Ο γράφων δεν είναι πολεμοχαρής. Εδώ και αρκετό καιρό φαίνεται ότι έχουμε μπει σε μια άλλη τροχιά με την Τουρκία. Η Αγκυρα προκαλεί με τα λόγια (παστά ψάρια, σπάσιμο χεριών και ποδιών) και με τα έργα καθώς α. πήγε να βυθίσει δύο πλοία μας σε ελληνικά χωρικά ύδατα, β. περικύκλωσε ξένο πλοίο πετυχαίνοντας να το εκδιώξει και γ. άρπαξε δύο Ελληνες στρατιωτικούς.
Φαντάζεστε τι θα είχε συμβεί αν πχ ο κυβερνήτης του ΓΑΥΔΟΣ δε διέθετε γρήγορα αντανακλαστικά και το πλοίο βούλιαζε στα Ιμια; Θα είχαμε θύματα και διασωθέντες αιχμαλώτους οι οποίοι στα ρεπορτάζ των τουρκικών ΜΜΕ θα είχαν παραβιάσει τα τουρκικά χωρικά ύδατα πλέοντας κοντά στα Καρντάκ.
Το 1974 τα Phantoms δεν απογειώθηκαν και τα υποβρύχια γύρισαν πίσω, το πλεονέκτημα χάθηκε.
Το 1976 και το 1987, οι μπαμπέσηδες Τούρκοι έκαναν πίσω.
Το 1996 οι στρατιωτικοί λένε ότι χάθηκε κορυφαία ευκαιρία.
Το 1999 παραδώσαμε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Όλο αυτό το διάστημα η Ελλάδα χάνει πλεονεκτήματα όσον αφορά τα όπλα της και αποδομεί την αμυντική της βιομηχανία. Στον αντίποδα η Τουρκία υπερεξοπλίζεται και παράλληλα αναπτύσσει την αμυντική της βιομηχανία.
Όλο αυτό το διάστημα η Ελλάδα κρατά χαμηλούς τόνους. Ποιος ξεχνά τη φράση Πάγκαλου για τα Ιμια όταν είπε πως αν η χώρα κέρδιζε έναν πόλεμο τότε πάλι θα συρόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων! Αυτός που σύρεται είναι αυτός που χάνει. Κανείς δε γνωρίζει τι θα γινόταν, ίσως όμως η Κύπρος να είχε ενωθεί ολόκληρη με την Ελλάδα, ίσως η Ιμβρος και η Τένεδος να επέστρεφαν στον Ελληνισμό, ίσως αναγκαζόταν η Τουρκία να παραδώσει μέρος της ανατολικής Θράκης, ίσως, ίσως, ίσως.
Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν αρχίζει να αλλάζει η ισορροπία. Η Τουρκία ετοιμάζεται να αποκτήσει F-35, S-400 και έξι υποβρύχια ανάλογα των δικών μας κλάσης Παπανικολής εξουδετερώνοντας και όπου τυχόν πλεονεκτούμε.
Όλα τα παραπάνω συνέβη να διατυπωθούν σε μια συζήτηση που ήμουν παρών. Εκεί λοιπόν λαμβάνει κάποιος το λόγο και λέει με ύφος ερωτήματος:
«Αν πράγματι ο πόλεμος με την Τουρκία είναι αναπόφευκτος, τότε μήπως είναι καλό όσο ακόμη βαστάμε και αυτοί έχουν μέχρι κάποιο βαθμό αποδιοργανωθεί μετά το πραξικόπημα, να τους επιφέρουμε πρώτοι ένα συντριπτικό πλήγμα;»
Αυτό βέβαια ανοίγει σειρά άλλων ερωτημάτων όπως το με (και για) ποια ηγεσία, σε μια υποθηκευμένη χώρα, με πλειστηριασμούς και διώξεις, με τουρκικά σίριαλς να κυριαρχούν κ.ο.κ. Είναι όμως καλό να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε σιγά σιγά σε αυτόν τον τόπο.
