Μπορούν οι θαλάσσιες ενυδρίδες να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή; Οι επιστήμονες μελετούν τον τρόπο που αυτά τα θηλαστικά θα μπορούσαν να γίνουν ήρωες στη μάχη ενάντια στο φαινόμενο αυτό.
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες βοηθούν τα οικοσυστήματα να αιχμαλωτίζουν άνθρακα από την ατμόσφαιρα και να το αποθηκεύουν ως βιομάζα και απόβλητα στον βυθό, εμποδίζοντάς το από να μετατρέπεται ξανά σε διοξείδιο του άνθρακα και να συμβάλλει έτσι στην κλιματική αλλαγή.
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες είχαν κάποτε έντονη παρουσία στις ακτές του Βόρειου Ειρηνικού, από την Μπάχα Καλιφόρνια έως την Αλάσκα καθώς και μέχρι τους βραχώδεις υφάλους στη Ρωσία και την Ιαπωνία. Ωστόσο, το 1700 και το 1800, οι έμποροι γούνας κυνηγούσαν τις ενυδρίδες με αποτέλεσμα ο πληθυσμός τους να μειωθεί σε 2.000. Έκτοτε, οι προσπάθειες διατήρησης του είδους έχουν βοηθήσει στο να επανέλθουν έως ένα βαθμό οι ενυδρίδες, αλλά τα θηλαστικά αυτά παραμένουν απόντα από περίπου 4.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής.
Η απώλεια των ενυδρίδων έχει αποδείξει πως ο ρόλος τους σε δάση από φύκια είναι άκρως σημαντικός. Τη δεκαετία του ’70, ο Τζέιμς Έστες, ειδικός στη Θαλάσσια Οικολογία από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, παρατήρησε ότι τα δάση από φύκια στα οποία δεν υπήρχαν θαλάσσιες ενυδρίδες μετατρέπονταν στην ουσία σε υποβρύχιες ερήμους.
Αντίθετα, σε περιοχές με θαλάσσιες ενυδρίδες, τα δάση αυτά άνθιζαν – μαζί με μια ποικιλόμορφη υδάτινη κοινότητα που τρέφεται και βρίσκει καταφύγιο ανάμεσα στα φύκια. «Το ήξερα μέσα μου ότι ήταν κάτι σημαντικό», αναφέρει ο ίδιος για τις πρώτες του παρατηρήσεις σχετικά με αυτή την έντονη αντίθεση. «Ένιωθα πως είχα ανακαλύψει κάτι που ήταν αρκετά αξιοσημείωτο», προσθέτει.
Το κλειδί αυτής της διαφοράς έχει να κάνει με την ανεξάντλητη όρεξη των θαλάσσιων ενυδρίδων. Προκειμένου να συντηρήσουν τους υψηλούς μεταβολικούς τους ρυθμούς, τα θηλαστικά αυτά έχουν την ανάγκη να τρώνε συνέχεια. Μεταξύ των αγαπημένων τους φαγητών, είναι οι αχινοί, που είναι πλούσιοι σε θερμίδες και εύκολοι στο να τους πιάσουν.
Όταν οι θαλάσσιες ενυδρίδες είναι παρούσες, τρώνε τόσους πολλούς αχινούς που ο πληθυσμός αυτών των ασπόνδυλων παραμένει χαμηλός.
«Έχουν μια δυσανάλογα μεγάλη επίδραση στο οικοσύστημα σε σχέση με την αφθονία τους», αναφέρει η Χάιντι Πέρσον, θαλάσσια βιολόγος από Πανεπιστήμιο της Αλάσκα. Αυτό είναι που τις καθιστά είδος με «ρόλο – κλειδί», καθώς χωρίς την παρουσία τους, η σταθερότητα ενός ολόκληρου οικοσυστήματος μπορεί να χαθεί.
Σήμερα, ίσως υπάρχουν ήδη κάποιες αμοιβαία επωφελείς στρατηγικές για την επαναφορά αυτού του είδους. Μια ιδέα που είχαν οι ερευνητές ήταν να χρησιμοποιήσουν χρήματα από αντισταθμίσεις άνθρακα, οι οποίες προκαλούνται από ενυδρίδες , προκειμένου να αποζημιώσουν τους ψαράδες για τις απώλειες στα αλιεύματά τους.
Εάν αναγνωριστεί η πραγματική αξία της αποθήκευσης άνθρακα από τις ενυδρίδες, ίσως τα θηλαστικά αυτά να κολυμπήσουν σύντομα σε περισσότερους υφάλους και ακτές – καταπολεμώντας παράλληλα την κλιματική αλλαγή.
