Μετά τoν Covid 19 και την γεωπολιτική κοσμογονία που επιταχύνεται λες και έχεις μαζί, Μάη του 68, Βιετνάμ, Πτώση του τείχους στο Βερολίνο, κραχ του 1929 και του 2008, είναι προφανές ότι ένας «αθόρυβος» πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει μεταξύ των δυνάμεων της λογικής των εθνών-κρατών , συνόρων και λελογισμένων παγκόσμια σχέσεων και των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης και του α-εθνικού , λέει στον 98.4 ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων Κωνσταντίνος Γρίβας.
Πριν τον ιό, είχαμε μια διαδικασία, κοινωνικής μηχανικής, η οποία αποδόμησε τις συλλογικές ταυτότητες της Ευρώπης. Αυτό με τη σειρά του προκάλεσε την σοκαριστική αδράνεια κυβερνήσεων χωρών, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία αλλά και άλλες, να κάνουν το οτιδήποτε, ώστε να προετοιμαστούν για την αναπόφευκτη έλευση του κορονοϊού, κατά τη διάρκεια του πολύτιμου τρίμηνου που τους προσέφερε η Κίνα.
συνέντευξη στο Γιώργο Σαχίνη
Η πρωτοφανής αυτή γεωπολιτική ανυπαρξία κατέδειξε τις θεμελιώδεις αδυναμίες του μεταψυχροπολεμικού συστήματος. Το βασικό πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης δεν ήταν τόσο ότι ήταν κακή, αλλά το ότι δεν υπήρχε. Ήταν μια συλλογική αυταπάτη. Ο κορονοϊός ήταν ένας αστάθμητος παράγοντας που εισήλθε σε ένα άκαμπτο σύστημα, ανίκανο να απορροφήσει νέες προσλαμβάνουσες.
Όχι μόνο ανίκανο, αλλά και απρόθυμο, γιατί έτσι θα κινδύνευε να σπάσει την εύθραυστη παγωμένη στον χρόνο στιγμή του θριάμβου του. Αποτέλεσμα ήταν η Δύση να επιλέξει να αγνοήσει την πραγματικότητα, ευελπιστώντας ότι οι Κινέζοι θα έβγαζαν ακόμη για μια φορά το φίδι από την τρύπα και για λογαριασμό τους, όπως έγινε με τον SARS, και αυτή θα παρέμενε στον θρόνο της. Αυτό όμως δεν έγινε.
Ο καθηγητής Γεωπολιτικής της Σχολής Ευελπίδων στον 98.4
Μετά τoν Covid 19 και την γεωπολιτική κοσμογονία που επιταχύνεται λες και έχεις μαζί, Μάη του 68, Βιετνάμ, Πτώση του τείχους στο Βερολίνο, κραχ του 1929 και του 2008 , είναι προφανές ότι ένας «αθόρυβος» πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει μεταξύ των δυνάμεων της λογικής των εθνών-κρατών , συνόρων και λελογισμένων παγκόσμια σχέσεων και των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης και του α-εθνικού , λέει στον 98.4 ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων Κωνσταντίνος Γρίβας.
Πριν τον ιό, είχαμε μια διαδικασία, κοινωνικής μηχανικής, η οποία αποδόμησε τις συλλογικές ταυτότητες της Ευρώπης. Αυτό με τη σειρά του προκάλεσε την σοκαριστική αδράνεια κυβερνήσεων χωρών, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία αλλά και άλλες, να κάνουν το οτιδήποτε, ώστε να προετοιμαστούν για την αναπόφευκτη έλευση του κορωνοϊού, κατά τη διάρκεια του πολύτιμου τρίμηνου που τους προσέφερε η Κίνα.
Η πρωτοφανής αυτή γεωπολιτική ανυπαρξία κατέδειξε τις θεμελιώδεις αδυναμίες του μεταψυχροπολεμικού συστήματος. Το βασικό πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης δεν ήταν τόσο ότι ήταν κακή, αλλά το ότι δεν υπήρχε. Ήταν μια συλλογική αυταπάτη. Ο κορονοϊός ήταν ένας αστάθμητος παράγοντας που εισήλθε σε ένα άκαμπτο σύστημα, ανίκανο να απορροφήσει νέες προσλαμβάνουσες.
Όχι μόνο ανίκανο, αλλά και απρόθυμο, γιατί έτσι θα κινδύνευε να σπάσει την εύθραυστη παγωμένη στον χρόνο στιγμή του θριάμβου του. Αποτέλεσμα ήταν η Δύση να επιλέξει να αγνοήσει την πραγματικότητα, ευελπιστώντας ότι οι Κινέζοι θα έβγαζαν ακόμη για μια φορά το φίδι από την τρύπα και για λογαριασμό τους, όπως έγινε με τον SARS, και αυτή θα παρέμενε στον θρόνο της. Αυτό όμως δεν έγινε.
Ο κορονοϊός έφθασε στην Ευρώπη και σαρώνει τους λαούς της. Η Ευρώπη απλά περίμενε παράλυτη, έχοντας επιπλέον αποδομήσει –εν ονόματι του "δικαιωμένου από την Ιστορία" νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού– τα ζηλευτά συστήματα υγείας της. Και τώρα τα ευρωπαϊκά έθνη, στην μετά τον κορονοϊό εποχή, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, ότι ο βασιλιάς της παγκοσμιοποίησης δεν είναι απλώς γυμνός, αλλά ανύπαρκτος.
