Πιστέψτε με δεν έχει κανένα νόημα να πηγαίνεις κόντρα σε αυτό που είσαι, ίσα ίσα που έτσι μεγαλώνει ο πόνος. Αποδοχή χρειάζεται, μια αγκαλιά στο τραυματισμένο και ευάλωτο εαυτό μας, να μάθουμε να ζούμε μαζί του, στις καλές και στις κακές του, όταν νιώθουμε δυνατοί και όταν καταρρέουμε. «Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι σημασία έχουν οι σταυροί που κουβαλήσαμε προσπαθώντας, κι ας αποτύχαμε».
Πολλοί λένε ότι επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς, ναι αλήθεια είναι, αλλά εγώ λέω, ότι ίσως κάποιες φορές, δεν έχεις το κουράγιο ούτε αυτό να κάνεις. Δηλαδή να σηκωθείς. Ναι. Θα συμβεί κι αυτό στην ζωή μας. Μην τρομάξουμε, μην τα χάσουμε, και κυρίως μην απογοητευθούμε από την αδυναμία μας να σηκωθούμε. Ας έχουμε επίγνωση της πτώσης μας. Ας ομολογούμε με ταπείνωση στον Θεό ότι είμαστε αδύναμοι, ας βιώσουμε την κατα Χριστό ταπείνωση, και τότε θα δείτε ότι θα σταθούμε στα πόδια μας, χωρίς να το έχουμε καταλάβει.
Διότι όταν εσύ αδειάζεις από εγωισμό τότε ο Θεός σε γεμίζει Χάρη. Όταν εσύ πεις "δεν μπορώ" ο Θεός λέει "εγώ είμαι εδώ". Αρκεί να το πεις με συντριβή, ειλικρίνεια, ταπείνωση και αγάπη. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι για τον Θεό το πρόβλημα δεν είναι η αμαρτία αλλά η αμετανοησία. Μην το ακούτε αυτό όμως ενοχικά. Βαθύτερα να το κατανοήσουμε. Μετάνοια σημαίνει αναγνωρίζω τα υπαρκτικά όρια μου, και λέω:
"Θεέ μου, εγώ μέχρι εδώ μπορώ, τώρα ανάλαβε εσύ. Είμαι άνθρωπος, πέφτω, κυλώ και χάνομαι, εσύ ως Θεός σήκωσε με!!! Σ αγαπώ Χριστέ μου, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, όχι γιατί δεν θέλω αλλά γιατί δεν αντέχω. Εσύ Χριστέ μου ξέρεις τα τραύματα μου τα πολλά, τις πληγές της υπάρξεως μου, πριν εγώ αμαρτήσω και πέσω γνωρίζεις το πως και το γιατί της πτώσης μου. Γι αυτό φιλάνθρωπε μην με δικάσεις όπως ο κόσμος, γίνου άπειρο έλεος και πνίξε τα πάθη μου μέσα στην απέραντη αγάπη σου...."
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός προτιμά έναν ταπεινό αμαρτωλό από έναν υπερήφανο "άγιο". Όπως έλεγε και ο παπά Τύχων της Καψάλας, "η κόλαση είναι γεμάτη από υπερήφανους αγίους….".
