Ένα ανατριχιαστικό κείμενο του π. Δανιήλ Αεράκη, κατά το οποίο αναφέρεται στο μεγάλο ζήτημα για το έθνος μας, αυτό της θανάτωσης αγέννητων παιδιών...
ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη
Διάλογος μεταξὺ δύο μικρῶν παιδιῶν. Δὲν ἔχουμε δεῖ ἀκόμη τὸ πρόσωπό τους. Κι αὐτὰ δὲν ἔχουν δεῖ ἀκόμα τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Καὶ ὅμως, εἶναι ζωντανὲς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις. Εἶναι παιδιά. Εἶναι βρέφη. Εἶναι ἔμβρυα. Καὶ τὸ ἔμβρυο, ἀπό τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του στὴ μήτρα τῆς γυναίκας, εἶναι τέλειος ἔμψυχος ἄνθρωπος.
- Ὁ διάλογος -φανταστικὸς- γίνεται κάτω ἀπὸ τὸ φόβο:
«Θὰ ζήσουμε ἢ δὲν θὰ ζήσουμε;». Κάθε μέρα ἀκοῦνε τὶς φωνοῦλες τῶν ἄλλων παιδιῶν, πού κυοφοροῦνται καὶ δέχονται τὴ βίαιη ἐγκληματική ἐπέμβασι τοῦ ἐκτρωσιολόγου γιατροῦ, πού τὰ σκοτώνει καὶ τὰ πολτοποιεῖ, καὶ τὰ δύο ἔμβρυα συνομιλοῦν τρέμοντας:
—Τί λές; Μήπως ἔφτασε καὶ ἡ δική μας σειρά; Μήπως κάποιος σύγχρονος Ἡρώδης ἔχει ἀνακαλύψει τήν κρυψώνα μας καὶ ἀκονίζει τὸ μαχαίρι του νὰ μᾶς σφάξη;
—Ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι! Οἱ δικοί μου οἱ γονεῖς ἔχουν φόβο Θεοῦ. Νιώθουν χαρὰ γιὰ τὸ σκίρτημά μου. Ὄχι, ποτὲ δὲν θὰ κάνουν ἔκτρωσι! Μάλιστα ἡ μητέρα μου τὸ δήλωσε: «Φόνισσα δὲν γίνομαι! Καλύτερα νὰ πεθάνω ἐγώ, παρὰ τὸ μωρό μου, πού μεγαλώνει μέσα μου»...
—Γιά τοὺς δικούς μου τοὺς γονεῖς δὲν εἶμαι σίγουρος… Μουρμούρισε τὸ πρῶτο ἔμβρυο. Ἕνας γιατρὸς ἔχει ξεσηκώσει τὴ μητέρα μου. Καὶ κάτι συγγενεῖς καὶ γειτόνισσες τὴν προτρέπουν: «Ρίξτο»! Ποιὸς θὰ ὑποστήριξη τὸ δικαίωμά μου νὰ ζήσω;... Ποιός;...
- Ἐκεῖ πού ὁ ψιθυριστὸς διάλογος τῶν δύο βρεφῶν ἔφτανε στ’ αὐτιά μας, ἀκούσαμε τὴν εἴδησι: «Ἡ ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔλαβε ἀπόφασι νὰ ὑποστήριξη τὸ ἀγέννητο παιδί». (Ἐπίσης ὑπάρχουν καὶ ἰδιωτικὲς ὀργανώσεις κατὰ τῶν ἐκτρώσεων καὶ ὑπὲρ τοῦ δικαιώματος τῆς ζωῆς γιὰ ὅλα τά ἔμβρυα).
Οἱ διαμαρτυρίες τῶν διαφόρων ὀργανώσεων ἐκφράζονται μὲ τὸ σῆμα, πού ἐκπέμπεται ἀπὸ κάθε κυοφορία, ἀπὸ κάθε βρέφος κυοφορούμενο:
«Ἀφῆστε με νὰ ζήσω»!
Τὸ σύνθημα αὐτὸ συγκλονίζει κάθε ἀνθρώπινη, εὐαίσθητη ὕπαρξι καὶ φτάνει μέχρι «τὰ ὧτα Κυρίου Παντοκράτορος» (Ἰακ. ε΄ 4). Μόνο σκληρές, ἀπάνθρωπες, ἀναίσθητες, κτηνώδεις ὑπάρξεις ὄχι μόνο δὲν παρέχουν δικαίωμα ζωῆς στὸ ἀγέννητο παιδί, ἀλλά προτιμοῦν νὰ σφάζωνται 250.000 ἑλληνόπουλα κάθε χρόνο στὴν πατρίδα μας, προκειμένου νὰ ἱκανοποιοῦνται τὰ ἐγκληματικά τους ἔνστικτα!
Ἡ ἱερὰ Σύνοδος, λοιπόν, μὲ ἐγκύκλιό της ὤρισε, ἡ Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα νὰ ἑορτάζεται ὡς «Ἡμέρα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ».
...Τὸ πληροφορήθηκαν αὐτό τὰ δύο ἔμβρυα, πού παρακολουθήσαμε τὸ διάλογό τους.
Ξέρετε πῶς σχολίασαν τὴ Συνοδικὴ ἀπόφασι;
—Μέχρι νά ‘ρθουν τὰ Χριστούγεννα, ὅμως, θὰ ζοῦμε; Μέ τὴν ἔκτρωσι ὁ Ἡρώδης ἔρχεται πρὶν ἀπό τά Χριστούγεννα!...
—Καί γιατί μιὰ μέρα; Κάθε μέρα δὲν πρέπει νὰ εἶναι «ἡμέρα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ»; Κάθε ὥρα δέν εἶναι «ὥρα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ»;...
...Ἄς ἀφήσουμε τὸ διάλογο τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, καὶ ἃς διερωτηθοῦμε:
—Εἶναι ἢ δὲν εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσις;
—Γιατί δὲν κηρύττουμε ἀγῶνα διαρκείας, ὡς Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μὴ χάνωνται καθημερινὰ ἀθῶα παιδιά;
—Γιατί δὲν σταματᾶμε τὰ ἄχρηστα (ἐπιδεικτικὰ) πανηγύρια καὶ δέν κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ τὸ σταμάτημα τῆς παιδοκτονίας, τῆς αἱμορραγίας πού, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὁδηγεῖ σὲ ἐξαφάνιση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους;
- Τὸ σύνθημα «Ἀφῆστε με νὰ ζήσω» δὲν ἀφορᾶ, πάντως, μόνο τὸ ἀγέννητο παιδὶ (τὸ κυοφορούμενο). Ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ «ἀσύλληπτο παιδὶ» τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας. Ἀπὸ τά παιδιά, ποῦ σκοτώνονται μὲ τὶς ἐκτρώσεις, δεκαπλάσια εἶναι τὰ παιδιά, ποῦ τοὺς ἀπαγορεύεται νὰ περάσουν τὴν πύλη τῆς ζωῆς!
Θὰ τὸ φωνάξουμε δυνατά:
—Ἀπαγορεύσατε, ἅγιοι ἀρχιερεῖς, νὰ ἐξομολογοῦν οἱ παπάδες, πού ὄχι μόνο ἀμνηστεύουν (!) τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας, ἀλλά καὶ προπαγανδίζουν ὑπὲρ αὐτῆς!
—Τά παιδιὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι τοῦ ὑπολογισμοῦ καὶ τῆς ἀπιστίας.
