Μήπως προοιωνίζονται ιστορικές αλλαγές; Οι Ρεπουμπλικάνοι του Τράμπ όπως και Δημοκρατικοί της … Κλίντον!!! θέλουν να επαναφέρουν σε ισχύ νόμο, ο οποίος με την κατάργησή του από τον Μπιλ Κλίντον το 1999, άνοιξε τις πύλες της κολάσεως της παγκοσμιοποίησης
Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ
Τον Δεκέμβριο του 1913 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson, υπέγραψε το Federal Reserve Act, την δημιουργία δηλαδή της γνωστής μας FED, ή Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Ο Woodrow Wilson, την προεκλογική εκστρατεία του οποίου οι τραπεζίτες της εποχής είχαν χρηματοδοτήσει, φέρεται να είπε αργότερα αναφερόμενος στην υπογραφή αυτή “άθελα μου, κατέστρεψα την χώρα μου”. Προφανώς κατάλαβε επιτέλους ή τέλος πάντων έκανε πως κατάλαβε ότι το να παραδίδεις την διαχείριση του ταμείου της επιχείρησης σου ή το πορτοφόλι του σπιτιού σου στον σαλταδόρο της γειτονιάς, μάλλον κακές συνέπειες θα έχει.
Η FED στην πραγματικότητα είναι μια ιδιωτική τράπεζα που λειτουργεί με τον εξής απλό αλλά διαβολικό τρόπο: Κάθε φορά που η αμερικανική κυβέρνηση παρουσιάζει έναν ελλειμματικό προϋπολογισμό, η FED, μέσω του Υπουργείου Οικονομικών, τυπώνει δολάρια από το πουθενά και αγοράζει το κρατικό χρέος. Τα δολάρια αυτά διοχετεύονται στην κυκλοφορία ενώ οι τόκοι του χρέους φορτώνονται στις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών.
Συνεπώς, αν ο Wilson είπε όντως κάτι τέτοιο, έχει απόλυτο δίκιο. Δεν νομίζω όμως να αρκεί σαν παρηγοριά για τους φορολογούμενους πολίτες των ΗΠΑ.
Η FED, εκτός από την αποκλειστική της ισχύ να κόβει χρήμα και παράλληλα να πλουτίζει, δραστηριοποιείται μέσω του ιερού ναού της Wall Street και μιας κάστας συμμοριών “έγκυρων χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων” σε τυχερά χρηματοπιστωτικά παιχνίδια μεταξύ τραπεζιτών και σπεκουλαδόρων σε βάρος, σωστά μαντέψατε, του φορολογούμενου πολίτη.
Όλα παίζουν στο παιχνίδι αυτό, από κατασχέσεις κατοικιών, φαλιμέντα επιχειρήσεων και απολύσεις εργαζομένων μέχρι βουτιές από μπαλκόνια ουρανοξυστών.
Ένα τέτοιο φαινόμενο ιδιαίτερα μεγάλης εμβέλειας συνέβη 16 χρόνια μετά την ίδρυση της FED και έχει ονομαστεί “Παγκόσμια Οικονομική Ύφεση του 1929”.
Με βάση αυτή την οδυνηρή εμπειρία, το 1933, δυο πολιτικοί, ο Carter Glass και ο Henry Steagall, πρότειναν έναν νόμο που πήρε το όνομα τους ο οποίος πέρασε από την Γερουσία και στη συνέχεια υιοθετήθηκε σαν κομμάτι του γνωστού Νέου Συμβολαίου (New Deal) του προέδρου Franklin Delano Roosevelt. Το Glass Steagall Act έγινε νόμος.
Ο νόμος αυτός δεν πείραζε μεν την μονοκρατορία της FED στην κοπή νομίσματος, περιόριζε όμως δραστικά τις κερδοσκοπικές της “ανησυχίες”.
Συγκεκριμένα προέβλεπε την εισαγωγή δυο δραστικών μέτρων κατά της κερδοσκοπίας:
1. Την ίδρυση μιας Ομοσπονδιακής Αρχής που εγγυόταν τις καταθέσεις μέχρι 250,000 δολάρια ανά καταθέτη και είχε σαν σκοπό την αποφυγή των καταστροφικών bank run του παρελθόντος
2. Τον ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ παραδοσιακής τραπεζικής δραστηριότητας (απλές συναλλαγές καταθέσεων που αφορούσαν καταθέτες, συνταξιούχους, μισθωτούς κλπ) και επενδυτικής τραπεζικής δραστηριότητας (επιρρεπείς σε στοιχήματα σπεκουλαδόρων). Με τον τρόπο αυτό οι τράπεζες χωρίστηκαν σε εμπορικές και επενδυτικές με τα τσανάκια τους σαφώς διαχωρισμένα και συνεπώς κανένας τραπεζίτης δεν μπορούσε να τζογάρει με τα λεφτά μου.
Για κάμποσα χρόνια οι καταθέσεις του κοσμάκη παρέμειναν ασφαλείς και ο κοσμάκης ήσυχος. Είναι αυτό που ονομάζεται “τραπεζική πίστη” δηλαδή “σε εμπιστεύομαι μια και δηλώνεις με την εγγύηση του κράτους τίμιος και φερέγγυος, τα λεφτά είναι δικά μου και η διαχείριση τους είναι, σε τελευταία ανάλυση, δική μου υπόθεση”.
Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως.
Την δεκαετία του 1980 εμφανίζεται η “τραπεζική βιομηχανία”. Δεν μπορώ να φανταστώ τι είναι μια τράπεζα-βιομηχανία, αλλά οι αλλαγές στις έννοιες των λέξεων και η εισαγωγή νεοφιλελεύθερων νεολογισμών σπανίως συμβαδίζουν με την κοινή λογική. Σκεφτείτε τους “ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς” για παράδειγμα ή την παιδεία που έγινε “επιμόρφωση”, την εργασία που έγινε “απασχόληση” και τον εργαζόμενο που έγινε “επωφελούμενος”. Μόνο για "επισκευή" στο νοσοκομείο δεν μπαίνουμε ακόμα αλλά ποιος ξέρει στο μέλλον...
Η “τραπεζική βιομηχανία” λοιπόν αρχίζει να “σπρώχνει” για την κατάργηση του Glass Steagall Act. Τα λεφτά δεν φτάνουν στα παιδιά για τον τζόγο. Χρειάζονται και τα δικά μας.
Και επί προεδρίας Bill Clinton, ο οποίος πρέπει να θεωρηθεί σαν ο εφευρέτης της επαναστατικής πολιτικής διαχείρισης που φέρνει τον τίτλο “Πρώτη Φορά Αριστερά” και έχει καταστρέψει ολόκληρο τον λεγόμενο “Δυτικό Κόσμο”, επί Clinton λοιπόν, το Glass Steagall Act καταργείται και αντικαθίσταται από το Gramm Leach Bliley Act.
Τραπεζίτες και κοράκια διάφορα έχουν πια ελεύθερη πρόσβαση στις καταθέσεις μας. Σε αντάλλαγμα, εμείς αναβαθμιζόμαστε σε “επενδυτές”. Χαράς ευαγγέλια.
Το Glass Steagall Act καταργήθηκε το 1999. Οι συνέπειες έκαναν μόνο 8 χρόνια να φανούν και ταρακούνησαν την παγκόσμια οικονομία με την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 και ξέσπασε (μαζί με τη φούσκα που δημιούργησε) το 2008.
Οι σεισμικές αυτές δονήσεις δεν έχουν πάρει ακόμα τέλος, η οικονομία στενάζει, ενώ όλα δείχνουν ότι πρόκειται μόνο για προσεισμικά φαινόμενα που προαναγγέλλουν κάτι πραγματικά “μεγάλο”. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού τα στοιχήματα έχουν ξεπεράσει σε όγκο 100αδες φορές την ετήσια οικονομική δυνατότητα ολόκληρου του πλανήτη.
Και έχεις όλους αυτούς τους στοιχηματάκηδες, τους χαρτογιακάδες, τους οικονομικά αγράμματους, τους κατσαπλιάδες του κοινού ποινικού δικαίου, που κουνάνε το δάχτυλο στον κόσμο και ζητούν περισσότερη λιτότητα.
Σαν κατάληξη αυτής της αφήγησης, θέλουμε να δώσουμε και ένα ίχνος ελπίδας, καθαρά από οικονομική σκοπιά.
Πρόσφατα, σύμφωνα με άρθρο στο Zero Hedge μετά από δήλωση των Δημοκρατικών περί “εκσυγχρονισμένης” επιστροφής στο Glass Steagall Act, και οι Ρεπουμπλικάνοι υιοθέτησαν την επαναφορά του Glass Steagall Act “το οποίο έθετε φραγμούς στο τι μπορούν και στο τι δεν μπορούν να κάνουν οι μεγάλες τράπεζες”.
Βέβαια η ενσωμάτωση μιας τέτοιας επιδίωξης στην πολιτική πλατφόρμα, δηλαδή στην μη δεσμευτική αντανάκλαση των αξιών, των δυο μεγάλων αμερικανικών κομμάτων, δεν σημαίνει και πολλά σε επίπεδο κυβερνητικής πολιτικής.
Αρκεί να θυμηθούμε ποιος είναι ο σύζυγος της υποψήφιας προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος.
Αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε...
