Η Δυτική Σαχάρα, το 80% της οποίας ελέγχεται από το Μαρόκο, διαθέτει εκτεταμένα αποθέματα φωσφορικών αλάτων και πλούσιες αλιευτικές περιοχές στον Ατλαντικό. Η Αλγερία φιλοξενεί και υποστηρίζει εδώ και καιρό το Μέτωπο Polisario, το οποίο επιδιώκει την πλήρη ανεξαρτησία για την επικράτεια και έχει ζητήσει ένα δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, όπως προβλεπόταν σε μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός το 1991.
Το Μαρόκο εργάζεται για τον επανεξοπλισμό εδώ και αρκετό καιρό, από τότε που διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Αλγερία. Η ένταση στη Βόρεια Αφρική λόγω της αποστασιοποίησης μεταξύ των δύο χωρών, έχει υποστεί σημαντική κλιμάκωση τους τελευταίους τρεις μήνες. Η εξουσία στη Δυτική Σαχάρα ήταν το κύριο έναυσμα για ορισμένους δεσμούς που ήταν βασικοί, ειδικά για την προμήθεια φυσικού αερίου σε χώρες όπως η Ισπανία. Η κούρσα εξοπλισμών μεταξύ Ραμπάτ και Αλγέρι, βιώνει τώρα ένα νέο κεφάλαιο με την αποστολή στρατιωτικού στόλου από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο βασίλειο των Αλαουιτών.
Η εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ του Μαρόκου και του Ισραήλ - σε αντάλλαγμα της αμερικανικής αναγνώρισης της κυριαρχίας του Μαρόκου επί του εδάφους αυτού - όξυνε τις εντάσεις με την Αλγερία, υποστηρίκτριας του παλαιστινιακού ζητήματος.
Το Μαρόκο και το Ισραήλ, υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης για τη συνεργασία σε θέματα ασφάλειας και πληροφοριών κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας Benny Gantz στο Ραμπάτ.
Τον Σεπτέμβριο του 2020, το Μαρόκο επανέλαβε τις σχέσεις του με το Ισραήλ ως μέρος των Συμφωνιών του Αβραάμ, που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, κατά τις οποίες πολλά αραβικά κράτη ξεκίνησαν σχέσεις με το Ισραήλ.
Τους τελευταίους μήνες, το Ραμπάτ έχει ενισχύσει τους δεσμούς του με σημαντικούς μακροπρόθεσμους συμμάχους, όπως το Ισραήλ. Η τοποθέτηση του Πρέσβη Ντέιβιντ Γκόβριν, ήταν η πρώτη κίνηση που άφησε να εννοηθεί τι επρόκειτο να συμβεί μεταξύ των δύο χωρών. Μετά από αυτό, Μαροκινοί και Ισραηλινοί υπέγραψαν μια «άνευ προηγουμένου» συμφωνία ασφαλείας, σύμφωνα με τον υπουργό Άμυνας του Ισραήλ Μπένι Γκαντζ.
Η απόκτηση από το Βασίλειο των αμυντικών συστημάτων Iron Dome της εταιρείας Rafael Advanced Defense Systems, είναι από τις σημαντικότερες στο πλαίσιο του μνημονίου που επισφραγίστηκε στα τέλη Νοεμβρίου με την επίσκεψη του υπουργού Gantz στο βασίλειο των Αλαουιτών.
Από την άλλη μεριά τα Εμιράτα, αναγνωρίζουν την εξουσία του Μαρόκου στη Δυτική Σαχάρα και το Μαρόκο κάνει το ίδιο με την εξουσία των ΗΑΕ στα νησιά Μεγάλο και Μικρό Τουνμπ και τον Αμπού Μούσα. Οι ιστορικές σχέσεις που ενώνουν το Άμπου Ντάμπι και το Ραμπάτ, διευκολύνουν σε μεγάλο βαθμό τη συνεργασία μεταξύ δύο χωρών που θα έπρεπε να είναι περιφερειακοί ηγέτες. Για το λόγο αυτό, τα Εμιράτα προσεγγίζουν τον Μαροκινό σύμμαχό τους σε μια περίοδο μεγάλης πολυπλοκότητας λόγω της διαμάχης με την Αλγερία. Το κάνει επίσης με την Αίγυπτο, έναν άλλο σύμμαχο των Εμιράτων, με τους οποίους το βασίλειο θα μοιραστεί τους 68 μαχητές που θα στείλουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στις δύο χώρες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τουρκία: Εξαφανίστηκε το 1/3 του προϋπολογισμού σε 40 ημέρες - Φήμες για πρόωρες εκλογές το ερχόμενο καλοκαίρι
Σύμφωνα με την Atalayar, εμφανίζεται από χθες το εξής σενάριο: Ότι μελετάται παραχώρηση (ή πώληση με χαμηλό αντίτιμο) των 59 Mirage 2000-9 (68 συνολικά με ακόμη 9 παλαιότερου τύπου) που διαθέτει η πολεμική αεροπορία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων σε Μαρόκο και Αίγυπτο για ενίσχυση των δικών τους αεροποριών. Τα Mirage αυτά, τα ΗΑΕ θα τα αντικαταστήσουν με την παραγγελία των 80 Rafale που ανακοινώθηκε πρόσφατα.
Το σκεπτικό αυτής της δράσης -εφόσον αληθεύει καθώς δεν μπορεί ακόμη να διασταυρωθεί- είναι πολλαπλό. Από τη μια τα Εμιράτα εμφανίζονται ως μεγάλος χρηματοδότης και ευεργέτης δύο σημαντικών αραβικών χωρών της Βόρειας Αφρικής, δημιουργώντας ένα δικό του άξονα ισχύος εντός του αραβικού-ισλαμικού κόσμου. Οι καλές σχέσεις με την Αίγυπτο είναι δεδομένες και τώρα ενισχύονται με το Μαρόκο, όπου τα Εμιράτα εμφανίζονται να στηρίζουν και τη διεκδίκηση από το τελευταίο της Δυτικής Σαχάρας, όπου διεξάγεται μια πολύχρονη σύγκρουση με το τοπικό μέτωπο του Πολισάριο.
Μια δεύτερη ανάγνωση αυτής της πιθανολογούμενης εξέλιξης, είναι πως μέσω των Εμιράτων, επεκτείνει και η Γαλλία την δική της επιρροή στην περιοχή. Όπου ήδη το Παρίσι έχει κάνει μεγάλες πωλήσεις όπλων στην Αίγυπτο (ελικοποτεροφόρα Mistral, φρεγάτα FREMM, μαχητικά Rafale) αλλά και στο Μαρόκο, ενώ ήδη συζητείται η εκεί πώληση οκτώ ελικοπτέρων H225 Caracal. Ενώ φυσικά η μεταπώληση ή παραχώρηση των Εμιρατιανών Mirage, μπορεί να γίνει μόνο με την άδεια του Παρισιού και την στήριξη του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γιατί οι χώρες του Κόλπου δεν πρέπει να βοηθήσουν τον Ερντογάν τώρα να σωθεί από τη συντριβή του στηρίζοντας την τουρκική οικονομία;
Τρίτη ανάγνωση είναι η ισχυροποίηση ενός «τριγώνου» ισλαμικών χωρών, Εμιράτα-Αίγυπτος-Μαρόκο, ως αντίβαρο των φονταμενταλιστικών εξάρσεων που παρατηρούνται σε Λιβύη και Τουρκία. Το «τρίγωνο» μάλλον μπορεί να γίνει και «τετράγωνο», περιλαμβάνοντας την Τυνησία, που βρίσκεται εντός μεγάλης πολιτικής αναταραχής, με τον πρόεδρο Kais Saied να έχει καταργήσει το κοινοβούλιο και να κυβερνά μέσω μιας διορισμένης κυβέρνησης.
Αν όλα τα παραπάνω αληθεύουν, βλέπουμε να εξελίσσονται εντός του Αραβικού κόσμου μεγάλες αλλαγές και συσπειρώσεις με νέους πόλους ισχύος: η Αίγυπτος διατηρεί την ηγετική της θέση αλλά ενισχύεται και παραχωρεί εν μέρει σκήπτρα στα Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία ακολουθεί και αναζητά τη δική της συμμαχία, το Κατάρ ενισχύει την Τουρκία, αλλά και κοιτά προς τα ανατολικά, η Τουρκία ψάχνει παντού να αναβιώσει τις διαρρηγμένες σχέσεις της.
Μια τέτοια πιθανή εξέλιξη αφορά και την ελληνική ελπίδα-υπόθεση, να μπορούσαμε να πάρουμε κάποια Mirage 2000-9 από τα Εμιράτα (τα οποία είναι σε πολύ καλή κατάσταση) και να ενισχύσει η ΠΑ τη δική της δύναμη των 2000-5 για μια περίπου δεκαπενταετία, ως μια φθηνή αλλά αξιόλογη αναβάθμιση των ικανοτήτων της. Προφανώς αν όλα τα παραπάνω συμβούν, αυτή η ευκαιρία χάνεται και απομένει μόνο μια νέα επένδυση στο Rafale, το οποίο αποκτά πλέον και πολιτικό χαρακτήρα ως κοινό μαχητικό «Αραβικών-Μεσογειακών χωρών».
