Όπως αναφέρει η mixanitouxronou.gr, η Στοκχόλμη δεν είναι η μόνη πόλη που έχει δώσει το όνομά της σε σύνδρομο ψυχολογικής διαταραχής. Υπάρχουν άλλες εννιά, εκ των οποίων οι 6 βρίσκονται στην Ευρώπη.
Στo επιστημονικό περιοδικό NAMES της Αμερικανικής Εταιρείας Ονομάτων, το οποίο σχετίζεται με τη μελέτη της ονοματολογίας, ο Έρνεστ Λόρενς Έιμπελ κατηγοριοποίησε τα σύνδρομα σε 3 ομάδες που σχετίζονται με τον τουρισμό, την κατάσταση ομηρίας και χωρίς κοινά χαρακτηριστικά.
Το Σύνδρομο της Ιερουσαλήμ
Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε σαν ορολογία ήταν το 1930. Λόγω της μεγάλης θρησκευτικής σημασίας της πόλης, ο άνθρωπος που βιώνει το σύνδρομο πιστεύει ότι είναι σημαντική βιβλική φιγούρα. Πολλοί από αυτούς υποστηρίζουν ότι είναι η Παναγία, ο Μωυσής, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ή ο Χριστός.
Το σύνδρομο της Ιερουσαλήμ επηρεάζει σχεδόν 100 άτομα, από τα οποία τα 40 νοσηλεύονται. Όσοι πάσχουν βγαίνουν στους δρόμους και κηρύττουν για τη λύτρωση του ανθρώπου.
Έχουν εμμονή με την αγνότητα του σώματος, ξυρίζουν όλες τις τρίχες του σώματός τους, κάνουν συνέχεια μπάνιο ή κόβουν καταναγκαστικά τα νύχια τους.
Τα συμπτώματα υποχωρούν κάποιες εβδομάδες αργότερα από το ταξίδι στην Ιερουσαλήμ.
Αν και το σύνδρομο αφορά κατά βάση χριστιανούς, προσβάλει και Εβραίους, οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης.
Το Σύνδρομο του Παρισιού Η πρώτη περίπτωση σημειώθηκε το 2004 και αφορά κυρίως ταξιδιώτες από την Ιαπωνία. Οι πάσχοντες βιώνουν άγχος και παραισθήσεις, καθώς μπορεί να νομίζουν ότι το κατάλυμά τους έχει παραβιαστεί ή ότι είναι ο βασιλιάς Λουδοβίκος 14ος.
Κατά μέσο όρο καταγράφονται κάθε χρόνο 12 περιπτώσεις, κυρίως άτομα 30 ετών.
Πιστεύεται ότι για τις διαταραχές ευθύνεται το τζετ λαγκ και η γλωσσική ασυνεννοησία .
Τις περισσότερες φορές, τα συμπτώματα υποχωρούν μετά από ξεκούραση λίγων ημερών. Στα πιο σοβαρά περιστατικά, οι ταξιδιώτες στέλνονται πίσω στην Ιαπωνία. Η Ιαπωνική Πρεσβεία έχει 24ωρη τηλεφωνική υπηρεσία, στην οποία μπορούν να επικοινωνήσουν οι πάσχοντες.
Το Σύνδρομο της Φλωρεντίας
Το 1980 ήταν η χρονιά που αναφέρθηκε για πρώτη φορά και έκτοτε έχουν καταγραφεί πάνω από 100 περιπτώσεις. Συνήθως αφορά δυτικοευρωπαίους τουρίστες 20-40 ετών. Το σύνδρομο αποτελεί οξεία αντίδραση από την έντονη επιθυμία να επισκεφτεί κανείς τα μνημεία και από την περιήγηση στον πολιτιστικό πλούτο της Φλωρεντίας.
Οι πάσχοντες βιώνουν ταχυπαλμία, ζάλη, λιποθυμία και παραισθήσεις.
Σχεδόν τα δύο τρίτα μπορεί να αποκτήσουν παρανοϊκή ψύχωση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα συμπτώματα υποχωρούν μετά από ξεκούραση.
Το σύνδρομο έγινε γνωστό ως «Σύνδρομο του Σταντάλ» από τον Γάλλο συγγραφέα, ο οποίος ταξίδεψε στη Φλωρεντία το 1817. Βίωσε τα συμπτώματα όταν επισκέφτηκε τη Βασιλική του Τιμίου Σταυρού, όπου υπάρχουν οι σοροί, του Μακιαβέλι, του Μιχαήλ Άγγελου και του Γαλιλαίου.
Το Σύνδρομο της Βενετίας
Αφορά ταξιδιώτες οι οποίοι έρχονται στην πόλη, για να αυτοκτονήσουν. Το φαινόμενο παρατηρήθηκε το 1988-1995, σε 51 άτομα. Η πλειονότητα των αυτοχείρων ήταν Γερμανοί.
Πιθανότατα, τους επηρέασε το μυθιστόρημα του Γερμανού συγγραφέα Τόμας Μαν «Θάνατος στη Βενετία».
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης
Ονομάστηκε από ληστεία που έγινε σε τράπεζα, το 1973, στη Στοκχόλμη. Οι κακοποιοί κράτησαν όμηρους για 6 μέρες τέσσερις τραπεζικούς υπαλλήλους και τους παγίδευσαν με δυναμίτη. Αφού η αστυνομία συνέλαβε τους ληστές, οι όμηροι είπαν ότι φοβήθηκαν την αστυνομία.
Μία από τους τραπεζικούς υπαλλήλους αρραβωνιάστηκε έναν από τους κακοποιούς.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης αφορά άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση ομηρίας και νιώθουν συναισθηματικό δέσιμο με το θύτη τους. Η ονομασία της ψυχικής διαταραχής χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1974 για την Πάττυ Χερστ, η οποία απήχθη από τον Απελευθερωτικό Στρατό της Συμβίωσης.
Το Σύνδρομο της Λίμας
Είναι η αντίθετη περίπτωση με το σύνδρομο της Στοκχόλμης: οι απαγωγείς αναπτύσσουν συναισθήματα για τα θύματα.
Το 1996, στη Λίμα, μέλη του Επαναστατικού Κινήματος «Tupac Amaru» πήραν για ομήρους 600 άτομα από την Ιαπωνική Πρεσβεία. Οι απαγωγείς ξεκίνησαν να νιώθουν συμπόνια για τα θύματα, με αποτέλεσμα να ελευθερώσουν περισσότερους από όσους είχαν προγραμματίσει.
Τέσσερις μήνες αργότερα, όλοι οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι εκτός από έναν.
Τελικά οι ειδικές δυνάμεις έκαναν επιδρομή, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο απαγωγείς και ένας καταδρομέας.
Το Σύνδρομο του Λονδίνου
Χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία οι όμηροι γίνονται ανυπάκουοι και δεν συνεργάζονται με τους απαγωγείς τους, με αποτέλεσμα να τους σκοτώσουν.
Το 1981, άραβες αυτονομιστές κατέλαβαν το κτίριο της Ιρανικής Πρεσβείας του Λονδίνου. Ένας από τους 26 ομήρους ερχόταν σε διαπληκτισμό με με τους απαγωγείς του, παρόλο που τα υπόλοιπα θύματα τον παρακαλούσαν να σταματήσει.
Τελικά, οι απαγωγείς τον σκότωσαν. Η δολοφονία οδήγησε στην ένοπλη επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων, στην οποία σκοτώθηκε ένας όμηρος, όλοι οι τρομοκράτες εκτός από έναν ενώ τραυματίστηκαν δύο άτομα.
Το Σύνδρομο του Άμστερνταμ
Αφορά τη συμπεριφορά ανδρών που μοιράζονται γυμνές φωτογραφίες των συζύγων τους ή των εαυτών τους σε ερωτικές στιγμές, χωρίς τη συναίνεσή τους. Τον όρο σκέφτηκε σεξολόγος του Πανεπιστημίου «La Sapienza» στην Ιταλία και δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά σε συνέδριο του 2008 της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Σεξολογίας στη Ρώμη.
Πιθανότατα τον εμπνεύστηκε από την περιοχή Ρεντ Λάιτ του Άμστερνταμ, όπου οι ιερόδουλες εκτίθενται πίσω από τις βιτρίνες.
Το Σύνδρομο του Μπρούκλιν
Eπινοήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από ψυχιάτρους του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι εξέταζαν νεοσύλλεκτους που φαινόταν να είναι αρκετά ευέξαπτοι. Στην αρχή πίστευαν ότι η συμπεριφορά ήταν αποτέλεσμα ψυχοπαθολογικής φύσεως, ωστόσο παρατηρούσαν ότι συνέβαινε αρκετά συχνά.
Οι γιατροί στη αναγνώρισαν το γεγονός ως πρότυπο συμπεριφοράς από πόλεις όπου οι άνδρες είναι φαινομενικά υπερβολικά εριστικοί.
Το Σύνδρομο του Ντιτρόιτ
Αναφέρεται στην αντικατάσταση των ηλικιωμένων εργαζομένων με νεότερους υπαλλήλους, οι οποίοι έχουν περισσότερες δεξιότητες. Πήρε το όνομα καθώς το Ντιτρόιτ είναι γνωστός κόμβος κατασκευής αυτοκινήτων, όπου τα παλαιότερα μοντέλα αυτοκινήτων αντικαθιστούνται με νέα.
