Ανεξάρτητα από την έκβασή του, ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας θα πρέπει να κάνει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να εξετάσουν σοβαρά την ευρωπαϊκή άμυνα για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η σύγκρουση δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες την ευκαιρία να επιλύσουν τη διπλωματική-στρατιωτική ανισορροπία στην αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης και να διασφαλίσουν ότι, είτε κατακτήσει την Ουκρανία είτε όχι, η Ρωσία θα βγει πιο αδύναμη από αυτήν την περιπέτεια βαρβαρότητας, γράφει ο Seth Cropsey, ιδρυτής και πρόεδρος του Yorktown Institute, απόστρατος αξιωματικός του ναυτικού και πρώην αναπληρωτής υφυπουργός του Ναυτικού των ΗΠΑ, στο The Hill.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ευρωπαϊκή "Operation Condor"! Πρόγραμμα των ΗΠΑ για προώθηση της "δημοκρατίας" & της... ειρήνης στην Ευρώπη
Καθώς οι ΗΠΑ διατηρούν τουλάχιστον 100.000 στρατιώτες (επίσημα) στην Ευρώπη για πρώτη φορά από το 2005, φωνές από την Ουάσιγκτον ενισχύουν τη ρητορική περαιτέρω στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ στην Ευρώπη, μετατρέποντας ολόκληρη την Ήπειρο σε μια νατοϊκή βάση, θέτοντας έτσι τις βάσεις για κολοσσιαία κέρδη των κατασκευαστών όπλων, αλλά και μιας ευρύτερης σύγκρουσης μεταξύ της Ατλαντικής Συμμαχίας και της Ρωσίας. Από τα συμφραζόμενα γίνεται ξεκάθαρο πως οι ΗΠΑ ωφελούνται από τον ουκρανικό πόλεμο.
Αν και η Ουκρανία δεν βρίσκεται εντός της αμυντικής περιμέτρου του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους στην Ατλαντική Συμμαχία και όλα τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν βασικό συμφέρον να διατηρήσουν μια ανεξάρτητη Ουκρανία πέρα από την τροχιά της Ρωσίας. Η Ουκρανία είναι ένα κρίσιμο σημείο ασφαλείας μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ. Ακόμη και μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, οι ουκρανικές στρατιωτικές δυνατότητες έθεσαν σε κίνδυνο τον έλεγχο της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, περιπλέκοντας έτσι την ικανότητά της να προβάλλει ισχύ στην Ανατολική Μεσόγειο ενάντια στο μαλακό υπογάστριο του ΝΑΤΟ.
Μια ανεξάρτητη Ουκρανία θέτει επίσης σε κίνδυνο την προεξέχουσα θέση της Ρωσίας στη Λευκορωσία, αυξάνοντας τις υλικοτεχνικές και σχεδιαστικές εκτιμήσεις σε περίπτωση ρωσικής επίθεσης στη Βαλτική ή στην Πολωνία. Ο ρωσικός στρατός έπρεπε να «τιμολογήσει» τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνατότητες κατά τον πολεμικό σχεδιασμό, τουλάχιστον με αμυντικό τρόπο, επειδή η Ουκρανία σίγουρα δεν θα είχε μείνει σιωπηλή κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης Ρωσίας-ΝΑΤΟ. Και η οικονομική αδυναμία των πληρεξουσίων της Ρωσίας στο Ντονμπάς, μαζί με τις δυσκολίες εφοδιασμού που αντιμετώπισε στην Κριμαία, τόνισε περαιτέρω τις ρωσικές δυνάμεις.
Δεδομένων των δυσκολιών της ολοκληρωτικής υποταγής, ο πιο πιθανός εδαφικός στόχος της Ρωσίας είναι η κατάκτηση της «Novorossiya», ενός τσαρικού όρου που περιγράφει τη νότια ακτογραμμή της Ουκρανίας μέχρι τη σύγχρονη Μολδαβία. Η κατοχή αυτής της επικράτειας θα επέτρεπε στη Ρωσία να κυριαρχήσει στη Μαύρη Θάλασσα και να πιέσει απευθείας τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Εάν η Ρωσία μπορέσει να αναπτύξει περισσότερες αεροπορικές δυνάμεις στη Μαύρη Θάλασσα, θα μπορούσε να κάνει την Τουρκία να επανεξετάσει επισήμως τη δέσμευσή της στο ΝΑΤΟ. Η ρωσική επιτυχία θα άνοιγε άλλη μια ραφή στην αμυντική αρχιτεκτονική του ΝΑΤΟ για εκμετάλλευση στην επόμενη αντιπαράθεση.
Αυτή η μετασχηματισμένη ευρωπαϊκή ισορροπία απαιτεί επανεξέταση των διπλωματικών, πολιτικών και στρατιωτικών παραδοχών που καθοδηγούν την ευρωπαϊκή άμυνα από την ολοκλήρωση του Ψυχρού Πολέμου. Η ηγεσία, όπως φαίνεται από τη βιογραφία του Ουίνστον Τσόρτσιλ για τον πρόγονό του, τον πρώτο Δούκα του Μάρλμπορο, είναι απαραίτητη για επιτυχημένες συμμαχίες. Η αμερικανική ηγεσία είναι ζωτικής σημασίας εάν οι δομές ασφαλείας της Ευρώπης πρόκειται να προετοιμαστούν για μακροπρόθεσμη ρωσική πίεση, επισημαίνει ο Cropsey, επιβεβαιώνοντας τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον για εμβάθυνση της αμερικανικής στρατιωτικής- και φυσικά πληροφοριακής- παρουσίας στην Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ πρέπει να επιλύσουν το χάσμα μεταξύ του στρατιωτικού ρόλου του ΝΑΤΟ στην ευρωπαϊκή άμυνα και του διπλωματικού ρόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό μπλοκ. Όπως φαίνεται επί του παρόντος, η ΕΕ είναι αντίθετη προς ένα συνεκτικό ΝΑΤΟ, όχι επειδή στέκεται ως εναλλακτική λύση στην αμερικανική ηγεσία αλλά επειδή δεν είναι προσανατολισμένη προς την πολιτική πραγματικότητα.
Η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, που κάποτε επαινούνταν ως ο αληθινός ηγέτης του ελεύθερου κόσμου σε αντίθεση με τον θορυβώδη Ντόναλντ Τραμπ, έβαλε την Ευρώπη στον δρόμο της καταστροφής. Η υποτιθέμενη ηθική της διαύγεια και η διπλωματική της οξυδέρκεια θα την έκαναν σημαιοφόρο του φιλελεύθερου διεθνισμού μετά τον Ομπάμα. Αντίθετα, παρά τις δημόσιες δηλώσεις της, η Μέρκελ αντιτάχθηκε σταθερά στις αμερικανικές προσπάθειες να απογαλακτιστεί η Ευρώπη από τη ρωσική ενέργεια και διαπραγματεύτηκε τη συμφωνία Μινσκ ΙΙ, της οποίας η αμφιταλάντευση και το άνοιγμα σε ερμηνείες ασβεστοποίησαν τη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση που οδήγησε στη σημερινή κρίση. Η πρώην καγκελάριος έτρεχε συνεχώς προς την Κίνα. Το παράδειγμά της εξωτερικής πολιτικής - και, κατ' επέκταση, το παράδειγμα της ΕΕ, λαμβάνοντας υπόψη τον καθοριστικό της ρόλο στην εξέλιξη του μπλοκ - αντιμετώπισε τις ανησυχίες για την ασφάλεια ως παράλογες αποσπάσεις της προσοχής από οικονομικά ζητήματα και ζητήματα κλιματικής αλλαγής, που έπρεπε να διορθωθούν μέσω "διαλόγου" και "διαμεσολάβησης".
Η ΕΕ εισέρχεται πλέον στην εποχή της μετά τη Μέρκελ. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν είναι πιθανό να κερδίσει άλλη μια θητεία, επαναλαμβάνοντας την εκλογική του επιτυχία στον δεύτερο γύρο έναντι της αιώνιας ακροδεξιάς αμφισβητίας Μαρίν Λεπέν. Η πολιτική του Μακρόν για τη Ρωσία ήταν μια τακτική προσαρμογή - ιδιαίτερα στη Λιβύη, όπου τα ρωσικά και γαλλικά συμφέροντα ευθυγραμμίστηκαν με τους τουρκικούς στόχους - αλλά ο νέος Ευρωπαϊκός Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να τον αναγκάσει να αλλάξει τη στάση του. Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, που αρχικά θεωρούνταν ο πνευματικός διάδοχος της Μέρκελ, άλλαξε ρότα, ανακοινώνοντας έναν πλήρη επαναπροσανατολισμό της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Γερμανίας, με περισσότερες στρατιωτικές δαπάνες και παροχή όπλων στην Ουκρανία.
«Τώρα είναι η στιγμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες να εξαλείψουν τη διαίρεση μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η γεμάτη οικονομικά θεώρηση της ΕΕ για τις διεθνείς υποθέσεις, με τη φασαρία και την κακοπροαίρετη αποφυγή διεθνών διαφορών, θα πρέπει να εξαλειφθεί. Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο της Ουκρανίας για να ευθυγραμμίσει τους μεγάλους παίκτες της ΕΕ —τη Γαλλία και τη Γερμανία— με τους αμερικανικούς στόχους, για να διασφαλίσει ότι η Ρωσία θα περιοριστεί, ανεξάρτητα από τη νίκη, την ήττα ή την αποκλιμάκωση», αναφέρει ο πρώην αξιωματικός του Ναυτικού των ΗΠΑ.
Η παραπάνω δήλωση περί ευθυγράμμιση Γαλλίας και Γερμανίας με τους αμερικανικούς στόχους, υποδεικνύει πως το πρόγραμμα της USAID για "ενίσχυση της δημοκρατίας στην Ευρώπη", αποτελεί μια πολύπλευρη στρατηγική αμερικανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
«Η «ευρωκρατία» θα εξακολουθεί να στέκεται εμπόδιο σε οποιαδήποτε τέτοια πολιτική αναδιάρθρωση. Οι ΗΠΑ πρέπει να πιέσουν», σημειώνει στο ίδιο πλαίσιο ο ίδιος.
Οι ΗΠΑ θα πρέπει να δώσουν διπλωματικά και στρατιωτικά προτεραιότητα σε ευάλωτα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (ΚΑΕ). Θα πρέπει να υποστηριχθεί μια πολιτικο-διπλωματική ρύθμιση που θα συνδέει τη Βαλτική, την Πολωνία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Τσεχική Δημοκρατία, τη Σλοβακία και, ει δυνατόν, τη σημερινή ρωσόφιλη αλλά μέλος του ΝΑΤΟ Ουγγαρία. Αυτή η ρύθμιση θα αναγνώριζε ότι αυτά τα συνοριακά κράτη έχουν πλέον αποδεδειγμένο ενδιαφέρον να συντονίσουν την άμυνά τους σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι η πρώτη κίνηση της Μόσχας προς τα ανατολικά: «Η Σοβιετική Ένωση συμμετείχε σε έναν παρόμοιο κατακτητικό πόλεμο στο ευρύ μέτωπο το 1919-1921, με στόχο όλη την Ανατολική Ευρώπη. Ηττήθηκε από τα εκκολαπτόμενα μετα-αυτοκρατορικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, μερικές φορές συνεργαζόμενα, άλλες φορές σε πόλεμο μεταξύ τους», σημειώνει ο Cropsey.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κρατούμενος της CIA σε "μαύρες τοποθεσίες" χρησίμευσε ως προϊόν εκπαίδευσης ανακριτών σε βασανιστήρια
Εκτός, ίσως, από την Πολωνία, κανένα από αυτά τα κράτη δεν θα διαθέτει σημαντικές συμβατικές δυνατότητες για χονδρική ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ σήμερα. Ωστόσο, όλοι μπορούν να εφαρμόσουν στρατηγικές εδαφικής άμυνας όπως αυτή της Ουκρανίας, βασιζόμενοι στο βάθος και τον πληθυσμό τους για να επιβραδύνουν μια ρωσική επίθεση στο πλαίσιο της προετοιμασίας για αντεπίθεση υψηλού επιπέδου του ΝΑΤΟ. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να υποστηρίξει τις αμυντικές προετοιμασίες δίνοντας και πουλώντας τα όπλα στα κράτη της ΚΑΕ του ΝΑΤΟ που θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει σοβαρά όταν η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία πριν από οκτώ χρόνια. Αυτή η προσέγγιση θα είχε το πλεονέκτημα να σηματοδοτήσει την αμερικανική αποφασιστικότητα εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας. Σε συνεργασία με τα κράτη της ΚΑΕ του ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να τονίσει τη δέσμευσή της και να παρακάμψει το Παρίσι και το Βερολίνο. Επιπλέον, μια τέτοια συνεργασία καταδεικνύει στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης στο στόχαστρο της Ρωσίας ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όχι η ΕΕ, είναι οι εγγυητές της ασφάλειάς τους, επισημαίνει το γεράκι του αμερικανικού ναυτικού.
Όπως λέει, αυτή η προσέγγιση θα επέτρεπε στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τουλάχιστον, να οριοθετήσουν τις γραμμές προσπάθειας μεταξύ της Ατλαντικής Συμμαχίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Βρυξέλλες μπορεί να συντονίζουν τις κυρώσεις και την εμπορική πολιτική — αλλά οποιαδήποτε πορεία δράσης πρέπει να αναπτυχθεί παράλληλα με τη στρατιωτική πολιτική του ΝΑΤΟ και πρέπει να την στηρίζει, όχι να την αντικαθιστά.
«Οι οικονομικές κυρώσεις μπορεί να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα στην Ουκρανία, αλλά το βάρος ενός τσεκουριού είναι λιγότερο τρομερό από τη λεπίδα του. Το ΝΑΤΟ απέκλεισε τη λεπίδα επειδή η Ουκρανία δεν είναι μέλος, επειδή το αποτέλεσμα της επιτυχίας της Ουκρανίας από μόνη της είναι πολύ καλύτερο από ό,τι αν αγοραζόταν με άμεση δράση του ΝΑΤΟ και επειδή η πυρηνική λόγχη του Πούτιν τρόμαξε τις ΗΠΑ και άλλα μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ο φόβος είναι πραγματικός αλλά μπορεί να αποφευχθεί. Εάν η σύγχυση της αλληλεπίδρασης της ευθύνης ασφαλείας ΝΑΤΟ/ΕΕ ήταν αρκετά σαφής ώστε να σκληρύνει την αποτροπή της Ουκρανίας που ξεκίνησε ακόμη και πριν από την εισβολή στην Κριμαία το 2014, ο σημερινός πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί», καταλήγει.
