Βράδυ 26ης Οκτωβρίου 1940, Αθήνα, Ιταλική πρεσβεία:
Ο πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι, περιστοιχισμένος απ' τους ανθρώπους του (τους ανθρώπους της ‘’Τσένα ντέλλε Μπέφε‘’, του ιταλικού διπλωματικού σώματος) εκτελεί κατά γράμμα - που του το ‘’υπαγόρευσε‘’ ο Μπενίτο Μουσολίνι - την τελευταία πράξη της κακόγουστης παράστασης που είχε σκηνοθετήσει ο Ιταλός δικτάτορας και έμεινε στην ιστορία σαν η πιο υποκριτική εκδήλωση ‘’φιλίας‘’ μεταξύ δύο κρατών.
Το ίδιο υποκριτικό και κακόγουστο θέατρο έπαιξε ο Γκράτσι με την παρέα του και το επόμενο βράδυ απέναντι στους Έλληνες διπλωμάτες και τους παρευρισκόμενους της αθηναϊκής κοινωνίας με τους οποίους συνομιλούσε ‘’ανέμελα‘’, καλεσμένος σε δείπνο στο σπίτι της κας Βλαστού (γνωστής Αθηναίας με διασυνδέσεις στους διπλωματικούς κύκλους).
γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου), συγγραφέας
Έπαιξε μάλιστα ‘’μπριτζ‘’ με τον Ρώσο πρίγκιπα Ντεμίντωφ (πρώην πρεσβευτή της Ρωσίας στην Αθήνα) και δυο-τρεις Έλληνες αξιωματούχους, σε μια προσπάθεια να τους παραπλανήσει για τις προθέσεις της χώρας του και την επικείμενη επίθεσή της κατά της Ελλάδας.
Και το πέτυχε, δυστυχώς. Το κόλπο του Ιταλού πρέσβη έπιασε και ο Έλληνας πρωθυπουργός πήγε να κοιμηθεί παραπλανημένος. Λίγο πριν τις 11μμ, μάλιστα, πήρε τηλέφωνο τον ναύαρχο Αλέξανδρο Σακελλαρίου και τον καθησύχασε λέγοντας:
- Κοιμήσου ήσυχα, απόψε. Κάποια βλακεία πήγε να κάνει αυτός ο ανόητος Γκράτσι, αλλά φαίνεται ότι επάτησε την πεπονόφλουδα...
Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, την πεπονόφλουδα την είχε πατήσει ο ίδιος. Ο ‘’ανόητος Γκράτσι‘’ αποδείχθηκε ότι ήταν ένας άτιμος κομπάρσος που ανέλαβε να εκτελέσει μια καταχθόνια σκηνοθεσία. Από εκεί κι ύστερα τον λόγο τον πήρε η ιστορία που έγραψε με χρυσά γράμματα το περήφανο ‘’ΟΧΙ‘’ του Μεταξά.
Το ‘’ΟΧΙ‘’ που δε σηματοδότησε μόνο την άρνηση της Ελλάδας να παραδώσει ‘’Γη και Ύδωρ‘’ στον δόλιο επιβουλέα της, αλλά και την άρνησή της να υποταχθεί στον φασισμό ως ιδέα. Ιδέα επιβολής και διαχωρισμού των κρατών και των ανθρώπων ανά τον κόσμο.
Αυτήν την ιδέα φαίνεται να υπηρετεί σήμερα ο Ταγίπ Ερντογάν, η ηγετική - χωρίς άλλο - παρουσία του οποίου παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με εκείνην του δικτάτορα Μουσολίνι, όταν προετοίμαζε το έδαφος με τις γνωστές προβοκάτσιες και τις απατηλές συμπεριφορές των εκπροσώπων του, πριν την τελική του επίθεση εναντίον μας.
Ομοιότητες όμως, ως προς το θέμα της παραπλάνησης των αντιπάλων του και τις επεκτατικές βλέψεις σε βάρος τους, έχει ο Τούρκος Πρόεδρος και με τον Χίτλερ ο οποίος διαβεβαίωνε τους Αγγλογάλλους για τις ειρηνικές του προθέσεις (με σκοπό να τους αποκοιμίσει) και εισέβαλε την ίδια χρονιά (1939) στην Πολωνία.
Το ζητούμενο είναι αν θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων η σημερινή πολιτική ηγεσία, για να του δώσει το μάθημα που του χρειάζεται με κινήσεις αντίστασης στα σχέδιά του, δίχως να πέσει στην παγίδα του να ξεκινήσει η ίδια ένα θερμό επεισόδιο πιεσμένη απ' τις τουρκικές προκλήσεις.
Δίχως να επαναλάβει το ‘’Alors, c’ est la guerre !..‘’ του Μεταξά στα ελληνικά ( Λοιπόν, έχουμε πόλεμο!..), χωρίς όμως να αποκλείει κι αυτόν σαν έσχατη λύση στην προσπάθειά της να μην ενδώσει στον εθνικό ακρωτηριασμό, που θα απαιτηθεί οπωσδήποτε αν μας σύρει σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων η Άγκυρα με τους δικούς της όρους.
Κι αυτούς θα είναι αδύνατο να τους αποφύγουμε, αν προηγηθεί η υπογραφή μας στο ‘’συνυποσχετικό‘’. Γιατί αποδεχόμενοι αυτό, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τον ακρωτηριασμό μας. Σαν να αποδεχόμαστε να θυσιάσουμε - ως Ιφιγένειες - τα μικρονήσια μας στο Ανατολικό Αιγαίο (τους Φούρνους, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι, την Παναγιά και τις Οινούσσες).
Τα μικρονήσια και τις βραχονησίδες που κοιτάζουν περήφανα τις ακτές της Ανατολίας διατρανώνοντας την ελληνικότητά τους, σε πείσμα του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος ορέγεται να τα κάνει δικά του στο όνομα της ‘’Γαλάζιας Πατρίδας‘’ του, προβάλλοντας ως δικαιολογητικό τη... θεωρία περί ‘’εγγυτέρων νήσων‘’.
Αν δεχτούμε στη Χάγη αυτό, για να σώσουμε - κατά την πρωθυπουργική αδελφή - τα μεγαλύτερα, έστω και αν μαζί με αυτά κάνουμε ‘’δώρο‘’ στους γείτονες εξ Ανατολών και την ΑΟΖ του Καστελόριζου (τον μισό υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο του Αιγαίου, ουσιαστικά), θα είναι σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στο στόμα του λύκου.
Σαν να απεμπολούμε τον Αιγαιακό Ελληνισμό και να τον παραδίδουμε στις ορέξεις της Τουρκίας, μια που θα αποδεχτούμε αναγκαστικά τον αφοπλισμό του. Όπερ σημαίνει ότι απεμπολούμε στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα το τριπλό χρέος μας στην πατρίδα, όπως το περιέγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης στην ‘’Ασκητική‘’ του:
‟... Τό πρῶτο σου χρέος, ἐχτελῶντας τή θητεία σου στή ράτσα,
εἶναι νά νιώσεις μέσα σου ὃλους τους προγόνους. Τό δεύτερο, νά φωτίσῃς τήν ὁρμή τους καί νά συνεχίσης τό ἒργο τους. Τό τρίτο σου χρέος, νά παραδώσῃς στό γιό τήν μεγάλη ἐντολή νά σέ ξεπεράση...”
Το κυριότερο όμως απ' όλα είναι ότι θα αναλάβουμε την ευθύνη για την ‘’εις τον Άδη κάθοδο‘’ της πατρίδας μας, που είναι θέμα χρόνου, πλέον - αν ισχύσουν αυτά - να αφανιστεί, σαν το Βασίλειο της Κομμαγηνής στον ‘’Τελευταίο Σταθμό‘’ του Σεφέρη...
Σ' αυτό και, προπάντων, στις ομοιότητες του Ταγίπ Ερντογάν με τον Μουσολίνι συγκλίνουν αρκετές εκτιμήσεις έγκυρων πολιτικών και διπλωματικών κύκλων στην Ελλάδα και το Εξωτερικό, με πρώτη αυτήν του υπουργού Εσωτερικών της Γερμανίας Χορστ Ζεεχόφερ ο οποίος - σε συνέντευξή του στο δεύτερο κανάλι της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης ZDF, τον Οκτώβριο του ‘19 - είπε (αναφερόμενος στην εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού απ’ τους Τούρκους) - ότι:
- Αν δεν βοηθήσουμε τους Έλληνες (εμείς οι Γερμανοί), αυτοί οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα βρίσκονται σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία...
Αν και - όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων - διαψεύστηκαν οι προσδοκίες του, γιατί η χώρα του επέλεξε - όπως αναμενόταν (με βάση και την ιστορική διαδρομή της) - να στηρίξει τον Ερντογάν και εμμέσως τις διεκδικήσεις του απέναντί μας...
Την παρομοίωση του Ερντογάν με τον Μουσολίνι την είχα κάνει και η ίδια στο άρθρο μου: ‘’Ερντογάν: Ένας εκκολαπτόμενος Μουσολίνι του 21ου αιώνα‘’ και γι' αυτό είδα με ικανοποίηση τελευταία πως καταλήγει στις ίδιες διαπιστώσεις (στο καινούριο βιβλίο του) ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζον Μπόλτον, τον οποίο είχε αποπέμψει ως ‘’προδότη‘’ ο Ντόναλντ Τραμπ στην αρχή της Προεδρίας του:
- Το τηλεφώνημα με τον Ερντογάν αποδείχθηκε μια εμπειρία, λέει μεταξύ άλλων ο κ. Μπόλτον και συνεχίζει. Ακούγοντας τον ήταν σαν να άκουγες τον Μουσολίνι να μιλάει από το μπαλκόνι του στη Ρώμη, εκτός από το ότι ο Ερντογάν μιλούσε με αυτόν τον τόνο και ένταση στο τηλέφωνο. Ήταν σαν να μας έβγαζε λόγο από το προεδρικό του γραφείο...
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω που καθιστούν άκρως επικίνδυνη την Τουρκία και την νεοοθωμανική πολιτική του προέδρου της - η οποία έρχεται σε αντίστιξη με την δική μας πολιτική τάση της συρρίκνωσης των κεκτημένων μας και της υποταγής μας στον ‘’σουλτάνο‘’ προς χάριν της... Ειρήνης (τι βολική, στ' αλήθεια, δικαιολογία για απεμπόληση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων) - φοβάμαι ότι θα αποδειχθεί (στο ορατό μέλλον) προφητικός ο λόγος του αείμνηστου Νεοκλή Σαρρή.
Εκείνου του σπουδαίου πατριώτη, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο, που ήταν βαθύτατος γνώστης της τουρκικής πολιτικής και είχε εκδηλώσει από νωρίς τις ανησυχίες του για το μέλλον του τόπου - βλέποντας την αύξηση των φαινομένων φιλοτουρκισμού στις τάξεις των πολιτικών και διανοητών της χώρα μας.
Φαινομένων που έχουν περισσέψει δυστυχώς στις μέρες μας, όπως γράφω στο άρθρο μου: ‘’«Συγκλητικοί» και «πεφωτισμένοι της διανόησης» αδημονούν για τις «Πρέσπες Νο 2»...‘’, επιβεβαιώνοντας την καταληκτική διαπίστωση του Νεοκλή Σαρρή:
- Σε λίγα χρόνια οι Τούρκοι θα κάνουν τους Έλληνες να σκέφτονται σαν Τούρκοι...
