Η ανάπτυξη μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Ελλάδα για πολλά χρόνια θεωρούταν ένα θέμα «εξωτικό» με μεγάλο κόστος και αμφισβητούμενα αποτελέσματα. Τραγική ειρωνεία το 1979 προτάθηκε στη ΕΑΒ απο τις ΗΠΑ η ανάπτυξη του αεριωθούμενου UAV TELAMON ( TΕLevision Area MONitor), το οποίο βασιζόταν στον ιπτάμενο στόχο Chukar-3 και το UAV NV-144. Το ΤΕLAMON θα παρείχε δυνατότητα απεικόνισης στόχων (TV/video) σε πραγματικό χρόνο και εικόνες υψηλής ευκρίνειας απο ειδική πανοραμική φωτογραφική μηχανή που θα αποθηκεύονταν για περαιτέρω ανάλυση στο έδαφος.
Υπήρχε δυνατότητα προγραμματισμένης πτήσης πέρα απο τον ορίζοντα με INS/GPS και μελλοντικής προσθήκης συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου. Το TELAMON θα εκτοξευόταν από αέρος, ξηρά και θάλασσα με μέγιστη ταχύτητα 500 κόμβους και εμβέλεια 400 ν.μ. Για τα τεχνολογικά δεδομένα του 1980 το ΤELAMON ήταν πραγματικά πρωτοποριακό και προχωρημένο. Δυστυχώς το πρότζεκτ δέν προχώρησε λόγω υπερβολικού κόστους και μή ώριμης τεχνολογίας. Τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη δικαιολογία των πολιτικών της εποχής όπου επέλεξαν να «επενδύσουν» τα χρήματα των Ελλήνων σε άλλους «τομείς»..
γράφει ο Γιάννης Τσαμάνδουρας
Όπως αναφέρει το proelasi.org, η επιλογή της Ελλάδας το 1980 ήταν το ελληνικής κατασκευής UAV ΠΗΓΑΣΟΣ-1 το οποίο ήταν σκέτη αποτυχία λόγω έλλειψης τεχνικής εμπειρίας, κακής οργάνωσης και θεσμικών προβλημάτων. Το 2003 συστάθηκε ειδική επιτροπή για την επίλυση των προβλημάτων και αγοράστηκαν τα όργανα ελέγχου και ο βιομηχανικός εξοπλισμός για τις πτητικές δοκιμές. Το 2005 ξεκίνησε η προσπάθεια της πιό σύγχρονης έκδοσης UAV MALE (Medium Altitude Long Endurance) ΠΗΓΑΣΟΣ-2 και το 2006 ολοκληρώθηκαν οι εργασίες τροποποίησης των αεροχημάτων και σταθμών ελέγχου τους. Το 2007 το ΠΗΓΑΣΟΣ-2 δοκιμάστηκε σε διακλαδικές ασκήσεις και το 2008 συγκροτήθηκε στη Πολεμική Αεροπορία η Μοίρα Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών με ΠΗΓΑΣΟΣ-2. Να σημειώσουμε ότι το πρότζεκτ ολοκληρώθηκε με τεχνογνωσία UAV απο το Ισραήλ ενώ οι αισθητήρες των αεροχημάτων είναι ισραηλινής προέλευσης. Σε κάθε περίπτωση οι επιδόσεις του ΠΗΓΑΣΟΣ-2 είναι κατώτερες των αντίστοιχων τουρκικών UAV MALE Anka και Bayraktar. Επιπλέον η Τουρκία έχει αναπτύξει διάφορα UCAV (οπλισμένα drones) όπως Akıncı και Karayel ενώ η Ελλάδα δέν έχει τίποτε αντίστοιχο. Τέλος αγοράστηκαν απο τη Γαλλία τα UAV Sperwer τα οποία αποσύρθηκαν σε χρόνο ρεκόρ απο άλλες χώρες λόγω ανυπέρβλητων κατασκευαστικών προβλημάτων!
Το νόημα απο όλα τα παραπάνω είναι ότι στην Ελλάδα επί 30 χρόνια ξοδεύτηκαν άσκοπα πολλά χρήματα για έρευνα-ανάπτυξη UAV, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς τεχνική εμπειρία και εξωτερική βοήθεια. Αντιθέτως η Τουρκία λόγω των συγκρούσεων με τους Κούρδους και την άρνηση των ΗΠΑ να επιτρέψουν την πώληση όπλων όπως το UAV Predator κατάφερε με αγγλική βοήθεια μέσα σε 10 χρόνια να δημιουργήσει ολόκληρη οικογένεια UAV/UCAV τουρκικής τεχνολογίας, τα οποία ανταγωνίζονται στη διεθνή αγορά ευθέως τα αμερικανικά συστήματα σε επιδόσεις! Το μόνο «θετικό» σημείο ανάπτυξης UAV στην Ελλάδα είναι η συμμετοχή της ΕΑΒ στο κορυφαίο πρόγραμμα UCAV nEUROn το 2003. Το nEUROn είναι αεροχημα επίδειξης τεχνολογίας και όχι πρωτότυπο παραγωγής όπως λανθασμένα δημοσιεύουν διάφοροι. Δηλαδή είναι μιά πλατφόρμα όπου δοκιμάζονται στελθ τεχνολογίες και αποκτιέται know-how για μελλοντικά οπλικά συστήματα όπως το Future Combat Air System.
Συνοψίζοντας η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω απο την Τουρκία στο τομέα των UAV/UCAV και ο μόνος τρόπος για να καλυφθεί το κενό είναι η ανάπτυξη εξαιρετικά προηγμένων UAV/UCAV. Προφανώς το υπουργείο Εθνικής Άμυνας πρέπει να αξιοποιήσει κάθε πιθανό πόρο απο κοινοτικά κονδύλια μέσω του ΕΣΠΑ και να πέσουν χρήματα και στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δέν αρκεί όμως αυτό. Η αγορά κορυφαίων συστημάτων όπως το αμερικανικό MQ-9 Reaper και το ισραηλινό Heron είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά πρέπει να βγεί σε παραγωγή ελληνικό UCAV με επιδόσεις πολύ ανώτερες των τουρκικών. Αυτη τη στιγμή τα UAV/UCAV είναι ότι ήταν το αεροσκάφος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε λίγα χρόνια τα UAV/UCAV θα αντικαθιστούν μαχητικά αεροσκάφη τρίτης γενιάς!
