«Για πού το ‘βαλες, καρδιά μου;» τραγούδησαν οι μαθητές του Λυκείου Κοκκινοχωρίων «Φώτη Πίττα» εις μνήμην του Κυπριανού Παπαϊωάννου, έναν χρόνο μετά τη φρικτή τραγωδία στα Τέμπη.
Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους…
Οι μαθητές του Λυκείου όπου φοιτούσε ο Κυπριανός τον τίμησαν με αγιασμό και τραγούδι και ήταν μια ημέρα χρώματος η οποία συμβολίζει τη χαρά και την οποία μαθητές και καθηγητές αφιέρωσαν στη μνήμη του Κυπριανού.
Μέσα σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε τρισάγιο εις μνήμη του 23χρονου Κυπριανού από το Αυγόρου. Ο Κυπριανός φοίτησε στο Μουσικό Σχολείο Κοκκινοχωριών καθώς διακρινόταν για το ταλέντο του στο τραγούδι και την κιθάρα.
Δείτε το ρεπορτάζ του sigmalive
Ο διευθυντής του σχολείου μίλησε για το ήθος του αδικοχαμένου φοιτητή που έσφυζε από χαρά, δυναμικότητα και ευγένεια.
Τα τελευταία λόγια του Κυπριανού: «Δοξολόγα Τον Θεό»
Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε η αδελφή του Κυπριανού που δημοσίευσε τα τελευταία λόγια από το σημειωματάριο του.
Ο Κυπριανός προτού χάσει τη ζωή του στο φρικτό δυστύχημα των Τεμπών είχε μεταβεί στην Άνδρο μαζί με την αρραβωνιαστικιά του. Στο ξωκλήσι της Αγιάς Μαρίνας του νησιού, είχαν ευλογήσει τα στέφανά τους.
Ο νεαρός ήταν φοιτητής στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και είχε καταγωγή από το Αυγόρου.
Τα λόγια του Κυπριανού
… «‘Για τη δική μου αδυναμία, τη λύπη που έχω, πώς μπορώ να παραπονιέμαι Στον Θεό που πήρε τον δικό μου άνθρωπο στην καλύτερη πνευματική κατάσταση που μπορούσε να φτάσει και στην μόνη ευκαιρία που είχε για να σωθεί? Τολμώ να βάζω τα συναισθήματα μου πάνω από το γεγονός της σωτηρίας του ανθρώπου που «δήθεν» αγαπώ? Και αν δεν ισχύει το «δήθεν» τότε γιατί συνεχίζω να παραπονιέμαι?
Δοξολόγα Τον Θεό που εισάκουσε τις προσευχές σου και έσωσε το δικό σου άνθρωπο χαρίζοντας του τον παράδεισο . Τον παράδεισο, τον οποίο αν δεν επέτρεπε το δυσάρεστο γεγονός δεν θα αποκτούσε ποτέ.
Καθήκον σου να προσεύχεσαι γι αυτόν που λες πως αγαπάς, γιατί αν χάσεις τον πολύτιμο χρόνο που έχεις (για να προσευχηθείς υπέρ του) για να συλλογιέσαι και να λυπάσαι μόνον, τότε (εγωιστή) καθιστάς εμμέσως Τον Θεό υπαίτιο για τη λύπη σου ενώ είναι υπαίτιος για τη σωτηρία του. Και αυτή είναι η αλήθεια που ο εγωισμός σου σε θολώνει , υποτιμώντας την πρόνοια Του.
Έτσι το γεγονός της σωτηρίας του αγαπημένου σου γίνεται αιτία από σένα και την ανθρώπινη , χωρίς πνευματικότητα, συναισθηματικότητα σου να αμφισβητείται η πρόνοια Του Θεού.
Έτσι με την έκφραση σου κατά Του Θεού όχι μόνο δεν μακαρίζεις αλλά μακαρίζεις το όνομα του. Όχι μόνο δεν τον αναπαύσεις αλλά τον μαγαρίζεις απέναντι Στον Πανάγαθο.
Τελικά τί είναι συμφέρον για την αγάπη του προσώπου που αγαπάς να θυσιάσεις χρόνο από τη ζωή σου για προσευχές υπέρ του ή απλά να παραπονιέσαι που ο εαυτός σου έχασε τη συναισθηματική σου ηρεμία με το χαμό του αγαπημένου σου?
Τελικά τον αγαπάς αυτόν ή αγαπάς περισσότερο τη συναισθηματική σου κατάσταση που θα είχες εάν ζούσε?».
