«Καθώς το έθνος μας γιόρτασε την εκατονταετία της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε τη σημασία της συνέλευσης μας στην ιστορία», γράφει ο Ιχσάν Ακτάς, αρθρογράφος, στην Daily Sabah.
Κατά την ύστερη Οθωμανική Αυτοκρατορία, η πρώτη συνέλευση δημιουργήθηκε το 1876 με σκοπό την κατάρτιση του πρώτου Συντάγματος του κράτους (Kanun-i Esasi).
Λόγω του ξεσπάσματος του Οθωμανο-Ρωσικού πολέμου, ωστόσο, ο Σουλτάνος Αμπντουλχαΐντ Β΄ διέλυσε το Κοινοβούλιο και ακύρωσε το Σύνταγμα για τρεις δεκαετίες.
Το 1908, το Σύνταγμα αποκαταστάθηκε όταν η Επιτροπή Ένωσης και Προόδου ανήλθε στην εξουσία και κυβέρνησε τη χώρα σε αυτή τη δεύτερη συνταγματική εποχή.
Καθώς το Οθωμανικό κράτος καταλήφθηκε από ξένες δυνάμεις στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δημιουργήθηκε μια τρίτη Συνέλευση το 1920 στην Άγκυρα.
Εθνικισμός, ο εχθρός των αυτοκρατοριών
Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι αυτοκρατορίες είχαν μεγάλη δυσκολία να προστατεύσουν την εδαφική τους ακεραιότητα τους, λόγω της αύξησης των εθνικιστικών κινημάτων.
Εξαιτίας των τεράστιων εδαφών που κατείχε τον τελευταίο αιώνα, από την Αραβική Χερσόνησο έως τη Βόρεια Αφρική και από τον Καύκασο έως τα Βαλκάνια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταστράφηκε από αυτήν την ταχεία άνοδο του εθνικισμού λόγω της τεράστιας πολυεθνικής και πολυθρησκευτικής δημογραφίας της.
Αν και οι δυτικές αυτοκρατορίες επηρεάστηκαν επίσης αρνητικά από τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση χάρη στον αποικισμό τους στις αφρικανικές και αμερικανικές ηπείρους και την άνοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Ο τελευταίος αιώνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο επόμενος αιώνας της Δημοκρατίας της Τουρκίας αποτελούσαν τον αγώνα επιβίωσης του έθνους.
Σήμερα, στην εκατονταετία της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, η χώρα μας έχει γίνει ένας από τους κύριους παίκτες στη διεθνή σκηνή.
Το έθνος μας τραυματίστηκε από τη Δημοκρατία
Τα χρόνια ίδρυσης της Δημοκρατίας της Τουρκίας ήταν χρόνια κοινωνικού τραύματος για το έθνος μας.
Ενώ η μεγάλη αυτοκρατορία μας ήταν κατακερματισμένη, η εγκατάσταση της Δημοκρατίας από την τότε πολιτική δύναμη, ανάγκασε το έθνος να αντικαταστήσει τις παραδοσιακές του αξίες με τις δυτικές.
Τις αποικιακές δυνάμεις υποστήριξαν μια ξενόφερτη τάξη διανοουμένων για να διαμορφώσουν την αναδυόμενη χώρα.
Σε αντίθεση με αυτήν τη δυτική πολιτική εκστρατεία, ένα άλλο κίνημα του εθνικισμού και του συντηρητισμού είχε ριζώσει στη χώρα υπογραμμίζοντας τις αξίες της ιστορίας, του πολιτισμού και της θρησκείας μας.
Ακόμα και στα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πολλοί διανοούμενοι και πολιτικοί ηγέτες όπως ο Ναμίκ Κεμάλ, ο Ζιά Πασά, ο Σαΐτ Χαλίμ Πασάς, ο Σουλτάνος Αμπντουλάμιντ Β, ο Αχμέτ Σεβντέτ Πασάς και ο Χαλίντ ι Μπαγκντάντι αντιστάθηκαν στον πολιτιστικό αποικισμό της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της Ρεπουμπλικανικής περιόδου, διανοούμενοι όπως οι Νουρετίν Τοπτσού, Νετζίπ Φαζίλ Κισακουρέκ και ο Σεγιάζι Καρακός συνέχισαν να αγωνίζονται ενάντια στον αποικιακό πολιτισμό της χώρας.
Ο Νετζμετίν Ερμπακάν κατάφερε με ιδιαίτερο τρόπο να μετατρέψει το Κίνημα του Ισλαμισμού μέσα σε δύο χρόνια σε ένα πολιτικό κίνημα και ανέπτυξε ένα εθνικό όραμα στον τομέα της μηχανικής και της τεχνολογίας.
Το Κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Χάρη στην παραμονή στην εξουσία σχεδόν δύο δεκαετιών του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AK Partί), το όνειρο μιας «Μεγάλης Τουρκίας» ξαναγεννήθηκε.
Όταν το κόμμα του AKP ανήλθε στην εξουσία το 2002, ανέλαβε μια χώρα που βρισκόταν σε πολιτική και οικονομική παρακμή.
Χάρη στην πολιτική ηγεσία του κόμματος AKP , η Τουρκία ανέκτησε την εμπιστοσύνη της όχι μόνο στα οικονομικά, αλλά και στην περιφερειακή και διεθνή πολιτική.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η κυβέρνηση υιοθέτησε μια πολυδιάστατη και πολυμερή εξωτερική πολιτική.
Στην περιοχή, η Τουρκία έχει αναδειχθεί ως ένας από τους κορυφαίους διεθνείς πολιτικούς παράγοντες.
Εποχή του κορωνοϊού
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, πολλές εξέχουσες χώρες απέτυχαν να διατηρήσουν τις οικονομίες τους, πόσο μάλλον τις υπηρεσίες υγείας τους, ενώ χώρες όπως η Τουρκία, η Γερμανία και η Νότια Κορέα έχουν ενισχύσει τις διεθνείς εικόνες τους χάρη στην επιτυχή διαχείριση της συνεχιζόμενης κρίσης.
Σήμερα, η Τουρκία επιτυγχάνει όχι μόνο με τη διαχείριση της επιδημίας του κορωνοϊού στα σύνορά της, αλλά και με την παροχή ιατρικής βοήθειας σε σχεδόν 40 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των κορυφαίων μελών του ΝΑΤΟ.
Έναν αιώνα νωρίτερα, η Τουρκία αγωνιζόταν για επιβίωση.
Σήμερα, στην εκατονταετία της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, το όνειρο μιας «Μεγάλης Τουρκίας» πραγματοποιείται ήδη.
