Η Τουρκία έχει πλέον καταστεί μια αναθεωρητική, επιθετική και επικίνδυνη χώρα, ένας παγκόσμιος ταραξίας, που ενώ αψηφά και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, ενώ απειλεί τις γειτονικές της χώρες, εμφανίζεται να αδικείται, να απειλείται, καθαρή περίπτωση στρεψοδικίας, γράφει σε ανάλυση του, στο sigmalive.com, ο *Αντγος ε.α., με Μεταπτυχιακό (M.Sc.) από το ΕΚΠΑ και πρόεδρος του ΕΛΙΣΜΕ, Ιωάννης Μπαλτζώης.
Ο δε πρόεδρός της το τελευταίο χρονικό διάστημα με τη στάση και συμπεριφορά του καθίσταται ο εύκολος στόχος δηλητηριώδους κριτικής, από μεγάλα διεθνή εκδοτικά συγκροτήματα, εφημερίδες και περιοδικά, όπου με δηλητηριώδη άρθρα αποτυπώνουν αυτό που δείχνει και είναι στην πραγματικότητα. Τα ECONOMIST, STERN, WASHINGTON EXAMINER, με τη φωτογραφία του στο εξώφυλλό των, χαρακτηρίζουν τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με σκληρές εκφράσεις, ως δικτάτορα, νταή, εμπρηστή, αδίστακτο, καρκίνωμα και σατανικό. Εκφράσεις που πραγματικά σοκάρουν, αλλά θα λέγαμε ότι, σε μεγάλο βαθμό, απηχούν την πραγματικότητα. Και τούτο γιατί εμπνευστής όλης της επιθετικής, αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας, ιδιαίτερα κατά του Ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρο), είναι ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος, που σκοπό έχει να συνεχίσει να κυβερνά και να γίνει ο νέος και μεγαλύτερος Ατατούρκ στην ιστορία της Τουρκίας. Και για να γίνει αυτό, ο Ερντογάν θα πρέπει να υλοποιήσει τη «μυστική διαθήκη» του Μουσταφά Κεμάλ, τον Εθνικό Όρκο (Misaak-I Milli), αδιαφορώντας παντελώς για κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, που παραβιάζει συνεχώς -ατιμώρητα δυστυχώς- μέχρι τώρα.
Όπως εκτιμάται, η Τουρκία δεν θα σταματήσει την αναθεωρητική, επιθετική της πολιτική, ιδιαίτερα εναντίον του Ελληνισμού και προφανώς θα την αυξήσει. Παρά τις δυσκολίες που προσφάτως συναντά (δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για τον εκβιασμό της στην είσοδο Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ), συνεχίζει την ίδια αδιάλλακτη πολιτική των εκβιασμών, των απειλών κατά της Ελλάδος και των παραβιάσεων των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Η Τουρκία, στο σημερινό περιβάλλον των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και της δημιουργίας ενός πολυπολικού κόσμου, έχει βάλει υψηλούς γεωστρατηγικούς στόχους και επιδιώξεις. Η Τουρκία έχει υιοθετήσει, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά, ιδιαίτερα όμως τα τελευταία χρόνια, μια πολιτική ακραίου, αυτόνομου και πολύ φιλόδοξου γεωπολιτικού παράγοντα. Επιδιώκει να καταστεί η ενδιάμεση περιφερειακή δύναμη μεταξύ των δύο διαμορφούμενων στρατηγικών συνασπισμών, του Δυτικού και του Ευρασιατικού, όπου θα λειτουργεί ως εκκρεμές και θα είναι ταυτόχρονα χρήσιμη και στη Δύση και στην Ευρασία, όπως λειτουργεί σήμερα. Θέλει να γίνει σε λίγα χρόνια η Πέμπτη παγκόσμια δύναμη και, για να το επιτύχει, θα πρέπει να εξαλείψει τον ελληνικό παράγοντα, που εμμονικά αρνείται να υποταχθεί, οπότε θα πρέπει να εξαλειφθεί με κάθε τρόπο, ακόμη και με πόλεμο.
Έτσι κρίνεται σκόπιμο να ρίξουμε μια ματιά στο στρατιωτικό ισοζύγιο των δύο χωρών, λαμβάνοντας υπόψη μερικούς παράγοντες και διαχρονικές παγκόσμιες γεωπολιτικές αξίες και αρχές. Δηλαδή η στρατιωτική ισχύς μιας χώρας και η κατάταξή της υπολογίζεται με βάση την τρέχουσα διαθέσιμη δύναμη πυρός, που υπολογίζεται συμπεριλαμβάνοντας πολλούς παράγοντες που εξετάζονται από διάφορα ινστιτούτα. Η Global Firepower (GFP), ίσως η πιο αξιόπιστη πηγή αξιολόγησης και ενημέρωσης, παρέχει μια μοναδική αναλυτική απεικόνιση δεδομένων που αφορούν 145 σύγχρονες στρατιωτικές δυνάμεις παγκοσμίως. Η κατάταξη GFP βασίζεται στην πιθανή πολεμική ικανότητα κάθε έθνους σε ξηρά, θάλασσα και αέρα που πολεμούν με συμβατικά μέσα. Η τελική κατάταξη που η Global Firepower παρέχει, χρησιμοποιεί πάνω από 60 μεμονωμένους παράγοντες για να καθορίσει τη βαθμολογία Power Index ενός συγκεκριμένου έθνους («PwrIndx») με κατηγορίες που κυμαίνονται από την ποσότητα των στρατιωτικών μονάδων και την οικονομική κατάσταση έως τις υλικοτεχνικές δυνατότητες και τη γεωγραφία. Έτσι, σε σύνολο 145 χωρών, η Τουρκία κατέχει βαθμολογία PwrIndx 0,2016 (η βαθμολογία 0,0000 θεωρείται «τέλεια») και είναι 11η στον κόσμο και η Ελλάδα κατέχει βαθμολογία PwrIndx 0,4621 και είναι 30ή στον κόσμο.
Αυτήν την περίοδο είναι σε εξέλιξη ένα από τα μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα στη χώρα μας, μετά από 15ετή εγκληματική αδράνεια και αδιαφορία για τις ένοπλες δυνάμεις μας και συγκρίνουμε αριθμητικά και μόνο με τα σημερινά δεδομένα τη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας και της Τουρκίας. Παραθέτουμε μόνο τους ψυχρούς αριθμούς των κυριότερων οπλικών συστημάτων, ώστε να έχουμε μια γενικότερη ιδέα των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών. Να τονίσουμε ότι, σε περίπτωση θερμής αντιπαράθεσης, οι αριθμοί βεβαίως έχουν σημαντική αξία, αλλά όπως διαπιστώνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μετρά τόσο η ποσότητα, αλλά η ποιότητα του προσωπικού, το ηθικό και το δίκαιο του αγώνα, ιδιαίτερα στην προάσπιση των οσίων και ιερών της πατρίδος.
