Πριν από λίγες ημέρες το feed των μέσων κοινωνικής δικτύωσής μας πλημμύρισε με ειδήσεις που ανακοίνωναν τις τελευταίες ενδείξεις των ειδικών για την παρουσία καρκινογόνων δεικτών στην ασπαρτάμη. «Η γλυκαντική ουσία ασπαρτάμη είναι πιθανώς καρκινογόνα, αλλά παραμένει ασφαλής για κατανάλωση σε ήδη συμφωνημένα επίπεδα», δήλωναν οι ομάδες έρευνας που συνδέονται με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ). Η είδηση έκανε τον γύρω του κόσμου, αφήνοντας πολλούς από εμάς να αναρωτιούνται πόσο μέσα στη ζωή μας τελικά έχει εισχωρήσει αυτή η ουσία;
Με την ασπαρτάμη να αποτελεί στην πραγματικότητα ένα από τα πιο δημοφιλή γλυκαντικά στον κόσμο, που χρησιμοποιείται σε προϊόντα από τα αναψυκτικά διαίτης μέχρι τσίχλες, η ύπαρξή της στις διατροφικές μας συνήθειες εντοπίζεται εδώ και τουλάχιστον 7 δεκαετίες.
Από φάρμακο για τη θεραπεία των ελκών, στην διαιτητική σόδα
Ο χημικός Jim Schlatter περνούσε πολλές ώρες του στο εργαστήριο. Γύρω στο 1965 ο νεαρός επιστήμονας προσπαθούσε να συνθέσει ένα φάρμακο για τη θεραπεία του έλκους. Καθώς είχε απομονώσει διάφορες ενώσεις στην πορεία, μία από αυτές είχε συσσωρευτεί στο χείλος μιας φιάλης, φτάνοντας τελικά στα γυμνά του δάχτυλα καθώς δούλευε. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της εργασίας του - κατά παράβαση των εργαστηριακών κανονισμών και της κοινής λογικής ασφαλείας – ο Schlatter έγλειψε αφηρημένα το δάχτυλό του για να σηκώσει πιο εύκολα ένα κομμάτι χαρτί. Η γεύση ήταν γλυκιά - πολύ πιο γλυκιά από τη ζάχαρη για την ακρίβεια.
Ο Schlatter είχε μόλις ανακαλύψει την ασπαρτάμη, μια τεχνητή γλυκαντική ουσία που θα αναγγέλλονταν αργότερα ως επαναστατική στη χημεία των τροφίμων και στην απώλεια βάρους. Πριν από την ασπαρτάμη, η πιο διαδεδομένη τεχνητή γλυκαντική ουσία ήταν η σακχαρίνη, η οποία ανακαλύφθηκε επίσης τυχαία το 1879, ενώ ο Γερμανός Ρώσος χημικός Constantin Fahlberg εργαζόταν με πίσσα άνθρακα. Η σακχαρίνη έγινε δημοφιλής παγκοσμίως κατά τη διάρκεια των ελλείψεων ζάχαρης που προκάλεσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά από τη δεκαετία του 1960 η γλυκαντική ουσία προωθήθηκε σε ένα νέο κοινό: τις γυναίκες. Μια κρίση παχυσαρκίας διαφαινόταν, καθώς ο πληθυσμός είχε γίνει πιο καθιστικός και το μαζικό μάρκετινγκ τροφίμων άλλαξε τον τρόπο που έτρωγαν οι Αμερικανοί. Μια παράλληλη επιδημία παχυσαρκίας σήμαινε ότι οι καταναλωτές αναζητούσαν διάφορα βοηθήματα για την απώλεια βάρους - και όλο και περισσότερο στρέφονταν σε τρόφιμα που παρασκευάζονταν με τεχνητό γλυκαντικό.
Η σακχαρίνη χωρίς θερμίδες, ωστόσο, δεν άρεσε σε όλους, καθώς είχε μια πικρή επίγευση, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη ενός «διατροφικού κυνηγιού» για καλύτερα και πιο νόστιμα υποκατάστατα. Ένας υποψήφιος, το cyclamate, κέρδισε δημοτικότητα στη βιομηχανία αναψυκτικών διαίτης, αλλά η ουσία απαγορεύτηκε το 1970 μετά από ισχυρισμούς ότι προκάλεσε καρκίνο σε πειραματόζωα. Μετά το εργαστηριακό ατύχημα του Schlatter, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του στη φαρμακευτική εταιρεία G.D. Searle -τότε γνωστή για την ανάπτυξη του πρώτου εμπορικά διαθέσιμου αντισυλληπτικού χαπιού- άρχισαν να αναζητούν την έγκριση της Αμερικανικής Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) για τη χρήση της ασπαρτάμης ως πρόσθετο τροφίμων. Η ασπαρτάμη ήταν πολλά υποσχόμενη ως μια καλή εναλλακτική λύση για το δημοφιλές, αλλά απαγορευμένο πλέον cyclamate - ένα "σούπερ γλυκαντικό".
Οι αιώνιες ανησυχίες
Μετά από μια εκτεταμένη διαδικασία αναθεώρησης, ο FDA ενέκρινε τελικά το 1974 την ασπαρτάμη για χρήση ως γλυκαντικό σε δισκία και για χρήση σε τσίχλες, δημητριακά πρωινού και ως πρόσθετο σε ορισμένα τρόφιμα όπως ο στιγμιαίος καφές και τα γαλακτοκομικά προϊόντα.
Λίγους μήνες μετά την έγκριση της ασπαρτάμης, η ασφάλεια της νέας γλυκαντικής ουσίας αμφισβητήθηκε από επιστήμονες που παρέπεμπαν σε μελέτες που έδειξαν όγκους στον εγκέφαλο, σπασμούς και αναπτυξιακές διαταραχές σε πειραματόζωα. Ο FDA αν και αρχικά επέμεινε, στη συνέχεια ανακάλεσε την έγκρισή του, και την επανάφερε μόνο το 1981, αφού ο επίτροπος του FDA Arthur Hayes, παρέκαμψε τους εμπειρογνώμονες της υπηρεσίας του, επιτρέποντας την ουσία για περιορισμένη χρήση σε ξηρά τρόφιμα και στη συνέχεια για ευρύτερη χρήση ως γλυκαντικό ποτών το 1983. Ο Arthur Hayes ήταν μόλις διορισμένος στη θέση αυτή από την κυβέρνηση του Reagan, η οποία ήταν πάντα φιλικά προσκείμενη προς τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Ωστόσο η έγκρισή της, αποτέλεσε το έναυσμα της εμφάνισης της ουσίας στα εστιατόρια και στα δείπνα των Αμερικανών. Η δημοφηλία της εκτοξεύθηκε το 1983, όταν η Coca-Cola άρχισε να χρησιμοποιεί ένα μείγμα σακχαρίνης-ασπαρτάμης για να γλυκαίνει την πρόσφατα εισαχθείσα Diet Coke χωρίς ζάχαρη, την οποία η εταιρεία είχε αναπτύξει με επίκεντρο την ασπαρτάμη. Η Diet Coke χρησιμοποίησε την ασπαρτάμη ως μέρος της προώθησης μάρκετινγκ, προτρέποντας τους καταναλωτές να απολαμβάνουν την ίδια γεύση, χωρίς τις ίδιες θερμίδες. Αυτό ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την επιλογή της ασπαρτάμης ως κύρια γλυκαντική ουσία με την Coca Cola να εγκαταλείπει τελικά εντελώς τη σακχαρίνη, υπέρ της ασπαρτάμης.
Σήμερα το γλυκαντικό είναι και πάλι στο επίκεντρο μιας σύγχρονης διαμάχης. Πρόσφατα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατέταξε την ασπαρτάμη ως πιθανώς καρκινογόνα για τον άνθρωπο. Ο FDA διαφώνησε με την ταξινόμηση του ΠΟΥ, λέγοντας ότι οι αξιωματούχοι του δεν έχουν ανησυχίες για την ασφάλεια, όταν η ασπαρτάμη χρησιμοποιείται υπό τις εγκεκριμένες συνθήκες. Παρόλα αυτά, προς το παρόν, η ασπαρτάμη παραμένει μια επιχείρηση 9 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως - απόδειξη της ακόρεστης ανάγκης του κόσμου για γλυκαντικές ουσίες που δεν παχαίνουν.
