Η κατάσταση στον πόλεμο στην Ουκρανία δείχνει να μην εξελίσσεται καλά για τον Ζελένσκι, αφού ο Ρωσικός στρατός επιτιθέμενος συνεχώς σημειώνει διαδοχικές νίκες, χωρίς ωστόσο να πετυχαίνει μέχρι στιγμής ολοκληρωτική διάσπαση και κατάρρευση του μετώπου .
Αυτό έρχεται ως απόρροια της αποτυχημένης Ουκρανικής επίθεσης το καλοκαίρι του 2023, η οποία πέτυχε πολύ μικρά εδαφικά οφέλη σε σχέση με την τεράστια φθορά σε έμψυχο δυναμικό και απώλεια οπλικών συστημάτων και μέσων που προκάλεσε στις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες έκτοτε αδυνατώντας να τις αναπληρώσουν έχουν μεταπέσει οριστικά σε άμυνα.
Η αποτυχία της καλοκαιρινής επίθεσης των Ουκρανών
Στο παραπάνω ερώτημα επιχειρεί να δώσει απάντηση το λίαν έγκριτο Αμερικανικό ΜΜΕ, FOREIGN AFFAIRS σε σχετικό άρθρο του, φωτίζοντας όλες τις πτυχές του, κυριότερα σημεία του οποίου κατά την άποψή μας επισημαίνονται όπως παρακάτω :
" Ο οποιοσδήποτε είχε μεγάλες ελπίδες για την καλοκαιρινή επίθεση της Ουκρανίας το 2023.
Ο λόγος ήταν ότι οι προηγούμενες επιτυχίες της στο Κίεβο, το Χάρκοβο και τη Χερσώνα ενθάρρυναν τις προσδοκίες ότι μια νέα επιθετική προσπάθεια, ενισχυμένη με νέο δυτικό εξοπλισμό και εκπαίδευση, θα μπορούσε να σπάσει τη ρωσική άμυνα σε μεγάλη κλίμακα και να αποκόψει τη ρωσική χερσαία γέφυρα στην Κριμαία.
Εάν συνέβαινε αυτό στην Κριμαία θα μπορούσε να πείσει τον Πούτιν να τερματίσει τον πόλεμο.
Τα αποτελέσματα απείχαν πολύ από τέτοιες ελπίδες. Αν και το καλοκαίρι έφερε κάποιες ουκρανικές επιτυχίες (ειδικά κατά των ρωσικών πολεμικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα), δεν υπήρξε σημαντική πρόοδος στη στεριά, κάνοντας σαφές ότι η επίθεση απέτυχε.
Γιατί απέτυχαν οι Ουκρανοί και τι σημαίνει αυτό για τη συνέχεια του πολέμου;
Η καλύτερη απάντηση προς το παρόν βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο οι δύο πλευρές, και ειδικά οι Ρώσοι , χρησιμοποίησαν τις διαθέσιμες δυνάμεις τους στην άμυνα.
Μέχρι τα τέλη της άνοιξης, οι Ρώσοι είχαν υιοθετήσει το είδος της βαθιάς, προετοιμασμένης άμυνας που ήταν πολύ δύσκολο για τους επιτιθέμενους να ξεπεράσουν.
Οι συνέπειες αυτού για την Ουκρανία είναι ζοφερές, καθώς ο πόλεμος εξελίσσεται σε αγώνα φθοράς.
Μια ευνοϊκή έκβαση για την Ουκρανία σε έναν πόλεμο φθοράς δεν είναι αδύνατη, αλλά θα απαιτήσει από τις δυνάμεις της να αντέξουν έναν αριθμητικά ανώτερο εχθρό σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ μακρύς πόλεμος.
Οι ΗΠΑ δεν έδωσαν στους Ουκρανούς F-16- ATACMS-άρματα μάχης Abrams
Κάποιοι κατηγορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες για την αποτυχημένη επίθεση της Ουκρανίας. Δεν έγιναν δεκτά όλα τα αιτήματα του Κιέβου για βοήθεια.
Για παράδειγμα, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν παράσχει μαχητικά F-16, πύραυλους μεγάλου βεληνεκούς γνωστούς ως ATACMS ή άρματα μάχης Abrams νωρίτερα και σε μεγαλύτερη ποσότητα, υποστηρίζουν, η Ουκρανία θα μπορούσε να είχε διασπάσει τη Ρωσική άμυνα.
Ο περισσότερος και καλύτερος εξοπλισμός πάντα βοηθάει, οπότε σίγουρα η επίθεση θα είχε σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο με πιο προηγμένα όπλα.
Ωστόσο το F-16, είναι μια πλατφόρμα 46 ετών που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στο περιβάλλον αεράμυνας της Ουκρανίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ το αντικαθιστούν με πιο προηγμένα μαχητικά αεροσκάφη F-35 ακριβώς επειδή είναι πολύ ευάλωτο.
Οι πύραυλοι ATACMS και το πυραυλικό σύστημα μικρότερου βεληνεκούς HIMARS θα επέτρεπαν στην Ουκρανία να χτυπήσει βαθύτερους στόχους, ειδικά στην Κριμαία που ελέγχεται από τη Ρωσία, και αυτό θα μείωνε την αποτελεσματικότητα του ρωσικού υλικοτεχνικού συστήματος ιδιαίτερα.
Αλλά όλα τα όπλα έχουν αντίμετρα και οι Ρώσοι έχουν ήδη αποδειχθεί ικανοί στην αντιμετώπιση της καθοδήγησης GPS που χρησιμοποιεί το ATACMS και οι HIMARS για να χτυπήσουν τους στόχους του.
Τα αμερικανικά άρματα μάχης Abrams είναι πολύ ανώτερα από τον στόλο της Ουκρανίας των T-64 και T-72 της Σοβιετικής εποχής.
Αλλά και τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard 2 που χρησιμοποίησε η Ουκρανία στην καλοκαιρινή επίθεση αν και είχαν καλή απόδοση,δεν αποδείχθηκαν άτρωτα υπερόπλα.
Άλλοι εντοπίζουν το πρόβλημα σε μια ευρύτερη στρατιωτική επανάσταση στην οποία η νέα τεχνολογία θεωρείται ότι κάνει το πεδίο της μάχης πολύ θανατηφόρο για επιτυχημένους επιθετικούς ελιγμούς, ανεξάρτητα από μαχητικά F-16, πυραύλους ATACMS ή άρματα μάχης Abrams.
Τα drones, η δορυφορική επιτήρηση και τα όπλα ακριβείας είναι οι τεχνολογίες που τονίζουν τώρα οι περισσότεροι θεωρητικοί της στρατιωτικής επανάστασης.
Ωστόσο, όλοι ήταν παρόντες για τις επιθετικές επιτυχίες της Ουκρανίας το 2022 καθώς και για την επιθετική της αποτυχία το 2023.
Άλλοι πάλι δίνουν έμφαση στην εκπαίδευση και στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων.
Οι Ταξιαρχίες που η Ουκρανία δεσμεύτηκε για την καλοκαιρινή επίθεση ήταν κυρίως άπειροι σχηματισμοί που έλαβαν μόλις πέντε εβδομάδες δυτικής εκπαίδευσης πριν από την επιχείρηση.
Πέντε εβδομάδες δεν είναι αρκετός χρόνος για να προσαρμοστεί κάποιος στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης μάχης.
Ορισμένοι αξιωματικοί των ΗΠΑ πιστεύουν επίσης ότι το ουκρανικό γενικό επιτελείο μείωσε τη μαχητική ισχύ της χώρας μοιράζοντας τις προσπάθειές της σε τρία μέτωπα και όχι σε έναν μόνο άξονα, αφήνοντας τα στρατεύματα σε κάθε μέτωπο πολύ αδύναμα για να προχωρήσουν.
Η ικανότητα των Ρώσων στις αμυντικές επιχειρήσεις
Παράλληλα ενώ οι Ρώσοι έχουν δείξει ελάχιστη ικανότητα στην επίθεση, αποδείχθηκαν πολύ ικανοί στην άμυνα.
Οι ρωσικές αμυντικές γραμμές το 2023 ήταν βαθιές, καλά προετοιμασμένες, είχαν εκτεταμένα ναρκοπέδια, υποστηριζόμενες από κινητές εφεδρείες και διέθεταν στρατεύματα που πολέμησαν σκληρά τους επιτιθέμενους Ουκρανούς.
Η διάσπαση αμυντικών γραμμών όπως αυτές έχουν αποδειχθεί ιστορικά πολύ δύσκολες ακόμα και για καλά εκπαιδευμένες δυνάμεις επίθεσης εστιασμένες στην κύρια προσπάθεια.
Η κακή απόδοση και το αδύναμο κίνητρο μάχης της Ρωσίας το 2022 είχαν οδηγήσει πολλούς να περιμένουν τη ρωσική ανικανότητα ή δειλία ή και τα δύο το 2023, αλλά οι Ρώσοι είχαν μάθει αρκετά από τις αποτυχίες τους για να παρουσιάσουν έναν πολύ πιο σκληρό στόχο μέχρι τότε.
Ποιότητα εναντίον ποσότητας
Η ανθεκτικότητα της βαθιάς, προετοιμασμένης Ρωσικής άμυνας κατέστησε πολύ δύσκολο για την Ουκρανία να επιτύχει.
Ο ανώτατος διοικητής των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγός Valery Zaluzhnyi, χαρακτήρισε τον πόλεμο ως αδιέξοδο, αλλά πιστεύει ότι η νέα τεχνολογία μπορεί να επιτρέψει μια ουκρανική επανάσταση. Έχει δίκιο στο πρώτο σημείο, αλλά μάλλον όχι στο δεύτερο.
Η προσαρμογή του εχθρού και η πανταχού παρουσία κάλυψης και απόκρυψης στη στεριά περιορίζουν την ικανότητα των νέων όπλων να διασπάσουν ισχυρές άμυνες, και η άμυνα της Ρωσίας είναι τώρα αρκετά ισχυρή.
Η επιτυχία για την Ουκρανία θα απαιτήσει επομένως υπομονή για έναν μακρύ, σκληρό πόλεμο τόσο από την πλευρά της Ουκρανίας όσο και από τους δυτικούς συμμάχους της.
Τι σημαίνει αυτό για το μέλλον του πολέμου ευρύτερα; Ο επιθετικός ελιγμός δεν είναι νεκρός.
Αυτό το μοτίβο θέτει ένα δίλημμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο στρατός των ΗΠΑ έχει εδώ και καιρό προνομιακή ποιότητα σε σχέση με την ποσότητα. Αυτό έχει δημιουργήσει έναν στρατό με τις δεξιότητες και τον εξοπλισμό για να εκμεταλλευτεί επιθετικές ευκαιρίες όταν παρουσιάζονται, όπως έκαναν στο Κουβέιτ το 1991 και μπορεί να κάνουν ξανά στο μέλλον.
Αλλά αν οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες και ο πόλεμος φθοράς έχει ως αποτέλεσμα, ο σημερινός στρατός των ΗΠΑ δεν είναι φτιαγμένος για να αντέξει τις απώλειες που θα μπορούσε να προκαλέσει.
Συμπέρασμα
Το μάθημα της επίθεσης της Ουκρανίας το 2023, υπό το φως της εμπειρίας του παρελθόντος, είναι ότι οι βαθιές και καλά προετοιμασμένες άμυνες παραμένουν ισχυρές, όπως ήταν τον περασμένο αιώνα
Η ποιότητα από μόνη της μπορεί να είναι ανεπαρκής από μόνη της για την επιτυχία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει μεταπέσει σε πόλεμο φθοράς, όπου τον πρώτο λόγο πλέον εξαιτίας υπεροχής σε ποσότητα ανθρώπινου δυναμικού και οπλικών συστημάτων και μέσων έχει η Ρωσία.
