Τα κίνητρα του προέδρου της Ρωσίας Πούτιν , είναι πλέον το μεγαλύτερο αναπάντητο ερώτημα αυτού του γεωπολιτικού γεγονότος. Μια εξέχουσα γραμμή σκέψης, είναι ότι ο Πούτιν επιδιώκει να ανακτήσει το έδαφος που χάθηκε, μετά τη διάλυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και τα λόγια του ίδιου του Ρώσου ηγέτη φαίνεται να υποστηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό:
«Η Ουκρανία δεν είναι απλώς μια γειτονική χώρα για εμάς. Είναι αναφαίρετο μέρος της δικής μας ιστορίας, πολιτισμού και πνευματικού χώρου. Από αμνημονεύτων χρόνων, οι άνθρωποι που ζούσαν στα νοτιοδυτικά της ιστορικά ρωσικής γης αυτοαποκαλούνταν Ρώσοι», είπε.
«Η αποσύνθεση της ενωμένης μας χώρας προκλήθηκε από τα ιστορικά, στρατηγικά λάθη των μπολσεβίκων και των σοβιετικών ηγετών η κατάρρευση της ιστορικής Ρωσίας γνωστής ως ΕΣΣΔ είναι στη συνείδησή τους» είπε.
Οι κύριοι περιορισμοί για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήταν ποτέ η απειλή των δυτικών κυρώσεων ή η έκθεση των προετοιμασιών της βάσει πληροφοριών. Οι πραγματικοί περιορισμοί ήταν εγχώριοι και γεωπολιτικοί: η εσωτερική σταθερότητα της Ρωσίας και η θέση της στη μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Η αυξανόμενη εμμονή του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν με την Ουκρανία, έχει αναπτυχθεί εδώ και πολλά χρόνια. Το 2005 αναφέρθηκε στην ανακατάληψη της Κριμαίας ως μια γελοία ιδέα, ένα ανεύθυνο βήμα που θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας με ιστορικά παράπονα . Όμως, εννέα χρόνια αργότερα, θα έκανε ακριβώς αυτό. Μέχρι το καλοκαίρι του 2021, αρνιόταν την ύπαρξη Ουκρανών ως λαού χωριστού από τους Ρώσους. Στις αρχές αυτής της εβδομάδας, κήρυξε το ουκρανικό κράτος παράνομο.
Αυτή η αυξανόμενη εμμονή, μπορεί εν μέρει να πηγάζει από την απογοήτευση του Πούτιν από τη Δύση, η οποία είναι επίσης ανιχνεύσιμη στις δηλώσεις του όλα αυτά τα χρόνια.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι, από το περασμένο φθινόπωρο, το βασικό ερώτημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας αφορούσε την ισορροπία στο μυαλό του Πούτιν μεταξύ αυτής της προσωπικής εμμονής και του ρωσικού εθνικού συμφέροντος.
Φαινόταν ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας, θα απαιτούσαν μια διπλωματική λύση. Ανατρέποντας τη σχέση της με τη Δύση μέσω μιας πλήρους κλίμακας εισβολής στην Ουκρανία, η Ρωσία αναπόφευκτα θα παρασυρόταν περαιτέρω στην τροχιά της Κίνας. Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι προς το συμφέρον της Μόσχας.
Αντίθετα, φαινόταν ξεκάθαρο ότι η Μόσχα απολάμβανε να μιλούσε τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Πεκίνο, καθώς αυτό ενίσχυσε την επιρροή της και στις δύο, δημιούργησε χώρο για αντιστάθμιση κινδύνου και αποτέλεσε μια καλή βάση για την καλλιέργεια σχέσεων και τη δράση ως διαμεσολαβητής ισχύος σε διάφορες χώρες, από τη Μέση Ανατολή ‘έως την Αφρική.
Η ελίτ της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας, φοβόταν την προοπτική της κατάληψης της Ταϊβάν από την Κίνα ακριβώς επειδή αυτό θα είχε δημιουργήσει το είδος της διπολικής παγκόσμιας τάξης, που έκανε μια τέτοια εξισορρόπηση αβάσιμη.
Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι οι διαπραγματεύσεις με τους δυτικούς ηγέτες ήταν πάντα απλώς ένα προπέτασμα καπνού για να κερδίσουν χρόνο, μέχρι ο ρωσικός στρατός να είναι έτοιμος για πόλεμο ή ήταν μέρος μιας προσπάθειας να δούμε τι θα μπορούσε να κερδίσει μέσω της διπλωματίας.
Σύμφωνα με το cfr.eu, στην τελευταία περίπτωση, δεν γνωρίζουμε επίσης τι έκανε τον Πούτιν να αποφασίσει τελικά ενάντια στη διπλωματική οδό. Προς το παρόν, μόνο ένα πράγμα είναι σαφές: ο Πούτιν έδωσε προτεραιότητα στην προσωπική του εμμονή πάνω από τα συμφέροντα της Ρωσίας. Και πιθανότατα το έκανε σχεδόν μόνος του: η μετάδοση νωρίτερα αυτή την εβδομάδα μιας συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας έδειξε μια σειρά εμφανώς φοβισμένων αξιωματούχων να προσπαθούν να κάνουν δηλώσεις, που πίστευαν ότι ήταν αναμενόμενες από αυτούς.
Η εισβολή σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής, όχι μόνο για την ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας αλλά και για τη ρωσική κοινωνία. Το εγχώριο σύστημα θα γίνει ακόμα πιο αυταρχικό, η κυβέρνηση θα καταπνίγει όλο και περισσότερο τον δημόσιο διάλογο.
Η Δύση μπορεί να συζητά πώς να απομονώσει τη Ρωσία, αλλά η Ρωσία εργάζεται για να απομονώσει τη Δύση και μπορεί να πιστεύει ότι τα καταφέρνει. Θα χρειαστεί έξυπνη ιεράρχηση προτεραιοτήτων, επένδυση πόρων και διπλωματία για να αποδειχθεί ότι η Ρωσία κάνει λάθος.
