Η ευθεία αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης και το αίτημα για πρώτη φορά επαναδιαπραγμάτευσης της από τον Ρ.Τ. Ερντογάν, τη στιγμή που επιχειρείται λύση στο Κυπριακό και προς αυτή την κατεύθυνση πιέζουν οι μεγάλες δυνάμεις και... φίλοι μας Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συνιστούν επικίνδυνο μείγμα για τα κυριαρχικά δικαιώματα και τον Ελληνισμό γενικότερα.
Το γεγονός δε, ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα πραγματοποιήσει την Παρασκευή περιοδεία στη Θράκη, ενώ χθες ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας προκειμένου να ενημερωθεί για την κατάσταση στις Ένοπλες Δυνάμεις και τον Πάνο Καμμένο να αναζητεί συναίνεση στα εθνικά κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά μπορούν να είναι.
Και σε όλα αυτά υπάρχει ένα κοινός παρονομαστής. Η επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου στην Αθήνα Μπάρακ Ομπάμα. Όπως έχουμε γράψει, ο μόνος λόγος που έγινε αυτό το ταξίδι κάθε άλλο παρά για το χρέος ήταν. Έγινε απλά για να ξεδιπλώσουν οι ΗΠΑ τις προτεραιότητες τους στην περιοχή και να τις καταστήσουν σαφέστατες.
Ενδεικτικό είναι πώς ο Ομπάμα δεν απάντησε απολύτως τίποτα όταν ο Προκόπης Παυλόπουλος έθεσε το θέμα της Συνθήκης της Λωζάνης, ενώ απέφυγε να απαντήσει και στο θέμα του Κυπριακού όταν του έγινε σχετική ερώτηση. Κι όμως, αυτά τα δύο «καυτά» ζητήματα τέθηκαν από τον Αμερικανό Πρόεδρο στον Αλέξη Τσίπρα με επιτακτικό τρόπο, καθώς η Ουάσιγκτον μπορεί να μην έχει και την καλύτερη σχέση με την Τουρκία, αλλά δεν θέλει να την δυσαρεστήσει.
Ήρθε λοιπόν χθες ο Ρ.Τ. Ερντογάν να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάνης, κάτι που μεταφράζεται ότι διεκδικεί νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τη Θράκη. «Δεν είναι ιερό κείμενο και ιερό βιβλίο» είπε για τη Συνθήκη της Λωζάνης μιλώντας στην συνεδρίαση του νέου Συμβουλίου Ασφαλείας και πρόσθεσε πώς, «και φυσικά θα την συζητήσουμε... Θα εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε κάτι καλύτερο... Είμαστε αποφασισμένοι να οδηγήσουμε την Τουρκία πιο πέρα».
Η δήλωση του αυτή ήρθε σε συνέχεια άλλων με τις οποίες αμφισβητούσε τη Συνθήκη της Λωζάνης, αλλά η συγκυρία που αποφάσισε να κλιμακώσει και να ξεπεράσει κάθε όριο κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Πηγές από την Αθήνα εκτιμούν ότι ο Ρ.Τ. Ερντογάν κάνει ένα παζάρι ανοίγοντας όλα τα θέματα επιδιώκοντας να πάρει όσο περισσότερα ανταλλάγματα μπορεί.
Θέλει δηλαδή να εμφανιστεί στη διεθνή κοινότητα πώς οι αξιώσεις σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου είναι πολλές, άρα κάτι πρέπει να πάρει. Θα είναι μια ευνοϊκή για την Τουρκία λύση στο Κυπριακό; Θα είναι ένα ακόμη βήμα στην αμφισβήτηση της Θράκης και των νησιών του Αιγαίου; Κανείς δεν ξέρει.
Έχουμε όμως γράψει πώς κάθε λύση για το Κυπριακό είναι ήττα για τον Ελληνισμό, αφού είναι σαν να νομιμοποιούμε την εισβολή του Αττίλα. Αν δε, δοθεί το δικαίωμα το 20% των Τουρκοκυπρίων να ασκούν εναλλάξ την Προεδρία τότε όχι μόνο θα πρόκειται για ήττα, αλλά για παράδοση. Τα κόκαλα του αείμνηστου Τάσου Παπαδόπουλου τρίζουν από την διαπραγμάτευση και την επιχειρούμενη λύση με ένα σχέδιο ανάλογο αυτού του Ανάν που απέρριψε ο Κυπριακός λαός.
Η Τουρκία λοιπόν θα έχει κερδίσει το έδαφος άνω του 28% της Κύπρου μετά από περίπου 42 χρόνια. Περίμενε και σταδιακά πίεζε μέχρι να φτάσει να νομιμοποιήσει τα εδάφη που κατέλαβε δια των όπλων ή τουλάχιστον είναι πολύ κοντά.
Το γεγονός ότι τώρα αρχίζει ο Ρ.Τ. Ερντογάν και θέτει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης της Συνθήκης της Λωζάνης μπορεί να μην αποσκοπεί σε άμεσα αποτελέσματα αλλά σε μακροπρόθεσμα οφέλη. Η Άγκυρα έχει αποδείξει πώς έχει στρατηγική και παραμένει προσηλωμένη σε αυτή, σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις που έρχεται ο ένας να ξηλώσει ότι είχε φτιάξει ο άλλος.
Θα πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση να λάβει στα σοβαρά τις απειλές και της αξιώσεις του Τούρκου προέδρου και να μην αρκείται σε περιοδείες στη Θράκη, σαν και αυτή που έχει προγραμματίσει η κ. Τσίπρας για την Παρασκευή, συνοδεύοντας την ίσως και από μία πομπώδη δήλωση.
Οι λύσεις που απαιτούνται είναι πιο ριζοσπαστικές. Το κλείσιμο του προξενείου της Κομοτηνής, που λειτουργεί ως παραμάγαζο της Άγκυρας και άντρο πρακτόρων της ΜΙΤ είναι δείγμα αποφασιστικότητας. Όλα τα άλλα έχουν ξεπεραστεί από τις συγκυρίες.
Θα πρέπει όλος ο πολιτικός κόσμος να αντιληφθεί πως η οικονομική κρίση μπορεί και θα ξεπεραστεί σε λίγα χρόνια. Η απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων ωστόσο και εδαφών, η ιστορία έχει δείξει πώς δεν αποκαθίστανται παρά μόνο με πόλεμο και αίμα.
