Η ζωή είναι μια συγνώμη, όπως γράφει ο πατέρας Λίβυος σε ανάρτηση του στο facebook.
Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση:
Ξεκινάει η μεγάλη σαρακοστή και μια ημέρα πριν μπούμε στο αγώνα της νηστείας και προσευχής, η εκκλησία μας ζητάει να συγχωρεθούμε μεταξύ μας. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται σπουδαία σκέψη, ώστε να συνειδητοποίηση κανείς, για ποιο λόγο το κάνει αυτό η εκκλησία; Πως θα μπεις στην νηστεία και την προσευχή εάν δεν έχεις μάθει να συγχωρείς; Τι νόημα έχει να ψάχνεις τον Θεός εάν δεν μπορείς να αποδεχθείς τις αδυναμίες του άλλου ή όπως ωραία μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάνννης, «θες να αγαπήσεις το Θεό που δεν βλέπεις ενώ δεν αγαπάς τον συνάνθρωπο σου που βλέπεις; Τότε είσαι ψεύτης..»
Πώς θα προχωρήσεις πνευματικά με κακία, μίσος και εκδίκηση στην καρδιά σου; Ο άλλος δεν είναι εχθρός σου αλλά ο συνάνθρωπο σου. Ναι ξέρω πολλές φορές σε φέρει στα όρια σου, αλλά προσπάθησε να πλατύνεις αυτά τα όρια της καρδιά σου ώστε, να συγχωρεί, να ξεχνά το κακό, να μην ζητά εκδίκηση. Δεν μπορούμε με όλους να είμαστε φίλοι, δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά δεν είναι ανάγκη να γίνουμε και εχθροί.
Ούτε ο άλλος είναι ο Θεός σου, μην μπερδεύεσαι είναι ο σύντροφος σου. Εσύ είχες την ανάγκη να τον δεις τέλειο, άγγελο και Θεό. Τις δικές σου ανάγκες εξυπηρετούσες όταν από έρωτα τον φώναζες «Άγγελο και Θεό..». Αυτός δεν σου παρουσιάστηκε ποτέ ως τέτοιος ; Οπότε κατάλαβε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι, με αδυναμίες και πάθη. Έχουμε όμως και φως, χαρά και χαρίσματα. Κράτα τα καλά και άφησε το κακό να φύγει. Κι εάν δεν μπορείς να το διώξεις τουλάχιστον μάθε να το διαχειρίζεσαι. Γιατί η ζωή είναι μια βαθιά κατανόηση, μια μεγάλη συγνώμη, μια τεράστια αγκαλιά προς όλους και όλα.
Το μυστικό για να συγχωρέσεις τον άλλον, είναι να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Να αγαπήσεις και να δεις τον εαυτό σου όπως σε βλέπει ο Θεός. Αυτό είναι η θεραπεία. Και τα μάτια του Θεού δεν κοιτάνε το παρελθόν ή μόνο το παρόν σου, που ίσως να είναι και χάλια, αλλά σε βλέπουν στον μέλλον, σε αυτό που δεν έγινες ακόμη αλλά που θα γίνεις. Τι ωραίο να σε αγαπάει κάποιος όχι μόνο για αυτό που ήσουν ή είσαι, αλλά κι γι’ αυτό που μπορείς να γίνεις. Τότε σε πιστεύει, σε ενισχύει και δυναμώνει. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Θεός μας πιστεύει ακόμη κι όταν εμείς δεν πιστεύομε σε Εκείνον.
