Πως η παγκόσμια "άμπωτις" των ΗΠΑ ωθεί την τουρκική επιθετικότητα

Οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να περιορίσουν σε σημαντικό βαθμό τη στρατιωτική τους παρουσία σε περιφερειακά θέατρα επιχειρήσεων παγκοσμίως.

Συγκλίνουσες πληροφορίες, κάνουν λόγο για σημαντική μείωση των αμερικανικών δυνάμεων σε Αφρική, Νότια Αμερική, Αφγανιστάν και  Ιράκ.

Συγκεντρώνουν δε σταδιακά τις στρατιωτικές δυνάμεις τους πίσω στη χώρα τους, προκειμένου να προετοιμαστούν και να εκπαιδεύσουν το στρατό τους για πιθανούς μελλοντικούς «μεγάλους πολέμους», κατά των δύο βασικών εχθρών τους, της Κίνα και της Ρωσίας κατά σειρά.

Τα παραπάνω θα εξακολουθούν να ισχύουν είτε νικήσει ο Τράμπ είτε ο Μπάϊντεν στις επικείμενες Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, αφοί και οι δύο υποψήφιοι για το χρίσμα προεκλογικά έχουν αναφερθεί στην απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από περιφερειακά μέτωπα, και στον επαναπατρισμό τους.

Παράλληλα επιχειρούν να  δημιουργήσουν έναν συνασπισμό συμμαχικών κρατών στην Ασία, κατά τα πρότυπα του ΝΑΤΟ. Αποστολή αυτών των κρατών  θα είναι με την βοήθεια και στήριξη των ΗΠΑ, ο περιορισμός της θαλάσσιας επιρροής της Κίνας, στα παράλια της.

Σε αυτό τον συνασπισμό οι ΗΠΑ θέλουν να εντάξουν την Ιαπωνία, Νότιο Κορέα, Ταϊβάν, Βιετνάμ, Ινδία και Αυστραλία.

Σημαντικός δείκτης για την στρατιωτική ισχύ μιας χώρας, αποτελούν οι στρατιωτικές της δαπάνες. Εδώ οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια και ουσιαστικά υποδηλώνουν τις εξελίξεις  σε παγκόσμιο  αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο.

Οι πέντε χώρες  που ξόδεψαν τα περισσότερα χρήματα  για στρατιωτικές δαπάνες το 2019, που αντιστοιχούσαν στο 62% των δαπανών παγκοσμίως, ήταν κατά τάξη μεγέθους, οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και Σαουδική Αραβία.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που δύο ασιατικά κράτη έχουν εμφανιστεί μεταξύ των τριών κορυφαίων στρατιωτικών χρηστών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες  είναι εκείνες που ωθούν την παγκόσμια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Οι στρατιωτικές δαπάνες από τις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν κατά 5,3% και έφτασαν συνολικά  τα 732 δισεκατομμύρια δολάρια το 2019, αντιπροσωπεύοντας το 38% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών.

Η αύξηση των αμερικανικών δαπανών μόνο το 2019 ισοδυναμούσε με το σύνολο των στρατιωτικών δαπανών της Γερμανίας για το έτος αυτό.

Η πρόσφατη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην επιστροφή του  ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και στην «απειλή της  παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας της» από την Κίνα πρωτίστως και την Ρωσία δευτερευόντως.

Συνεπώς με βάση τα μεγέθη των αμυντικών δαπανών, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν και τον επόμενο χρόνο, να είναι εκείνες που θα ηγούνται σε παγκόσμιο επίπεδο και θα δρομολογούν τις διεθνείς εξελίξεις.

Το 2019, η Κίνα και η Ινδία ήταν, αντίστοιχα, οι δεύτεροι και τρίτοι μεγαλύτεροι «στρατιωτικοί καταναλωτές» στον κόσμο. Οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας έφτασαν τα 261 δισεκατομμύρια δολάρια το 2019, αύξηση 5,1% σε σύγκριση με το 2018, ενώ η Ινδία αύξησε τις στρατιωτικές της δαπάνες κατά 6,8%, σε 71,1 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οι εντάσεις και η αντιπαλότητα της Ινδίας με το Πακιστάν και την Κίνα συγκαταλέγονται μεταξύ των σημαντικότερων παραγόντων για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών της. Εκτός από την Κίνα και την Ινδία, η Ιαπωνία (47,6 δισεκατομμύρια δολάρια) και η Νότια Κορέα (43,9 δισεκατομμύρια δολάρια) ήταν οι μεγαλύτερες χώρες σε στρατιωτικές δαπάνες στην Ασία.

Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι η Κίνα είναι η δεύτερη ανερχόμενη στρατιωτική δύναμη, η οποία θα προσπαθήσει να κάνει αισθητή την παρουσία της  κυρίως στην Ασία και να επιβάλει το γεωπολιτικό της εκτόπισμα.

Ωστόσο Ινδία, Νότια Κορέα και Ιαπωνία οι οποίες συγκαταλέγονται μεταξύ των μεγαλύτερων σε στρατιωτικές δαπάνες χωρών της Ασίας, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, αναμένεται να περιορίσουν κατά πολύ τις φιλοδοξίες της Κίνας, για κυριαρχία στον γεωγραφικό της περίγυρο.

Αυτές οι κινήσεις όπως αντιλαμβανόμαστε θα δημιουργήσουν κενά σε περιφερειακά μέτωπα παγκοσμίως, τα οποία καλούνται να πληρώσουν περιφερειακές δυνάμεις φίλα προσκείμενες προς τις ΗΠΑ, αφού αυτές σταδιακά θα αποσύρονται.

Επίσης είναι εύλογο ότι η στρατηγική αυτή των ΗΠΑ θα έχει ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του περιφερειακού ρόλου της Ρωσίας, της Κίνας, της ΕΕ την οποία όμως την βλέπουμε μόνο διπλωματικά επί του παρόντος, ενώ από στρατιωτική άποψη την βλέπουμε αποσπασματική και εθνική, με προεξέχουσα όλων τη Γαλλία.

Επίσης περισσότερο «χώρο» στην γεωπολιτική σκακιέρα θα αποκτήσουν και περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Αίγυπτος, και η Σαουδική Αραβία.

Εύλογο είναι ότι η αμερικανική στρατιωτική άμπωτις θα φέρει εντάσεις αλλά και εμπόλεμες περιφερειακές συρράξεις, μεταξύ των μνηστήρων κάλυψης του κενού ισχύος ανά περιοχή.

Ο ρόλος της Τουρκίας

Η Τουρκία βλέπει τον εαυτό της ως περιφερειακή δύναμη και θέλει να διαδραματίσει ενεργότατο ρόλο  στην περιφέρειά της καλύπτοντας τα μαζί με τη Ρωσία το αμερικανικό κενό στη Συρία.

Το ίδιο επιχειρεί να κάνει στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο Καραπάχ, στη ΝΑ Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Αυτό τη φέρνει σε αντιπαράθεση με πολλές χώρες είτε άμεσα  όπως Αρμενία, Ελλάδα, Κύπρος,  Αίγυπτος, Λιβύη (Χαφτάρ), είτε έμμεσα Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία ,ΕΕ, Ρωσία, Ιορδανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία,  αλλά και στο να δημιουργήσει συμμαχίες με χώρες όπως το Κατάρ, Πακιστάν, Τυνησία, Λίβανος.

Επίσης το γεγονός ότι  μόνο ο  Πρόεδρος Trump τηρεί φίλα προσκείμενη στάση έναντι της Τουρκίας, σε αντίθεση με το σύνολο σχεδόν του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητο.

Ο εναγκαλισμός της Τουρκίας από τη Ρωσία, η  αγορά των S-400  και η αποπομπή της Τουρκίας  από το πρόγραμμα των F-35 είναι επίσης γεγονός.

Όμως οι ΗΠΑ βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο, με τον νυν Πρόεδρο Τράμπ να απειλείται το πιθανότερο να χάσει τις εκλογές, αφού στις δημοσκοπήσεις προηγείται ο αντίπαλός του Μπάϊντεν.

Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που προτρέπουν τον Ερντογάν να τρέξει τις εξελίξεις το χρονικό διάστημα που διανύουμε, προκειμένου να επιτύχει τους γεωπολιτικούς της στόχους , σε βάρος του Ελληνισμού.

Σύμμαχοι της Τουρκίας είναι ο οικονομικός χορηγός της το Κατάρ, το Πακιστάν (πυρηνική δύναμη που έχει F-16), η Τυνησία (χρήσιμη επιλογή για στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας κατά της Λιβύης του Χαφτάρ),η  κυβέρνηση της Λιβύης με  την οποία υπέγραψε το μνημόνιο συνεργασίας η Τουρκία, ο Λίβανος (χρήσιμη επιλογή για δημιουργία προβλημάτων σε θέματα ΑΟΖ σε βάρος της Κύπρου και Ισραήλ) και η Σομαλία (δούρειος ίππος σε περίπτωση προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ως έσχατη λύση για την Τουρκία) .

Αμυντικές δαπάνες Τουρκίας-Ελλάδας

Ελλάδα και Τουρκία ανήκουν στις 40 χώρες Παγκοσμίως με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες για  το 2019.Τα στοιχεία δαπανών και το ΑΕΠ είναι σε δολάρια ΗΠΑ, σε τρέχουσες τιμές και συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Οι αριθμοί όπως είπαμε λένε πάντα την αλήθεια και είναι αμείλικτοι. Έτσι βλέπουμε ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Τουρκίας για το 2019 ήταν περίπου τετραπλάσιες από τις Ελληνικές.

Ωστόσο υπάρχει καταγεγραμμένη στους παραπάνω πίνακες, η αλλαγή που σημείωσαν οι δύο χώρες  στις στρατιωτικές τους δαπάνες την περίοδο 2010-2019.

Η μεν Τουρκία αύξησε τις στρατιωτικές της δαπάνες κατά 86%, ενώ η Ελλάδα τις μείωσε κατά 23%. Όπως αντιλαμβανόμαστε η διαφορά στις στρατιωτικές δαπάνες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας την τελευταία δεκαετία έγινε χαοτική υπέρ της Τουρκίας.

Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της Τουρκικής προκλητικότητας σε βάρος της Ελλάδας τον οποίο βιώνουμε σήμερα. Η μείωση των στρατιωτικών δαπανών στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, είναι απόρροια των μνημονίων και της οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας, για την οποία κάποιοι φέρουν βαρύτατες ευθύνες.

Το γεγονός ότι οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις διατηρούν σε πολύ υψηλά επίπεδα το αξιόμαχο και την αποτρεπτική τους ικανότητα, οφείλεται  αποκλειστικά και μόνο στο άριστο επίπεδο των στελεχών που διαθέτουν και είναι κάτι το οποίο πρέπει να γνωρίζει ο Ελληνικός λαός.

Η νυν ελληνική κυβέρνηση καταβάλλει μια σοβαρή προσπάθεια να θωρακίσει τη χώρα και να καλύψει το «χαμένο έδαφος» αναφορικά με τις αμυντικές δαπάνες με την Τουρκία.

Ιδιαίτερη μνεία και ανάλυση αντιμετώπισής του από τις Ένοπλες Δυνάμεις θα πρέπει να τύχει το νέο δόγμα διεξαγωγής επιχειρήσεων που εφάρμοσαν με επιτυχία οι ΤΕΔ (τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις) σε Β.Ιράκ, Συρία, Λιβύη και εσχάτως στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και το οποίο παρουσιάζεται αναλυτικά σε πρόσφατο άρθρο μου στο pentapostagma.gr  με τίτλο «Το Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελεί για την Τουρκία πρόβα τζενεράλε πριν την Ελλάδα».

Κλείνοντας  θα προτείναμε, η Ελλάδα να προμηθευθεί άμεσα antidrones συστήματα τόσο χερσαία , όσο και θαλάσσια για αντιμετώπιση των τουρκικών UAV που θα ενεργήσουν κατά του στόλου μας.

Επίσης θα πρέπει άμεσα να εξοπλιστούμε με ηλεκτρονικά συστήματα αντιαντιμέτρων τακτικών αλλά και στρατηγικών τα οποία και να εντάξουμε σε Μονάδες –Σχηματισμούς αλλά και σε μείζονες Σχηματισμούς.