Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης
Είχαμε εμπλακεί, εκόντες άκοντες, σε μια ατέρμονη, αδιάκοπη, πιεστική και ενίοτε ατελέσφορη καθημερινότητα, γεμάτη εντάσεις, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες και προθεσμίες. Επιδιώκαμε μετ' επιτάσεως το κέρδος, την πρόοδο, την αναγνώριση, την επίτευξη στόχων, την αδιάκοπη βελτίωση των οικονομικών δεικτών. Μια διαρκής, επίμονη και μονίμως ανικανοποίητη αναζήτηση της όποιας μορφής επιτυχίας, που παρά το άγχος και την αγωνία που συνεπάγονταν εντούτοις είχαμε εκπαιδευτεί να την αναγάγουμε σε μια αδήριτη και απαραίτητη ανάγκη, δείγμα κοινωνικής αποδοχής και επιβεβαίωσης της αξίας μας.
Και ξαφνικά Σιωπή ! Μια εκκωφαντικά σιωπηλή πραγματικότητα κυριαρχεί και ως δια μαγείας καθιστά επουσιώδη όλα όσα είχαμε συνηθίσει να μας απασχολούν και να επενδύουμε τον χρόνο μας. Η ώρα σταμάτησε να τρέχει τόσο γρήγορα, οι ανάγκες άλλαξαν και το ζητούμενο πλέον δεν είναι πως θα προλάβουμε τις ποικίλες, ατελείωτες υποχρεώσεις, αλλά αντίθετα πως θα καταφέρουμε να "γεμίσουμε" την νέα καθημερινότητα της απομόνωσης. Χωρίς εργασία, χωρίς σχολείο, χωρίς ταξίδια, χωρίς γυμναστήριο, χωρίς γήπεδο, χωρίς ταβέρνα, χωρίς κινηματογράφο, χωρίς ωδεία, κολυμβητήρια ή φροντιστήρια.
Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε, προσωρινά δεν υπάρχει. Ποιος αλήθεια θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα βιώναμε μια τόσο βίαιη και ριζική ανατροπή στις ζωές μας ; Συνακόλουθα κανείς δεν έχει τη γνώση και τη δυνατότητα να προβλέψει με ασφάλεια πότε θα επιστρέψει η κανονικότητα και ακόμη περισσότερο ουδείς μπορεί να εγγυηθεί αν η νέα κατάσταση θα έχει κοινά σημεία με όσα μέχρι τώρα θεωρούσαμε ως αυτονόητα.
Μπροστά στο φαινομενικά αδιέξοδο δεν θα πρέπει να κυριαρχήσει ο φόβος του αγνώστου, ο θυμός και η άρνηση αποδοχής των πρωτόγνωρων δεδομένων. Τουναντίον οφείλουμε να εκλάβουμε την κρίση της πανδημίας ως ευκαιρία να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Να αφιερώσουμε χρόνο σε πρόσωπα και πράγματα, ιδέες, σκέψεις, ανάγκες, που εκ των πραγμάτων όλα τα χρόνια παραμελούσαμε, επενδύοντας την προσοχή μας σε προτεραιότητες που απλά σήμερα δεν υφίστανται.
Η περιπέτεια κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί, όμως επειδή ακριβώς κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το τέλος της, έχουμε υποχρέωση να προσαρμοστούμε στο μεσοδιάστημα σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, αλλάζοντας την οπτική γωνία προσέγγισης του προβλήματος και μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία, τα βαθύτερα εννοιολογικά στοιχεία της οποίας εναπόκειται στον καθένα να τα προσδιορίσει, προστατεύοντας τον εαυτό του από την ψυχική και σωματική ανασφάλεια που δύναται να προκαλέσει η σύγκρουση με έναν αόρατο και δυσερμήνευτο, όμως σίγουρα ισχυρό και ευέλικτο, εχθρό.
