Κι όμως, αγελάδες σε μία πρότυπη κτηνοτροφική μονάδα στο Αργυροπούλι Τυρνάβου, στη Λάρισα, κοιμούνται σε... στρώματα, όπως αναφέρει το ypaithros.gr!
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του ypaithros.gr, πρόκειται για τη μονάδα εκτροφής αγελάδων γαλακτοπαραγωγής του Δημήτριου Καζάνα. «Πρέπει να ξέρεις τα ζώα και να ξέρεις πώς λειτουργεί για να πάνε όλα καλά. Δεν δίνεις απλώς το φαγητό σε κάποιον για να πάει να ταΐσει», τονίζει ο ίδιος.
Στα 15 του έφυγε από το χωριό, προκειμένου να πάει στον Καναδά για σεζόν. «Υπήρχε αυτή η τάση στο χωριό, πολλοί έφευγαν άνοιξη μετά το Πάσχα και πήγαιναν στον Καναδά να μαζέψουν σκουλήκια για ψάρεμα. Γύριζαν το φθινόπωρο.
Στις 22 Μαΐου 1972, μπήκα στο αεροπλάνο για Βρυξέλλες και από εκεί βρέθηκα στο Τορόντο, όπου είχα πρώτα ξαδέλφια. Πήγα και έμεινα. Το όνειρό μου ήταν να βγάλω 100.000 δρχ. και να έρθω να αγοράσω δέκα αγελάδες.
Και τη γυναίκα μου, που τη βρήκα εκεί στον Καναδά, όταν παντρευτήκαμε, την έβαλα και υπέγραψε ότι μια μέρα θα γυρίσουμε στην Ελλάδα και εγώ θα κάνω γελάδια». Το είπε και το έκανε.
Αρκετά χρόνια μετά, επέστρεψε στη Λάρισα με την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τους τρεις γιους του. «Ο τελευταίος γιος γεννήθηκε στην Ελλάδα. Νομίζαμε ότι, αν αλλάζαμε αέρα, θα κάναμε κόρη, αλλά… μπα», λέει γελώντας.
Τα πρώτα χρόνια εκείνος και η γυναίκα του, που στον Καναδά ήταν καθηγήτρια Αγγλικών, περιποιούνταν όλα τα ζώα. Η μονάδα που έφτιαξε είναι πρότυπη και τα γελάδια κοιμούνται σε ειδικά στρώματα.
«Όταν πρωτοήρθα και έβαλα στρώματα για να κοιμούνται οι αγελάδες, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου νόμισε ότι τρελάθηκα. Μου είπε “άντε παιδί μου, πέρασες ωκεανό”» διηγείται, γελώντας ο κτηνοτρόφος.
Όπως εξηγεί ο κ. Καζάνας, «τη στιγμή που τα ζώα τα έχω εγκλωβίσει σε έναν περιορισμένο χώρο, πρέπει να τους δώσω τις ανέσεις που θα είχαν αν ήταν ελεύθερα στη φύση. Η αγελάδα ψάχνει πάντα να βρει το μαλακό μέρος για να πάει να κοιμηθεί. Και στα δάπεδα δεν πατάνε σε τσιμέντο, έχουμε βάλει τάπητες καουτσούκ, ώστε να αισθάνεται το πόδι της ότι πατάει έξω στο χώμα».
Ο ίδιος διευκρινίζει ότι όλα αυτά δεν είναι δικές του ιδέες και απόψεις, αλλά αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών και σχετίζονται άμεσα τόσο με την υγεία των ζώων όσο και με την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος. Όμως, το ελληνικό Δημόσιο δεν του έδινε άδεια για να κάνει όσα ήθελε, αλλά και όσα είχε δει στον εξωτερικό να εφαρμόζονται με επιτυχία.
Από το 2002 έως το 2008 η μονάδα του είχε πιστοποιηθεί από τις ΗΠΑ και έδινε την παραγωγή στη ΦΑΓΕ για να φτιαχτεί γιαούρτι. «Κάθε τρεις μήνες, ερχόταν κλιμάκιο ελεγκτών από τη Νέα Υόρκη και δεν ήταν κανένας δημόσιος υπάλληλος, ξέρεις τι ήταν; Συνταξιούχοι κτηνοτρόφοι», διηγείται.
«Μια φορά, αφού ολοκλήρωσαν τον έλεγχο, κάθισαν να πιούν λίγο νερό και ρώτησαν τη γυναίκα μου: ‘‘Όταν θέλεις γάλα για το σπίτι, ποια αγελάδα αρμέγεις;’’ Εκείνη, ευτυχώς, απάντησε ‘‘όποια να ’ναι’’. Ήταν κόλπο για να δουν αν προσέχουμε σωστά και το ίδιο όλα τα ζώα».
Ο Δημήτρης Καζάνας είναι υπερήφανος για την πρότυπη μονάδα που έχει και ας μην κερδίζει περισσότερο οικονομικά. Σήμερα, δίνει το γάλα του στη βιομηχανία Όλυμπος και, σε γενικές γραμμές, δηλώνει ευχαριστημένος.
«Στην Ελλάδα, δεν πληρώνεται διαφορετικά η καλύτερη σύνθεση και ποιότητα, άντε να πάρεις ένα λεπτό παραπάνω. Ζητάνε 3,70 λιπαρά, 3,2 πρωτεΐνη. Εγώ στο γάλα μου είχα τον τελευταίο μήνα 4,78 λιπαρά και 3,87 πρωτεΐνη.
Η βιομηχανία τραβάει τα λιπαρά από το γάλα για να τα πάει στο 3,70, άρα βγάζει επιπλέον χρήματα από μένα, αλλά εγώ δεν επωφελούμαι. Υπογράφεις συμβόλαιο, αλλά δίνεις το γάλα με τιμή ανοιχτή».
Ο ίδιος συνεχίζει, λέγοντας ότι «η λύση θα ήταν, βέβαια, ο συνεταιρισμός πολλών παραγωγών, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ποσότητα και να μπορούν να διαπραγματευτούν με τη βιομηχανία. Όμως, είναι δύσκολη η συνεργασία στην Ελλάδα. Αυτό πήγαμε να κάνουμε με τον ΘΕΣγάλα.
Τριάντα παραγωγοί μαζεύαμε 150 τόνους γάλα την ημέρα και έτσι μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε με καλύτερους όρους. Όμως, μετά μας έδωσαν προκαταβολή και οι άλλοι συμφώνησαν, οπότε ήμασταν πλέον δεσμευμένοι. Έφυγα, λοιπόν, και, ευτυχώς, γιατί τώρα όλοι χρωστάνε».
«Πολλοί, και όχι μόνο στον κλάδο μας, προτιμούν το ψιλοβόλεμα. Όμως, το ψιλοβόλεμα έχει κοντά ποδάρια. Πρέπει να πατήσεις λάσπη και κοπριά για να πεις ότι είσαι παραγωγός, αλλιώς είσαι διαχειριστής και αυτό είναι άλλη δουλειά», καταλήγει.
