Η πολιτική της ήπιας δύναμης της Τουρκίας , είναι εκείνη που έθεσε το έδαφος για αναλήψεις κινδύνων διεθνώς και για αποκόμιση στρατιωτικών κερδών, λέει ο απόστρατος Συνταγματάρχης των ΗΠΑ Rich Outzen.
Η χρήση ήπιας δύναμης από την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένης της διπλωματίας και του εμπορίου, έθεσε τα θεμέλια για την ανάληψη υπολογισμένων ριψοκίνδυνων κινήσεων που απέφεραν και στρατιωτικά και γεωστρατηγικά κέρδη, δήλωσε ο εν λόγω απόστρατος Αμερικανός αξιωματικός και νυν γεωπολιτικός αναλυτής.
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιντλίμπ της Συρίας, τη Λιβύη και την αμφισβητούμενη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ έδειξαν ότι αξίζει να αναληφθούν ορισμένοι κίνδυνοι, είπε ο Outzen σε μια συνομιλία με τον Edward Stafford για τη σειρά διαδυκτιακών συζητήσεων διεθνούς ΜΜΕ.
«Βλέπουμε ένα πρότυπο διπλωματικής εμπλοκής. Στην συνέχεια η διπλωματική δέσμευση γεννά την εμπορική δραστηριότητα, η εμπορική δραστηριότητα γεννά τη στρατιωτική συνεργασία και η στρατιωτική συνεργασία οδηγεί σε βιομηχανικές ανταλλαγές και σε ορισμένες περιπτώσεις αμυντική και βιομηχανική συνεργασία», είπε ο Outzen.
«Και πολύ σύντομα ως αποτέλεσμα, έχετε ένα δίκτυο πρόσβασης που περιλαμβάνει μέρη στα Βαλκάνια, τον Καύκασο, στη Βόρεια Αφρική τον Κόλπο, καθώς και την Κεντρική Ασία».
Ο Outzen μίλησε με τον Stafford στη βάση του άρθρου του στις 9 Ιουλίου που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ουάσινγκτον για την Πολιτική της Εγγύς Ανατολής με τίτλο "Deals, Drones, and National Will: The New Era in Turkish Power Projection", όπου γίνεται λόγος για τα εξής:
Ο προϋπολογισμός της Τουρκίας για άσκηση της διπλωματίας της στο εξωτερικό έχει επεκταθεί κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, με τη χώρα να τριπλασιάζει τις διπλωματικές της αντιπροσωπείες στην Αφρική και υπερδιπλασιάζοντας το ποσό για εμπορικές συναλλαγές με την Μαύρη Ήπειρο, δήλωσε ο Outzen.
Η Τουρκία έχει επίσης υποστεί ένα είδος επανάστασης στη στρατιωτική τεχνολογία, εργαλειοποιώντας νέα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δορυφόρους και ηλεκτρονικό πόλεμο στο "όχημα προβολής ισχύος της", είπε.
Η παραδοσιακή εξωτερική πολιτική κατά τη διάρκεια της προ Ερντογάν περιόδου ήταν επιφυλακτική και ρεαλιστική σε αντίθεση με τώρα είπε ο Outzen.
«Νωρίτερα είδαμε στην μεταψυχροπολεμική περίοδο, ότι η Τουρκία ήταν πολύ προσεκτική και ακολούθησε την «μηδενική πολιτική προβλημάτων με τους γείτονες», προσπαθώντας να εφαρμόσει ένα είδος ιδεαλιστικής πολυμερούς σχέσης και προσπαθώντας να λύσει τα προβλήματα με τη Συρία, με το Ιράν, και τους Ρώσους.
Ωστόσο βρέθηκε σε μια περιοχή που είχεπολλές θερμές εστίες.
Το 2020, η Τουρκία συμμετείχε ενεργά σε πολλαπλά μέτωπα, όπως στη Συρία, τη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, είπε ο Outzen.
«Τρία διαφορετικά θέατρα με τρεις διαφορετικές εφαρμογές προβολής ισχύος και, παρεμπιπτόντως, ένα τέταρτο που τρέχει όλο το χρόνο, διασυνοριακά εναντίον του PKK με μικρότερη επέκταση στη Συρία και μεγαλύτερη επέκταση στο Ιράκ. Αυτό το γεγονός δεν συμφωνεί με την ιδέα μιας αδύναμης ή απομονωμένης Τουρκίας», πρόσθεσε.
Τουρκικό σχέδιο
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι η Τουρκία ακολουθώντας συγκεκριμένο σχέδιο αυξάνει τη γεωπολιτική της επιρροή σε περιφερειακό επίπεδο.
Αυτό συνίσταται αναλόγως της χώρας, αρχικά σε κατασκευή κοινωφελών έργων, κατασκευή τζαμιών σε μουσουλμανικές χώρες και διεύρυνση των εμπορικών συναλλαγών.
Στη συνέχεια έρχεται σταδιακά η στρατιωτική παρουσία με τη μορφή πώλησης αμυντικού εξοπλισμού , δημιουργία στρατιωτικών βάσεων, εκπαίδευση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και τέλος τη δημιουργία παραρτημάτων μισθοφορικών τουρκικών εταιρειών.
Το τελευταίο στάδιο θα είναι η εξάρτηση της χώρας σε όλους τους παραπάνω τομείς από την Τουρκία, γεγονός που σημαίνει ότι η πολιτική βούληση και η ψήφος σε διάφορους οργανισμούς της εν λόγω χώρας θα είναι υποθηκευμένη έναντι της Άγκυρας, με ότι αυτό θα συνεπάγεται σε βάρος του Ελληνισμού, όπως από τυχόν επιχειρούμενη αναγνώριση του ψευδοκράτους μαζικά από πολλές χώρες ή και την δημιουργία από πλευράς Τουρκίας ολόκληρου στρατού πολλών χιλιάδων τουρκόφιλων Αφρικανών μισθοφόρων.
Ελληνική αντίδραση
Θα πρέπει να αντιληφθούμε ως χώρα ότι η Τουρκία ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό μια ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, η οποία είναι αναθεωρητική και υπολείπεται του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου.
Η μόνη γλώσσα την οποία αντιλαμβάνεται ο Ερντογάν είναι αυτή της ισχύος και θα πρέπει η Ελλάδα να κινηθεί πρός αυτή την κατεύθυνση, αποκτώντας συνεχώς ολοένα και μεγαλύτερη αποτρεπτική ικανότητα και ενισχύοντας τις συμμαχίες της.
Η Τουρκία όχι μόνο δεν παραιτείται από τις αξιώσεις της έναντι Ελλάδας και Κύπου, αλλά προσθέτει και νέες, εγκαινιάζοντας αυθαίρετες θεωρίες και αξιώσεις, όπως αυτή της "Γαλάζιας Πατρίδας" και της λύσης των δύο κρατών για την Κύπρο.
Παράλληλα η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας θα πρέπει να στραφεί σε χώρες της Αφρικής που είναι χριστιανικές και να ενισχύσει τους δεσμούς μαζί τους σε διπλωματικό, οικονομικό, εμπορικό και στρατιωτικό επίπεδο, ακόμη και στην ίδρυση επιτέλους μισθοφορικής εταιρείας.
Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά για τη χώρα μας, η οποία θα μπορεί μέσω μισθοφορικών εταιρειών να μετέχει ενεργά σε πολεμικά θέατρα επιχειρήσεων, αποκομίζοντας γνώση στην πράξη στον σύγχρονο τρόπο διεξαγωγής επιχειρήσεων.
