Σε όλο τον κόσμο, πολιτικοί ηγέτες και απλοί πολίτες έχουν καταδικάσει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία . Ταυτόχρονα, δεν φαίνεται να υπάρχει ουσιαστικά καμία πιθανότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη παγκόσμια δύναμη, να έστελναν τα στρατεύματά τους για να πολεμήσουν για λογαριασμό των Ουκρανών για τον απλούστατο λόγο ότι κάτι τέτοιο, θα μπορούσε εύλογα να οδηγήσει σε έναν ευρύτερο πόλεμο, και ακόμη και πυρηνική σύγκρουση.
Η βασική στρατηγική της Δύσης ήταν να γίνει ο πόλεμος πιο οδυνηρός για τον Πούτιν: Να εφοδιαστούν οι Ουκρανοί με όπλα, επιβάλλοντας παράλληλα «ακρωτηριαστικές» κυρώσεις στη ρωσική οικονομία . Αυτά τα μέτρα έχουν σχεδιαστεί για να μετατοπίσουν την ανάλυση κόστους-οφέλους του Πούτιν, καθιστώντας τον πόλεμο αρκετά δαπανηρό που θα αναζητήσει κάποιου είδους έξοδο. Σε γενικές γραμμές λένε οι ειδικοί είναι μια σωστή στρατηγική, μια στρατηγική που μπορεί ακόμα να κλιμακωθεί, αν και εντός ορισμένων ορίων.
Ένα ζωτικό χαρακτηριστικό της αναδυόμενης αντιπαράθεσης μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, είναι η αναντιστοιχία μεταξύ μέσων και σκοπών. Τα μέσα είναι οικονομικές κυρώσεις και στρατιωτική βοήθεια, το τέλος είναι η ήττα της Ρωσίας στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει κατά της Ουκρανίας. Αν και πολλοί άλλοι πιθανοί στόχοι έχουν τεθεί στο παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής καθεστώτος στη Ρωσία, ο άμεσος στόχος είναι να στερηθεί η Ρωσία μια στρατιωτική νίκη στην εισβολή της στην Ουκρανία. Και όμως τα διαθέσιμα μέσα, όσο και αν αποδειχθούν καταστροφικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα επιτύχουν τον επιδιωκόμενο στόχο.
Εν μέσω της συγκλονιστικής ρητορικής του Προέδρου Τζο Μπάιντεν, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες στέκονται στο πλευρό του ουκρανικού λαού, ότι η Δύση είναι ενωμένη όσο ποτέ άλλοτε και ότι η διπλωματία λειτουργεί, βρίσκεται η ανεπιθύμητη πραγματικότητα ότι οι Αμερικανοί δεν μπορούν να κάνουν πολλά για να ανακουφίσουν τη δεινή κατάσταση των Ουκρανών.
Ας εξετάσουμε πρώτα τις οικονομικές κυρώσεις. Οι οικονομικοί δεσμοί της Ρωσίας με τη Δύση περιορίζονται γρήγορα σε ανταλλαγές, στο βαθμό που υπάρχουν. Ο Μπάιντεν είπε στην ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης, ότι η Ρωσία είχε στερηθεί το «ταμείο πολέμου του Βλαντιμίρ Πούτιν 630 δισεκατομμυρίων δολαρίων» δηλαδή, τα συναλλαγματικά αποθέματα της Ρωσίας σε κατάθεση σε δυτικές τράπεζες.
Ουσιαστικά ακυρώνει όλες τις υπάρχουσες συμβάσεις μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Είναι δύσκολο να δούμε πώς τέτοιες ενέργειες δεν θα οδηγήσουν σε απότομη περικοπή των εξαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, ένα έντονο δράμα το οποίο μάλλον θα το δούμε προσεχώς . Γενικότερα θα παίξουν ολοκληρωτικό όλεθρο με το εμπόριο σιτηρών, λαδιού και άλλων εμπορευμάτων.
Η απομάκρυνση της Ρωσίας από το SWIFT, το σύστημα διατραπεζικών πληρωμών, είχε προηγουμένως θεωρηθεί ως η τελική κύρωση, για την οποία η Ρωσία και η Κίνα, έκαναν εκτεταμένες προετοιμασίες τα τελευταία χρόνια.
Η θέση της Ρωσίας σε αυτόν τον στροβιλιζόμενο γύρο κλιμάκωσης δεν είναι απολύτως σαφής, αλλά έχει την ικανότητα να επιβάλει ιλιγγιώδες κόστος σε αντάλλαγμα. Διαθέτει φυσικό αέριο και άλλα ζωτικά αγαθά που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ευρώπη. Αν και πιέστηκε βάναυσα από κυρώσεις, έχει την υποστήριξη από την Κίνα . Το ότι οι τιμές της ενέργειας κλιμακώνονται ραγδαία και ότι το 30 τοις εκατό της εμπορεύσιμης αγοράς σιτηρών έχει πλέον σταματήσει, δείχνει μια τρομερή κατάσταση, πιθανώς χειρότερη από τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970.
Το δεύτερο μεγάλο σκέλος της πολιτικής των ΗΠΑ, η στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, φαίνεται επίσης πολύ απίθανο να επιτύχει τον επιδιωκόμενο στόχο. Αυτή η βοήθεια, στην (υλικοτεχνικά προβληματική) περίπτωση που φτάσει στους Ουκρανούς, θα αιματοκυλούσε περαιτέρω τους Ρώσους, αλλά φαίνεται αδύνατο να αλλάξει αποτελεσματικά το αποτέλεσμα της ρωσικής εκστρατείας τους επόμενους μήνες.
Παρά αυτές τις σκέψεις, είναι δύσκολο να δούμε πώς τα διάφορα πλεονεκτήματα της Ρωσίας δεν θα αποδειχθούν αποφασιστικά στρατιωτικά στα ανατολικά. Η Ουκρανία, όπως και άλλα κράτη σε πόλεμο, πρέπει να πολεμήσει με τον στρατό που διαθέτει.
Ο ανεφοδιασμός του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά σε αρκετά μεγάλη κλίμακα, αλλά ένα τέτοιο επίπεδο εμπλοκής θα αποτελούσε στην πραγματικότητα, αν όχι κατ' όνομα, μια πραγματική επέμβαση, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, για τους καλύτερους λόγους, εξακολουθούν να αποκλείουν . Οι απαιτήσεις του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelensky για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων του ΝΑΤΟ, πρέπει επίσης να θεωρηθούν ότι αντανακλούν αυτήν την απαισιόδοξη εκτίμηση.
Επιπλέον, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι ο αποφασιστικός λόγος του Πούτιν για τον πόλεμο, ήταν και συνεχίζει να είναι ότι η Ουκρανία είχε γίνει «αντι-Ρωσία». Ο διπλασιασμός ή ο τετραπλασιασμός της στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ τα χρόνια πριν από τον πόλεμο, θα σήμαινε πιθανώς πόλεμο νωρίτερα παρά αργότερα.
Οι Ρώσοι μπορούν να επιτύχουν τους στρατιωτικούς τους στόχους, αλλά τους φαίνεται αδύνατο να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους (που είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην αξιολόγηση των αποτελεσμάτων του πολέμου).
Η επανάσταση στη γερμανική γνώμη αρχίζει να διαμορφώνεται ως μια βαθιά γεωπολιτική συνέπεια. Ο Πούτιν γνωρίζει οτι η Ουκρανία είχε γίνει «αντι-Ρωσία». Κι αν η Γερμανία γίνει αντι-Ρωσική;
Τέλος μεταξύ των μελετητών της Ρωσίας, υπάρχει ευρεία συναίνεση ότι ο Πούτιν νοιάζεται για ένα πράγμα πάνω απ' όλα: την κατοχή του στην εξουσία.
Εάν παρουσιαστεί μια αξιόπιστη απειλή για το καθεστώς του, είτε από ελίτ διαφωνία είτε από μαζική λαϊκή διαμαρτυρία, αυτό θα μπορούσε να του δώσει ένα ισχυρό κίνητρο να προσπαθήσει να μειώσει τις απώλειές του στην Ουκρανία.
Υπάρχουν ενδείξεις, ότι αυτή η ελπίδα ανταποκρίνεται: όλες οι μεγάλες πόλεις της Ρωσίας έχουν δει διαδηλώσεις κατά του πολέμου , μια εντυπωσιακή εξέλιξη δεδομένου του πόσο σοβαρά τιμωρεί η ρωσική κυβέρνηση την πολιτική διαφωνία.
Το επίπεδο δυσαρέσκειας μεταξύ της ρωσικής ελίτ, που κυμαίνεται από ολιγάρχες έως αθλητές, είναι εκπληκτικά υψηλό.
