Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση με την χώρα να αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή καταστροφή τόσο από πλευράς ανθρώπινων απωλειών, όσο και από άποψης υλικών αγαθών και έργων υποδομής.
Από την πλευρά της και η Ρωσία είναι αντιμέτωπη επίσης με μεγάλες απώλεις στρατιωτικού προσωπικού, οπλικών συστημάτων και μέσων, χάνοντας το γόητρο της Υπερδύναμης αφού δεν μπορεί να καταβάλλει την Ουκρανία και αντιμετωπίζοντας σοβαρές κυρώσεις της Δύσης που εξασθενούν την οικονομία της.
Πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν λόγο για ανάγκη τερματισμού του πολέμου, ενώ όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο τερματισμός της σύγκρουσης όσο μακρινός κι αν είναι, θα απαιτήσει μια συμφωνία, η οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα ανταποκρίνεται στις πλούσιες σε ρητορική απαιτήσεις και από τις δύο πλευρές.
Μια συμφωνία τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία θα έμοιαζε με το "Κυπριακό"
Στην ερώτηση αυτή επιχειρεί να δώσει απάντηση Διεθνές ΜΜΕ επισημαίνοντας:
Σίγουρα υπάρχει ελάχιστη σοβαρή συζήτηση για συμφωνία. Η Δύση έχει ήδη ωστόσο ένα πρωτότυπο στο ράφι για το οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο έκανε πολλά για να σχεδιάσει.
Με αρκετή δύναμη θέλησης και φαντασία, και συμφωνία και από τις δύο πλευρές για να μειώσουμε την επιθετικότητα και να αφήσουμε τους μεσίτες της ειρήνης να έχουν την ευκαιρία τους, μπορεί απλώς να λειτουργήσει.
Ας το ονομάσουμε "Κυπριακή λύση".
Η Κύπρος μετά τον ΑΤΤΙΛΑ 1974
Τον Ιούλιο του 1974, μετά από ελληνικό πραξικόπημα, ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στη Βόρεια Κύπρο, δήθεν για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων.
Μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών, η Τουρκία είχε καταλάβει το ένα τρίτο του νησιού. Ο σύντομος πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες θύματα και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και αργότερα, την επανεγκατάσταση χιλιάδων Τουρκοκυπρίων από το νότο στον βορρά.
Με την υποστήριξη του ΟΗΕ και του ΗΒ, επιτεύχθηκε κατάπαυση του πυρός.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κυβερνητικές πηγές: Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Φλώρου και το βαρύ φορτίο της νέας ηγεσίας των ΕΔ
Ικανοποιημένη με τα εδαφικά της κέρδη, η Τουρκία έγινε επιδεκτική σε ειρηνευτικές συνομιλίες, αν και για χρόνια αυτές δεν οδήγησαν πουθενά.
Ωστόσο, η Τουρκία κατέστησε σαφές ότι θα παραμείνει στο νησί μέχρι να επιτευχθεί μια πολιτική διευθέτηση.
Εν τω μεταξύ, μια ουδέτερη ζώνη υπό την αστυνόμευση των Ηνωμένων Εθνών - η πράσινη γραμμή - δημιουργήθηκε μεταξύ του τουρκοκυπριακού και ελληνοκυπριακού τμήματος του νησιού και υπάρχει μέχρι σήμερα (η ειρηνευτική δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στο νησί παραμένει η μεγαλύτερη σε διάρκεια τέτοια ανεπτυγμένη δύναμη του ΟΗΕ ).
Τα επόμενα χρόνια έγιναν διάφορες συνομιλίες και διαπραγματεύσεις, όλες άκαρπες. Τα κύρια σημεία συζήτησης ήταν περίπλοκα ζητήματα διακυβέρνησης. Αλλά ο χρόνος αγοράστηκε, οι συζητήσεις άρχισαν και ο ατμός έφυγε σταδιακά από τη σύγκρουση.
Σήμερα, οι επισκέπτες στη Λευκωσία μπορούν να περπατήσουν από τα ελληνικά στα τουρκικά μέρη του νησιού με την ίδια ευκολία που μπορούν να περπατήσουν μέσω του ελέγχου διαβατηρίων του αεροδρομίου. Πάνω απ' όλα δεν υπάρχει πλέον καμία αίσθηση καταπιεσμένης βίας.
Από την άλλη πλευρά, το διαφορετικό επίπεδο ευημερίας μεταξύ των ευημερούντων τομέων της ΕΕ και των λιγότερο ευημερούντων τουρκικών τομέων είναι εμφανές.
Υπήρξαν «επιπλοκές»
Η μία ήρθε το 1983 όταν η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου έκανε μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας.
Ένα άλλο ήρθε όταν η Κυπριακή Δημοκρατία έκανε αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1990.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι χωρίστηκε στα δύο, 14 χρόνια αργότερα η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε κράτος μέλος της Ε.Ε.
Η Κύπρος υποτίθεται ότι είχε ενταχθεί ως νησί ενωμένο με βάση το ειρηνευτικό σχέδιο του Κόφι Ανάν του ΟΗΕ.
Αυτό, θεωρητικά, απαιτούσε ευνοϊκές πλειοψηφίες στα δημοψηφίσματα και στις δύο πλευρές του νησιού, αλλά στο τέλος οι Ελληνοκύπριοι που ψήφισαν κατά της επανένωσης σε ποσοστό 76% ενώ οι Τουρκοκύπριοι ήταν υπέρ αυτής σε ποσοστό 65% .
Κρίσιμο σημείο είναι ότι η Κύπρος δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αν και τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία είναι κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.
Ομοιότητες-διαφορές μεταξύ Κύπρου και Ουκρανίας
Προφανώς, ούτε η Τουρκία ούτε η Ελλάδα, παρουσιάζουν την στρατιωτική ανισότητα που παρουσιάζουν Ουκρανία και Ρωσία, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν ομοιότητες.
Η Ουκρανία είναι de jure μία χώρα, αλλά είναι de facto διαιρεμένη και, δυστυχώς, είναι πιθανό να παραμείνει έτσι στο άμεσο μέλλον.
Το ανεξάρτητο καθεστώς των κατεχόμενων εδαφών της αναγνωρίζεται μόνο από τον εισβολέα ή τον υποστηρικτή του αυτονομισμού, όπως θα προτιμούσε να φαίνεται η Ρωσία, στην περιοχή του Ντονμπάς.
Οι σκεπτικιστές θα μπορούσαν να πουν ότι, όπως κατέρρευσαν οι συμφωνίες του Μινσκ, μια τέτοια έκδοση με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ θα είχε λίγες πιθανότητες και όπως και στην Κύπρο, θα υπάρξουν «επιπλοκές».
Οι αποφάσεις της ΕΕ να χορηγήσει στην Ουκρανία το καθεστώς υποψήφιας χώρας και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις είναι κάτι παραπάνω από συμβολικές.
Πέρα από τη «συμφωνία σύνδεσης» της με την ΕΕ, η Ουκρανία θα επωφεληθεί τώρα από τεράστια οικονομική και θεσμική βοήθεια με αντάλλαγμα την επίτευξη έως και πέντε στόχων.
Αυτοί είναι , το κράτος δικαίου, η χρηστή διακυβέρνηση, η βιωσιμότητα, η ανταγωνιστικότητα και η περιφερειακή συνεργασία. Με άλλα λόγια, η χώρα σταδιακά θα γίνει λιγότερο διεφθαρμένη, πιο δημοκρατική, πιο αποτελεσματική και πιο ευημερούσα- ελκυστική.
Όμως, για να συμβεί οτιδήποτε από αυτά, πρέπει να υπάρξει παύση των εχθροπραξιών και κάποιου είδους σταθερότητα με μεσολάβηση.
Η «Κυπριακή λύση» θα μπορούσε να είναι ένας δρόμος προς τα εμπρός.
Οι όροι της συμφωνίας τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία
Θα πρόσφερε ένα κίνητρο για συνομιλίες αντί για δολοφονίες, μέσω μιας ειρηνευτικής διευθέτησης με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, των ζωνών ασφαλείας υπό την αστυνόμευση του ΟΗΕ και της ένταξης στην ΕΕ, αλλά όχι στο ΝΑΤΟ.
Η Ουκρανία δεν θα εγκατέλειπε το όραμά της για μια επανενωμένη χώρα. Αλλά η Ρωσία δεν θα παραχωρούσε τα εδάφη που έχει καταλάβει.
Πάνω απ' όλα, η εξουθενωτική σύγκρουση θα έπαυε.
Ακριβώς τι ή ποιος θα μεσολάβησε και θα επιμεληθεί μια τέτοια συμφωνία θα μπορούσε να επεκταθεί πέρα από τα Ηνωμένα Έθνη, στον ΟΑΣΕ, ίσως, και στην Τουρκία, η οποία έχει ήδη εμπλακεί σε διάφορες συμφωνίες και φιλοξενεί προηγούμενες διαπραγματεύσεις, και σε άλλες χώρες, ίσως ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η επανένωση της Γερμανίας κράτησε 45 χρόνια. «Δώστε χρόνο στο χρόνο», όπως ήθελε να λέει ο πονηρός Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν. Είτε αρέσει στους Ρώσους είτε όχι, η Ουκρανία βρίσκεται τώρα σε έναν δρόμο για ένταξη στην ΕΕ. Τα άλλα μέρη της Ουκρανίας ,αν παραμείνουν χωριστά, θα μπορούσαν κάλλιστα να ακολουθήσουν την Ουκρανία στην ΕΕ σε εύθετο χρόνο.
Εάν οι πολιτικοί άφηναν μακριά τα μεγάφωνα, η διαδικασία μπορεί να είχε την ευκαιρία να αναπνεύσει. Αφήστε την ειρήνη να κατέβει και να ξεκινήσει η διαδικασία.
Ο Τερματισμός του πολέμου
Σε προγενέστερο άρθρο μας, έξι (6) μήνες νωρίτερα επισημαίναμε:
"Ρωσία και ΝΑΤΟ "γράφουν" το σχέδιο τερματισμού του πολέμου μετά την Ουκρανική επίθεση, η οποία κατά την εκτίμησή μας θα έχει περιορισμένα εδαφικά οφέλη για τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, των οποίων η μαχητική ισχύς θα μειωθεί σημαντικά αφού θα έχουν πολλές απώλειες σε προσωπικό και οπλικά συστήματα-μέσα.
Αυτά θα έχουν ως συνέπεια η Ουκρανία να κινδυνεύει να απωλέσει νέα εδάφη σε περίπτωση Ρωσικής επίθεσης μεγάλης κλίμακας.
Προ αυτού του κινδύνου θεωρούμε ότι το ΝΑΤΟ μέσω του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ουκρανίας που δημιουργείται θα παρέμβει και θα εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας, με τον Πούτιν να διατηρεί υπό τον έλεγχό του την Κριμαία αλλά και τις 4 Ουκρανικές περιφέρειες που προσάρτησε, στις οποίες τον Σεπτέμβριο θα διεξάγει εκλογές.
Με αυτόν τον τρόπο θα τερματιστούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία".
Δεν μοιάζει όλη αυτή η εξέλιξη με εκείνη του Κυπριακού;
