Αυτός όμως είναι ο άνθρωπος. 'Ένα πλάσμα ικανό για το μεγαλύτερο καλό και το μεγαλύτερο κακό, την ωραιότερη και ηρωικότερη πράξη αλλά και το πιο φρικτό έγκλημα; Μέσα μας είναι μια παλαίστρα που καθημερινά η ύπαρξης μας μάχεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
Δεν βοηθάει σε τίποτα εάν η μισή κοινωνία κλείσει την άλλη μισή στην φυλακή. Καμία ποινή όσο αυστηρή κι εάν ήταν δεν απέτρεψε ψυχικά αποσυνθεμένους ανθρώπους να κάνουν το έγκλημα. Καμία τιμωρία δεν σταματάει την σκοτεινή πράξη που ξεκινάει από τα βάθη της προσωπικής μας κόλασης, διότι το έγκλημα δεν είναι υπόθεση μυαλού αλλά τραυματισμένου ψυχισμού.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μια ευνομούμενη πολιτεία δεν πρέπει να τιμωρεί αυστηρά τέτοιες πράξεις. Αντιθέτως πρέπει να είναι αμείλικτη. Όμως αυτό δεν λύνει το μεγάλο ως φαίνεται πρόβλημα.
Ολα ξεκινάνε από μια οικογένεια. Από βιώματα και τραυματικές εμπειρίες. Απαιτητικά τα ερωτήματα κλονίζουν τις σαθρές βεβαιότητες μας.
Είμαστε όλοι ικανοί για γονείς;
Είναι αλήθεια ότι όλοι οι γονείς αγαπάνε απρουπόθετα τα παιδιά τους;
Τότε γιατί υπάρχουν εμφανείς και αφανείς κακοποιήσεις;
Τότε γιατί μια ζωή τρέχουμε σε πνευματικούς και ψυχολόγους να λυτρωθούμε από τις βαριές σκιές των γονέων μας;
Δεν χειριζόμαστε τα παιδιά μας για να γεμίσουμε τα συναισθηματικά κενά μας, την απουσία νοήματος, για να τιμωρήσουμε τον σύζυγο ή την σύζυγο μας, για να γυαλίσουμε την βιτρίνα της κοινωνικής επιτυχίας μας;
Δεν βλέπουμε τα παιδιά μας ως προέκταση του εγώ μας;
Ελέγχει κάποιος θεσμός και φορέας ποιος κάνει παιδιά;
Για να υιοθετήσει ένα ζευγάρι ένα παιδί περνάει από χίλιους ελέγχους και ορθώς, για να φέρεις ένα παιδί στην ζωή ποιος σε ελέγχει;
Έχουν όλοι το χάρισμα της γονεικότητας; Το αντέχουν; Το μπορούν; Ξέρουν να μεγαλώσουν ένα παιδί; Τους εκπαιδεύει κάποιος; Και δεν αναφερόμαστε, ούτε ψάχνουμε την τελειότητα. Την φυσιολογικότητα αναζητάμε. Κανείς δεν είναι τέλειος γονέας, αλλά πλέον αναζητείται η ψυχική αρμονία και ισορροπία.
Είναι όλοι για γάμο; Μπορούν να ζήσουν μαζί με έναν άλλο άνθρωπο χωρίς να τον χειρίζονται και κακοποιούν;
Ποιος μας μαθαίνει την τέχνη της ζωής;
Η βία και το έγκλημα δεν τυχαίνει αλλά καλλιεργείται στα σπίτια μας.
Όσο θα κρυβόμαστε από το σκοτάδι μας εκείνο θα μας πνίγει.
Όσο θα αρνούμαστε τις σκιές μας εκείνες θα γίνονται νύχτα βαθιά.
Όσο θα υποκρινόμαστε τους Άγγελους θα γινόμαστε Διάβολοι.
Όσο θα διαφημίζουμε την ευτυχία μας τόσο η δυστυχία μας θα κραυγάζει.
Όσο κι αν κρύβεις την πληγή θα μυρίσει σάπιο κρέας.
Η λύση είναι μια, να κοιτάζουμε με θεραπευτικό θάρρος το σκοτάδι μας μέχρι να γίνει φως. Δεν παντρευόμαστε επειδή "πρέπει" αλλά επειδή αγαπάμε το μοίρασμα της ζωής και την κοινωνία της αγάπης. Δεν παντρευόμαστε για να επιτύχουμε διότι τότε σίγουρα θα αποτυχουμε. Δεν παντρευόμαστε για να γίνουμε ευτυχισμένοι, είμαι ευτυχισμένος και παντρεύομαι. Έχω χαρά και την μοιράζομαι. Δεν παντρεύομαι γιατί δεν μπορώ χωρίς τον άλλο γιατί δεν θέλω να ζήσω χωρίς τον άλλον. Ο άλλος δεν είναι ο θεραπευτής μου αλλά ο σύντροφος της ζωής μου. Δεν φέρουν τα παιδιά την ευτυχία αλλά εγώ τους χαρίζω μια ευτυχισμένη εμπειρία ζωής.
Ο άνθρωπος εάν το θέλει μπορεί να σταθεί πιο λεύτερος από τις πληγές του. Αγαπάμε το φως και δεν κρυβόμαστε στα σκοτάδια των τραυμάτων μας. Κοιτάζουμε με θάρρος και ηρωισμό τα σκοτάδια μας γιατί μονάχα έτσι μπορούν να γίνουν φως. Η κόλαση για να γίνει παράδεισος πρέπει να την φιλήσεις.
π. Λίβυος
