Για να εκτελέσουν μια stealth εναέρια επίθεση, οι στρατοί ανά τον κόσμο σκέφτηκαν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα στο παρελθόν: τα υποβρύχια αεροπλανοφόρα. Αν σκέφτεστε πως η ιδέα είναι πολύ τρελή για να είναι αληθινή θα εκπλαγείτε αν μάθετε πως τέτοια σκάφη υπήρξαν όντως στο παρελθόν.
Όμως, για να δούμε γιατί αυτά τα πολεμικά πλοία απέτυχαν στο πεδίο της μάχης και γιατί τελικά αποσύρθηκαν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο υποβρύχιο εκτός Ηνωμένων Πολιτειών
Τα Πρώτα Υποβρύχια Αεροπλανοφόρα
Η ιδέα των υποβρύχιων αεροπλανοφόρων αρχικά προτάθηκε από τον γερμανικό στρατό το 1915, όταν η γερμανική αεροπορία προσπαθούσε να βομβαρδίσει το Λονδίνο επιχειρώντας FF-29 υδροπλάνα εξοπλισμένα με βόμβες τα οποία περνούσαν πάνω από το πορθμό της Μάγχης. Η αποστολή δεν πήγε όπως σχεδιάστηκε αν και τα αεροσκάφη γύρισαν με ασφάλεια στην γερμανική βάση. Αποφασίστηκε έπειτα ότι μία τέτοια επίθεση απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια για να γίνει αποτελεσματικά. Έτσι, η καλύτερη λύση που βρήκαν ήταν να απογειώνουν τα αεροσκάφη τους από υποβρύχια.
Το 1915 το τέσταραν στην πράξη: εκτόξευσαν ένα FF-29 από το κατάστρωμα ενός SM UM-12 υποβρυχίου. Στις 6 Ιανουαρίου του 2015, το U-12 έγινε το πρώτο υποβρύχιο που εκτόξευσε αεροπλάνο στη θάλασσα. Μετά από αυτό το συμβάν, δεν συνέβησαν αρκετά γεγονότα γύρω από τα υποβρύχια αεροπλανοφόρα. Η ανάπτυξη τέτοιων προγραμμάτων προσωρινά εγκαταλείφθηκε κυρίως λόγω του τέλους του πολέμου. Επιπλέον, ένας λόγος ο οποίος έκανε το πρότζεκτ μη πρακτικό ήταν η ανικανότητα των υποβρυχίων να βυθιστούν όσο τα αεροσκάφη βρίσκονταν στο κατάστρωμά τους.
Το επόμενο βήμα στην ανάπτυξη τέτοιων υποβρυχίων συνέβει στην περίοδο του μεσοπολέμου: κατά την διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου η Γαλλία, Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, και η Ιαπωνία τροποποίησαν υποβρύχια ώστε να είναι ικανά να κουβαλάνε και να εκτοξεύουν υδροπλάνα. Τα περισσότερο από αυτά τα υδροπλάνα είχαν αναγνωριστικούς σκοπούς και ελαφριά έως καθόλου πυρομαχικά μαζί τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
To απόλυτο ρωσικό πυρηνικό υποβρύχιο που "τρέμει" η Κίνα
Επιχειρήσεις Στους Πολέμους
Η χώρα η οποία έκανε την πιο εκτεταμένη χρήση των υποβρύχιων αεροπλανοφόρων ήταν σίγουρα η Ιαπωνία. Ακούγεται αρκετά λογικό αν λάβετε υπόψη την γεωγραφική της θέση. Για να εξαπολύσει εναέριες επιθέσεις, η Ιαπωνία χρειαζόταν μία βάση που θα έδινε στα αεροσκάφη της αρκετά μεγάλη εμβέλεια. Συνολικά, η χώρα έχτισε 47 υποβρύχια με δυνατότητες εκτόξευσης αεροσκαφών.
Η Ιαπωνία ήταν επίσης το κράτος που εκμεταλλεύτηκε περισσότερα αυτά τα σκάφη στη μάχη. Πιο συγκεκριμένα, το ιαπωνικό I-25 υποβρύχιο αεροπλανοφόρο κατάφερε να εκτελέσει τον πρώτο (και μόνο) επίσημο βομβαρδισμό στο ηπειρωτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το 1942. Το υποβρύχιο εκτόξευσε ένα αεροσκάφος το οποίο πέταξε δύο βόμβες σε ένα δάσος στο Όρεγκον.
Το ιαπωνικό ναυτικό έχτισε υποβρύχια αεροπλανοφόρα τα οποία ήταν μεγαλύτερα από το I-25. Τα υποβρύχια τύπου AM ήταν γρήγορα, τεράστια σε μέγεθος και ικανά να κουβαλάνε και να εκτοξεύουν ένα Aichi M6A1 αεροσκάφος. Ωστόσο, είχαν περιορισμένες δυνατότητες κάτω από το νερό, κάτι που τα έκανε εύκολους στόχους στην θάλασσα. Το I-13 καταστράφηκε το 1945 από το αμερικανικό USS Lawrence C. Taylor αεροπλανοφόρο και το USS Anzio. Το άλλο υποβρύχιου τύπου AM, το I-14 παραδόθηκε στην θάλασσα στο τέλος του πολέμου.
Τα τελευταία του είδους τους, τα υποβρύχιο κλάσης I-400, I-401 και I-402 ήταν τα μεγαλύτερο υποβρύχια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και ενεπλάκησαν σε κάποιες αποστολές, ποτέ δεν κατάφεραν να 'ζήσουν' κανονική δράση. Κουβαλώντας το υδροπλάνα Aichi M6A Seira, το I-400 αρχικά προορίζονταν να συνδράμει στην Επίθεση του Καναλιού του Παναμά αλλά η όλη αποστολή δεν έγινε ποτέ. Μετά από αυτό, σχεδιάστηκε μία επίθεση στη νήσο Ουλίθι, αλλά η Ιαπωνία παραδόθηκε πριν συμβεί η επιχείρηση. Το ίδιο ισχύει και για την Επιχείρηση Cherry Blossoms at Night, η οποία αφορούσε ένα I-400 και ένα αεροσκάφος το οποίο θα έριχνε βιολογικές βόμβες στις ΗΠΑ.
Γιατί Απέτυχαν
Τα τελευταία υποβρύχια αεροπλανοφόρα που χτίστηκαν ήταν τα Santoku Τύπου I-400, Ι-401, και I-402. Αυτά τα υποβρύχια είχαν αρκετές δυνατότητες και προοπτικές να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά σε εχθρικούς στόλους και βάσεις. Αλλά γιατί δεν τα κατάφεραν ποτέ;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Για αυτό τον λόγο το μεγαλύτερο όπλο των Ναζί απέτυχε παταγωδώς
Λοιπόν, όπως αναφέραμε προηγουμένως, το Αυτοκρατορικό Ναυτικό ποτέ δεν κατάφερε να επιχειρήσει αυτά τα υποβρύχια στο πεδίο της μάχης. Κατά την διάρκεια των τελευταίων σκηνών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερική ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από την Ιαπωνία. Για αυτό και το Αυτοκρατορικό Ναυτικό αναγκάστηκε να αναβάλει την αποστολή Επίθεσης του Καναλιού του Παναμά. Όσο οι Ιάπωνες προσπαθούσαν να το επιτεθούν, οι Αμερικάνοι μάζευαν μεγάλη ναυτική δύναμη γύρω από τα ιαπωνικά νησιά και σχεδίαζαν μία πολύ δυνατή επίθεση. Όταν ο ιαπωνικός στρατός το κατάλαβε, αμέσως ακύρωσε την επίθεση στο Παναμά και υποχώρησε τα υποβρύχια αεροπλανοφόρα για να βοηθήσουν στην υποστήριξη της χώρας. Οι άλλες δύο προαναφέρσουσες αποστολές δεν συνέβησαν ποτέ αφού η Ιαπωνία παραδόθηκε πριν ξεκινήσουν.
Συμπεραίνουμε λοιπόν πως ο βασικός λόγος πίσω από την αποτυχία αυτών των αεροπλανοφόρων ήταν πως η Ιαπωνία, η χώρα που τα χρησιμοποιούσε περισσότερο από κάθε άλλη, έχασε το πλεονέκτημα στη θάλασσα και εν τέλει ηττήθηκε ολοκληρωτικά στον πόλεμο. Ουσιαστικά ο τύπος υποβρυχίων Santoku (όπως τα ονόμαζε η Ιαπωνία) δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δείξει τις δυνατότητές του στο πεδίο της μάχης.
Ωστόσο, γενικά τα πρότζεκτ αυτά είχαν αρκετά τεχνικά θέματα τα οποία ποτέ δεν κατάφεραν να διορθωθούν πλήρως. Όποτε ένα υποβρύχιο κουβαλούσε ένα αεροσκάφος, οι υποβρύχιες δυνατότητές του σχεδόν εξαφανίζονταν. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος πίσω από την εγκατάλειψη της ιδέας μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
