Από την δεκαετία του '1970 μέχρι και σήμερα έχουν παραχθεί περισσότερα από 4.600 μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-16, 2.600 από τα οποία βρίσκονται αυτήν την στιγμή σε επιχειρησιακή λειτουργία.
Αν και η εν λόγω δυτική πλατφόρμα έχει παραχθεί σε διάφορες εκδόσεις και σχηματισμούς, κατά πάσα πιθανότητα η πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή της ονομάζεται F-16XL. Μόνο δύο μονάδες αυτού του μοντέλου παράχθηκαν στις ΗΠΑ ως αντικαταστάτες του θρυλικού αεροσκάφους F-111 Aardvark της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας.
F-16XL: Πιο «Τούμπανο» Δεν Γίνεται
Το F-16XL ήταν ουσιαστικά ένα πείραμα της κατασκευάστριας εταιρείας General Dynamics, πείραμα το οποίο είχε στόχο να ανακαλύψει τα όρια του δημοφιλούς μαχητικού F-16 Fightning Falcon.
Το F-16XL σχεδιάστηκε για τον διαγωνισμό ETF του 1981 της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας, στον οποίο το Πεντάγωνο αναζητούσε τον αντικαταστάτη του θρυλικού F-111 Aardavark. Η General Dynamics κατασκεύασε δύο πρωτότυπα F-16XL για να διαγωνιστεί στο πρόγραμμα, ωστόσο νικητής επιλέχθηκε το F-15E Strike Eagle και έτσι το πρόγραμμα του F-16XL τερματίστηκε οριστικά.
Πάρα το γεγονός πως έχασε τον διαγωνισμό και εγκαταλείφθηκε τελείως, το F-16XL παραμένει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αεροσκάφη της εποχής του. Φυσικά βάση του παρέμεινε η πλατφόρμα F-16, αλλά με κάποιες ιδιαίτερες τροποποιήσεις που έκαναν το όλο μαχητικό πολύ «διασκεδαστικό».
Το F-16XL ήταν 1,42 μέτρα μεγαλύτερο από την βασική έκδοση του F-16, εξού και η ονομασία Extra Large (XL) της έκδοσης. Ο λόγος επέκτασης της ατράκτου ήταν πολύ απλός: το μαχητικό απέκτησε διάταξη πτερύγων «δέλτα» (delta wing) και ως αποτέλεσμα αυξήθηκε η αεροδυναμική του.
Φυσικά μεγαλύτερη άτρακτος σήμαινε πως το F-16XL μπορούσε να μεταφέρει και περισσότερα όπλα και περισσότερο καύσιμο. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο F-16 μπορούσε να μεταφέρει 65% περισσότερο καύσιμο, γεγονός που του πρόσδισε 50% μεγαλύτερη εμβέλεια πτήσης.
Δεδομένων όλων αυτών, το F-16XL ήταν φονικότερο και αποτελεσματικότερο από τις συμβατικές εκδόσεις της πλατφόρμας. Αποτελούσε ουσιαστικά ένα υβρίδιο μεταξύ μαχητικού πολλαπλών ρόλων και τακτικού βομβαρδιστικού αεροσκάφους, διατηρώντας παράλληλα ικανοποιητική ταχύτητα και ευελιξία εν πτήσει.
Παρά τις τρομερές δυνατότητες του F-16XL, η αμερικανική πολεμική αεροπορία επέλεξε το F-15E Strike Eagle, το οποίο κάλυπτε περισσότερο τις απαιτήσεις του Πενταγώνου για ένα μαχητικό κρούσης επίγειων στόχων.
Πάρα αυτά τα δύο F-16XL που κατασκευάστηκαν χρησιμοποιήθηκαν για ερευνητικούς σκοπούς έως το έτος 2009, δηλαδή για περίπου 30 χρόνια.
