Ο πρόεδρος Ερντογάν, ως γνωστόν, λατρεύει τα μεγάλα έργα και επί της Προεδρίας του έχει κατασκευαστεί το παλάτι του, αξίας πολλών εκατομμυρίων και φυσικά, δεν δίνει σημασία σε περιβαλλοντικά θέματα με αποτέλεσμα να υπάρχουν έντονες διαμαρτυρίες, από συλλογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις.
Οι επικριτές του, τον έχουν κατηγορήσει ότι φροντίζει για τη δική του, προσωπική πολιτική και ιστορική κληρονομιά με αυτά τα έργα.
Κανένα από αυτά, ωστόσο, δεν έχει προκαλέσει τη διαμάχη που περιβάλλει τώρα την τελευταία υπερμεγέθη "επιχείρηση" του Ερντογάν, ένα τεχνητό κανάλι, υπό το όνομα Canal Istanbul, το οποίο θα εκτείνεται παράλληλα με τον Βόσπορο μεταξύ της Θάλασσας του Μαρμαρά και της Μαύρης Θάλασσας.
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, που ελήφθησαν από το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, τα θεμέλια της γέφυρας αναμένεται να τεθούν την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου, με τελετή στην οποία θα παρευρεθούν ο Πρόεδρος Ερντογάν και ο Υπουργός Μεταφορών και Υποδομών Αντίλ Καραϊσμάνογλου.
Η κύρια έκταση της γέφυρας, η οποία έχει μήκος 440 μέτρα, θα φτάσει τα 860 μέτρα σε μήκος με 210 μέτρα πλευρικά ανοίγματα δεξιά και αριστερά, ενώ το συνολικό της μήκος θα είναι 1618 μέτρα με τις οδογέφυρες προσέγγισης.
Το πλάτος της πλατφόρμας της γέφυρας θα είναι 46 μέτρα.
Οι πύργοι γεφυρών, σχεδιασμένοι με τη γεωμετρία "Diamond", θα ανυψωθούν σε ύψος 196 μέτρων.
Οι πύργοι θα διαμορφωθούν από δύο κολώνες από οπλισμένο σκυρόδεμα, με διατομή διαφόρων διαστάσεων κάτοψης και πάχους τοιχώματος.
Αυτά τα πόδια θα συνδεθούν μεταξύ τους, με εγκάρσιες δοκούς στο επίπεδο του δαπέδου και στην κορυφή.
Το έργο έχει αμφισβητηθεί από περιβαλλοντολόγους, οι οποίοι φοβούνται, ότι θα καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον της Κωνσταντινούπολης και θα διαβρώσει τα αποθέματα γλυκού νερού.
Άλλοι, έχουν αμφισβητήσει την οικονομική βιωσιμότητα του έργου, με την τουρκική κυβέρνηση να παρέχει διαφορετικές κάθε φορά εκτιμήσεις του κόστους, οι οποίες κυμαίνονται από 12,7 έως 25 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επίδικο εδώ, είναι επίσης και η μοίρα της Συνθήκης του Μοντρέ του 1936, μιας διεθνούς συμφωνίας η οποία ρυθμίζει την κυκλοφορία, διά μέσου των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων.
Αυτό το ζήτημα πριν λίγους μήνες κλιμακώθηκε , όταν ο πρόεδρος του τουρκικού κοινοβουλίου Μουσταφά Σεντόπ ισχυρίστηκε, ότι ο Ερντογάν, έχει την εξουσία να αποσύρει την Τουρκία από τη συνθήκη.
Αργότερα ισχυρίστηκε, ότι απλώς μιλούσε για τις προεδρικές εξουσίες και όχι για την πολιτική, που τελικώς θα εφαρμοστεί από τη χώρα, ωστόσο τα όσα είπε, αρκούσαν για να προκαλέσουν ανησυχία σε μια ομάδα απόστρατων Τούρκων ναυάρχων.
Οι τελευταίοι εξέδωσαν κοινή δήλωση, με την οποία, αντιτίθενται στην ιδέα και υποστηρίζουν ότι η συνθήκη είναι απαραίτητη, για τη διατήρηση της ειρήνης στη Μαύρη Θάλασσα.
Με τη σειρά της, η κίνησή τους ώθησε τον Ερντογάν, να συγκαλέσει το υπουργικό συμβούλιο και τους ανώτερους αξιωματούχους του σε έκτακτη συνεδρίαση.
Δέκα από τους υπογράφοντες τη δήλωση συνελήφθησαν, με τον διευθυντή επικοινωνιών της τουρκικής Προεδρίας, να τους κατηγορεί ότι υπονοούν, πως η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί πραξικοπηματικά.
Ωστόσο, δεν έχει εξηγήσει πώς σκοπεύει να συνταιριάξει τις οικονομικές παραμέτρους του ονείρου του για το κανάλι, με την καταστατική χάρτα που επιβάλλει η συνθήκη του Μοντρέ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κατάπτυστη προπαγάνδα: Η Τουρκία κατηγορεί τους Κούρδους για βομβαρδισμό νοσοκομείου
Σύμφωνα με τους όρους της, η Τουρκία, δεν μπορεί να εμποδίσει πλοία από το να χρησιμοποιούν τις θαλάσσιες διόδους των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, πράγμα που σημαίνει, ότι δεν μπορεί να αναγκάσει τα διερχόμενα πλεούμενα να χρησιμοποιούν το προτεινόμενο νέο κανάλι.
Η Τουρκία, επιτρέπεται να χρεώνει μόνον ένα συμβολικό τέλος γι’ αυτές τις διαβάσεις, επί του παρόντος, κατά μέσο όρο περίπου 4.500 δολ. ανά πλοίο.
Μόνο ένα σημαντικά χαμηλότερο τέλος διαμετακόμισης, θα ενθάρρυνε τη χρήση του Canal Istanbul και η διαφορά θα έπρεπε να αντισταθμιστεί, από έναν μεγαλύτερο όγκο κυκλοφορίας.
Κάτι τέτοιο, όμως, θα δημιουργήσει στον Ερντογάν, πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό και διπλωματικά στο εξωτερικό.
Η υπογραφή της συνθήκης, θεωρείται από πολλούς στην Τουρκία ως ιστορικό επίτευγμα, με βάση το οποίο μια νέα δημοκρατία, απέκτησε κυριαρχικό έλεγχο επί των ακτών της και τερμάτισε τη διεθνή εντολή που της επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το να εξαλείψει ένα σύμβολο της τουρκικής εθνικής υπερηφάνειας, δεν θα είναι εύκολο για έναν εθνικιστή πρόεδρο.
Η συνθήκη χρησιμεύει μέχρι σήμερα ,ως διπλωματικό μέσο για την Τουρκία, για την πρόληψη συγκρούσεων στη Μαύρη Θάλασσα.
Επιβάλλει αυστηρά όρια χωρητικότητας, στα στρατιωτικά πλοία από κράτη που δεν έχουν ακτές στην περιοχή, τα οποία ,διέρχονται από τα τουρκικά στενά.
Αυτό επέτρεψε στην Άγκυρα, να απαγορεύσει τη διέλευση των πλοίων πλωτών νοσοκομείων Mercy και Comfort του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης Ρωσίας - Γεωργίας το 2008.
Η συνθήκη περιορίζει επίσης τη Ρωσία, απαιτώντας από τη Μόσχα, να παρέχει εκ των προτέρων κοινοποίηση για τη διέλευση των πολεμικών της πλοίων προς θερμότερες θάλασσες.
Τέλος, δεν είναι σαφές εάν μια απλή απόσυρση από τη συνθήκη, θα έδινε στην Τουρκία, περισσότερη ισχύ ως προς τον έλεγχο της κυκλοφορίας μέσω των στενών της.
Άλλες χώρες, πιθανότατα, θα επικαλούνταν το εθιμικό δίκαιο των θαλασσών και θα διεκδικούσαν, την ελεύθερη κυκλοφορία των πλοίων τους.
Καθώς τα μεγάλα έργα προχωρούν, το συγκεκριμένο είναι πιθανό, να φέρει στον Τούρκο πρόεδρο, περισσότερα προβλήματα απ’ ότι κύρος και προβολή.
