με τ’ άστρα και είναι λογικό οι όποιοι διαιτητές να της δώσουν τουλάχιστον λίγη αστρόσκονη για αποζημίωση. Αυτό δεν περνά από το μυαλό κανενός ταγού του έθνους, ούτε καν από το μυαλό ευφυέστατων συμβούλων με μεγάλο ενδιαφέρον για τα πράσινα φυτά;
Οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί στην Αδριανούπολη, ο εμβολισμός στα Ίμια, οι τσαμπουκάδες στην κυπριακή ΑΟΖ είναι σημάδια και μάλιστα καθόλου ενθαρρυντικά.
Ο Παντελής Καρύκας είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας και το κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.hellasjournal.com
