Ο Mustafa Destici, Πρόεδρος του Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (BBP), έκανε αξιοσημείωτες δηλώσεις σχετικά με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ο Μουσταφά Ντεστίτσι, Πρόεδρος του Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (BBP), μίλησε στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία του κόμματός του για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία.
CONTINUE READING
Τα πρώτα προβλήματα για τους Ρώσους από την τουρκική απόφαση για τα Στενά: 4 πολεμικά μπλοκαρισμένα
Ο Μουσταφά Ντεστίτσι, Πρόεδρος του Κόμματος Μεγάλης Ένωσης, εταίρος της Λαϊκής Συμμαχίας, ο οποίος προειδοποίησε τον Τούρκο Πρόεδρο και Πρόεδρο του ΑΚΡ Ερντογάν για την πολιτική που ακολούθησε "χαϊδεύοντας" τη Ρωσία, λέγοντας:
"Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, πρέπει να παραμείνουμε σαφείς ως μια χώρα που υψώνει τη φωνή της με τον πιο δυνατό τρόπο ενάντια σε αυτή την εισβολή. Γιατί αν η Ρωσία δεν σταματήσει εδώ σήμερα, αν πετύχει εδώ σήμερα, στόχος της θα είναι αύριο τα τουρκικά εδάφη και οι τουρκικές κοινότητες. Ο Πούτιν αναφέρεται στο λάθος του Λένιν για την Ουκρανία. Κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί αν η Ρωσία φθάσει στο Καρς και Αρνταχάν, στα σύνορά μας και γι' αυτό θα πρέπει να λάβουμε προφυλάξεις και μέτρα τώρα. Πιστεύω ότι θα το κάνουμε αυτό με το να μείνουμε ουδέτεροι εκτός πολέμου και όχι με το να εμπλακούμε στον πόλεμο».
Η Συνθήκη του Καρς
Ήταν συνθήκη ειρήνης η οποία όριζε τα κοινά σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και των τριών υπερκαυκάσιων δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης , δηλαδή των οι σημερινών ανεξάρτητων δημοκρατιών της Αρμενίας, της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν
Η συνθήκη υπεγράφη στην πόλη του Καρς, στις 13 Οκτωβρίου 1921.
Στους υπογράφοντες της Συνθήκης του Καρς περιλαμβάνονταν εκπρόσωποι της τουρκικής Βουλής η οποία, το 1923 διακήρυξε την Δημοκρατία της Τουρκίας, καθώς και εκπρόσωποι των αρμενικών, αζερικών και γεωργιανών σοβιετικών δημοκρατιών και την ταυτόχρονη εκπροσώπηση της Ρωσικής ΣΟΣΔ. (Σοβιετική Ομοσπονδιακη Σοσιαλιστική Δημοκρατία).
Οι τελευταίοι τέσσερις συμμετέχοντες, στη συνέχεια, κατέστησαν ως ιδρυτικά μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, έπειτα από την νίκη των Μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου και την Ενωσιακή Συνθήκη του Δεκεμβρίου του 1922.
Η συγκεκριμένη συνθήκη αποτέλεσε την διάδοχο συνθήκη της προγενέστερης Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είχε υπογραφεί τον Μάρτιο του 1921. Τα περισσότερα εκ των εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία εντός της συνθήκης είχαν αποκτηθεί από την Ρωσική Αυτοκρατορία σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878.
Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το η περιοχή του Σουρμαλί, το οποίο αποτελούσε μέρος του ιρανικού Χανάτου του Ερεβάν, προτού το τελευταίο προσαρτηθεί από την Ρωσία εντός της Συνθήκης του Τουρκμαντσάι, μετά το πέρας του Ρωσοπερσικού Πολέμου του 1826-28.
Η Συνθήκη του Καρς επικύρωσε, εκ νέου, τους όρους της προγενέστερης Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είχε υπογραφεί το 1921 μεταξύ της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας και της Ρωσικής ΣΟΣΔ. Καθόρισε τα σύνορα μεταξύ της νεοϊδρυθείσας Τουρκικής Δημοκρατίας και των τριών υπερκαυκάσιων δημοκρατιών.
Γεωργία και Αντζάρα.
Σύνορα Γεωργίας-Τουρκίας
Η Συνθήκη του Καρς προέβλεπε την διαίρεση του εδάφους του πρώην ρωσικού αυτοκρατορικού Όμπλαστ του Μπατούμι. Συγκεκριμένα, το νότιο τμήμα του πρώην όμπλαστ, το οποίο αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό στο Όκρουγκ του Αρτβίν, μαζί με την πόλη του Αρτβίν, θα προσαρτώταν στην Τουρκία.
Το βόρειο τμήμα, το οποίο αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό στο Όκρουγκ του Μπατούμι, μαζί με την στρατηγική πόλη-λιμένα του Μπατούμι, θα καθίστατο τμήμα της Σοβιετικής Γεωργίας ως η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αντζάρ (σημερινή Αντζάρα).
Η συνθήκη απαιτούσε να αποδοθεί στη συγκεκριμένη περιοχή πολιτική αυτονομία, λόγω της παρουσίας κατά πλειοψηφία μουσουλμανικού τοπικού πληθυσμού, καθώς και την εφαρμογή «ενός αγροτικού συστήματος σύμφωνου με την επιθυμία του τοπικού πληθυσμού.»
Επιπλέον, η συνθήκη εγγυόταν «ελευθερία μετακινήσεων μέσω του λιμένα του Μπατούμι για εμπορεύματα, καθώς και το σύνολο των υλικών τα οποία προορίζονταν για, ή προέρχονταν από, την Τουρκία, δίχως δασμούς και πρόσθετες οικονομικές επιβαρύνσεις, καθώς και το δικαίωμα της Τουρκίας προκειμένου να χρησιμοποιεί τον λιμένα του Μπατούμι, δίχως να καταβάλει οποιοδήποτε ειδικό οικονομικό αντίτιμο.»
Σύνορα μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας
Η συνθήκη δημιουργούσε νέα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Σοβιετικής Αρμενίας, τα οποία ορίζονταν από τους ποταμούς Αχουριάν (Αρπατσάι) και Αράς.
Η Τουρκία πέτυχε να λάβει το έδαφος του πρώην Όμπλαστ του Καρς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το οποίο περιελάμβανε τις πόλεις του Καρς, του Αρνταχάν και του Ολτί, την Λίμνη Τσιλντίρ, καθώς και τα ερείπια του Ανί.
Από τα εδάφη του πρώην Κυβερνείου του Ερεβάν έλαβε, επίσης, το Σουρμαλίνσκι Ουγιέζντ (Σουρμαλί), μαζί με το Όρος Αραράτ, τα αλατωρυχεία του Κουλπ (Τουζλουτζά) και την πόλη του Ιγντίρ, καθώς και τον διάδρομο του Αράς, μία στενή λωρίδα γης εκτεινόμενη μεταξύ των ποταμών Αράς και Κάτω Καρασού, τα οποία αποτελούσαν, έως τότε, μέρος του Εριβάνσκι Ουγιέζντ.
Οι Μπολσεβίκοι επιχείρησαν να επαναδιαπραγματευτούν του καθεστώς του Ανί και του Κουλπ, καθώς και να πετύχουν την ανάκτησή τους ως τμήμα της Σοβιετικής Αρμενίας. Ο Γκανέτσκι τόνισε την «μεγάλη ιστορική και επιστημονική αξία» του Ανί για τους Αρμένιους, ενώ χαρακτήρισε το Κουλπ ως «αναπόσπαστο τμήμα της Υπερκαυκασίας.»
Ωστόσο, η Τουρκία αρνήθηκε να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων οι οποίοι είχαν συμφωνηθεί εντός της Συνθήκης της Μόσχας, προς απογοήτευση των Σοβιετικών.
Το μεγαλύτερο μέρος των αρμενικών εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, ήδη, βρίσκονταν υπό τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο έπειτα από τον Τουρκοαρμενικό Πόλεμο.
Η συνθήκη απαιτούσε την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων από περιοχή η οποία αντιστοιχούσε, περίπου, στο δυτικό ήμισυ της σημερινής Επαρχίας του Σιράκ, στην Αρμενία, συμπεριλαμβανομένης της πόλης του Αλεξαντροπόλ (Γκιουμρί)
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Εδώ υπάρχει το εξής οξύμωρο. Η αναθεωρητική Τουρκία, φοβάται την αναθεωρητική Ρωσία.
Το δόγμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ερντογάν συγκρούεται με το δόγμα της ανασύστασης της Ρωσικής Τσαρικής Αυτοκρατορίας του Πούτιν.
Ο Πούτιν στην Ουκρανία ξεδιπλώνει τον Ρωσικό αναθεωρητισμό και της επαναχάραξης των συνόρων, επικαλούμενος φαιδρές δικαιολογίες για την ολοκληρωτική κατάληψη της χώρας.
Αυτό λειτουργεί ως καμπανάκι στην Τουρκία , η οποία φοβάται επαναχάραξη των συνόρων της με την Αρμενία μέσω Ρωσίας και αναθεώρηση της Συνθήκης του Καρς.
Αν και σαν σενάριο αυτό πριν από λίγες ημέρες θα έμοιαζε εξωπραγματικό, με έναν Πούτιν εκτός ελέγχου, τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται πλέον ως δεδομένο.
